Piero Scaruffi: When Costantinus converted to Christianity, Rome became the center of power also for Christianity and any challenging center was wiped out.
The history of Christianity was changed so as to start in Rome with Peter.
James (Jakobus de Rechtvaardige) was erased from the records. James' descendants (and therefore Jesus' descendants) in Palestine, the so called "disposyni", were dispersed and persecuted.
Eventually the Roman empire forced "its" version of Christianity on the whole world. The disposiny migrated south, the only place where they could avoid the persecution, and eventually settled in Arabia....

Today's Christianity is, inevitably, the Christianity that the Roman empire chose. Every Christian in the world worships what the Roman empire decided s/he should worship. In a sense, every Christian betrays the disposyni and possibly Jesus himself by accepting the dogma of the ones who killed Jesus and persecuted his descendants.
Christianity therefore got a first twist when the Roman empire embraced it.
Christianity is getting a second twist now that the American empire has embraced it. Just like Rome bestowed on Christianity the meaning that best served its interests, so America is bestowing on Christianity the meaning that best serves its interests.
For example, greed is suddenly good, although the Gospels clearly state that criminals are more likely to enter Paradise than a rich man. The death penalty is good, even if the Gospels clearly preach forgiveness.
Sooner or later, Americans will edit the Gospels the same way the Romans did and produce a new set of (self-serving) holy books. And Jesus will have been crucified one more time...

Terwijl in Nederland de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie de Islamhaat aan het prediken is, bij monde van Hirsi Ali, die moslims verregaande onredelijkheid verwijt, worden in Amerika tientallen miljoenen mensen op een zodanige wijze gehersenspoeld dat ze een reeks antichristelijke (anti-evangelische) opvattingen , die het product zijn van anti-intellectueel machtsdenken (zie tekst hierboven), gaan ervaren als de absolute waarheid.
Wie een keuze moet maken tussen Amerikaans christendom en Islam zal, wanneer hij een liberale instelling bezit, alleen maar kunnen kiezen voor de Islam, niet de Islam van de fundamentalisten - die primitief machtsdenken boven gezond verstand plaatsen - maar de Islam die voor eenheidsdenken staat.

De profeet Mohammed was - meer nog dan Luther, die in het Westen het autoriteitsdenken van de katholieke kerk veroordeelde - een hervormer, die de joods-christelijke traditie in een zuivere vorm over wilde nemen: katholiek in de ware, gnostische zin van het woord, zich openstellend voor iedereen: niet alleen voor traditionele joden en christenen, maar ook voor ketters, de gnostici, die religieus-filosofische geschriften als 'waarheid' accepteerden.
Mohammed was weliswaar een autoritair heerser, maar de Islam die hij voorstond wilde (blijkens de vele liberale passages die de Koran bevat) geen autoritaire religie zijn.
Wat zich nu binnen de islam manifesteert als 'religieus fundamentalisme' is daarom in feite weinig meer dan Profetenhaat - de wil alles wat liberaal (en gericht op vereniging) is binnen de wereld van de religie te vernietigen, zodat het een vanzelfsprekende zaak is dat liberale gelijkheidsdenkers zichzelf vijandig opstellen tegenover dat fundamentalisme.

Fundamentalisten ontkennen dat de Islam een joods-christelijk-gnostische religie is, samensteld dus uit een bont geheel van (soms elkaar tegensprekende) teksten, die gekoppeld zijn aan een pre-Islamitische Moedercultuur, waarin God (Allah) geen oorlogsgod is, maar een barmhartige en genadevolle God.
Zij ontkennen met hun benadrukking van de mensenwet (Sharia) de Profeet Mohammed en ze maken van de Islam een kerk, waarin de verklarende, op uitsluiting van andersdenkenden gerichte teksten van de schriftgeleerden belangrijker zijn dan liberale, op eenheid en vereniging gerichte wijsheid.
Een echte moslim – iemand die het eenheidsverlangen van de Profeet Mohammed respecteert - zal nooit een jood, een christen of een gnosticus een 'ongelovige' noemen, omdat volgens de Koran joden, christenen en gnostici 'moslims' zijn.
Een moslim is niet een simpele ziel die gelooft dat Mohammed de enige profeet is die de vertegenwoordiger is van een wereld waarin geen plaats is voor andersdenkenden, maar een ruimdenkende liberaal die alles wat tot het joods-christelijke denken behoort, ook die teksten die door het autoritaire jodendom (Ezra) en het autoritaire christendom (de Roomse Keizer) zijn afgewezen, als geestelijk eigendom beschouwen.

In Iran vertegenwoordigt Khomeini, de man die de scheiding tussen kerk en staat ophief, het autoritaire antidenken.
De man is het tegendeel van de intelligente, liberale bestuurder die Khatami ons in zijn redevoeringen voorspiegelt. Waar Khatami de kritische intellectueel verdedigt, daar staat Khomeini voor intellectuelenhaat, omdat een intellectueel voor hem iemand is die alleen actief mag zijn op niet-spiritueel gebied, met andere woorden: een intellectueel moet (net als in alle andere autoritair geleide landen) een dogmatische partijman zijn, precies zoals wij dat hier in het Westen van intelectuelen eisen, want wij hebben ook de religie in handen gegeven van autoritaire, conservatieve machtsdenkers, zodat wij als politicus, zakenman en technocraat een luilekkerland kunnen opbouwen waarin iedereen rijk is, behalve degenen die spiritualiteit op een zodanige wijze interpreteren dat het een anarchistisch-liberale aanval is op alles wat de kritische menselijke geest probeert te kleineren en te onderdrukken..

Dat is de reden waarom ik Saddam Hussein in het verleden heb verdedigd. Niet omdat hij een dictator is die een eenpartijstaat als ideaal uitdraagt, maar omdat hij als seculiere, socialistische gelijkheidsdenker de vijand was van het reeligieuze autoriteitsdenken van Khomeini.
De Islam is niet opgericht met de bedoeling een kerk te zijn. Autoritair leiderschap dat een persoonlijk contact van mensen met 'god' in de weg staat wordt afgewezen.
Het zijn de Khomeini-aanhangers geweest die een quasi-religieuze staat hebben gebouwd rondom autoritair pausdenken.
Het autoritaire Imam-denken van de conservatieve sjiieten zou je vervalst Islamitisch denken kunnen noemen, omdat het de ontkenning is van het op gelijkheid gebaseerde eenheidsprincipe dat onlosmakelijk gekoppeld is aan de stelling van de profeet dat alle profeten even belangrijk zijn.
In een wereld waarin alle profeten gelijk zijn kan geen onderscheid worden gemaakt tussen moslim, christen, zoroastrist, gnosticus en jood.

Het woord moslim is een begrip dat de bedoeling heeft mensen te verenigen.
Wie dat begrip gebruikt om zich af te zetten tegen anderen is in feite al geen moslim meer. Hij is geen vereniger, maar een verdeler, iemand die mensen die dezelfde religieus-spirituele achtergrond bezitten tegen elkaar opzet, waarbij degene die de meeste macht bezit uiteindelijk ‘de waarheid’ mag claimen.
Khomeini is met zijn keuze voor autoritair-religieus leiderschap de tegenpool van de liberale Khatami. Maar de liberaal Khatami trekt daaruit geen conclusies. Hij is in feite de gevangene van conservatieven die altijd en overal in liberalisme hun grootste vijand zien.
De Islam wilde een vernieuwingsbeweging zijn, wilde zich verzetten tegen joods-christelijk vervalsingsdenken:
Tegen het Rooms/Romeinse machtsdenken, tegen de autoritaire clerus, tegen de op dwang gerichte discipline van de kerk, tegen het joodse Ezra-isme, voor de rebelse Jezus, die een felle vijand was van de zinloze regelgeving (te vergelijken met de Sharia) binnen het jodendom.
Kortom: de Islamitische Revolutie van Iran is - zolang zij secularisme afwijst - een doodgewone poging van autoritaire kleinburgers macht boven geestelijke vrijheid te plaatsen. (Zwolle 6-11-03)

Zie ook: De Humanistische God
van Mohammed

Empathy and compassion
Muhammed Khatami, Schiller Institute, september 2001

"In order to call governments and peoples of the world to follow the new paradigm of dialogue among cultures and civilizations, we ought to learn from the world's past experience, especially from the tremendous human catastrophes that took place in the 20th Century. We ought to critically examine the ... glorification of might."
"From an ethical perspective, the paradigm of dialogue among civilizations requires that we give up the will-to-power; and [without] the will-to-empathy, compassion, and understanding, there would be no hope for the prevalence of order in our world.
We ought to gallantly combat this dearth of compassion and empathy in our world.
The ultimate goal of dialogue among civilizations is not dialogue in and of itself, but attaining empathy and compassion."

An Interview With Israeli M.K. Dr. Arieh Eldad
by Jerry Gordon (Nov. 2008)

Israeli Knesset Member, Dr. Arieh Eldad, is a nationalist gadfly among the country’s politicians. He is a member of the Moledet party list of the minority National Union faction that favors the willing transfer of “Palestinian” Arab refugees from the disputed territories of Judea and Samaria to the de facto Palestine: Jordan. With more than 70% of Jordan’s population composed of Palestinian Arabs, Eldad considers that the real ”two state solution.” Jordan has plenty of territory to absorb their fellow Arabs now languishing in the squalid UNWRA camps in Samaria, Judea and Gaza.

Zie ook: New Age & De Anti-Christ

Arab League envoys
to make first visit to Iraq since war
Syria Times, 7-11-2003

The Arab League will send a high-level delegation to Iraq next week for the first time since the war to topple Saddam Hussein was launched in March, the organization said Wednesday.
The head of Arab relations at the 22-member league, Ali al-Jarush, said the delegation was tasked with "meeting members of the interim Governing Council as well as party and tribal officials and religious dignitaries."
These envoys will try to "listen to the views of these public figures and learn about their needs," so that the league "has a clear vision of the situation in Iraq," said Jarush.
Arab League Secretary General Amr Mussa had decided to send the delegation "to respond to the will of several leaders of Iraqi political forces," Jarush added.
On September 10, the Arab League agreed to admit the Governing Council as a temporary league member pending the formation of a legitimate government.
Meanwhile, Mussa met Iraqi public figures who are opposed to the British-US occupation of Iraq, including Mazhar al-Dulaymi, who says he gathers delegates from tribes and parties not represented in the Governing Council.

Wie praat over zoiets fundamenteels als 'scheiding van kerk en staat' die zal op zijn minst de moeite moeten nemen de begrippen 'kerk' en 'staat' te definiëren. Voortdurend praten we met z'n allen namelijk over zaken waar we in feite helemaal niets van af weten. Ze gooien je dood met begrippen als 'Jezus', 'Mohammed', 'Stalin' en 'Hitler', maar wanneer je het oeverloze geklets, dat vaak weinig meer is dan vrijetijdsbesteding van dikbetaalde hobbyisten, terzijde schuift en vraagt om een zinvolle, goed geargumenteerde definitie van basisbegrippen, dan staan de kletsers met de mond vol tanden en dan blijkt dat ze diegenen zijn die ze in gedemoniseerde anderen veroordelen: tirannen en dictators, inhalige patsers die in feite maar een enkele religie kennen: het nihilisme - een dodemansgodsdienst die zich altijd vertaalt in geestloze politiek-economische machtssystemen, zoals het kapitalisme en het communisme.
Dat is de reden waarom het anarchisme altijd de vijand is geweest van geestelijke dictatuur (vanaf haar ontstaan in Griekenland, waar anarchisme vrijdenkerij was - hetgeen NIET hetzelfde is als tegen elke autoriteit gericht nihilisme, dat altijd onvrij denken is omdat het de chaos dient).
Geestelijke dictatuur ontstaat daar waar mensen kiezen voor geklets en gezeur, ten koste van de anarchistische mens, die weet dat dure, dikke woorden altijd verwijzen naar dure, dikke, maar hopeloos lege kletsers. Geen grotere dictator dan een klamme zwetser, die anderen verveelt met traag gezeur.
In mijn verhalenbundel 'Revolutie in het Gekkenhuis', dat een aanval is op de principeloze kletscultuur die de jaren zestig generatie in het leven heeft geroepen, een cultuur waarin alleen het grootste leeghoofd koning mag worden, verzet ik mij tegen alles wat groot en dikdoenerig is. Een enkel citaat wil ik hier als verlichtende illustratie weergeven:

Ik droomde dat de trein waarin ik reed de lucht invloog, niet vanwege een explosie of iets dergelijks, maar omdat hij op de een of andere manier kon vliegen, als was hij plotseling omgetoverd in een reusachtig passagiersvliegtuig.
Verbaasd staarde ik uit het raampje en bekeek nieuwsgierig de huizen onder me, die minuscule afmetingen hadden aangenomen, als waren het poppenhuizen, bewoond door blozende plastic poppen, met starre, wijd- geopende ogen en een metalen stemmechaniekje in de holte van hun buik.
Bij tijden dook de trein omlaag en dan hielden we stil bij het een of andere station.
Tijdens die korte rustpauzen zag ik niemand. Elk station was als het ware uitgestorven. Alleen een kille, metalen stem was voortdurend hoorbaar, die de plaatsnaam afriep: "New York", "Madrid" of "Oslo"..; verder gebeurde er niets.
Na verloop van enige tijd weerklonk het schelle geluid van een conducteurfluitje en dan werd de tocht weer voortgezet, opnieuw hoog door de lucht, op weg naar een volgende halteplaats: Parijs of Londen, dat weet ik allemaal niet meer zo precies, en dat alles ging eindeloos door en ik zou dan ook weinig meer te vertellen hebben, als het niet zo was geweest dat tijdens een van onze tochten door de lucht er een eigenaardig en zeer ergerlijk voorval plaatsvond.

Op een gegeven moment namelijk dook uit de wolken een tweede trein op, volkomen identiek aan de onze: helgeel, met lichtblauwe dwars-strepen en hier en daar voorzien van felgekleurde reclameborden.
Nieuwsgierig keek ik naar buiten en ik constateerde verbaasd dat de trein ons niet passeerde, maar pal naast ons voort bleef rijden.
Ik observeerde het rijtuig naast me oplettend en probeerde een glimp op te vangen van de inzittenden, maar waar ik ook keek, nergens was een levende sterveling te zien. Voor de meeste raampjes hingen donkerblauwe gordijntjes en daar waar geen gordijnen hingen waren de compartimenten leeg - ik zag tenminste niemand...
Tot, op een zeker moment, een van de blauwe gordijntjes opzij werd geschoven en het gezicht van een jonge man van onbestemde leeftijd zichtbaar werd. De man, bijna een jongen nog, lachte me toe en terwijl hij het raampje van zijn compartiment opende wenkte hij mij toe hetzelfde te doen.
Haastig en een beetje in de war probeerde ik de verchroomde slinger, waarmee het schuifmechaniek van het raam bediend kon worden, rond te draaien, maar wat ik ook deed, hoe ik ook trok en rukte, er was geen beweging in te krijgen.
Wanhopig keek ik de jongen aan, die mij iets toe scheen te roepen. Zijn mond opende en sloot zich een aantal malen en ik keek ernaar en dacht: Wat zou hij in godsnaam zeggen?
Het antwoord op die vraag zou ik waarschijnlijk nooit krijgen, want de trein waarin de jongen zat wendde zich schokkend en stotend af, als verafschuwde hij mijn chaotische, onhandige gedrag, en verdween vliegensvlug in de nevelige avondhemel… (Revolutie in het Gekkenhuis: De Droom)

Oppervlakkig gezien stelt het fragment waarin een droom wordt beschreven niets voor. De een ontmoet een ander, ziet hem spreken, maar begrijpt niet wat hij zegt.
Maar als je daar over na gaat denken, dan ga je inzien dat ons hele leven in feite een reis is door een wereld waarin mensen vanachter een glazen wand je woorden toerschreeuwen die volmaakt zinloos zijn, omdat ze uitgesproken worden in een universum dat voor jou niet toegankelijk is.
Waarmee ik dus aan wil tonen dat wijsheid en inzicht volstrekt niet gediend zijn met rijk geworden patsers die vanachter glazen wanden grote dikke boekwerken (eerste drukken natuurlijk, want een rijk man wil altijd bewijzen dat hij belangrijk is!) zitten voor te lezen, omdat de veelheid waar zo'n kletser voor staat in dienst staat van de innerlijke leegheid.
Anarchisme is altijd gericht op vernietiging van het masker, en wat wij 'cultuur' en 'religie' noemen in het zogenaamde vrije westen is burgermansmaskerade, die - juist vanwege het feit dat het de leegheid moet verbergen - op een sadistische wijze alles wat bedrog ontmaskeren kan probeert te vernietigen.
Daarom is echte kunst altijd (outsider- of) 'buitenbeentjeskunst' - evangelische kunst zou je kunnen stellen, omdat Jezus in het evangelie de wijs geworden eenling tegenover de collectivistische woordverslaafden plaatst - schijnheiligen die geld en macht belangrijker vinden dan humanistisch-geestelijke waarden die in elk mens een gelijke wensen te zien .
Wat wij hier 'kerk' noemen is collectivistisch geneuzel (collectivisme is jezelf onderwerpen aan goddelijke autoriteit) en daarmee de vriend van het politieke nihilisme, dat oneindig vozer en leger is dan het religieuze nihilisme van conservatieve kerkgangers.

Als anarchist verafschuw ik alles wat nihilistisch is, omdat nihilisme niets anders is dan jezelf neerleggen bij een wrede werkelijkheid die als vaststaand, onveranderlijk gegeven dient te worden geaccepteerd.
Dat is het verschil tussen anarchisme en nihilisme. Beide partijen benaderen de werkelijkheid op een pessimistische wijze (de mens is een aan het collectivisme verslaafd zoogdier dat geestelijke ontwikkeling als een bedreiging ervaart), maar waar de nihilist stelt dat elke poging iets te veranderen zinloos is, zodat het nastreven van primitief eigenbelang als hoogste goed wordt gezien, daar stelt de anarchist zich strijdbaar op, omdat hij de verpersoonlijking wil zijn van de oude wijsheidsgedachte die stelt dat je in een autoritair-collectivistische wereld een positieve daad kunt stellen door 'eenling' (mens, persoon, etc...) te zijn.
Wie het regentendom aan wil vallen zal weinig succes hebben wanneer hij zichzelf voorziet van een regentenmuts. Dat is wat nihilisten doen. Willem Frederik Hermans bijvoorbeeld, en zijn kleine minibroertje Theo van Gogh: antifilosofen die met behulp van scheldpartijen willen bewijzen dat de anderen 'niks' zijn.
Maar wat bewijs je daarmee? Wat koop je ervoor als je aantoont dat een ander niets is omdat hij niet goed schelden kan? Dat is toch doodgewone geestelijke dictatuur? Waar het om gaat is aan te tonen dat jij wel iets bent. Maar die daad zullen nihilisten nooit stellen, omdat ze weten dat iemand die iets wil zijn door alles wat nihilistisch is gehaat wordt - en dat is nu precies wat mensen die primitief eigenbelang nastreven niet willen.
Daarom zijn ze niet de vijanden van de kleinburgerlijke religie, maar zijn ze de steunpilaren van die religie, de dikke, betonnen heipalen waarop de religieuze mens zijn kerken en paleizen bouwt.
Anarchisme is geen nihilisme en dat betekent dat geen enkele kleinburgerlijke nihilist op het grondgebied van de anarchist een kerk of een kasteel kan bouwen - hetgeen het merkwaardige verschijnsel verklaart dat anarchisten (werkelijke anarchisten, die eenling willen zijn) niet alleen gehaat worden door religieuze kleinburgers, maar ook door diegenen die pretenderen de vijand te zijn van het vrome filisterdom: de opscheppers die denken dat het woordje 'nihilist' hen belangrijk maakt.
Wanneer je derhalve spreekt over ‘scheiding van kerk en staat’ dan zul je het begrip kerk moeten omschrijven als nihilisme (de onverschillige weigering geestelijke vrijheid voor iedereen te verdedigen) en het begrip staat als anarchisme (het positieve verlangen geestelijke vrijheid voor iedereen te verdedigen).

Een staat die het begrip 'geestelijke vrijheid' ontkent is altijd een anti-staat, een tegen de burger gerichte dictatuur, waarbij het niet uitmaakt of de staatsvorm democratisch of niet democratisch is.
Een dictatuur die geleid wordt door een leider die geestelijke vrijheid als het hoogste goed ervaart is te verkiezen boven een democratie waarin de geestelijke dood wordt gepreekt. In zo'n staat wordt vrijheid namelijk in handen gegeven van kille technocraten die de geestelijke en emotionele ontwikkeling van mensen volstrekt onbelangrijk vinden.
Primitief kapitalisme en geestloos communisme zijn daarom identieke grootheden omdat ze de geestelijk dode mens tot koning uitroepen: de Homo Economicus...
Zulke mensen kopen de wereld op. Ze bezetten een land en ze geven dat land aan 'de rijken'. En daarna maken ze de burgerij wijs dat wanneer de rijken een land en zijn inwoners bezitten iedereen vrij is.
Primitief bedrog natuurlijk, omdat geen mens werkelijk vrij kan zijn in een wereld waarin hij de slaaf van het geestelijke nihilisme moet zijn.
Wanneer Willem Oltmans op zijn site dan ook tekeer gaat tegen het antidemocratische gedrag van Bush en co in Irak, waar zonder dat de bevolking iets is gevraagd economische veranderingen worden doorgevoerd, dan stelt hij zichzelf op als de vijand van het nihilisme (dat altijd egoïsme is).
De vrijheid van een machtselite die andere mensen wil bezitten, gebruiken en manipuleren is doodgewone onvrijheid, een situatie die door aangepaste mensen nooit wordt gezien, maar die een schrijnende ondraaglijke last wordt voor diegenen die onaangepast -(eenling, outsider, etc..) zijn.

Heersen & Dienen

Willem Oltmans: "Bij de vorming van een zinvolle mening gaat het er om zoveel mogelijk ingrediënten van betrouwbare en feitelijke informatie te verzamelen, die de bouwstenen vormen van een gefundeerde opinie. Wil democratie een kans van slagen hebben draait succes in laatste instantie om de vraag, of iedere stem wordt uitgebracht aan de hand van een op kennis gebaseerde politieke waardering." (Willem Oltmans Website 10-11-03)

In een wereld waarin anti-intellectuelen de dienst uitmaken (en we leven in zo'n wereld) zal het begrip 'dienen' nauwelijks een rol van betekenis spelen. In zo'n wereld regeert de machthebber, die maar twee waarden kent: Geld en Macht.
Het feit dat de 11 september 2001 aanval op Amerika zich richtte tegen twee centra die de principes GELD en MACHT symboliseerden (het Pentagon en het World Trade Centre) zou ons te denken moeten geven.
Het is natuurlijk erg leuk en aardig om een prijs in het leven te roepen die tegenover conservatief, nationalistisch machtsdenken het progressieve alternatief van het internationalistische dienende denken plaatst, maar zo'n prijs blijft volstrekt betekenisloos wanneer we weigeren de harde werkelijkheid van het bestaan onder ogen te zien, een werkelijkheid die conservatieve kapitalistische machtsdenkers weg proberen te moffelen via een extreem proces van geestelijke intimidatie, dat maar een enkel doel kent: Extreem rechtse dwingelanden in staat stellen alles wat progressief en anti-autoritair is te vernietigen.
Als anarchistisch schrijver, die op zijn geheel eigen wijze het dienende, zachte denken verdedigt (een denkwijze waarin het vrouwelijke begrip LIEFDE nog bestaat), verbaas ik me er dagelijks over dat schijnheilige dwingelanden in alle activiteiten geld willen pompen, behalve in zoiets simpels als de zaak van 'de dienende overheid'.

De aanval op Amerika leidt ertoe dat dwingelanden die het begrip 'dienen' haten (waartoe ook de rechtse zionisten in Israël behoren, mensen die onder leiding van Benjamin Netanyahu alles wat links is - met name de verzorgingsstaat - haten en verafschuwen) een offensief in gang hebben gezet dat maar een doel kent: de vernietiging van het gevoel en het intellect, zaken die volgens hen niet kunnen en mogen bestaan in mensen die ‘terrorist’, ‘duivel’ en ‘links’ zijn.
Dat een dergelijke vervaging van intellectuele grenzen niet straffeloos kan gebeuren en onvermijdelijk leidt tot het ontstaan van gevoelloze, anti-intellectuele tegenkrachten (die op hun beurt ook alle grenzen opheffen) is een feit dat men niet onder ogen wenst te zien.
Zachte heelmeesters, zo stelt men, maken stinkende wonden, en daarom schuift men keiharde heelmeesters naar voren die geen wonden maken, maar domweg alles wat lastig is met behulp van bommen en granaten willen verwijderen.
Het is de oplossing van een depressief, somber mens die het leven niet meer ziet zitten en die daarom maar een enkele oplossing ziet: de hele wereld plat gooien, in de hoop dat aan het einde van het vernietigingspad, wanneer de wereld niets anders meer is dan een lege, met rokende bomkraters overdekte vlakte, hij verlost zal zijn van alle nare gevoelens en gedachten die volgens hem door de duivelse anderen worden veroorzaakt.

Sharon & Bush zijn (uitgaande van die stelling) depressieve maniakken die het geluk willen veroveren door al diegenen die volgens hen het ongeluk veroorzaken te elimineren.
Dat kan. Je kunt als overheid twee keuzes maken: de lastige ander helpen, of de lastige ander elimineren.
Adolf Hitler koos voor de tweede oplossing. Hij wilde een samenleving opbouwen zonder gevoeligen, zonder kwetsbaren, zonder naar liefde verlangende watjes, zonder spirituele kwezelaars..., kortom: alles moest hard, sterk en gezond zijn en wie niet aan de rechtse gezondheidsnormen kon voldoen, die kon maar beter verwijderd worden.
Wie gezond, sterk en machtig is wordt gediend. Wat ziek, zwak en arm is moet worden vernietigd. Dat was de aan filosofie van de zieke, zwakke en arme Nietzsche ontleende levenskijk van Hitler, een aan het zwakke individu gebonden (en daarom niet begrepen) filosofie die na de dood van Pim Fortuyn (die in zijn politieke fantasiewereld op een naïeve wijze de linksige politici John F. Kennedy en Joop den Uyl als helden wilde vereren) werd overgenomen door zijn rechtse opvolgers, waarvan de kopstukken doodgewone rechtse patsers waren - wanneer je rechts wilt definiëren als 'een aanval op de dienende overheid'.
Luitjes als Herman Heinsbroek en Ferry Hoogendijk, die werkelijk voor alles staan, behalve voor het anti-regenteske begrip 'dienende overheid' kraaiden victorie en de portretten van Kennedy en Den Uyl werden het bittere lot gegund dat alles wat links is treft in een rechtse wereld: wegrotten in de goot.
Wie kan zich Heinsbroek voorstellen als ‘dienaar’? Wie is in staat in Ferry Hoogendijk een liefdevolle geestelijk adviseur te zien in een psychiatrisch ziekenhuis?
Die mensen haten alles wat patiënt is. Die zien patiënten als lastige insecten die keihard aangepakt moeten worden en nooit zal uit hun monden enig woord van begrip hoorbaar zijn - enig gevoel van medelijden ook - medelijden met mensen die in een werkelijkheid moeten leven waarin de huizen geen paleizen zijn en waar aan de muren geen kostbare schilderijen hangen in kamers die zijn ingericht door Jan des Bouvrie...
Pim Fortuyn wilde in zijn idealistische buien geestelijke vrijheid combineren met de wil tot dienen - maar Fortuyn zag niet in dat hij met zijn verlangen 'minister-president' te worden super-autoritair was en als zodanig uiterst autoritaire mensen aantrok, fundamentalisten die in iedereen een held willen zien, behalve in John F. Kennedy en Joop den Uyl.
Het is daarom geen gek idee om in ons land - in navolging van het initiatief van George Herbert Bush - een prijs in het leven te roepen die als (links en rechts verenigende) doelstelling heeft: al diegenen te eren die hun leven willen wijden aan het dienen van de mens.

Uri Avnery - "Wanted: a Sharon of the Left"
Gush Shalom 9-11-2003

Since the elections, the Meretz party has been vegetating in a mood of depression and self-pity, reflected in the tortured face of Yossi Sarid.
The other Yossi (Beilin), the moving spirit of the "Geneva Understandings", dreams about a new "Social Democratic Party" that would consist of the elitist Ashkenazy group in another guise. It seems that among its potential founders there is agreement on one thing only: who not to allow in...
What is the fear all about? It's quite simple: Every leftist grouping is afraid of not looking patriotic enough.
Each of them says: "Look at us! We are nationalists! We are Zionists! We are patriots! We are not like those guys next to us, who are not nationalists, not Zionists, unpatriotic!"

Britain And The US Did Everything To Avoid A
Peaceful Solution In Iraq And Afghanistan
By George Monbiot, The Guardian 11-11-03

Those of us who called for peace before the wars with Iraq and Afghanistan were mocked as effeminate dreamers.
The intelligence our governments released suggested that Saddam Hussein and the Taliban were immune to diplomacy or negotiation.
But, as many of us suspected at the time, we were lied to. Most of the lies are now familiar: there appear to have been no weapons of mass destruction and no evidence to suggest that, as President Bush claimed in March, Saddam had "trained and financed... al-Qaida".
But a further, and even graver, set of lies is only now beginning to come to light. Even if all the claims Bush and Blair made about their enemies and their motives had been true, and all their objectives had been legal and just, there may still have been no need to go to war. For, as we discovered last week, Saddam proposed to give Bush and Blair almost everything they wanted before a shot had been fired.
Our governments appear both to have withheld this information from the public and to have lied to us about the possibilities for diplomacy.

Over the four months before the coalition forces invaded Iraq, Saddam's government made a series of increasingly desperate offers to the United States. In December, the Iraqi intelligence services approached Vincent Cannistraro, the CIA's former head of counter-terrorism, with an offer to prove that Iraq was not linked to the September 11 attacks, and to permit several thousand US troops to enter the country to look for weapons of mass destruction. If the object was regime change, then Saddam, the agents claimed, was prepared to submit himself to internationally monitored elections within two years.
According to Mr Cannistraro, these proposals reached the White House, but were "turned down by the president and vice-president".
By February, Saddam's negotiators were offering almost everything the US government could wish for: free access to the FBI to look for weapons of mass destruction wherever it wanted, support for the US position on Israel and Palestine, even rights over Iraq's oil.
Saddam Hussein, in other words, appears to have done everything possible to find a diplomatic alternative to the impending war, and the US government appears to have done everything necessary to prevent one.

Het Vergoddelijkte Kwaad van 'Goede' Mensen
Commentaar Wim Duzijn 2003

Opnieuw wordt ons, via feitenmateriaal dat op een zeer ondemocratische wijze verzwegen wordt, duidelijk gemaakt dat in de jarenlange strijd tussen Amerika, Engeland en Israel enerzijds en Saddam Hussein anderzijds het Saddam Hussein is geweest die geprobeerd heeft oorlog te voorkomen, terwijl de beschuldigende partij, de zich 'democratisch' noemende partij, die met alle geweld 'absoluut goed' genoemd wil worden (ook al moeten alle internationale wetten en verdragen daarvoor geschonden worden) de agressor is geweest.
Saddam Hussein - zo moeten we concluderen - moest van het toneel verdwijnen omdat zijn aanwezigheid als Arabische Nationalist het de supermoralisten onmogelijk maakte zichzelf aan de wereld te presenteren als 'het morele licht van de wereld'.
Een deal sluiten zou betekenen dat men eigen fouten toe zou moeten geven. Zijn val echter maakte het de supermoralisten in beide kampen (fundamentalistisch Iran = Khomeini en fundamentalistisch Israel = Likoed) mogelijk het eigen kwaad in 'de duivelse dictator' te projecteren, een daad die aantoont dat supermoralisten soms gevaarlijker kunnen zijn dan hun tot duivel uitgeroepen tegenstanders, omdat zij via de demonisering van anderen in staat worden gesteld het eigen kwaad te vergoddelijken...

Dat de Islam als monotheïstische religie wel degelijk het begrip 'polytheïsme' kent bewijst het hierboven weergeven fragment uit de Koran, waarin de gelovigen wordt meegedeeld dat Allah een God is met meerdere namen, waarbij het begrip 'naam' op een zodanige wijze geïnterpreteerd moet worden dat er sprake is van een verwijzing naar geestelijke kwaliteiten.
Zo verwijst het begrip 'Rahmaan' naar de uiterst zachte kwaliteit tederheid of compassie, een begrip dat binnen de moslimwereld uiterst weinig aandacht krijgt.
Waar moslims geneigd zijn de man af te spiegelen als een wrede, kille betonnen, in zijn eigen mannelijkheid gevangen gezette, houten klaas, daar laat het vrouwelijke begrip 'Rahmaan' een geheel andere werkelijkheid zien, die niets te maken heeft met mannelijk hanengedrag.
Fundamentalistische frustraten, die altijd de liefheid, de zachtheid en de tederheid in een man kapot willen trappen, weigeren de Koran op een zodanige wijze te bestuderen dat de mensvriendelijke kant van de profeet Mohammed erdoor wordt versterkt. Zij gedragen zich als de supermoralisten Bush, Blair en Sharon, die de moraal alleen maar willen zien als een middel om de eigen haatgevoelens op een ongeremde wijze bot te vieren op gedemoniseerde anderen.
Wanneer een fundamentalist de Koran leest, dan weigert hij het feit te aanvaarden dat de naam Allah een van de vele namen is die kan worden toegekend aan een God, die vanwege zijn vele kwaliteiten de tegenstelling monotheïsme - polytheïsme opheft.
Een God die veel namen bezit is een humanistische, mensvriendelijke God, een God die alleen maar dan gevaarlijk wordt wanneer fundamentalisten proberen hem Zijn vele namen af te pakken.

Prophet Muhammad (peace be upon him) said: 'To God belongs 99 names, 100 minus 1, anyone who memorizes them will enter Paradise; He (God) is odd (odd number, he is the Only One), and He loves odd numbers (such as 99)'

Bashar al-Assad receives US congressmen
Syria Times 12-11-2003

President Bashar al-Assad received at the People's Palace on Tuesday a delegation of the US Congress led by the member of the House of Representatives Jim Kolbe.
President Bashar referred to the importance of constructive dialogue in maintaining contacts with others under all circumstances.
He said Syria always seeks for bright points, recalling her distinguished position throughout history. The President pointed out that common interests of states should be fair and must not be at the expense of either party.
As regards Iraq, President Bashar stressed the need to end the ordeal of the Iraqis and to enable them to run their own affairs with a view to attaining their stability and independence.
The President reiterated Syria's keenness on achieving a just and comprehensive peace, referring to the importance of the US role in the peace process.
Members of the delegation for their part stressed the role Syria plays in the ME region, expressing appreciation for Syria's cooperation in combatting terrorism and her efforts made to stabilize the region, especially in Iraq.

Later, Kolbe described talks with President Bashar as very good. He told reporters in a statement the US knows quite well that Syria has an importance role to play in the ME peace process.
"We know there are basic differences in policy between Syria and the US, and we believe that dialogue is the only solution for cooperation to correct these relations," Kolbe said. Kolbe went on to say that "we want to push the US-Syrian relations forward and to develop them. I think that this very issue is the main cause of our visit to Syria and we hope to achieve the objective."

VOC News: Mr. Kolbe said he found the Syrian leader conciliatory. The congressman said he called for Syria's cooperation in the effort to stabilize Iraq and bring peace to the Middle East. He praised Damascus for its work in identifying $500 million in assets held in Syrian banks belonging to the regime of deposed leader Saddam Hussein.
"I think there are signs here for hope in this relationship that we can make it a much more productive relationship," he said.
But Syria is angered by sanctions legislation approved by Congress this week.
Congressman Kolbe explained to President Assad that the measure, which tightens diplomatic and economic sanctions against Syria, is an expression of Congress' frustration that Damascus is not doing enough to fight terrorism. (Voice of America, 13-11-2003)

Arafat Says Sees Secure Israel as Neighbor
By Wafa Amr 12-11-2003

RAMALLAH, West Bank (Reuters) - Palestinian President Yasser Arafat extended an olive branch to Israel on Wednesday, saying it had a right to live in security alongside a future Palestinian state and urging an end to bloodshed.
Arafat accused Israel of "a criminal war" of incursions and blockades to crush the revolt but switched gear and said: "We do not deny the right of the Israeli people to live in security side by side with the Palestinian people also living in their own independent state."
Arafat said he embraced co-existence in interim deals a decade ago and did not reverse course even after statehood talks collapsed in 2000, unleashing a Palestinian uprising.

Israel’s policy towards Arafat bizarre: Solana
The News 12-11-2003

ROME: EU foreign policy chief Javier Solana on Tuesday sharply criticised Israel’s policy of boycotting officials who have met with Palestinian leader Yasser Arafat, saying it contravened the rules of diplomacy.
Israeli officials have given Solana’s own special envoy Marc Otte the cold shoulder since a meeting last month with the Palestinian leader who they claim is the main obstacle to peace.
"When you have somebody there whose main task is to go back and forth between the two sides and who cannot, it’s rather bizarre," Solano told journalists in Rome where he was attending a EU troika meeting with Turkish Foreign Minister Abdullah Gul.
"It’s not a good diplomatic act to say to a country whom you can see and whom you can’t see," he added. "Israel might not want to see Arafat, and that’s their prerogative, but they have to know that these are not the rules of diplomacy," he said.

Hanan Ashrawi: War over peace
By: John Lyons, Sunday 9-11-2003

Despite boycotts and intense pressure to choose another winner, the Sydney Peace Prize was presented this week to Palestinian advocate Hanan Ashrawi.
She used the occasion to answer her critics, saying the hatred and vitriol she'd encountered from Australians she'd never experienced before, not even from the Israelis...
After months of acrimonious debate, the Palestinian activist at the centre of criticism by sections of the Jewish community finally received the Sydney peace prize this week.
NSW Premier Bob Carr remained true to his word, denying reports he was pressured to withdraw from the event, and presented the award to Dr Hanan Ashrawi, describing her as a woman of peace.
"Welcome as a fellow parliamentarian to this parliament, welcome as one who condemns the delusions that feed violence. Welcome as one who speaks out against fundamentalism".
Dr Ashrawi was moved to tears after she accepted the award: "It's not often that I've been so overwhelmed by so much emotion.”

"Mohammed said: 'Do not exceed bounds in praising me, as the Christians do in praising Jesus, the son of Mary, by calling Him God, and the Son of God; I am only the Lord's servant; then call me the servant of God and His messenger." (Sayings of the Prophet)

Wat me de afgelopen jaren is opgevallen is dat in de strijd tussen verdraagzaamheid en fanatisme zich 'allochtoon' noemende schrijvers de mond domweg niet opendoen waar het kwesties betreft die vanuit intellectueel oogpunt bezien van vitaal belang zijn.
Simpel gezegd: ik, de anarchistische 'autochtoon' die vanwege mijn onafhankelijke opstelling volgens fanatieke onverdraagzamen niet deug, neem de Islam serieus en probeer op intelligente wijze de positieve kanten ervan te belichten, terwijl de zogenaamde 'allochtonen' ofwel de mond niet opendoen, ofwel de kant kiezen van schreeuwers als Theo van Gogh, die altijd geneigd zijn samen met het badwater ook het onschuldige kind het riool in te werpen.

Schreeuwen is - astrologisch gezien - een eigenschap die hoort bij de strijdbare planeten Mars, Jupiter en Pluto. Mars en Jupiter kiezen daarbij voor de eerlijke, open aanpak, terwijl Pluto altijd een beetje laf en vals is en kiest voor een aanvalsstrategie die je de 'Theo-van-Gogh-aanpak' kunt noemen: brutaalweg lasteren en bekladden, hersenloos vernielen en vervolgens hard weglopen wanneer er een politieagent in de buurt komt die een intelligente verklaring verlangt.
Waarom zich 'allochtoon' noemende mensen voor een valse aanpak kiezen is mij een raadsel, omdat je met behulp van valsheid nooit datgene kunt bereiken wat je zegt na te streven: vrijheid en verdraagzaamheid.
Het is daarom jammer dat intelligente mensen weigeren de astrologie serieus te nemen, omdat astrologie laat zien dat veel uitingen die wij ' kritiek' of 'satire' noemen, simpelweg het product zijn van blinde, onredelijke mechanismen die de kleur aannemen van de planeten die ze produceren.

Een fraai voorbeeld vormt de horoscoop van Vincent van Gogh, een idealist die in veel opzichten de absolute tegenpool is van zijn naamgenoot Theo. Waar Theo op een vals-Plutonische wijze het idealisme in Vincent belachelijk maakt door zichzelf ‘nihilist’ te noemen (W.F. Hermans noemt zichzelf ‘scheppend nihilist’ hetgeen iets anders is), daar was Vincent het slachtoffer van het vals-Plutonische gedrag van zijn omgeving - juist ook omdat hij een eenling was die niet het vermogen bezat de negatieve impulsen in zichzelf af te wentelen op anderen.
Astrologie leert ons dat het leven een voortdurend spel is van positieve en negatieve krachten, krachten die je als enkeling kunt proberen te beheersen (wijsheid) of die je als deel van een collectief blindelings gehoorzaamt (religie).
Theo van Gogh is een gehoorzaam mens, een religieus mens beter gezegd, want hij is religieus geworden na de dood van Pim Fortuyn.
Fortuyn is een soort God geworden ('de goddelijke kale') die hem in staat moet stellen lid te worden van een religieuze gemeenschap die zich ten doel stelt via het demoniseren van mensen die niet in Pim zijn rijk en goed te worden, en wat dat betreft vormt zijn gedrag een schril contrast met het idealisme van Vincent, die als eenling niet in staat bleek te zijn de negatieve krachten in en om hem heen te beheersen.
Dat is het verschil tussen nep-kunstenaars en echte kunstenaars. Nep-kunstenaars zijn altijd deel van een collectief (wentelen dus negatieve krachten af op anderen - ook op collega’s met wie ze solidair zouden moeten zijn) terwijl echte kunstenaars eenlingen zijn en daarom geconfronteerd worden met negatieve impulsen die uitermate ontwrichtend kunnen uitwerken.
"Kunstenaars', zo luidt het burgermanscliché, "moeten lijden". En dat woordje lijden verwijst dan naar het eenlingschap en de onmogelijkheid om als eenling de negatieve krachten in jezelf af te wentelen op anderen, zoals dat wel gebeurt in burgermansland, waar het bestaan gekenmerkt wordt door haat, nijd en afgunst en waar men elkaar daarom het licht in de ogen veelal niet gunt...
Eenlingschap is een amoreel gebeuren, omdat een eenling zowel goed als slecht is. Je ontmoet positieve krachten in jezelf, maar ook negatieve krachten. Die negatieve krachten moet je zien te beheersen. Dat is de reden waarom ik een boek geschreven heb – De Vrouwenmoordenaar - dat door alles wat moralistisch (politiek-correct) is wordt afgewezen omdat het kwaad in dat boek op een zodanige wijze wordt gepresenteerd dat je er om kunt lachen (lachen wil zeggen: jezelf herkennen in de ander).
Een kleinburger (mens met een klein denkraam) wenst zichzelf niet in de slechte ander te herkennen. Hij is een afwentelaar en daarom de vijand van de democratie, een amoreel instituut dat alleen maar echt democratisch kan zijn wanneer het de strijd aanbindt met elke vorm van kleinburgerlijke afwentelingsdenken.
Democratie met andere woorden is altijd sociaal. Daarom is het begrip kapitalistische democratie doodgewone onzin. Democratie kan nooit op een ordinaire wijze kapitalistisch zijn, omdat kapitalisme gebouwd is op het principe van de schaarste. Er is te weinig en daarom krijgt de een alles en de ander niks.
Anti-democratie dus. Doodgewone flauwekul die iedereen serieus neemt, omdat niemand wil luisteren naar de eerlijke enkeling die nooit zal kiezen voor een economisch principe dat uitbuiting op grond van het schaarsteprincipe accepteert, juist ook omdat hij weet dat het uitbuiten en het gebruiken van aderen altijd diegenen treft die zwak zijn.
Echte democraten zijn zwak omdat ze eenlingen zijn (denk aan Roosevelt die gehandicapt was en Kennedy die geteisterd werd door bij tijden ondraaglijke rugklachten). Daarom heeft D-'66, die een partij van democratische eenlingen wilde zijn, waarschijnlijk haar principes verloochent en heeft ze gekozen voor een antidemocratisch opstelling die patserig collectivisme boven 'zwak' individualisme plaatst.
Wie weigert als democraat de eenling te verdedigen mag zichzelf niet democraat noemen. Hij is een religieus mens, een collectivist of partijman, die de wijsheid haat en hij moet zich dan ook collectivist of plutocraat noemen, omdat een plutocratie de macht neerlegt bij de rijken en de sterken en dat is precies wat linkse en rechtse huichelaars in een kapitalistische schijndemocratie doen.
Kapitalisme is in zijn primitieve oervorm platvloers materialisme en ontkent daarom de noodzaak van geestelijke ontwikkeling. Een kapitalist geeft een blaag van twintig jaar een groot kapitaal en laat hem manager worden in een bedrijf, waar hij alles leert, behalve het vermogen zichzelf te ontwikkelen tot een democraat.
Democratie is een geestelijke opgave, die geestelijke ontwikkeling vooronderstelt. Je wordt geen democraat met behulp van geld en macht. Want wie democratie bouwt op geld en macht is geen democraat, maar een plutocraat.

In de jaren zestig wilde een linkse generatie de wereld democratiseren door te kiezen voor de Stalinistische plutocratie (Castro, Mao, Ulbricht en Breznjef).
Nu proberen de rechtse babyboomers in Amerika het Midden-Oosten te 'democratiseren' door (ze leren het nooit) te kiezen voor de plutocratie. Terwijl de aanval op Amerika (gericht tegen het Pentagon en het World Trade Centre) toch heel duidelijk aangeeft welke fout het Westen maakt: Wij verdedigen niet de sociale democratie maar de kapitalistische plutocratie.
Het Plutonische denken - waar Theo van Gogh met zijn belachelijke tegen de Islam gerichte scheldartikeltjes de verpersoonlijking van is - maakt vrede en democratie onmogelijk, waar dat wel mogelijk zou zijn wanneer we de anti-Plutonische krachten, die (met name) vertegenwoordigd worden door de eerlijke strijdplaneten Mars en Jupiter serieus zouden nemen.
George W. Bush is een eerlijk mens die de gevangene is van geniepige valse impulsen die hij - juist omdat hij gebonden is aan anti-christelijk collectivisme - niet in staat is te beheersen.
Hij moet democraat worden, maar hij ziet niet in dat hij alleen democraat kan zijn wanneer hij eenling wil zijn.
Amerikaanse presidenten die eenling zijn kiezen nooit voor de verdelende 'wie niet voor mij is is tegen mij' houding die Bush uitdraagt. Een democraat is altijd een vereniger en nooit een moralistische verdeler.
En daarmee belanden we bij de uitspraak van de Profeet Mohammed die boven dit artikel staat afgedrukt, een uitspraak die zich richt tegen de pogingen van gelovigen via de vergoddelijking van hun profeten een autoritaire, onverdraagzame moralistenwereld op te bouwen.
Mohammed legt - net als Jezus in het evangelie - de nadruk op het feit dat hij slecht een dienaar van God is, hetgeen betekent dat hij het toekennen van een goddelijke status aan geestelijke leiders volstrekt afwijst. Niemand mag zich gedragen alsof hij God zelf is.
Het zal duidelijk zijn dat je nooit een theocratie of een plutocratie kunt opbouwen rondom het begrip 'dienaar'. Mensen die dat wel willen doen zijn vijanden van de profeet Mohammed - vijanden dus van de democratie, die staat of valt met de bereidheid het begrip 'dienen' als leidend principe te hanteren.
Democratie die eenlingen laat creperen, omdat ze niet bereid zijn te kiezen voor negatief, kleinburgerlijk afwentelingsdenken en daarom zwak en ziekelijk zijn - is een anti-democratie.
Echte democratie beschermt de eenlingen – de zwakken - en slaat ze niet dood door ze uit te leveren aan kille, harde, liefdeloze blagen die rijk en sterk zijn.
Daarom veroordeel ik als anarchistisch schrijver het kapitalisme en klaag ik iedere linkse en rechtse geldmaniak aan die vernietiging van geestelijk kapitaal als hoogste waarde in het leven beschouwt.

Baghdad Burning: Iraqi Governing Council...

kritische info van een links georienteerde vrouw in Bagdad

I have to post this fast. The electrical situation has been hellish today. There's no schedule… in our area the electricity is on 30 minutes for every two hours of no electricity. People suspect it's a sort of punishment for what happened in Nassiryah this morning and the bombings in Baghdad this last week. There were also some huge explosions today- the troops got hit by mortars, I think, and retaliated by bombing something.
Bremer is currently in Washington, explaining why the Governing Council are completely useless. The Washington Post article on the diminishing popularity of the Governing Council came as no surprise: "The United States is deeply frustrated with its hand-picked council members because they have spent more time on their own political or economic interests than in planning for Iraq's political future, especially selecting a committee to write a new constitution, the officials added."

I think it's safe to say that when you put a bunch of power-hungry people together on a single council (some who have been at war with each other), they're going to try to promote their own interests. They are going to push forward their party members, militias and relatives in an attempt to root themselves in Iraq's future.
"Bremer noted that at least half the council is out of the country at any given time and that at some meetings, only four or five members showed up."
Of course they're outside of the country- many of them don't have ties in it. People here never see them. Most live in guarded compounds and one never knows what country they are currently in.
I can imagine Bremer preparing for a meeting with the pioneers of Iraqi democracy, the pillars of liberty… the Iraqi Puppet Council. He strides in with his chic suit, flowing hair and polished shoes (the yellow nation-building boots are only for press conferences and photo shoots in Iraqi provinces). He is all anticipation and eagerness: today will be the day. *This* meeting will be the productive meeting which will make headlines.
He strides into the lavish room, Italian heels clicking on the marble floor- there will be 25 faces today. Twenty-five pairs of adoring eyes will follow him around the room. Twenty-five pairs of eager ears will strain to hear his words of wisdom. Twenty-five faces will light up with… but where are the 25? He stops in the middle of the room, heart sinking, ire rising in leaps and bounds. Why are there only 5 unsure faces? Did he have the schedule wrong? Was this the wrong conference room?!
And Bremer roars and rages- where are the Puppets? Where are the marionettes?!

People have been expecting this for some time now. There's a complete and total lack of communication between the Council members and the people- they are as inaccessible as Bremer or Bush. Their speeches are often in English and hardly ever to the Iraqi public.
We need *real* Iraqis - and while many may argue that the Council members are actually real Iraqis, it is important to keep in mind that fine, old adage: not everyone born in a stable is a horse. We need people who aren't just tied to Iraq by some hazy, political ambition. We need people who have histories inside of the country that the population can relate to. People who don't have to be hidden behind cement barriers, barbed wire and an army.

It is also vital that all interested political parties be allowed to be a part of the national conference. Any political conferences in the past have been limited to American-approved political and religious parties which have left a large number of political groups outside of the circle- groups that have more popular support. (Bagdad 13-11-2003)

Indignant Arabs say Bush democracy
speech a sham
By Miral Fahmy, Middle East Times 14-11-03

Thomas Friedman & Het Sadistische Universum
Commentaar Wim Duzijn 2003

Thomas L. Friedman is binnen de wereld van de journalistiek een 'goudhaantje' en als zodanig een representant van die vormen van journalistiek die ooit - in een ver verleden - iemand in een grappige bui 'hoernalistiek' heeft genoemd.
De man leeft in een wereld die je rustig een luilekkerland mag noemen, een oord waar ezeltjes goud poepen en tafeltjes vanzelf gedekt worden door wezens waarvan eerlijke, naïeve buitenstaanders abusievelijk aannemen dat ze niet bestaan.
Luilekkerland bestaat! Luilekkerland is het land van de opportunisten, waar elke gek die de machthebbers naar de mond praat in een gouden bedje wordt neergelegd, terwijl al diegenen die kritisch zijn mogen wegrotten in de goot.
Vrijheid is een fictie, heb ik als anarchistisch schrijver (iemand die geestelijke vrijheid nastreeft) ontdekt. Ik ben nu 57 jaar, maar ik ben nog nooit in mijn hele volwassen leven echt vrij geweest. Vrij was ik wel als kind, in de nonnenschool en de fraterschool, waar ouderwetse, autoritaire katholieke mannen en vrouwen mijn gevoeligheid en mijn intelligentie beschermden tegen de aanvallen van lompe domme vlegels.
Die gouden tijden zijn voorbij. De domme lompe vlegels (die gevoel en intelligentie verafschuwen) bleken in de volwassen wereld de baas te zijn en ze bekogelden me (waar ik ook kwam) met haat, die altijd werd verpakt in een gouden wikkel van kleinburgerlijk idealisme.
Bijzonder is dat niet. De schrijver Willem Frederik Hermans ontmoette dezelfde collectieve haat, hetgeen ertoe leidde dat in zijn pessimistische boeken, waarin angst en nihilisme een grote rol spelen, enkelingen die, zoals hij dat uitdrukte, ‘met de rug tegen de muur staan’ (zie: Preambule – Paranoia) de spaarzame uitzonderingen vormen die het waard zijn liefde te ontvangen in een universum dat beheerst wordt door sadisten.
Sadisme wordt beloond in een sadistisch universum, dat is de les die Willem Frederik Hermans ons leert. Maar zijn we bereid die les serieus te nemen? Staan we aan de kant van de enkelingen die binnen een ‘sadistisch universum’ met de rug tegen de muur staan?
Wat zich hier intellectueel noemt weet domweg niet wat een ‘eenling’ is. En wie niet weet wat een eenling is, iemand die in een vrije wereld in feite een gevangene is, omdat elk woord dat hij uitspreekt wordt gewantrouwd en op een foutieve wijze wordt uitgelegd, die zal nooit begrijpen dat een intelligent mens de wereld waarin hij moet leven niet op een positieve wijze (‘wij zijn vrij’) bekijkt, maar op een negatieve wijze: “de vrijheid die ze ons aanbieden is schijn”.
Friedman is een vertegenwoordiger van de schijnvrijheid. De man is een zionist en als zodanig bereid om alles wat extreem rechts is in bescherming te nemen, omdat extreem rechts ‘heilig’ is, wanneer het deel uitmaakt van ‘een heilig land’.
Intelligente mensen noemen dat religieus-ideologische verblinding, maar wie een goudhaantje is wordt nooit beschuldigd van blindheid, omdat goudhaantjes de blindheid neerleggen bij de zienden – die in een leugenwereld (zoals W.F. Hermans het stelt) ‘met de rug tegen de muur staan’.
Thomas Friedman deugt niet, wanneer we zijn gedrag spiegelen aan linkse waarden. De man weigert het democratische principe van de machtscontrole serieus te nemen. Democratie – stelt de linkse socioloog C. Wright Mills (vijand van alles wat pompeus, opschepperig en zwetserig is) - staat of valt met de bereidheid van intellectuelen al die leugens te ontmaskeren die machtsmisbruik aanmoedigen en/of in stand houden.
Friedman echter verwerpt die opvatting en probeert - gedreven door een anti-intellectuele ressentimentmoraal (waarvan het instandhouden van een uitzichtloze wraakspiraal het centrale element vormt) - al diegenen die de politiek van Bush en Sharon veroordelen in de hoek van het antisemitisme te plaatsen.

Zijn jongste artikel (New York Times 13-11-2003) staat weer bol van zinsneden waarin ons wordt duidelijk gemaakt hoe verdorven al diegenen zijn die kritiek hebben op 'het heilige land'.
Krachttermen als "Groeiend antisemitisme', "Saudi's moeten Israël helpen bij het bestrijden van het nieuwe, groeiende antisemitisme'. 'klassieke haat, gevoed door nieuw anti-Israëlisch antisemitisme", worden gebruikt om enerzijds de vijanden van machtsmisbruik de mond te snoeren en anderzijds de regering van Saoedi-Arabië ertoe te bewegen te buigen voor de eisen van Ariel Sharon en in ruil voor islamitisch toezicht op de heilige islamitische plaatsen (een recht dat al jarenlang bestaat) het eigen vredesplan - dat gebaseerd is op Arabische eenheid - aan de kant te schuiven, zodat Saoedi-Arabië - net als Egypte onder Anwar Sadat – door eerlijke mensen de grote verrader van de Palestijnse zaak kan worden genoemd - een daad die volgens Friedman een einde zal maken aan de terreur van moslimfundamentalisten.
Ezeltje strek je, tafeltje dek je, roepen de verdwaasde aanhangers van deze antidemocraat, die domweg niet in staat is de geschiedenis op een eerlijke, kritische wijze te vertellen en te interpreteren, omdat hij simpelweg voorbijgaat aan het feit dat het moslimfundamentalisme en de Amerikahaat in het Midden-Oosten in belangrijke mate zijn veroorzaakt door het oneerlijke vredesverdrag dat Anwar Sadat gesloten heeft met Israël – een oneerlijk verdrag, waarbij de rechten van de Palestijnen in feite werden verkwanseld, hetgeen in de ogen van principiële mensen een schandalige daad was.
Anwar Sadad werd vermoord door leden van de moslimbroederschap (fundamentalisten die meedogenloze wreedheid paren aan principiële eerlijkheid) . Iran eerde de moordenaar en besloot een straat in Teheran zijn naam te geven. Saddam Hussein - die op zijn eigen autoritaire wijze eerlijkheid en het verdedigen van principes als een 'erezaak' beschouwde - zag in Sadat een verrader van de Arabische eenheidszaak, hetgeen als feitelijke constatering een juiste observatie was, omdat het vredesaanbod van de bikkelharde ideoloog Begin (“God verbiedt mij ook maar een nederzetting op te geven”) maar een enkel doel kende: De Arabieren verdelen en voorkomen dat het Groot-Israël-ideaal door ‘goddeloze linksen’ zou kunnen worden aangetast.
Zionisme - dat zou Friedman moeten weten - is gebaseerd op het demoniseren van de ander.
Theodor Herzl (het is op deze website al vaak gesteld) heeft zionisme gedefinieerd als een beweging die is gecentreerd rondom een gemeenschappelijke vijand, met andere woorden: zodra de gemeenschappelijke vijand wegvalt heeft het zionisme zijn of haar bestaanrecht verloren en is de beweging dood.
Met dat keiharde feit worden we nu geconfronteerd. We zien ons geplaatst voor een beweging die zichzelf op moet heffen om werkelijke vrede te kunnen bewerkstelligen. Maar omdat het zionisme weigert zichzelf te zien als een zinloos anachronisme in een naar eenheid strevende wereld, daarom wordt de energie die gericht zou moeten zijn op ‘morele bewustwording gestoken in het scheppen van vijanden = moraalloosheid - een absurde onderneming die momenteel geleid wordt door een blinde Amerikaanse president, die onschuldige soldaten laat sterven voor een ideaal dat niks anders is dan een wreed, moraalloos anti-ideaal, dat in dienst staat van de vernietiging van al diegenen waarvan Willem Frederik Hermans ooit zei dat ze als vijanden van een sadistisch universum ‘met de rug tegen de muur staan’...

Former Shin Bet heads warn of
'catastrophe' without peace deal
By Haaretz Service and Agencies, 14-11-2003

In unusually brazen criticism of the government's handling of the conflict with the Palestinians, four former heads of the Shin Bet security service warned Friday of a "catastrophe" if a peace deal is not reached with the Palestinians.

"We are heading downhill towards near-catastrophe. If nothing happens and we go on living by the sword, we will continue to wallow in the mud and destroy ourselves," ex-security chief Yaakov Perry told the mass-circulation daily Yedioth Ahronoth, reflecting a consensus among his three colleagues - Ami Ayalon, Avraham Shalom and Carmi Gillon.

Ayalon is the author of the "People's Voice" unofficial peace plan together with Sari Nusseibeh, a leading Palestinian intellectual and president of Al-Quds University.
Shalom, who served as Shin Bet head from 1980 to 1986 and is the veteran of the group, called the government's policies "contrary to the desire for peace."
"We must once and for all admit there is another side, that it has feelings, that it is suffering and that we are behaving disgracefully..., this entire behavior is the result of the occupation," Shalom told the newspaper.

The four said that Israel needs to withdraw from the West Bank and Gaza Strip even if it entails an inevitable clash with the settlers.
"There will always be some groups... for whom the Land of Israel nestles in the hills of Nablus and inside Hebron and we will have to clash with them," Perry said.

Asked to comment on the interview, a senior government source described the former security chiefs' approach as naive.