Historische terugblik: Mordad 28 Coup,
Beginning of U.S. Interference in Iran's Affairs
Tehran Times [Iran] 19-8-2003
Late Tuesday was the fiftieth anniversary of the U.S.-orchestrated coup d'état of 1953 which toppled the popular government of Mohammad Mosaddeq and reinstated the shah, beginning half a century of animosity between the United States and the Iranian nation.
Mossaddeq, the popular nationalist leader, led a campaign for nationalization of the oil industry which succeeded in 1951 after he took office as prime minister.
On August 19, 1953, the U.S. government with the cooperation of the British government and their internal agents toppled Mossdadeq and retuned Mohammad-Reza Pahlavi to power.
Kashani served as speaker of the Majles (or lower house of Parliament), during the oil nationalization, but later turned against Mosaddeq during the 1953 Iranian coup d’état.
|
In the early 1950's, Mossadegh, with the assistance of Ayatollah Abolqassem Kashani, the undisputed leader of the Shia, decided to nationalize the oil industry in order to end the foreign domination over the oil resources of Iran.
When they began the oil industry nationalization movement, all Iranian refineries and oil wells were run by British companies, with Iranians playing no role in their management.
The oil resources of many neighboring countries were dominated by U.S. companies, which only encouraged the U.S. government to try to take control of Iran's oil resources as well.
With the assistance of Kashani, Mosaddeq and the other leaders of the oil industry nationalization movement were able to gain the support of the people. At the time, no one knew Mosaddeq and no one knew what nationalization of the oil industry would mean.
Despite the U.S.-British campaign against the movement, the late Ayatollah Kashani, as a Majlis deputy representing Tehran and later as Majlis speaker, spoke in the National Consultative Assembly, as it was called then, in favor of the bill on nationalization of the oil industry.
Finally, the bill gained popular support and was approved by the assembly.
Then the people tried to implement the law, which triggered the U.S. plan for a coup d'état in November 1952 in order to suppress Iranians' aspirations for freedom and independence.
Finally, the U.S. staged a coup on Mordad 28, 1332 (August 19, 1953).
Mossaddeq: "an eccentric nationalist"
Dr. Mosaddeq became an icon of anti-imperialism. He was revered despite his odd mannerisms, which included conducting business in bed in grey woollen pyjamas, weeping publicly and complaining perpetually of poor health.
When the revolution brought the clerics to power in 1979, anti-shah nationalists tried to revive Dr. Mosaddeq's memory. A Tehran thoroughfare called Pahlavi Avenue was renamed Mosaddeq Avenue.
But Ayatollah Khomeini saw him as a promoter not of Islam but of Persian nationalism, and envied his popularity. So Mosaddeq Avenue became Vali Asr, after the revered Hidden Imam, whose reappearance someday, Shiite Muslims believe, will establish the perfect Islamic political community. (Iran Chamber)
Killing Hope - Iran 1953
Astrologisch Commentaar WD 2003
Het woordje 'excentriek' wordt door astrologen gekoppeld aan de eigenzinnige planeet Uranus, een planeet die de vijand is van alle vormen van op dwingende aanpassing gerichte autoriteit.
Het is dan ook geen wonder dat de dwingeland Khomeini de excentrieke Mossaddeq in de ban deed, waarbij de ironie van het noodlot wil dat hij die daad van afgunst en jaloezie (een Pluto-daad) stelde uit naam van de Rechtvaardige Mahdi, die een geboortehoroscoop heeft waarin de excentrieke planeet Uranus een dominante plaats inneemt.
Uranus = individualist - excentriek,
maar ook buitenbeen, dissident, dwarsligger
Chuang Tsu - Inner Chapters
I did not know whether I was
Chuang-tsu dreaming I was a butterfly,
or a butterfly dreaming I was Chuang-tsu.
"While the other philosophers were busying themselves with the practical matters of government and rules of conduct, Chuang Tsu transcended the "whang cheng", the illusory dust of the world - thus anticipating Zen Buddhism’s emphasis on a state of emptiness or ego transcendence. With humor, imagery and fantasy, he captures the depth of Chinese thinking." (Source: Village Books<)
Mrs Hardy: "And how is Mrs Laurel?"
Stanley: "Oh, fine thank you."
Mrs Hardy: "I'd love to meet her some time."
Stanley: "Neither do I, too."
(Laurel and Hardy, Chickens Come Home, 1931)
At the heart of mainstream journalism there is a remarkable collision between the human capacity for reason and the corporate media need to accommodate the harsh realities of profit-maximising in state capitalist society. Journalists are not stupid, some things are obvious, but some things just cannot be said in a system that has evolved precisely to protect powerful interests. The resulting compromised media performance is often surreal in a way that recalls the Laurel and Hardy dialogue above. Edward Said, in: The War on Truth
|
|
The British Council in Damascus held recently a reception on the occasion of launching the project of "Building the Syrian Universities capacity project", in cooperation with the Higher Education Ministry.
The project aims at developing the university system in the Syrian universities through delegating association professors to continue their higher studies in the British universities.
The project also aims at advancing the teaching staff performance through embarking on joint scientific research, exchanging scientific visits, and contributing to the advancement of English language of those teachers.
On the occasion, Deputy Minister of Higher Education Dr. Najeeb Abdulwahed addressed the attendance by stressing the importance of this project as a step of cooperation between Syria and Britain, citing the latest developments in Syria in the field of higher education.
For his part, Head of the British Council delivered a speech during which he indicated that this project is a remarkable opportunity to boost high education relations of cooperation between the two countries. (Syria Times 25-8-2003)
Commentaar Wim Duzijn 2003
Terwijl Israël alles op alles schijnt te zetten om de macht van de fundamentalisten in het Midden-Oosten te vergroten (rechtse zionisten sluiten alleen vrede wanneer die vrede nieuwe vijanden schept), proberen intellectuelen in Syrië het vanuit de liberaal-socialistische verlichtingsgedachte meer voor de hand liggende samenwerkingsideaal - een ideaal dat uitgaat van het antifascistische gelijkheidsprincipe - nieuw leven in te blazen.
Extremisme bevorderen is een bezigheid die alleen wordt beoefend door intellectuele nullen en opportunistische idioten. Zij proberen hun domheid te verbergen achter het masker van de macht.
Wie dom is, zo redeneren ze, moet een groot kanon kopen, want met een kanon kun je iedereen die intelligenter of eerlijker is kapot knallen.
Het zal duidelijk zijn dat werkelijke verlichting in het Midden-Oosten nooit door dergelijke anti-intellectuelen gebracht zal kunnen worden.
Het kernprobleem in het Midden-Oosten is de eis van Israelische fascisten dat Arabische antifascisten zichzelf onderwerpen. Opportunisten gaan daar gehoorzaam mee akkoord. Egypte en Jordanië hebben (volgens Arabische antifascisten) gekozen voor een alle principes overboord werpend opportunistenbestaan. Anwar Sadat was mogelijk een eerlijke, intelligente vent, maar hij heeft de zaak van de Arabieren (en dan met name de Palestijnen) schade berokkend omdat hij niet wilde inzien dat de rechtse politicus Begin een aartsbedrieger was...
Juist vanwege de bereidheid van Arabische leiders zichzelf te verlagen tot de positie van ja-kinkkende opportunist, wordt het fundamentalisme versterkt, omdat een van de belangrijke kenmerken van fundamentalisme de beklemtoning van in beton gegoten principes is.
Westerse critici vergeten dat feit veelal te vermelden. Ze veroordelen 'het fundamentalisme', maar ze vergeten dat fundamentalisme een Stalinistische reactie is op de volstrekte principeloosheid van middelmatige Westerse en Arabische opportunisten, die zichzelf aan iedereen verkopen die hen een paar dollarbiljetten aanbiedt.
Momenteel maken de opportunisten elkaar wijs dat Irak bevrijd is van ‘het fascisme’ (Amerikanen mogen namelijk wel 'het fascisme' bestrijden, Arabieren niet...) zodat er nu een modelstaat in het Midden-Oosten kan worden opgebouwd - de meest belachelijke stelling die de laatste jaren is uitgesproken, omdat ze afkomstig is van op geld beluste opportunisten, die nooit de moed zullen opbrengen de staat Israël te wijzen op de verplichting die ze op zich heeft genomen: een spirituele modelstaat te zijn - een ‘volk van priesters en heiligen’.
De rechtse Likoedman Ariel Sharon heeft veel kwaliteiten, maar een priester en een heilige man is hij zeer zeker niet.
De hele Likoed-organisatie trouwens, die is opgebouwd uit fanatici en rechtse hardliners kun je terzijde schuiven wanneer je hun kwaliteiten gaat spiegelen aan het Zionistische ideaal van 'de spirituele modelstaat'.
Waar zijn de Israëlische priesters en heiligen? Wie hoort ze? Wie ziet ze? Wie is de gelukkige die mag luisteren naar de inspirerende geestelijke bodschappen van Israëlische wijze en heilige mannen, die met een vriendelijk-wijze blik in de ogen ons willen inwijden in de hogere wereld van de Goddelijke Wijsheid...?
Miljarden dollars worden geschonken aan nullen, opportunisten, avonturiers en rechtse militairen, die zwaaien met atoombommen, modern wapentuig en hoge betonnen muren, terwijl een horde knikkende en buigende gelovigen voor de ruïne van een oud Romeins fort zit te wachten op de komst van een Messias die een 'joodse tempel' moet herbouwen - een idool dat de ontkenning is van de universele kennis ('de goddelijke geest') en daarmee het summum van domheid.., want de vernietiging van elk spiritueel verlichtingsideaal dat de mensheid ooit gekoesterd heeft.
In Syrie pakt men het anders aan. Daar proberen intellectuelen het verschil tussen Oost en West op te heffen. Verstand, zo ziet men daar in, is de verruimende gelijkmaker bij uitstek. Wie verstandig is haat beperkende domheid, waarbij het volstrekt niet uitmaakt welke kleur of welke nationaliteit de domme mens bezit.
Ben je jood en dom? SHIT! Ben je Arabier en dom? Ook SHIT! Je moet je verstand gebruiken, ruimte scheppen voor anderen... Zo simpel is het.
Waarom zien we nooit Israëlische intellectuelen als er belangrijke beslissingen genomen moeten worden? Waarom zien we alleen maar de eeuwig cliché's uitbrakende middelmaat, die alles wat muren tussen mensen af wil breken belachelijk maakt?
Waarom protesteren verlichte geesten in Israel en Palestina niet? Waarom steken ze de op mensenhaat gebouwde tempel niet op symbolische wijze in brand? Waarom halen ze de symbolen van de religieuze duisternis niet neer en nemen ze het moedige besluit een universiteit (onder het motto: Athene ontmoet Jeruzalem) op de tempelberg te bouwen?
Niet een aan de ideologie gebonden universiteit, maar een universiteit die het oude wijsheidsideaal (‘Aya Sofia’) serieus neemt: het stimuleren van de verstandige, gelijkheidbevorderende capaciteiten van de mens...
Amerikaans Leiderschap
gezien door een propagandabril
Het Amerikaanse bestuur in Irak heeft zijn eigen website opgebouwd, een bleke afspiegeling van de webpagina's die in het verleden werden verzorgd door het Irakese Ministerie van Informatie.
Waar het webblad 'Iraq Daily' ons het gezicht van Saddam Hussein toonde - de grote leider, die Irak een gouden toekomst zou brengen - daar plaatst het Amerikaanse bestuur nu gedichten op zijn eigen website die de de lof van 'de grote leider' George Bush bezingen, een onderneming die op geen enkele manier valt goed te praten, omdat George Bush geen Irakese leider is, maar een Amerikaanse president, die de leider is van een bezettingsmacht, waarmee het volk van Irak geen enkele binding heeft en waarmee het ook geen binding hoeft te hebben.
Het volgende loflied op de Grote Amerikaanse Voorman werd geschreven door een zich 'hoogleraar' noemende Amerikaan.
Come fill the cup and drink the beer,
Baghdad is free, have no more fear.
The Ba'ath rule has been abolished,
And Saddam's statues, all demolished
Come celebrate, and give tribute,
To President Bush, whom we salute.
Come in unity and pray together,
Iraq Independent, and Free Forever.
Sami George Banarji,
San Diego USA
Zion Uber Alles - David Biale
(Tikkun.org 2000)
[David Biale bespreekt het boek 'The Jewish State' van Yoram Hazony, een neo-Zionist die zich op een felle wijze keert tegen het spirituele individualisme van anti-Zionistische intellectuelen, die een normaal bestaan boven de heroiek van de eeuwige oorlog plaatsen.]
A specter is haunting the Jewish world. It is the specter of postzionism. To exorcise this specter, The New Republic Books has published, and Martin Peretz, the editor of The New Republic, has endorsed, Yoram Hazony's The Jewish State.
Peretz is joined on the book jacket by no less than Elie Wiesel, Natan Sharansky, William Kristol, and Emil Fackenheim. This must be a very dangerous spirit indeed to call forth such any array of luminaries in support of its exorcist.
And what exactly is this postzionism that so threatens the State of Israel? It is, to quote the author, the work of virtually all of Israel's cultural establishment, which is now devoted to discrediting virtually everything that was precious to Israel's founders: from historians obsessed with exposing the invidious character and crimes of the Labor Zionist settlers; to artists with their ghastly assault on traditional Jews and the defense forces; to novelists fixated on the Arab claim to the land and images of Israel's future annihilation; to a court system bent on replicating Canadian [sic!] legal institutions; to screenwriters and dramatists issuing one savage attack after another against the country's heroes.
Hazony reconstructs the Zionist narrative as a battle between two men: Theodor Herzl and Martin Buber.
In Hazony's history, Herzl understood the need for Jewish power while Buber wanted to spiritualize Zionism and turn it into a vehicle for individual redemption alone.
Buber opposed the exercise of political power and sovereignty and was therefore no different from Hermann Cohen, the liberal German Jewish philosopher who opposed Zionism. Herzl's heirs were Jabotinsky and Ben-Gurion, while Buber's disciples, such as Scholem, the American rabbi Judah Magnes, and the philosopher Hugo Bergman, founded the Hebrew University. Their students, in turn, would be instrumental in unseating Ben-Gurion from power in the early 1960s.
For Hazony, it was Ben-Gurion's final defeat in 1965 that marked the end of Zionism and the beginning of the triumph of the anti-Zionists, namely, Buber and his disciples.
For Hazony, the real differences between thinkers such as Hermann Cohen, Martin Buber and Gershom Scholem - to name just three whom he conflates - are insignificant since they deviate from his party line:
Zionism means one thing alone and anyone who defines it differently is perforce an anti-Zionist. But what does Zionism mean? Here, oddly enough, Hazony becomes quite vague. He repeatedly refers to the "interests of the Jewish people and its state."
The victory of the intellectuals, he says, found its political expression in the Oslo agreement. Peace with the Palestinians is manifestly not one of the "interests of the Jewish people."
What models might Israeli culture turn to in order to regenerate itself?
Hazony is much enamoured of the art of the early Bezalel Institute: "Moshe Matus's Building Tel Aviv (1931) - shows muscular men dragging a new city out of the earth with their hands, and Abraham Melnikoff's Roaring Lion (1934), a massive lion of Judah sculpted in memory of the fallen Jewish soldier and pioneer Joseph Trumpeldor, similarly expresses the majesty and power of the Jewish restoration, even in the midst of tragedy."
Here is heroic art to inspire a nation, but Hazony doesn't seem to notice that certain political regimes, which need not be named, sponsored similar art at that time.
Purges of the universities, a country permanently at war, a state that knows the "interests" of the Volk rather than representing all its citizens, and the replacement of degenerate art with "muscular men" - we have seen all of these before in the century that just ended and we have a very precise vocabulary for such states...
[David Biale, Professor of Jewish History at the University of California, is the author of 'Eros and the Jews' as well as a contributing editor of Tikkun. ]
"The truly daring are not those who dream of conquest and subjugation, but rather those who look to the future, when two nations will together, in brotherhood, make the Near East flourish." Martin Buber 1945
Op zijn eigen, door de Gay-krant ontwikkelde, website vertelt Willem Oltmans zijn lezers (in een tweetal artikelen) hoe hij in het jaar 1979 in opdracht van het AD gesprekken voerde met mensen die in zijn ogen een bijzondere (niet conformistische) visie op het menselijke bestaan durfden te uiten. Een van zijn gesprekspartners was Howard Stein, die in die tijd als hoogleraar was verbonden aan de universiteit van Oklahoma.
Stein was - zoals je dat mag verwachten van een hoogleraar - een intellectueel. Dat mocht je in die tijd nog zijn - een intellectueel. Wie nu zijn verstand durft te gebruiken (geen goede quasi-religieuze collectivist wil zijn) wordt aan de kant gezet, omdat je verstand gebruiken automatisch betekent dat je verschil aanbrengt tussen leugen en waarheid, tussen werkelijkheid en fantasie en tussen wetenschappelijke historiciteit en mythe.
Oltmans noteert op zijn site de volgende uitspraak van Stein: "De ellende is dat miljoenen mensen sprookjesdenkbeelden koesteren in een wereld, die in geen enkele relatie meer staat tot wat eens is geweest. Joden koesterden twintig eeuwen mythen en symbolen en raakten er totaal verkrampt door. Onze groepsfantasieën zullen op de operatietafel moeten. We zullen de analyse van de problemen moeten combineren met de behandeling er van. Hoe brengt men een heersende ziekte tot staan?"
"Nadat het interview met professor Stein in de zaterdag editie op 14 juli 1979 in het Algemeen Dagblad was verschenen", verzucht Oltmans, "zou ik nooit meer een letter in het A.D. mogen schrijven...", waaruit we de conclusie mogen afleiden dat intellectuele zelfstandigheid in ons kleine collectivistische ideologenlandje nooit in hoog aanzien heeft gestaan.
Willem Oltmans citeert verder:
"Niet de Arabieren zijn het probleem van Israël, maar de Joden zelf. We zouden Israëliërs moeten helpen om tot het besef te komen, dat wat Joden denken te vrezen van de Arabieren, in werkelijkheid de spiegel is van hen zelf. We moeten Israël helpen om hun jeugd verstandig te laten opgroeien en hen beschermen tegen neurotische complexen van voorgaande generatie’s."
"Symbolen en mythen worden van generatie naar generatie klakkeloos overgedragen en op de duur als realiteit op het scherm van de historie geprojecteerd."
"Psycho-historici proberen overerfde mythen en symbolen herkenbaar te maken. Men moet leren om de mythe van de realiteit te onderscheiden."
"Joden waren en zijn nog steeds slachtoffer van hun groepsdenkbeeld. Wat Joden denken dat niet-Joden tegen hen ondernemen is precies datgene wat Joden zichzelf sedert de oudheid hebben aangedaan..."
Messiaans-Gnostische Bevrijding
Commentaar Wim Duzijn 2003
Hoewel de ideologen onder ons de persoon Willem Oltmans nooit in verband zullen willen brengen met 'de Messias', zullen de wijze enkelingen die de waarde van het verstand erkennen ('ik denk dus ik ben' versus 'wij denken dus ik ben niet') na lezing van de door Oltmans geciteerde uitspraken onmiddellijk een soort 'aha'-herkenningsbesef in zichzelf ontdekken.
Eindelijk iemand die de confrontatie met het groepsdenken aangaat en het collectief confronteert met de opdracht de enkeling boven de massa te plaatsen.
Het jodendom, gezien als vergoddelijkt tribalisme, is de bron van verdommend collectivisme, roept voortdurend collectivisme op en vernietigt als gevolg daarvan de onafhankelijke eenlingen, die bij uitstek de vertegenwoordigers zijn van het kritische, op bevrijding van de enkeling gerichte verstand.
Kern van het collectivistisch-joodse denken is en blijft 'het joodse volk', dat een soort heilige opdracht heeft gekregen en dat daarom de plicht heeft de eigen groepsidentiteit te verdedigen.
Welk artikel je in een Nederlandse krant (links of rechts) ook leest: voortdurend wordt ons wijs gemaakt dat 'het joodse volk' iets heiligs is dat niet aangevallen mag worden. Lariekoek natuurlijk, omdat we in de tijd van de verlichting leven, een tijd waarin het naar weten verlangende verstand boven de onwetende massamens wordt geplaatst, zodat we de plicht hebben elke zonderling die zichzelf 'een goddelijke uitverkorene' noemt te voorzien van het etiket 'psychisch gestoord'.
Nu zien we het tegenovergestelde gebeuren. Intelligente ('verlichte') mensen wijzen op neurotische gedrag dat via religieuze institutionalisering (kerkvorming) een schijn van 'normaliteit' heeft meegekregen, en ze worden daarom door de zieken 'gek' verklaard en uitgestoten - omdat de morele waarde van uitspraken niet wordt bepaald door het intelligentieniveau ervan, maar door zaken die helemaal niets met verstand te maken hebben, zoals doodgewone wraakzucht en sadistische vernietigingswoede die alleen maar in stand kunnen worden gehouden via de wil demonen en slachtoffers te scheppen.
De Bhagwan , een eigenzinnige goeroe die de Duitse filosoof Friedrich Nietzsche de belangrijkste denker aller tijden noemde, poneerde een soortgelijke visie op het bestaan. Ook hij stelde dat het de taak van de joden is zich los te maken van hun primitieve groepsmoraal:
"Joden scheppen voortdurend duivels", zo stelde hij, "en daarom zijn ze schuldig".
Het gevolg van die kritische stellingname was dat de Bhagwan ons land niet in mocht, tot persona non grata werd uitgeroepen en door iedere journalist (links en rechts) tot fascist werd uitgeroepen, een onbegrijpelijke zaak omdat fascisme altijd de ontkenning is van het kritisch oordelende, onafhankelijke verstand.
Wanneer Adolf Hitler Nietzsche werkelijk zou hebben begrepen - maar niemand nam de moeite hem duidelijk te maken waar Nietzsche in zijn literair-filosofische werk mee bezig was - dan zou er nooit een zinloze bestraffingsdaad ('holocaust') hebben plaatsgevonden.
Juist de demonisering van de idolenvernietiger Nietzsche door de collectivistisch-nationalistische Zionisten (Nietzsche was een felle antinationalist en een vijand van vals moralisme) heeft ertoe geleid dat Hitler en de Duitse intellectuelen (waarvan een groot deel 'joods' was) uit elkaar werden gedreven.
Wie de geschiedenis bestudeert ontdekt dat Nietzsche in joods-intellectuele (niet-zionistische) kringen erg geliefd was.
Nietzsche was een 'klassieke' denker, die de verlichting bij de enkeling plaatst en niet bij de groep.
Dat begrip enkeling is de sleutel die toegang biedt tot het rijk van de geestelijke bevrijding waar de spirituele stromingen binnen de religies naar verwijzen.
Het begrip 'joods volk' in combinatie met de term 'Messiaans leiderschap' moet gezien worden als een vloek die via de vernietiging van het op geestelijke verlichting gerichte verstand voortdurend de fundamentalistische moralisten aan de macht brengt.
Dat noodlot keren, ziet de door Oltmans geciteerde professor Stein als de belangrijkste taak van 'joodse' intellectuelen.
"Het verschil tussen een heilige en een wijze is, dat de wijze even amoreel is als het leven, hij wordt één met het leven, hij denkt niet in tegengestelden; een heilige heeft het goede gekozen en het slechte afgewezen, hij leeft maar half, hij leeft niet het volle leven. Een heilige is niet werkelijk religieus, omdat een religieus mens het leven accepteert zoals het is. Hij verloochent niets, want iedere verloochening is een verloochening van God. Dan probeer je te bewijzen dat je beter bent dan God..."
"Het is heel moeilijk samen te leven met een moralist, want zijn blik veroordeelt je aanhoudend: je bent slecht omdat je thee gedronken hebt. Drink je thee? Dan zul je in de hel terecht komen - je kunt geen thee drinken. Alles wat je ook maar enige vreugde kan schenken, wordt door de moralist veroordeeld. In de ashram van Gandhi mocht je niet van voedsel genieten - aswad, zonder smaak, was het principe; je kon wel eten, maar je mocht er niet van genieten. Waarom niet? Wat is er tegen smaak? Smaak is genot, en heiligen zijn tegen genot. Je zult nooit een lachende of glimlachende heilige tegenkomen - onmogelijk. Hij kijkt bedroefd, en veroordeelt voortdurend zichzelf en anderen."
Erfan: Islamitisch Gnosticisme
"In his youth and throughout his studies Khomeini found the opportunity to study under one of the gnostic and prominent personalities, Ayatullah Shahabadi.
The Imam respected this great personality and attached much importance to his lessons, for he was studying under a person who himself had passed several stages of gnosticism and spirituality.
When he was twenty-seven, Imam Khomeini compiled his first gnostic work entitled 'Sharhe Do'aye Sahar' when he was thirty-five years old he wrote the commentaries as 'Sharhe Phosous al-Hekam' and 'Mes- bah al-Uns' which is one of the famous gnostic works by Mohi ad-din Arabi and this work was considered to be very unusual for such a person at such a young age." (webinfo)
Commentaar Wim Duzijn 2003
De fout die Islamitische gnostici (waartoe ook de autoritaire Imam Khomeini behoort) maken is het gelijkstellen van het algemene begrip 'kennis' aan het religieus-theologische (dus beperkende) begrip 'kennis van God', een tegen de religie gerichte ingreep in feite, omdat alle profeten (inclusief de profeet Mohammed) hun volgelingen hebben voorgehouden dat God de onkenbare is, die alleen gekend kan worden via zijn schepping en de boodschappen van al die geleerde mensen die de moeite hebben genomen de werkelijkheid van al het geschapene te leren kennen: wijze mannen, magiers, beschermers van de 'heilige schrift'.
Het woord 'heilige schrift' is in feite nooit een verwijzing geweest naar 'God', maar naar de wijsheid van ontwikkelde mensen die - omdat ze niet verloren mocht gaan - een heilige status werd meegegeven (denk aan de Ark des Verbonds, een draagbare bibliotheek, waarin alles wat geschreven was werd bewaard).
'Kennis van God' nastreven (theoloog worden) is een ontkenning van de holistische gedachte dat God zich via alles wat geschapen is manifesteert, zodat mensen zich af gaan wenden van die wereld en die wereld zelfs een oord van de Satan gaan noemen, in een poging via de demonisering van het bestaande een niet bestaande - zogenaamd 'hogere' - wereld te ontdekken, waarin de van de wereld afgewende (dualistische) mens 'God' ontdekt.
Dat religieuze verlangen om de kennis van de wereld (zelfkennis) te verheffen tot kennis van God leidt in theocratische dwangsystemen tot de vreemde situatie dat een in onveranderlijke regels vastgelegd wereldbeeld het alledaagse leven ontgoddelijkt en terugbrengt tot een dwangsysteem waarin 'gewone mensen' alleen dan zichzelf 'goed' en 'normaal' mogen noemen wanneer zij alles wat door de religieuze leiders als laag en vulgair wordt ervaren ontkennen en verloochenen.
De keuze van Khomeini zichzelf tot autoritaire theocratische leider van een staat uit te roepen in het jaat 1979 betekende in feite de dood van de gnosticus, de wijs geworden mens die niet dwingt maar anderen vrij wil maken.
|
Hoewel het evangelie heel duidelijk stelt dat christenen zichzelf een 'kinderlijke kijk op de wereld' eigen moeten maken, zijn er maar uiterst weinig christenen die de moed durven op te brengen te breken met het religieuze sadisme dat de wereld in zijn greep houdt.
In bijbelse tijden werd astronomische kennis nog algemeen toegeschreven aan 'Wijze Mannen' uit het oosten (waarschijnlijk Perzische astrologen en/of 
Citaat: "It is intellectually dishonest for American officials to blame the state of Iraq's infrastructure on "35 years of mismanagement." 
Fascisme is per definitie partijdig. Fascisme haat de onpartijdige intellectueel en kiest altijd voor de verdelende anti-intellectueel, die verdeelt en splits en nooit een samenwerkingsgedachte zal stimuleren.
This is one of those books that is difficult to over praise. Over and over while reading this book, May helped me gain new insight into aspects of Hollywood cinema from the thirties, forties, and fifties, and continually suggested to me new areas of research to undertake. In the long run, I believe that his book is going to have a profound effect on the way that I view movies from those decades. 
Wie de horoscoop van Franklin Roosevelt bekijkt - de laatste president die een sociale ('New Deal') politiek verdedigde - ontdekt dat twee dierenriemtekens een belangrijke rol spelen: het vrijheidslievende (anarchistische) teken Waterman (Uranus - verlichting) en het moederteken Kreeft (Maan - compassie en zorgzaamheid).
The US is now the only nation on the security council whose opinion really counts: its government can ignore other governments' vetoes; the other governments cannot ignore a veto by the US.