De tragiek van het anti-intellectualisme
over de onredelijkheid van een blinde lezer
Citaat: "Wat doen jullie een hoop moeite om te vertellen dat jullie anti-joods zijn zeg! Al dat gedoe met New Age en zo, alleen maar om duidelijk te maken dat jullie haten waar het Joodse volk voor staat. En die naïviteit t.o.v. Islam! Bewuste misleiding of gewoon een beetje simpel?
"Saddam Hussein is in moreel opzicht een beter mens dan Tommy Franks, zo wordt gesteld. En Franks is de kleinburgerlijke gelovige"
Nou nou, hoe gek kan het worden, denk je dan wel eens, he? Dit kan allemaal als je in het Nederlandse luchtruim zweeft en niet op Islamitische grond loopt." Reactie van Erik Boet, Dordrecht 21-5-2003
Commentaar Wim Duzijn 2003
Het moest er een keer van komen, de reactie van een onredelijk mens die een jarenlang proces van observeren en analyseren met een enkel bot gebaar van de arm wegvaagt van tafel via het uitspreken van de (vals)moralistische toverformule 'jij bent anti-joods'.
Het is het oude liedje van selectief oordelen, het wegplukken van een paar woordjes uit een betoog dat honderden pagina's omvat en op grond daarvan een mening opbouwen die niet intelligent is, maar moralistisch, in de negatieve zin die valse moralisten er altijd aan toekennen: veroordelend, gericht op bestraffing, uitstoting en vernietiging.
"Jij bent anti-joods", alsof het een Godsoordeel betreft, alsof alle redelijke argumenten verbleken in het morele licht van de mens die zichzelf 'jood' noemt, een etiket dat verwijst naar alles en niks....
Alsof een kritisch mens alleen maar ergens tegen mag zijn, alsof het niet zo is dat in een democratische samenleving, waarin het recht van het individu wordt verdedigd een mens zowel voor als tegen iets mag zijn: in de eerste plaats voor zijn eigen identiteit, zijn eigen gedachten en gevoelens, zijn recht om als onafhankelijke denker te mogen bestaan - hetgeen automatisch de verwerping inhoudt van alle vormen van groepsdwang die het individu in geestelijk opzicht de slaaf willen maken van een collectief principe, precies datgene waar het generaliserende begrip 'jood' naar verwijst, generaliserend daarom omdat het veronderstelt dat al diegenen die zichzelf 'jood' noemen klonen zijn van een enkel joods modelbeeld.
Mensen die weigeren intellectueel te zijn (mensen die voor het kloonbestaan kiezen dus) gebruiken hun verstand niet, nee, ze gebruiken leuzen en slogans, die als banvloeken naar de zondaar worden geworpen, de duivelse, anarchistische mens die weigert zichzelf te onderwerpen aan de terreur van inhoudsloze morele leuzen.
Mijn eigen moraal - een moraal die immoreel wordt genoemd omdat het geen algemene moraal is - is duidelijk:
Ik stel dat een mens niet ergens tegen moet zijn, maar dat hij voor iets moet zijn.
Wie geen holle leuzen maar principes verdedigt zal nooit een ander (moslim, jood, homo, zigeuner, communist, etc..) afwijzen die ook bereid is die principes te verdedigen.
Dat is een opstelling die van gedemoniseerde mensen vrienden kan maken, een houding die primitieve moralisten nooit zullen begrijpen.
Een primitieve moralist begrijpt niet waarom in een rechtstaat een misdadiger wordt verdedigd door een keurige, geleerde man die zichzelf 'advocaat' noemt. En toch is een werkelijke rechtstaat gebouwd op die vreemde amorele mentaliteit die voorschrijft dat iedereen, zelfs de grootste duivel voor de wet gelijk is en in principe dezelfde rechten bezit als de mens die 'goed' is - of zichzelf 'goed' heeft verklaard.
Wie de reeks beschuldigingen bekijkt die in het citaat hierboven staat afgedrukt, die beseft hoezeer intellectuelen in ons land tekortgeschoten zijn in hun berichtgeving over het conflict tussen Arabieren en de staat Israël.
Hier wordt niet gedacht. Hier wordt beschuldigd, op zo'n primitieve manier dat de redelijke, objectieve eenling tot de mindere wordt gemaakt van de onredelijke mens, die niets anders hoeft te doen dan te zeggen dat hij deel uitmaakt van een heilig verklaard collectief.
Een betere manier om aan te tonen dat de staat Israël niet het baken van licht is dat ze ooit wilde zijn is er niet...
Hieronder de tekst, geschreven voor het uitbreken van de oorlog in maart 2003, die een lezer op de gedachte bracht mij mijn onafhankelijkheid af te nemen en mij in te passen in een donker hoekje van zijn hokjesgeest.
Waarheid, Rechtvaardigheid, Eerlijkheid
Commentaar Wim Duzijn 2003
Saddam Hussein 2002: "So we stand unshaken, clear in our mind and vision as to truth against falsehood, the colour black, which represents darkness, wickedness and aberration, as opposed to the colour white which represents truth, justice, fairness, purity, virtue, adherence to principle and defending these principles against those who abandoned them..., blind in both heart and conscience." (Urulink, 16-11-2002)
Tommy Franks: De Mens Zonder Geweten
De vraag waarmee de mensheid nu wordt geconfronteerd is of er zoiets mag bestaan als een wereldgeweten, een morele instantie die op een eerlijke, faire, rechtvaardige wijze een objectief oordeel mag uitspreken over het gedrag van mensen.
Het zionisme en het christelijk fundamentalisme, die momenteel de wereldmacht claimen, zijn de ontkenning van het geweten.
Waar de profeet Mozes volgens hen duizenden jaren geleden de wereld de Wet geschonken heeft, daar schenken zij ons de Gewetenloze Macht, die gekoppeld wordt aan een godsbeeld dat in wezen heel klein en bekrompen is.
"God is alwetend en almachtig", zo luidt de filosofie van de Amerikaanse legerleider Tommy Franks, en met zijn kritiekloze "Befehl Ist Befehl'-opstelling, die ertoe leidt dat hij - net als zijn Duitse collega's van de Wehrmacht - zichzelf in een wetteloos avontuur stort, laat hij ons zien dat die alwetende, almachtige God bestaat uit christelijke fundamentalisten en neoconservatieve joden.
Zij zijn (dankzij dat verkleinende godsbeeld) alwetend en almachtig en dat betekent dat al die simpele, intelligente zielen die de almacht en de alwetendheid van christelijke fundamentalisten en neoconservatieve joden afwijzen in hun autoritaire "Befehl Ist Befehl”- wereld mogen creperen. Op een democratische wijze natuurlijk - gemarginaliseerd, doodgezwegen, klein gemaakt - want in een democratie worden alleen de opportunisten groot.
Saddam Hussein, hoe dictatoriaal en onredelijk hij zich ook bij tijden opgesteld mag hebben, is in moreel opzicht een beter mens dan Tommy Franks.
Franks is de kleinburgerlijke gelovige die kritiekloos een regering van christelijke fundamentalisten en joodse neoconservatieven gehoorzaamt. Die gewetenloze groep probeert niet een dictator te verslaan, maar een democratisch wereldorgaan in ontwikkeling: de Verenigde naties.
Alles wat de VS, Engeland en Israel de afgelopen jaren hebben gedaan is het gezag van de VN ondermijnen.
Zij willen niet de Wet dienen, nee, zij willen boven de Wet staan. Ze hebben het Internationale Strafhof tot een lege huls gemaakt en nu maken ze de VN tot een lege huls. Waarmee is aangetoond dat zij, gezien vanuit het verlangen van de mensheid een democratische, naar rechtvaardigheid strevende wereldgemeenschap op te bouwen, doodgewone criminelen zijn.
De enige die Tommy Franks kan redden - wanneer we George Bush mogen geloven - is Saddam Hussein. Wanneer Saddam Hussein met zijn zonen kiest voor de vrijwillige ballingschap zal de oorlog worden afgeblazen - hetgeen betekent dat Tommy Franks niet hoeft te worden bijgezet in het gezelschap van meedogenloze “Befehl Ist Befehl”-barbaren zonder eigen geweten.
Tommy Franks is een willoos wezen – een volgeling die niet zijn eigen geweten volgt. Saddam Hussein daarentegen - de door het zionisme gedemoniseerde Iraakse regeringsleider - heeft volgens eigen zeggen wel een wil: Hij wijst opportunisme af en kiest voor principes.
Hij kiest, zo stelt hij in het citaat hierboven, voor de kleur wit, een kleur die volgens hem verwijst naar waarheid en rechtvaardigheid. Dat kan hij momenteel – geplaatst tegenover een onoverwinnelijke tegenstander – alleen maar doen door te kiezen voor de ballingschap.
Als waarheidlievende anarchist, iemand die nooit macht heeft bezeten, kan ik hem die vorm van martelaarschap alleen maar aanraden. Niet omdat ik voor het verwerpen van principes ben, maar omdat ballingschap aan kan tonen of de beloftes van de Amerikanen - 'Saddam weg, dan is er geen oorlog' - werkelijk waar en oprecht zijn...
We Need to Learn to Be Self-Critical
Raid Qusti, Arab News 21-5-2003
Journalists are a pain in the butt: that is something all of us know.
They are the ones chasing people coming out of courts for interviews, chasing officials into buildings to take a quote or two, and they are always asking questions and trying to find answers. But ask any decent journalist in the world what he does for a living and the answer will come: “Seeking the truth.”
However, seeking the truth and reporting the facts, as we journalists know, comes at a cost. Mostly that can mean being hated by officials. At other times it can mean being criticized for writing something that would be considered too bold for others to handle. But being a journalist or writer in Saudi Arabia, especially for a major Saudi English newspaper read worldwide, comes at double, if not triple the cost.
Though I knew that all along, it was only when I started writing about Saudi society and speaking about it candidly that I realized that self-criticism in Saudi Arabia is sometimes considered unpatriotic.
Why? Because as a Saudi writing in English, my writings, which criticize what I believe is wrong in our society, are considered by many here — especially the conservatives — as giving free ammunition to our enemies. In other words, instead of thinking of my critical columns as a force calling for change as others have, because I write it in English, many think that I am just airing our dirty linen before Westerners or foreigners.
“Free ammunition to our enemies” — Those were the exact words that were thrown at me by another Saudi.
After congratulating me on my last piece, he said that he saw me on a program called “Meet the Press,” broadcast in the US. A Saudi government official was a guest on the show and was asked to respond to what I and other critical Saudis had to say about the need for reforms and the need to examine ourselves after the terrorist attacks in Riyadh.
He became defensive and accused me of giving free ammunition to our enemies by saying things that are critical of my country. According to the logic of this person, I guess we Saudis — journalists or non-journalists — should stop writing anything critical about our society in our newspapers.
I am sorry to disappoint you. I am a journalist like my father and my grandfather before me. Journalism runs in my blood. I am also a Saudi citizen who is patriotic and loves his country. You or others might criticize what I and others say in the local press, but I remain defiant. No country in the world can progress or develop without being self-critical.
Een Ander Joods Geluid
European Jews for a Just Peace, an association of 18 Jewish organisations in nine different European countries calls on the European Commission and the Council of Ministers to enforce the resolution adopted by the European Parliament on 10 April 2002 for the suspension of the E.U.-Israel Association Agreement until such time as Israel agrees to conform to the terms of that agreement.
Article 2 of the Agreement states that "Relations between the Parties, as well as all the provisions of the Agreement itself, shall be based on respect for human rights and democratic principles, which guides their internal and international policy and constitutes an essential element of this Agreement".
Yet Israel has carried out and continues to carry out systematic violations of human rights in the Occupied Palestinian Territories, in breach of its legal obligations as the Occupying Power under the 1949 Fourth Geneva Convention relating to the protection of civilian persons in time of war.
These include the imposition of collective punishments on Palestinian civilians, the confiscation and destruction of Palestinian property, the prevention of freedom of movement of Palestinian civilians, goods, food and medical supplies, the undermining, not to say destruction, of medical services. the illegal detention and torture of Palestinian citizens, including children, and the extra-judicial targeting and killing of Palestinian civilians.
In the light of the accumulated evidence of continued Israeli violations of the conditions and fundamental principles underlying the Association Agreement we call for its immediate suspension until such time as Israel complies with its terms. (www.eajg.nl)
Commentaar Wim Duzijn 2003
Hoe inhoudsloos de term 'jood' geworden is blijkt uit de aan de Europese Unie gerichte oproep van de stichting 'Een Ander Joods Geluid' Israel via concrete strafmaatregelen duidelijk te maken dat het beleid van de regering Sharon niet deugt.
Sharon ziet zichzelf niet als zomaar 'de een of andere jood', maar als de jood - de vertegenwoordiger van een joodse wereldgemeenschap waarvan al diegenen deel uitmaken die krachtens hun afkomst of geloof bindingen hebben met het jodendom.
Dat is het verschil tussen mensen die kunnen relativeren ("ik ben anders") en mensen die kiezen voor het fundamentalisme: "wij zijn een waarheid die geen afwijkingen toestaat".
De groep 'Een ander Joods Geluid' bestaat dus in feite uit ketters. Zij wijken af van de algemene groepsleer en ze worden derhalve door niemand serieus genomen.
Alleen het feit dat ze (op grond van de joodse wet) 'joods' zijn beschermt ze tegen de aanvallen van de absolutisten binnen de joodse gemeenschap: fundamentalisten die de ontkenning vormen van het integratie- en assimilatieverlangen dat aan elke vorm van ketterij ten grondslag ligt.
Een ketter is altijd iemand die los wil breken uit de gevangenis van het groepsdenken, een vijand dus van het getto en de daaraan gekoppelde beperkende groepscultuur.
Wat dat betreft verschillen joodse ketters niet van christelijke of islamitische ketters en zijn ze de vrienden van het anarchisme dat krachtens zijn naam (anarchie is provocatieve relativering van autoriteit) binnen elke groepsbeweging de ketterij aanmoedigt.
‘Verlichting is het uittreden van de mens uit de onmondigheid die hij aan zichzelf te wijten heeft. Onmondigheid is het onvermogen zich van zijn verstand te bedienen zonder de leiding van een ander. 
During the Nuremberg trials Julius Streicher was asked about his participation in the Nuremberg Race laws of 1935. He responded: 
As to the Christian system of faith, it appears to me as a species of Atheism - a sort of religious denial of God. It professes to believe in a man rather than in God. It is a compound made up
chiefly of Manism with but little Deism, and is as near to Atheism as twilight is to darkness. It introduces between man and his Maker an opaque body, which it calls a Redeemer, as the moon introduces her opaque self between the earth and the sun, and it produces by this means a religious, or an irreligious, eclipse of light. It has put the whole orbit of reason into shade.
1. Toen sprak Jezus tot de scharen en tot Zijn discipelen,
Citaat: "God en Mammon kunnen niet samen aanbeden worden. Niemand kan beiden dienen. Want zij zijn aan elkaar tegengesteld als liefde en haat, als omhelzing en verachting. Waar iemands schat is, daar is zijn hart. En het hart is met Mammon, koning van de knechtende markt die vrij heet en de ene mens de andere mens wolf laat." Antoine Bodar, Katholiek Nieuwsblad 26-10-2001
The new prime minister was charged with a popular mandate: to renegotiate Iran's oil concessions to the U.S. and British oil companies. At the time, this was viewed as the nation's highest priority. A large majority of Iranians believed that the then-current oil royalty structure was unfair. The country needed a more just compensation for its primary export, oil, which was then coming into great demand in the world marketplace. Higher royalties were needed to develop the country. Mossadegh faced a stiff challenge, however, because one month before his election the Iranian parliament had nationalized the British oil company. The move infuriated the British government, which responded with a naval blockade that crippled the country. Mossadegh's policy was to defuse the crisis by seeking a diplomatic compromise.
In the minds of a majority of Iranians, the late Dr. Mohammad Mossadegh is a shinning icon of independence, democracy, patriotism and the rule of law. While Iranians, like most other nations, have their own differences on the ideal types and examples of social and political leaders, a solid majority of them seem to have developed a consensus on the high and meritorious standing of Mossadegh as a democratic and caring leader.