Koran 3. Het Huis van Imraan (Al-Imraan)

52. Toen Jezus hun (der Israëlieten) ongeloof bemerkte, zeide hij: "Wie zullen mijn helpers zijn terwille van Allah?" De discipelen antwoordden: "Wij zijn de helpers van Allah. Wij geloven in Allah. En getuigt gij dat wij Moslims zijn."
53. "Onze Heer, wij geloven in hetgeen Gij hebt geopenbaard en volgen deze boodschapper. Schrijf ons onder hen die getuigen."
54. En zij maakten plannen (tegen Jezus). Allah maakte ook plannen (tegen hen), maar Allah voorziet het beste.

59. Voorzeker, het geval van Jezus is bij Allah hetzelfde als dat van Adam. Hij (Allah) schiep hem uit stof en zeide: "Wees" en hij werd.
60. De waarheid is van uw Heer, behoort daarom niet tot degenen, die twijfelen.
61. Zou men nu met u over hem (Jezus) redetwisten, nadat de kennis tot u gekomen is, zeg dan: "Kom, laat ons onze kinderen en uw kinderen en onze vrouwen en uw vrouwen en ons volk en uw volk roepen; laat ons daarna vurig bidden en de vloek van Allah roepen over degenen, die liegen."
62. Dit is voorzeker de ware uitleg, en er is geen God dan Allah en waarlijk, Hij is de Almachtige, de Alwijze.
63. Doch indien zij zich afwenden, Allah kent de onheilstichters toch goed.
64. Zeg: "O, mensen van het Boek, komt tot één woord, waarin wij met elkander overeenstemmen: dat wij niemand dan Allah aanbidden en dat wij niets met Hem vereenzelvigen en dat sommigen onzer geen anderen tot goden nemen, buiten Allah." Maar, als zij zich afwenden, zegt dan: "Getuigt, dat wij Moslims zijn."
65. O, mensen van het Boek, waarom redetwist gij over Abraham, wanneer de Torah en het Evangelie eerst na hem werden geopenbaard? Wilt gij dan niet begrijpen?
66. Ziet, gij twist over hetgeen, waarvan gij kennis hebt. Waarom twist gij dan (eveneens) over hetgeen, waarvan gij geen kennis hebt? Allah weet en gij weet niet.
67. Abraham was noch een Jood, noch een Christen, maar hij was een oprecht Moslim. En hij behoorde niet tot de afgodendienaren.

71. O, mensen van het Boek, waarom verwart gij de waarheid met de leugen en verbergt de waarheid tegen beter weten in?

Beschaving Begint Met Astrologie
Commentaar Wim Duzijn 2003

Wie de moed durft op te brengen de geschiedenis op een eerlijke wijze te bekijken zal toegeven dat alle oude beschavingen gebaseerd waren op de aanbidding van 'de hemel'.
God was geen oude wijze man met een baard, of een wraakzuchtige gek met een groot mes in de hand, maar hij was 'de kosmos' - een geheel van goden en helden, die net als de planeten en de sterren buiten de aardse leefsferen vertoefden, maar die vanuit hun buitenaardse woongebieden wel het leven op aarde bepaalden.
Religie en astrologie van elkaar scheiden is dan ook een daad van wetenschapsverkrachting, een misdaad tegen de intelligente vrije geest, die op zoek is naar de waarheid.

Nog altijd wordt het leven op aarde bepaald door anti-wetenschappelijke moralisten die de waarheid vervangen door geld, macht en tot stompzinnigheid uitgegroeide godsdienst.
Wat ooit waarheid zoeken was en aanbidding van de hemel is nu verworden tot maniakale leugenwoede, in combinatie met de ontkenning van de kosmos.
Religie en wetenschap hebben een verbond gesloten en ze hebben de hemel op slot gedaan. God, gezien als het geheel van al het bestaande (een oud-Egyptische opvatting) is vermoord en vervangen door een reeks afgoden, die in stand gehouden worden met behulp van een primitieve, mensontkennende moraal. Mens-ontkennend daarom omdat het een moraal is waarin geen plaats is voor alles wat als 'anders' wordt beschouwd en gezien.
Dat is de reden waarom op deze anarchistische website niet de religie en de wetenschap, maar de astrologie als moeder van alle wetenschappen centraal wordt gesteld.
Omdat de astrologie de mens laat zien dat hij in een dualistische wereld leeft, waarin hij een onbeduidende, vernielzuchtige slaaf moet zijn, zolang hij het feit accepteert dat kiezen voor slaafse onderwerping aan het dualisme de enige keuze is die hij heeft.

De geboortehoroscoop van Ariel Sharon

Opvallend in de horoscoop van Sharon is de aanwezigheid van zachtmakende invloeden, zoals Zon in het zweverige, sentimentele dierenriemteken Vissen en Maan in het genotzuchtige, materialistische teken Stier. Daar komt bij dat de liberale planeet Jupiter sterke positieve aspecten ontvangt van andere planeten, terwijl de vrijheidsliefde van Jupiter wordt versterkt door de eigenzinnige, anti-collectivistische planeet Uranus.
Je zou dus kunnen stellen dat Ariel Sharon als persoonlijkheid alleen optimaal kan functioneren in een klimaat van links, sociaalvoelend liberalisme.
Maar de werkelijkheid houdt zich niet aan de simpele wetmatigheden waaraan zij zou kunnen gehoorzamen wanneer mensen gewoon zichzelf zouden zijn...

De ideoloog in Ariel Sharon wordt vertegenwoordigd door de tekens Ram (beheerst de ascendant) en de elkaar negatief aspecterende planeten Saturnus en Pluto, twee uiterst sterke planeten, die een golf van terreur en starre onverdraagzaamheid in het leven kunnen roepen, wanneer mensen zich er willoos aan uitleveren.
Sharon wil geen softie zijn, terwijl heel zijn wezen (naarmate hij ouder - dus kinderlijker - wordt) zachtheid uitstraalt (de Amerikaanse onderhandelaar Anthony Zinni ziet in Sharon zelfs 'een lieve dikke opa', een beeld dat astrologisch gezien klopt)...
Maar omdat het rechtse zionisme eist dat de Kille, Wrede Macho de Ene Grote God moet zijn, daarom kiest hij niet voor de positieve uitwerking van de tekens Vis en Boogschutter - te weten medelijden, verdraagzaamheid en dienstbaarheid - maar voor de negatieve uitwerking ervan..: willoosheid, karakterloosheid, schijnheiligheid, opschepperij en het prijsgeven van de eigen identiteit om moeilijkheden te voorkomen.
"De ellende van de Palestijnen is erg", zo stelt hij, "maar de zaak van het zionisme staat geen houding van medelijden toe..."

El Elyon, God the Most High
Commentaar Wim Duzijn 2003

Before the Hebrew Bible was written, the Semitic religions of the Middle East universally distinguished between El, sometimes called Bull El to emphasize his great power and fertility in his role as the Father of the Gods, and the Great Assembly of those other gods, his children. (webinfo)

The heavens praise your wonders, 0 Yahweh,
your faithfulness in the assembly of the holy ones.
For who in the skies can be compared to Yahweh?
Who among the sons of gods is like Yahweh?
a God feared in the council of the holy ones,
great and awesome above all that are around him?
(Psalms 89:5-7)

Weinig mensen weten dat de geschiedenis van Israël de geschiedenis van twee volkeren is: het Volk van Israël (de tien Noordelijke stammen) en het Volk van Judea (het Joodse volk - of de twee Zuidelijke stammen: Judah & Benjamin).
Deze twee volkeren, die later, via een proces van literaire geschiedenisverfraaiing, zijn teruggebracht tot ‘het ene uitverkoren volk’, bezaten verschillende goden.
De belangrijkste God in het Noorden was de vaderlijke en moederlijke God 'El', die in sommige geschriften de compassievolle en de genadevolle wordt genoemd (vergelijkbaar dus met de aanduidingen die moslims gebruiken om hun God 'Allah' te omschrijven), terwijl in het Zuiden Jahweh of Jehova de belangrijkste God was.
Waar El, een sociale God was, hij bezat een vrouw en was de voorzitter van een raad van goden die tesamen de volkeren van de wereld bestuurden, daar was Jahweh een beperkte God, een mindere in rang, omdat hij een van de zonen was van de oppergod El.
Jahweh was de God van de Oorlog. Aan hem moeten we denken wanneer er in het Oude Testament gesproken wordt over ‘een mannelijke God van oorlog’, de God der wrake, die geen andere goden naast zich duldt.
Waar El voorzitter is van de raad van Goden, daar zit Jahweh mokkend en wrokkend zich in zijn vesting te ergeren aan de kritiek van zijn medegoden, die al dat oorlogszuchtige gedoe maar niets vinden.

Webinfo: Canaanite religion was based on the worship of local deities in local temples, but included widely held myths and rituals. Local gods and goddesses were special manifestations of the great deities of religious epics.
Canaanite deities were organized in a pantheon: El the creator, his consort Athirat (Asherah), the storm god Ba'al, and his sister Anat, a goddess of hunting and warfare.
El, the chief god of the pantheon, is identified in Canaanite art as a seated male figure with arms raised as if about to give a blessing. In myths from Ugarit (in Syria) he is described as sitting enthroned in his palace, where he gives his sanction to all decisions among the gods affecting nature and society. (bron: www.museum.upenn.edu)

Zoals gezegd: latere geschiedschrijvers hebben de tegenstellingen die er bestonden tussen de verschillende volkeren weggewerkt en ze hebben de mythe van het ene uitverkoren Joodse volk tot absolute waarheid verheven, een waarheid die van mensen eist dat ze erkennen dat er een volk is geweest dat gedurende zijn gehele geschiedenis maar een God aanbeden heeft: de God van Abraham, Isaak en Jacob.
Vanuit nuchter, zakelijk gezichtspunt gezien is het een beetje kinderachtig om de duidelijke verwijzingen in het Oude Testament naar meerdere goden en meerdere volkeren te ontkennen. Waarom zou je dat doen?
Wie wijs wil worden moet de waarheid erkennen en wanneer die waarheid je leert dat in het Oude testament sprake is van meerdere goden: de aan de Canaanitische religie ontleende God El, die sociaal en verdraagzaam is, en de Hebreeuwse God Jahweh, die wraakzuchtig, autoritair en onverdraagzaam is, waarom zou je dan gaan zitten kniezen?
Christenen, die het beeld van de ene God op een enigszins eigenaardige manier hebben overgenomen (ze hebben er een drie-ene god van gemaakt, die toch oud-testamentisch moet zijn), realiseren zich zelden dat het Oude testament weinig meer is dan een poging twee aan elkaar tegengestelde Godsbeelden aan elkaar te koppelen: de vader/moeder God El en zijn oorlogszuchtige zoon Jahweh.
Jahweh is een product van de onverdraagzaamheid. Jahweh hoort bij Abraham, een conservatieve man die de vrijheid van de inwoners van Mesopotamië (de Chaldeeën) onfatsoenlijk vond, zodat hij het besluit nam een ander land te zoeken waarin de mensen zich niet bezig zouden houden met heidense, onfatsoenlijke praktijken, zoals astrologiebeoefening en bestudering van de eigenschappen van 'de goden'.
Het zal duidelijk zijn dat zo'n man, die het land van de vrijheid verlaat teneinde elders een onvrij land op te bouwen, onmogelijk gezien kan worden als 'het boegbeeld van de westerse, liberale beschaving'.
Het ligt dan ook voor de hand dat we al die mensen die God aanbidden eens de vraag gaan voorleggen welke God ze aanbidden?
De God van het liberale Israël, El, die een sociale, vrijheidslievende God is, een God die andere Goden naast zich duldt, of Jahweh, de God van Judea, die een asociale, onverdraagzame God is, een agressieve God die alleen maar mannelijk wil zijn, zodat hij in alles wat anders is dan hijzelf ‘duivels’ ontwaart.

De Twaalf Stammen van Israel

Martin Buber: Alle werkelijke leven is ontmoeting

"Buber is van huis uit socioloog. Daarom is hij altijd bezig met de vraag 'wat is werkelijk gemeenschap?'.
Na een mystieke periode maakt hij op een gegeven moment een wending naar de dialoog. Hij realiseert zich ineens dat het tussenmenselijke meer is dan een psychologisch gebeuren, dat het 'ik en gij' een 'zijns-status' heeft.
Buber verzet zich zowel tegen het collectivisme, en daarmee tegen de staatsbureaucratie die dwang uitoefent over het individu, als tegen het individualisme. Daartussen, stelt hij, zit de dialoog, die beide overstijgt."
"Hij smeedt het religieus anarchisme en het dialogische denken aaneen." (TROUW, theologische pagina)"

Martin Buber is geboren op 8 februari 1878 in Wenen, rond 7u 15m 's morgens.
Zon in het anarchistische broederschapsteken Waterman. Ascendant bevindt zich in het mystieke, medelijdende teken Vis. Venus, planeet van de liefde en de harmonie (ontmoeting), en Saturnus, planeet van de ernst, het geweten en het zelfonderzoek, bevinden zich in het eerste huis.

Anne Frank & de Grüne Polizei

Iraqi tots cling to beauty of ballet
By Marwan Naamani, Iraq Daily 13-1-2003

Young ballerinas, oblivious of war threats on their country, dance to rhythm of Tchaikovsky's Swan Lake. As Baghdad ballet teacher Zikra Minhaim surveys her young charges enthusiastically rehearsing their steps, she sees a glimmer of hope, a rare glimpse of beauty amid the grim war clouds gathering over her stricken city.
"What amazes me is when people outside are buying generators, stocking food, the only worry these girls have is how to have a good dancing position and how to stand on their toes elegantly," says Minhaim.
"Look in their eyes, you see hope and you see beauty."
Twenty girls aged between six and 13 take their dancing lessons at the Baghdad School for Music and Fine Arts.
In a humble room surrounded by mirrors, the young ballerinas dance elegantly to the rhythm of Tchaikovsky's Swan Lake under a portrait of President Saddam Hussein.

Like ballet schools around the world, the children at the Baghdad School are rehearsing for a mid-year show, but with the difference that here they do not know whether their performance will be to the accompaniment of US bombs. More than 65,000 US troops are already deployed around Iraq's borders poised for a threatened attack and more are on their way.
But both Minhaim and her young pupils remain determined that, come war or peace, their show will go on. "There will be a mid-year show - before, after or during the attack, we do not know - but the show must go on."

"Personally, I am a sensitive man. I always like to see a tree in the wind with the corner of my eye, or to hear music in the background." Ariel Sharon

Individu & Ideologie
Commentaar Wim Duzijn 2003

Dat mensen meerdere persoonlijkheden bezitten zal geen mens verbazen. Wanneer echter de astroloog ons die evidente waarheid vertelt lachen we hem uit, immers, wat stelt een horoscoop voor wanneer er geen eenduidig plaatje tevoorschijn wordt getoverd, maar een lappendeken aan eigenschappen, die tesamen een grillig, moeilijk te interpreteren geheel vormen?
Dat de werkelijkheid niet bestaat uit simpele, makkelijk interpreteerbare plaatjes vergeten we voor het gemak.
We willen graag beschaafd zijn, maar wanneer die beschaving geestelijk denkwerk vereist haken we af en kiezen we voor simpel moralisme, dat bestaat uit vergoddelijking enerzijds en demonisering anderzijds.
Zelfs Ariel Sharon, die als geen ander meewerkt aan demonisering van anderen klaagt er over dat in de media zijn gevoelige, vrouwelijk-gastvrije aard niet aan bod komt. Hij wijst er op dat hij altijd aan de kant staat van gewone, simpele mensen, al die anonieme mensen die in de achtergrond werkzaam zijn en die nooit voor hun arbeid bedankt worden, omdat altijd het schijnwerperlicht gericht wordt op politieke ijdeltuiten die op een autistische wijze politiek aan het bedrijven zijn.
"Ik begrijp de wereld niet", stelt hij, "ze maken een duivel van me, terwijl alles wat ik eis is dat ze 'de Joodse Staat' erkennen. Dan is er vrede."
Dat die Joodse Staat de ontkenning is van de rechten van andere mensen interesseert hem niet. De anderen zijn buiten het gebied van zijn gevoeligheid geplaatst en wanneer dan ook een ander mens het woord 'gevoel' in de mond neemt, dan is zijn enige antwoord spot, haat en afschuw..., want hoe kunnen mensen die 'de Joodse Staat' afwijzen nu gevoelig en beschaafd zijn...?

De astroloog wijst op die vreemde tegenstellingen in het karakter van een mens. Hij laat zien dat mensen een gevoelig uiterlijk bezitten, maar hij laat ook zien dat er aspecten werkzaam zijn die het gevoel inperken, zodat er een gebied wordt geschapen waarin de gevoelige mens een ongevoelig mens kan zijn.
In de psychiatrie wordt in zulke gevallen het beeld van de meervoudige persoonlijkheid gebruikt, de mens die zichzelf opdeelt in verschillende personen, omdat hij niet in staat is zichzelf als volledige persoonlijkheid te handhaven in de wereld.
Als gevoelig mens faalt hij in een wereld waarin gevoelloze macho's de baas zijn, hetgeen betekent dat hij in die wereld via het scheppen van vijanden zichzelf manifesteert als 'hardliner', terwijl buiten die kille machowereld met behulp van het vele geld dat hij als macho verdient een wereld wordt geschapen waarin hij als een stille dromer naar de avondhemel staart, zich verwonderend over de hardheid en de gejaagdheid van al die mensen die de band met de natuur verloren hebben...
Dat het vreemd genoemd moet worden dat dromers harde machowerelden in stand houden, die de rust en de stilte van de natuur kapot maken, omdat er geld verdiend en olie uit de grond gepompt moet worden, interesseert hem niet.
Wat dat betreft is Sharon een aartsegoïst die met behulp van Amerikaans geld een meervoudige wereld voor zichzelf heeft opgebouwd waarin hij alles kan zijn wat hij volgens de astrologie is: een dromer, een rustige materialist, een verdraagzame liberaal, maar ook een gewetenloze moordenaar die alles wat in zijn ogen duivels is op een genadeloze wijze uitschakelt - in dienst van een gevoelloos, muziekloos collectivistenideaal waarvan de morele juistheid nooit ter discussie zal worden gesteld, omdat alles wat de geestelijke verbrokkeling van de mens tegen wil gaan uit zijn schizofrene, op geld en macht gebouwde, dromerswereld verwijderd wordt.

Waaruit intelligente mensen de conclusie kunnen afleiden dat elke vorm van schizofrenie in het leven roepend vormdenken als een bedreiging moet worden gezien.
Waar primitieve moralisten pakjes sigaretten voorzien van de tekst 'Roken is dodelijk', daar zou ik op primitieve moralistische geschriftjes de tekst 'Collectivisme is dodelijk' willen plaatsen.
Ariel Sharon, zowel gevoelig individu als gevoelloos collectivist, wil ik daarbij gebruiken als het levende bewijs voor de juistheid van mijn opvattingen...

Sharon & Amerikaanse Miljonairs
Uri Avnery, 11-1-2003

"In 1973, when it became clear to Sharon that he would never be appointed Chief-of-Staff, he resigned from the army. Within a few months he became the owner of the biggest private farm in the country. A major-general does receive a handsome salary (more than a cabinet minister), but how does one acquire a huge farm with that? In Hebrew slang, such questions are answered with "What are friends for?"
One of Sharon's best friends is the American ex-Israeli billionaire Meshulam Riklis, who made it possible for Sharon to acquire the farm. Riklis is also the patron of the Jewish American ex-Israeli billionaire Aryeh Genger, who is now acting as Sharon's unofficial emissary to the White House. Genger's legal council in Israel is Dov Weisglass, now Sharon's cabinet chief. The South-African millionaire, who is playing now a central role in the Sharon scandal, is Richard Kern, who served in the IDF in 1948. All these millionaires know each other.

Mohammed Benzakour & De Vrouw
Commentaar Wim Duzijn 2003

Allochtone schrijvers zijn - zo denken veel mensen en dan niet de meest intelligenten onder hen - schrijvers met hele rare buitenissige namen die grote bossen zwart haar bezitten.
Waren ze blond en was hun naam gewoon 'Pietersen' of 'Blokker', dan waren ze Hollanders, dus autochtoon en dan was er niks aan de hand.
Dus waarom zou een mens z’n haar niet blond verven en zichzelf 'Jansen' noemen?

Het is zo maar een losse opmerking uit de losse pols, maar een feit is dat Amerikanen en Israelische Joden weinig moeite hebben met het veranderen van namen.
Amerikanen willen 'Amerikaan' zijn en joden in Israel willen in de eerste plaats 'Jood' zijn en daarom nemen ze gewoon een andere identiteit aan wanneer ze eenmaal gevestigd zijn in het nieuwe vaderland.
Kijk naar Ariel Sharon, die via zijn naam wil bewijzen dat hij een 'echte jood' is, terwijl hij gewoon Scheinerman heet, een oer-Duitse naam, die laat zien dat het begrip 'jood' eigenlijk weinig meer is dan een raar bedenksel, dat via allerlei irrationele bezweringen en magische toverspreuken inhoud wordt gegeven.
Mohamed Benzakour is dus een - volgens deze op aanpassing gerichte logica - iemand met een rare naam die niet deugt. Blonderen is daarenboven erg goedkoop en het geeft je uiterlijk iets vrouwelijks - en volgens Mohammed gaat het daarook om...
Hij heeft een artikel in de Volkskrant geschreven, met de zeer poetisch klinkende titel ‘Gretta’s Hart’, en daarin stelt hij dat alleen ‘de vrouw’ het Palestijnse volk redden kan.
Prima de luxe dus, maar omdat ik met simpele antwoorden geen genoegen neem, kom ik onmiddellijk aanzetten met de vraag wie dan wel die vrouw is…
De pest met mannen is dat ze veelal geneigd zijn het vrouwelijke principe los te weken uit 'de man', en die losgemaakte vrouwelijkheid op te bergen in een wezen dat 'de vrouw' wordt genoemd.
Dat wezen kan emotioneel zijn en liefde tonen, terwijl de man eenzaam en liefdeloos voort sjokt in zijn ontvrouwelijkte liefdeloze mannenwereld.
Geblondeerde mannen zie je tegenwoordig niet meer. Vrouwelijkheid is uit, zelfs in de homowereld, waar domme macho's, die alleen van winkelen, skiën en dierlijk seksueel gedrag houden de toon aangeven.
Heel het mediagebeuren dat jongeren momenteel aan het opvoeden is centreert zich rond het thema ontvrouwelijking en ontkinderlijking.
Hoe kunnen we jongeren zo snel mogelijk ontdoen van hun kinderlijke eigenschappen, dat is de vraag die tot opvoeders omgebouwde programmaleiders zich stellen.
Mohammed Benzakour stelt dat noch rede, noch macht, iets zullen kunnen veranderen aan de terreur van de liefdelozen.
Rede is geen liefde en macht is geen liefde. Zowel rede als macht vertegenwoordigen in de eerste plaats de man en niet de vrouw. Dat is ook de reden waarom de Duitse filosoof Friedrich Nietzsche de Griekse wijsgeer Socrates aanviel.
Socrates legde teveel de nadruk op de rede en besteedde volgens Nietzsche te weinig aandacht aan de wereld van het gevoel en het instinct, zaken die ook Mohammed Benzakour benadrukt waar hij in zijn bespreking van het optreden van Gretta Duisenberg in Palestina stelt dat een ‘intuïtieve, op menselijke maat toegesneden hartenkreet wel eens meer zoden aan de dijk zou kunnen zetten dan alle pro-Palestina artikelen en documentaires bij elkaar…’
Daarom is vervrouwelijking van de man zo gek nog niet. Blonderen van het haar en aanpassen van je naam..., kan dat? Kun je het geestelijk opbrengen jezelf niet langer te vereenzelvigen met een naam die je altijd gedragen hebt?
Weinig mensen doen het. Verandering van naam lijkt zo gemakkelijk, maar het brengt een ware revolutie in je leven teweeg. De naam Mohammed is een uitgesproken mannelijke naam, net zoals Abdullah en Kader, allemaal zeer volwassen namen, die ver afliggen van de kinderlijke wereld die tot uiting komt via namen als 'Jimmy Carter', 'Billy May' of "Andy Gibb", kinderlijk-vrouwelijke klanken die alleen voorkomen in het merkwaardige macholand Amerika, waar kleine kinderen soldaatje spelen met behulp van wapens die afkomstig zijn uit zeer onkinderlijke volwassen wapenfabrieken.
De Amerikaanse cultuur is een vreemde mengeling van kinderlijke onnozelheid en zware, antivrouwelijke volwassenheid.
Wat dat betreft is George W. Bush, een onnozel kind dat loden schoentjes draagt, een uitgesproken exponent van die door en door schizofrene Amerikaanse kindercultuur,.
Zulke volwassen kinderen zijn gevaarlijk. Ze hebben een moeder nodig (de vrouw), maar met hun loden schoentjes trappen ze alles wat vrouwelijk is dood.
Huilend lopen zulke kinderen rond in een wereld waarin ze - zonder dat ze het weten - dood en verderf aanrichten.
Wat je dus moet doen met zulke kinderen is ze laten zien dat ze loden schoentjes dragen. Want als niemand ooit de moed durft op te brengen kinderen hun loden schoentjes af te pakken zal er in de wereld nooit wat veranderen.
Mohammed Benzakour, de zwartharige schrijver met de zware loden namen, is een allochtone schrijver.
Ik ben een anarchist. Kenmerk van anarchisme is dat loodzware begrippen via het toilet het riool in worden gespoeld. Met lood, zo zegt de anarchist, valt niet te leven.
Lood is een zwaar metaal. Lood is zelfs giftig wanneer het in te hoge doses in het voedsel zit en daarom ga je aan teveel lood dood.
Vroeger waren revolverkogels van lood. Dat lees je in ouderwetse cowboyboekjes. "Ik schiet je vol met lood', zeggen ze daar. Lood, dat zal eenieder begrijpen, is een ander woord voor dood.
Mohammed Benzakour is dus zwaar. De anarchist in mij is licht. Dat kun je noodlot noemen. De een wordt geboren in een zware wereld, de ander krijgt zomaar wat lichtheid cadeau.
Zwaarte is een raar verschijnsel. In moslimlanden worden jongens heel vroeg oud. Ze zijn als kind supervrouwelijk, en dan heel ineens worden ze volwassen, en dan is ineens alle kinderlijkheid en vrouwelijkheid weg.
In zo'n wereld roepen om ‘de vrouw’ is een beetje kinderachtig. Wat je moet gaan inzien is dat ontvrouwelijking en ontkinderlijking van de man niet deugt.
Waarom zou je akkoord gaan met een zwaarte waarvoor je zelf niet gekozen hebt? Waarom zou je als kunstenaar niet een kunstwerk maken van jezelf? Dat is toch de taak van een kunstenaar?
Kijk naar de vreemde pseudoniemenfetisjist Hugo Brandt-Corstius (columnist bij Vrij Nederland en de Volkskrant). Geeft zichzelf de meest merkwaardige namen en is daarmee een uitgesproken vertegenwoordiger van het vrouwelijke - dat wil zeggen ‘ontzwaarde’ - denken.

Webinfo: The saga of Abraham unfolds between two landmarks, the exodus from "Ur of the Chaldeans" (Ur Kasdim) of the family, or clan, of Terah and "the purchase of " (or "the burials in") the cave of Machpelah.
Most scholars agree that Ur Kasdim was the Sumerian city of Ur, today Tall al-Muqayyar (or Mughair), about 200 miles (300 km) southeast of Baghdad in lower Mesopotamia, which was excavated from 1922 to 1934. It is certain that the cradle of the ancestors was the seat of a vigorous polytheism whose memory had not been lost and whose uncontested master in Ur was Nanna (or Sin), the Sumero-Akkadian moon god.
"They served other gods," Joshua, Moses' successor, recalled, speaking to their descendants at Shechem. (ragz-international.com/genesis)

Hoe je het ook wendt of keert, de strijd tussen Israël-Amerika en de Arabisch-Iraanse moslimwereld is een strijd tussen het mannelijke Zon-denken en het vrouwelijke Maan-denken.
De Arabieren vertegenwoordigen 'de vrouw' en hun rechtse tegenstanders staan voor 'de man'. Dat is ook de reden waarom Israëlische extremisten Arabieren op een consequente wijze homo's noemen, omdat zij in een Arabier niets anders kunnen zien dan een vermomde vrouw.
Keurig nette moslimjongens in Nederland snappen dat niet. Zij haten de vrouwelijke Arabische cultuur, waar de Islam een product van is, en ze slaan uit naam van een conservatieve, vrouwenhatende God hun eigen vrouwelijk-culturele verleden dood.
In plaats van het verdedigen van homo's - een scheldwoord dat je, om de juiste betekenis te kunnen vatten, moet omzetten in de woorden 'vieze vrouwelijke moslim' - gaan ze bewijzen dat ze vrouwenhaters zijn, vernietigers van hun eigen vrouwelijke verleden.
Waarom moslims hun eigen cultuur op zo'n negatieve wijze benaderen mag raadselachtig worden genoemd. De profeet Mohammed heeft ze nooit aangeraden te breken met hun culturele verleden.
Alles waar Mohammed zich op richt is op het voorkomen van afgoderij - het goddelijk verklaren van zaken en personen die helemaal niet heilig zijn - en dat doet hij om te voorkomen dat de waarden die hij belangrijk vindt: compassie en genade (uitgesproken vrouwelijk-moederlijke waarden) worden weggevaagd door mensen die als negatief ervaren zaken heilig verklaren.
Omdat Mohammed sterk beïnvloed is door het Arabische denken, dat altijd puur vrouwelijk van aard is geweest, probeert hij de God van het Oude Testament aan te passen aan het Arabische denken, door hem de naam van een Arabische Maangod te schenken: Allah.
Vanaf het prilste begin heeft de Semitisch-Arabische beschaving in het teken gestaan van de Maan-aanbidding. Wie in de bijbel het verhaal van de exodus van Abraham uit het land van de Sumeriers en de Chaldeeën leest ontdekt dat in dat land de maangod Nannar of Sin als hoogste God wordt aanbeden.
Nannar is in feite Allah, de compassievolle, de genadevole, ofwel de Moederlijke.
Waar katholieken Maria een Goddelijke status proberen te verlenen door haar ‘de moeder van God’ te noemen, daar kiezen de moslims voor de simpele, directe weg, door God 'Allah' te noemen. En Allah betekent (binnen de wereld van de pre-Islamitische maan-aanbidders) in feite weinig meer dan Moeder of Vrouw.
Wie de geschiedenis van het volk van Israël bestudeert dient zich daarom af te vragen waarom er bij diverse Hebreeuwse stammen zo'n sterke aversie bestond tegen het aanbidden van 'de vrouw' als God.
Waarom verliet Abraham een land waar een vrouwelijke God werd aanbeden en verving hij de moederlijke waarden die bij de Maanverering behoren door de mannelijke waarden die bij de Zonverering horen: status, aanzien, macht?
Religieuze joden hebben nooit serieus nagedacht over de morele waarde van die keuze. Zij durven zich niet af te vragen of de keuze van Abraham wel een juiste keuze was. Abraham wordt gezien als een onfeilbaar mens wiens keuze voor macht en aanzien in moreel opzicht beter was dan de Arabisch-Semitische keuze voor de waarden van hun vrouwelijke Maangod.
En toch valt er over de morele waarde van die keuze te twisten. Abraham is niet God, zoals Mohammed en Jezus en Mozes ook niet God zijn.
Maar we weigeren als moderne rationeel ingestelde mensen religieuze mensen die belangrijke morele vragen voor te leggen. We kiezen voor egoïstische onverschilligheid enerzijds en kinderachtige, infantiele dwingelandij anderzijds.
De kinderachtige vorm van religiositeit bepaalt momenteel op een dwingerig-onderdrukkende wijze ons leven, maar dat mag je niet zeggen. De onverschilligen willen net doen alsof ze vrij zijn en de religieuzen willen ook net doen alsof ze vrij zijn, zodat de onvrijheid wordt doorgeschoven naar de zondebok, de man van rede en waarheid, die niet doet alsof, maar die datgene uitdraagt wat hij is - precies zoals God dat tegen Mozes zegt wanneer Hem om Zijn naam wordt gevraagd: 'Ik doe niet alsof, nee, ik ben wat ik ben…'
Zaken als rede, macht en vrouwelijkheid verliezen hun betekenis wanneer je ze plaatst tegenover dat ruime, abstracte begrip 'zijn'.
Zijn betekent leven, jezelf verwerkelijken, maar hoewel moralisten graag schermen met de leuze 'wees gewoon jezelf', weigeren ze diegenen vrijheid te schenken die op een vrouwelijke wijze vrij willen zijn.
Vrouwelijke waarden belangrijk maken is geen bezigheid die beneden het centraal stellen van mannelijke waarden als oorlog, macht en wet kan worden geplaatst.
Oorlog (Mars-Ram-Wolf-Benjamin), macht en aanzien (Zon-Leeuw-Judah) en Wet (Saturnus-Mozes) zijn de drie ingrediënten die momenteel in Israël centraal worden gesteld.
De Wet is binnen die op macht gerichte wereld ineengeschrompeld tot een zinloze naleving van onzinnige gedragsregels, die alles bewerkstelligen, behalve het ontwikkelen van moreel bewustzijn.
Dat inzicht, dat regels die geen moreel bewustzijn ontwikkelen, maar integendeel het morele bewustzijn van mensen verzwakken, onzinnige regels zijn, wilde Jezus van Narazeth de religieuze joden van zijn tijd bijbrengen.
Het antwoord op zijn verdediging van de Wet van Mozes, die juist wel de bedoeling had mensen moreel besef bij te brengen, werd beantwoord met uitlevering aan de Romeinse machthebbers, die om moeilijkheden te voorkomen het gelijk bij de meerderheid neerlegden, omdat machthebbers maar een enkele vorm van moraal kennen: wie voor onze orde is is goed en wie tegen onze orde is is slecht - een absolute ontkenning van een echte (objectieve) moraal dus.
Daarom kun je de Maanverering van de oude Semitische volkeren een vorm van hoogstaand moreel denken noemen, omdat niet de amorele machthebber op de troon wordt gezet, de mens die onschuldige mensen vernietigt wanneer ze lastig zijn, maar de morele moeder, die alleen dan bestraffend optreedt wanneer mensen gehandeld hebben in strijd met de vrouwelijk-moederlijke waarden die hij/zij uitdraagt.
Opvallend is dat de Maangod zowel mannelijk als vrouwelijk is. De Maan is de goede moeder, maar tegelijkertijd is zij een mannelijke god. Dat is de reden waarom in Mekka de Maangod gediend werd door mannen die vrouwenkleren droegen.
Een man kan een goede moeder zijn - dat is de verheven, Goddelijke boodschap die de oude Semitisch-Arabische beschaving ons aanbiedt.
De vraag is waarom wij weigeren te luisteren naar de stem van een beschaafd verleden?
Zou het echt niet zo kunnen zijn dat Abraham ons op de verkeerde weg heeft gebracht? En is het daarom niet beter terug te keren in de morele baarmoeder van het Arabische Moederland? ]

Nannar:
the Crown of Heaven and Earth

At Ur of Chaldees, the birthplace of Abram, that divinity of the tower of Babel was Nannar, the moon god, and his most sacred shrine was located on the top-most stage, for Ur was dedicated to this their supreme deity.
A whole quarter of the city of Ur was set apart for him, and he was called "the Exalted Lord," "the Crown of Heaven and Earth," "the Beautiful Lord who Shines in Heaven." (Webinfo: Evidence of Abraham)