De Gekruisigde Wetgever

Jezus reed aan het einde van zijn leven op een ezel Jeruzalem binnen, om daar zijn lot, de kruisiging te ondergaan. Die tekst kun je letterlijk nemen, maar de bedoeling van het hele gebeuren is (vanuit niet-religieus oogpunt bezien) zuiver allegorisch van aard, dat wil zeggen dat er een diepere, symbolische betekenis aan ten grondlag ligt.
De ezel is het aloude symbool voor Saturnus (de strenge wetgever), die vanwege zijn gebleken hoogmoed (fundamentalisme) gekruisigd dient te worden, om zodoende als nederige wijsheidsleraar zijn ware, op het dienen van mensen gerichte, opdracht uit te kunnen voeren, samen met de de dienende Maan, behorend bij het Moeder-teken Kreeft, dat in de dierenriem tegenover het Vader-teken Steenbok is geplaatst).
Kruisiging en opstanding (de bevrijde Maan die het Wijsheidskind Jupiter baart) zijn hier onlosmakelijk met elkaar verbonden.

De meedogenloze domheid van de Macht

Military presence in Iraq "for a long, long time"
Alex Massie, 21-4-2003

Thomas Donnelly, a military analyst at the American Enterprise Institute, said that he expected the US to maintain a military presence in Iraq "for a long, long time".
That presence is bound to create new controversy in the Arab world. But it will be welcomed by Mr Chalabi, who believes a US military presence is needed in Iraq to help ensure a peaceful transfer of power from the initial US-led replacement government to the proposed Iraqi Interim Authority.
"The military presence of the United States in Iraq is a necessity until at least the first democratic election is held, and I think this process should take two years," said Mr Chalabi, the head of the Iraqi National Congress.
Mr Chalabi also told ABC television: "There is a role for the Islamic religious parties [in the new Iraq], including Shia religious parties, because they have some constituencies. But they are not going to be forcing any agenda or any theocracy on the Iraqi people."
US politicians are already thinking that the two years Mr Chalabi has given to get Iraq up and running could be a conservative estimate.
A senior US legislator admitted yesterday the United States had underestimated the first phase of what he envisaged could be a four- to five-year effort to rebuild Iraq.
The US had not planned the post-war transition as carefully as the military campaign that removed Saddam from power, said Richard Lugar, an Indiana Republican and the Senate foreign relations committee chairman, on Meet the Press, a US current affairs programme.
"They started very late," Mr Lugar added, talking about US efforts to restore political stability to Iraq.

Als intelligente, onafhankelijke waarnemer kan ik alleen maar met gevoelens van intense afkeer het zogenaamde democratiseringsproces in Irak bekijken. Een kleine groep kapitalistische Irakezen (600 opportunistische, antisocialistische dictators onder leiding van een frauduleuze ex-bankdirecteur) groeit uit tot een nieuwe, rijke elite die, gesteund door het Amerikaanse leger, gaat bepalen hoe Irak er uit komt te zien.
Dat ze inhalig, opportunistisch en principeloos zijn is een evident gegeven, want hoe kun je Saddam Hussein een dictator noemen, een man die - zoals voortdurend wordt gesteld - als vertegenwoordiger van een minderheid weigert de wil van het volk te gehoorzamen, wanneer je kiest voor een politiek die in essentie identiek is aan het door Saddam gevoerde beleid?
Saddam koos voor een socialistische staat die geregeerd werd door socialisten. Alleen die mensen mochten deel uitmaken van het parlement die zich solidair verklaarden met de beginselen van de socialistische Ba'ath-partij. Degenen die de seculiere, socialistische staat wilden vernietigen werden gezien als vijanden van de staat en zij werden daarom blootgesteld aan justitiele vervolging.
Bush & Blair kiezen voor een kapitalistische staat die geregeerd wordt door kapitalisten. Alleen diegenen die het kapitalisme als onaantastbare heilsleer accepteren mogen deelnemen aan een kapitalistisch besluitvormingsproces dat 'democratie' wordt genoemd. Religieuze mensen die de rechtmatigheid van dit kapitalistische (door Amerika gecontroleerde) besluitvormingsorgaan weigeren te erkennen zullen justitieel worden vervolgd.

"Religieuze partijen", zo stelt de leider van de kapitalistische Irakezen (een partij die 600 leden heeft) zullen niet de politieke agenda kunnen bepalen en nooit zullen zij Irak een theocratie op kunnen dringen.
Als anarchist houd ik er soortgelijke opvattingen op na (dat is ook de reden waarom ik Saddam Hussein verdedigde, omdat ik een seculiere socialistische staat prefereer boven een aan 'god' gebonden theocratie) maar als democraat zie ik in dat de opvattingen van de kapitalist Chalabi volstrekt antidemocratisch zijn.
Als democraat kun je niets anders doen dan de religieuze partijen de macht geven waar ze volgens democratische beginselen recht op hebben. Het is je morele plicht ook, omdat je een heel land (een Islamitisch land) in chaos hebt gestort vanwege het verlangen een regime dat de rechten van door jou gesteunde conservatieve Islamisten en Koerdische nationalisten ontkende te vervangen door een democratisch regime.
Was dat niet je bedoeling, dan valt het laatste restje legitimiteit waarmee je de oorlog kon rechtvaardigen weg. De oorlog was in dat geval weinig anders dan een domme, botte vernietigingsdaad die alleen maar gericht was op het kapotmaken van de vijanden van een kleine (Israelische) minderheid die toevallig tot je vriendenkring behoort...
Het lot van de bevolking van Irak interesseert de bezettende elite helemaal niets. Alleen de olievelden worden verdedigd en de democratie is onzin, omdat de democratie mensen aan de macht brengt die gedwongen worden de bevelen van een kleine rijke groep seculiere kapitalisten (600 leden heeft de democratische partij van Chalabi) te gehoorzamen.
Problematisch dus al met al...
Waarom schaffen we de democratie niet gewoon af?
Dan kunnen we beztters in elk geval gewoon weer bezetters noemen...

First Baghdad Paper To Hit Streets Is Communist
By Rosalind Russell, 21-4-2003

Rumsfeld: Iraq Should Not Be A Theocracy
By Matt Kelley, Associated Press Writer, 21-4-2003

The United States expects an eventual government of Iraq to be a democracy where the rights of minorities are guaranteed, not a theocracy run by clerics such as in neighboring Iran, Defense Secretary Donald H. Rumsfeld says.
"There should be a country that is organized and arranged in a way that the various ethnic groups and religious groups are able to have a voice in their government in some form," Rumsfeld said Monday at a Pentagon news conference. "And we hope (for) a system that will be democratic and have free speech and free press and freedom of religion.

Wat is het verschil tussen een theocratie en een democratie?
Dat is een vraag die mensen zich zelden stellen, zelfs niet in een situatie waarin een supermacht een seculiere, autoritair geleide staat aanvalt om er 'de democratie' te vestigen.
De meeste mensen zal het een zorg zijn welk politiek systeem een land bezit. Als morgen in ons land de democratie wordt afgeschaft zal niemand zich daar druk over maken. En dat komt omdat wij hier niet de democratie aanbidden, maar de rijkdom.
Rijkdom corrumpeert. Rijkdom dwingt mensen diegenen te aanbidden die de rijkdom garanderen, met als gevolg dat degenen die rijk zijn er niet over zullen peinzen een gedachtenstelsel te verdedigen dat hen arm maakt.
Dat is ook de reden waarom Amerika en Engeland via een omgekeerd-marxistische 'Verelendungs'-politiek Irak arm hebben gemaakt. Arme mensen zullen geneigd zijn in rijke bezetters 'bevrijders' te zien. Wie arme mensen een nieuw, rijk bestaan biedt zal beschouwd worden als een verlosser en nooit zullen die 'bevrijde' mensen daarom terug verlangen naar een 'slecht' systeem dat hen arm heeft gemaakt.
Het is een wrede, cynische, op meedogenloze manipulatiepraktijken gebouwde machtspolitiek, waar we domweg mee akkoord gaan.
We weten dat het sanctiebeleid in dienst stond van de wil een politiek leider te demoniseren. Die politieke leider was geen nieuwe Hitler en geen nieuwe Stalin, hoewel het eenpartijsysteem dat hij de bevolking dwangmatig oplegde een ontkenning was van het Westerse idee dat 'democratie' een ander woord is voor 'meerpartijensysteem'.
Saddam Hussein bewonderde het Europese socialisme en de Amerikaanse moderniserings- en vernieuwingszin. Die instelling maakte van hem een revolutionair, een man die de potentie bezat de Arabische wereld een nieuwe weg te doen inslaan.
Zijn noodlot is geweest dat zijn moderniseringsverlangen zichzelf stukliep op aartsconservatieve vertegenwoordigers van het oude denken: de islamitische fundamentalisten, die domweg niet in willen zien dat socialisme de seculier-politieke vertaling is van de sociale boodschap van de profeet Mohammed, de nationalistische Koerden, die met alle geweld een primitieve vorm van nationalisme verdedigden en last but not least de zionisten, die in de ogen van Saddam Hussein de vertegenwoordigers waren van alles wat oneerlijk en onrechtvaardig is in de Arabische wereld.

De oorlog die Irak heeft gevoerd met Iran (1980-1988) is in belangrijke mate het gevolg geweest van het door Khomeini gevoede verlangen van Irak een theocratie te maken. Socialisme en Islam konden in zijn ogen niet samengaan, hoewel het Sji-isme is gecentreerd rondom de figuur van een verlosser, de Mahdi, die het principe van de rechtvaardigheid en recht voor allen centraal stelt.
Welnu: rechtvaardigheid tot stand brengen in de wereld doe je niet door verhalen voor te lezen uit de bijbel of de koran. Rechtvaardigheid tot stand brengen vereist het opbouwen van een politiek systeem dat de rechtvaardigheidsidee op concrete wijze gestalte kan geven.
De vraag die je jezelf moet stellen is welk politiek systeem het meest past bij je rechtvaardigheidsverlangen. Dat systeem hoeft niet geleid te worden door gelovigen, want niet het geloof is bepalend in een naar recht verlangende wereld, maar de wil rechtvaardig te zijn.
Dat betekent dat de begrippen 'theocratie' en 'democratie' opnieuw gedefinieerd zullen moeten worden.
Het begrip 'theo' verwijst naar God. Het begrip 'demos' verwijst naar volk. Binnen een theocratie moet God via zijn vertegenwoordigers de macht bezitten. Binnen een democratie moet het volk via zijn vertegenwoordigers de macht bezitten.
Noch het begrip 'god', noch het begrip 'volk' bieden de garantie dat er zoiets zal worden opgebouwd als een staat waarin het recht centraal staat.
Een theocratie kan een rechtvaardige staat zijn, zoals het ook mogelijk is dat een democratie een onrechtvaardige staat in het leven roept. Wat dat betreft is in het Midden-Oosten Israel het extreme voorbeeld van hoe een democratie niet moet functioneren.
Heel het bestaan van Israel is een ontkenning van het recht (dat gelijkheid en eerlijk spel vooronderstelt) en de vernietiging van het rechtsgevoel in de Arabische wereld.
Met andere woorden: wie werkelijk wat wil veranderen zal niet de theocratie of de democratie moeten verdedigen, maar de rechtstaat: nationaal gezien, maar ook internationaal gezien.
De aanval van Amerika op Irak was een aanval op de internationale rechtstaat en kan daarom alleen maar fel veroordeeld worden. Die aanval vernietigde het internationale recht, en vernietigde tegelijkertijd in Irak een politiek systeem dat in principe rechtvaardig was.
Op een primitieve wijze werd de aanval op Irak gereduceerd tot de aanval op 'het kwaad', maar we vergeten dat achter dat kwaad het ideaal schuilging van het verenigen van Europees socialisme met (Amerikaanse) moderniseringsdrang.
Socialisme staat (theoretisch gezien) voor recht: recht voor iedereen, ook diegenen die niet tot de rijken en geluksvogels behoren. Modernisering staat voor het opheffen van primitieve leefomstandigheden die het onrecht op indirecte wijze in stand houden en vormt daarom een ideale aanvulling van het socialisme.
Het feit dat de Sji-itische clerus, die zichzelf graag tot 'de meest geleerde mannen van het land' rekent niet het politieke inzicht heeft kunnen opbrengen een politiek systeem te steunen dat in dienst staat van het door henzelf gekoesterde verlosserideaal - de Rechtvaardige, Recht herstellende Mahdi - tootn aan dat hun theocratieopvatting hol en leeg is.
Bij recht horen rechtvaardige politici en geen gelovige politici.
Een onrechtvaardige gelovige zal in de wereld van de Rechtvaardige Mahdi aan de kant geschoven worden, omdat een Rechtvaardige Mahdi maar een enkele maatstaf hanteert: Dien jij het recht, de rechtvaardigheid en de rechtstaat, ja of nee?
Wanneer Donald Rumsfeld de theocratie afwijst, omdat die naar zijn mening te weinig aandacht zou besteden aan de rechten van minderheden, dan hanteert hij - vanuit Sji-itisch oogpunt gezien - een juist argument. Vertegenwoordigers van het Twaalf Imams Sjiisme hebben de verplichting op zich genomen het recht en de rechtstaat te verdedigen. Niet de woorden ‘god en priester’ horen in hun denken centraal te staan, maar de begrippen: eerlijke verdeling van goederen en bezit, eerlijke rechtspraak en eerlijke behandeling van alle mensen.
God dienen is volgens de Mahdi niets anders dan het recht dienen. Irak moet dus niet een democratie of een theocratie worden, maar een rechtstaat, waarin alle mensen gelijke rechten bezitten en gelijk zijn voor de wet...
Niet het geloof in God maakt volgens de Mahdi een moslim van je, maar het geloof in het Recht.

Khomeini, de Ayatollah
& Mahdi, de Wereldburger

Citaat: Imam Khomeini believes the occasion of Imam Mahdi’s (may God hasten his reappearance) birth has two remarkable features. The first is that this occasion is the greatest Eid in Islam; even greater than that of the Holy Prophet’s (P.B.) birth. For, what the Holy Prophet (P.B.) was unable to conduct Imam Mahdi (may God hasten his reappearance) will. Secondly, this occasion is an Eid for all humanity not just Muslims; because, he will be a guide for all and will fill the land with justice. (by Farajollah Hedayat Nia)

Commentaar Wim Duzijn 2003

Het tijdperk van de Mahdi zal onvermijdelijk een relativering inhouden van het begrip 'godsdienst', wanneer we tenminste Khomeini serieus mogen nemen.
Het Mahdi- of Twaalfde Imams-principe, dat (ook Khomeini erkent dat volmondig) niets anders is dan het als hoogste waarde erkennen van het streven naar recht en rechtvaardigheid, is niet alleen bestemd voor moslims, als een oproep zich van een ont-menselijkte hemel af te wenden en de blik naar de aarde te richten, maar voor alle mensen, hetgeen betekent dat de rechtvaardige mens zich zal moeten ontdoen van alle formalistische beperkingen die het contact met anderen onmogelijk maken.
Een rechtvaardige cultuur zal altijd, zoals Salman Rushdie het ooit uitdrukte, een 'bastaardcultuur' moeten zijn, een cultuur waarin mensen elke vorm van primitief groeps- of gettodenken afwijzen.
De gettomens staat voor absolutisme - hij preekt alleen voor eigen parochie. De wereldburger echter ontdoet zich van de benepen mentaliteit die van het dorp de wereld wil maken en hij gooit de deuren en ramen open.
Voor de Islam betekent dat heel concreet dat plaats wordt ingeruimd voor christelijke en niet-christelijke kunstwerken en symbolen, om daarmee aan te geven dat de Islam er voor iedereen is en in geen enkel opzicht een bedreiging vormt voor anderen.
Het recht van de proviciaal is 'Islamitisch recht'. Het recht van de wereldburger (de Mahdi) is 'Internationaal recht' - een geheel van rechten en plichten die zijn vastgelegd in internationale verdragen en die worden verdedigd door internationale rechtsinstanties.

Hans Blix vs the US: 'I was undermined'
David Usborne, The Independent, 23-4-2003

For the first time since the toppling of Saddam Hussein, Hans Blix, the chief UN weapons inspector, confronted the Americans openly yesterday, accusing the Bush administration of lacking credibility in its efforts to hunt down Iraq's banned weapons.
Mr Blix, 74, derided by Washington for his failure to find the "smoking gun" that would have convinced the UN to give legal backing to the war, also accused Washington and Britain of deliberately undermining his efforts before the war.
He warned the Security Council that only UN inspectors, and not the teams being assembled by America, would be able to provide an objective assessment of any materials that might be found in Iraq...
"I think it's been one of the disturbing elements that so much of the intelligence on which the capitals built their case seemed to have been shaky," he said, hinting that Britain the US might have allowed the information to surface to undermine inspections.
Mr Blix would not rule out that evidence of banned weapons might yet be uncovered. But he added that it was "conspicuous that so far [US inspectors] have not stumbled upon anything evident". He cautioned the Americans to "examine everything critically", noting that some Iraqis might be motivated to claim more than they knew.

Ari Fleischer, the White House spokesman, said yesterday: "We are looking forward, not backward. Saddam Hussein's regime is gone, and we will need to reassess the framework design to disarm the regime given the new facts on the ground."
In a sideswipe at Mr Blix he said: "I think it's unfortunate if Hans Blix would in any way criticize the US at this juncture. The US is working with Iraqis to build a new country for them."

US 'Ill-Equipped' To Face Shiite Strength
Palestine Chronicle 23-4-2003

Surprised by Iraqi Shiites' influence and strength, U.S. administration officials said Wednesday, April 23, that they were unprepared to prevent the rise of an anti-American Islamic government in post-Saddam Iraq, a leading U.S. paper reported.
"It is a complex equation, and the U.S. government is ill-equipped to figure out how this is going to shake out. The focus was on the overthrow of Saddam Hussein," The Washington Post quoted a State Department official as saying.
The burst of Shiite power - as demonstrated by some two million "pilgrims" to Karbala - has made the Bush administration come to the fact that they failed to appreciate the leverage wield by the Shiites, voicing their concern that they might be not able to fill the power vacuum left by the downfall of Iraqi President Saddam Hussein.
"Some administration officials were dazzled by Ahmed Chalabi, the prominent Iraqi exile who is a Shiite and an advocate of a secular democracy."
"They really did believe he is a Shiite leader," although he had been out of the country for 45 years, a U.S. official said. "They thought, 'We're set, we've got a Shiite - check the box here.'"
"We're flying blind on this. It's a classic case of politics and intelligence," said Walter P. Lang, a former Defense Intelligence Agency specialist in Middle Eastern affairs.

Complicating matters, the daily added, is that the United States has virtually no diplomatic relationship with Iran, leaving U.S. officials in the dark about the goals and intentions of the government in Tehran.
"Since the Iranian revolution in 1979, a major strategic goal of the United States has been to contain radical Shiite fundamentalism," U.S. officials told the Post.
"In the 1980s, the United States backed Hussein as a bulwark against Iran. But by this year, the drive to topple Hussein - who had suppressed Iraq's Shiite majority for decades - loomed as a much more important objective for the administration."
"We don't want to allow Persian fundamentalism to gain any foothold," another senior administration official said. "We want to find more moderate clerics and move them into positions of influence."

The Shiites of Iraq make up about 60 percent of the population, compared with less than 20 percent for the Sunnis that have long dominated Iraqi political life. While Shiites are the majority in Iran and Iraq, the Shiites in Iraq are Arab, not Persian, giving U.S. officials hope that a strong sense of Iraqi nationalism and a tradition of resisting the concept of a single supreme Shiite ruler will keep Persian fundamentalism in check.

Israeli speaker lays first stone in settlement expansion
Daily Star, Lebanon, 23-4-2003

The right-wing speaker of the Israeli Parliament, Reuven Rivlin, laid the first stone Tuesday in a project to build more houses in a West Bank Jewish settlement that Prime Minister Ariel Sharon had earlier hinted might be dismantled.
Separately, the Israeli Army dynamited the West Bank family homes of two Palestinian militants and arrested 12 other people, including youths suspected of stone-throwing, an army spokesman said.
Rivlin, a close associate of Sharon, visited the settlement of Shiloh, 10 kilometers north of Ramallah, to take part in the inauguration of a new neighborhood under construction.
Sharon said in an interview on April 13 that Israel, as part of the peace process, would have to relinquish some areas closely associated with Jewish history.
His comments caused anger among the pro-settlement Israeli right-wing, which saw in them a hint that he might be willing to give up the settlements named.

Het lijdensverhaal van Imam Hussein

Hoewel wij in Nederland, als partners in een coalitie van gehoorzamen, de Sji-iten in Irak hebben bevrijd, besteden we bitter weinig aandacht aan het Sji-itische wereldbeeld, dat ten grondslag ligt aan de geloofsbeleving van miljoenen Irakezen. We zien honderdduizenden mensen optrekken naar een 'heilige plaats' die Karbala wordt genoemd, maar wat daar is gebeurd en waarom die gebeurtenis zo belangrijk is wordt ons niet verteld.
Vandaan dat hieronder een aantal fragmenten wordt geplaatst uit het lijdensverhaal van Imam Hussein, die als vergoddelijkte politieke leider binnen de religie van de Sji-iten een soortgelijke plaats inneemt als Jezus in het christendom.
Hussein is volgens de overlevering, net als Jezus, een zeer principiële man. Hij plaatst de waarheid boven de leugen en is op grond van de onwrikbare overtuiging dat je nooit je principes mag verloochen een martelaarsdood gestorven - ook weer...: net als Jezus..., de man die politieke leiders in het christelijke Westen zeggen te eren en te aanbidden.

Wikipedia info: 'Hoessein of Hoessein ibn 'Ali was de kleinzoon van Mohammed en de zoon van Ali ibn Aboe Talib (de neef van Mohammed) en Fatima Zahra (de dochter van Mohammed). Hij was tevens de derde imam van de Twaalf Imams, na zijn vader en zijn broer Hassan. Hoessein ibn Ali wordt binnen de sjiitische islam vereerd als een martelaar die tegen de tirannie heeft gevochten, omdat hij weigerde om de soennitische kalief van de Omajjaden, Yazid I, als kalief te erkennen. Hij trok zich daarom terug tegen de Omajjaden in de buurt van de stad Karbala. Hoessein kwam hierbij om het leven door onthoofding tijdens de Slag bij Karbala in 680. Zijn graf bevindt zich in Karbala in de Imam Hoesseinmoskee.

Events of the First Days in Karbala

The caravan of Imam Husain (A) had arrived in Karbala and their tents were pitched next to the river Euphrates. As his companions settled down, Imam Husain (A) took his brother Abbas (A) around the barren desert and pointed out the various places where each of his comrades would fall and be slain on the Day of Ashura...
When Ubaidullah ibne Ziyad, Yazid's governor in Kufa, learnt that Hur had brought Imam Husain (A) and his companions to Karbala, he sent his troops to surround them. The first man to arrive in Karbala on behalf of Yazid was Amr ibne Sa'ad, who was the commander-in-chief of all the forces. He brought with him 6,000 men. After that, regiment after regiment began to pour in onto the plains of Karbala. Historians all agree that at least 33,000 of Yazid's men gathered to fight Imam Husain (A), while some state that the figure was closer to 900,000 men...
The first act of the enemy was to order Imam Husain (A) to remove his tents from near the river. Abbas (A) objected to this demand, claiming priority of occupation and the right of the grandson of the Holy Prophet (S) to stay where he had first camped.
When the enemy threatened to march towards their tents, the lion-hearted Abbas (A) stood firm and drew out his sword shouting, "If anyone dares to advance one more step forward, he shall lay headless on the ground." His bravery was well known and none dared to step closer. However, Imam Husain (A) called to his brother saying, "Brother Abbas, do not let the bloodshed be started by our side. When Allah is with us, it does not matter how far the river is."

Imam Husain (A) then ordered for their camp to be moved further into the interior of the desert. In the days that followed there were several meetings between Imam Husain (A) and Amr ibne Sa'ad. Amr kept on insisting that the only way to stop war was for Imam Husain (A) to give the oath of allegiance to Yazid. He said that once the allegiance was given, all worldly comforts would be at the disposal of Imam (A). However, Imam (A) remained firm on his stand and replied: "I shall never yield to the one who does not believe in Allah and one who defies Him, both by words and actions. I am willing to meet any calamity but will never surrender Truth to falsehood."

The Night of Ashura

The Day of Ashura

Hur bin Yazid ar-Riyahi meanwhile realised that he had committed a big sin by siding with Yazid. He went to Imam Husain (A) and begged for forgiveness.
He stood before Hussain (A), eyes cast down, and asked him, "0! could I but sacrifice myself for you, You son of the Messenger of Allah! I have been stalking you all the way. It was me who prevented you from going back (to where you came from), kept close watch on you, and roared on you in this place. I have never thought that the people would not agree to your proposition. Oh Lord! I turn to you in repentance for I frightened the hearts of Your friends, the offspring of Your Messenger."
"Oh father of Abdullah! I seek penitence from Allah for what I did. Do you, think that He will accept it? " Imam Husain (A) answered, "Yes, he will accept your repentance".

Iran Calls for U.N.-Led Iraq Authority
By Ali Akbar Dareini, Associated Press Writer 24-4-2003

Foreign Minister Kamal Kharrazi rejected U.S. accusations it is interfering in Iraq, and called Thursday for the United Nations to run an interim government in the country. "We welcome true democracy and a government run by the people in our neighbor country, but we won't support one specific party," Kharrazi added.
The American in charge of rebuilding Iraq, Jay Garner, said Thursday the demonstrations against the United States had been influenced by Iran. Kharrazi rejected the U.S. accusations and called for the United Nations to take the "main role" in rebuilding Iraq.
"Only when a U.N. government takes control in Iraq there will be no more suspicions and accusations from other countries," Kharrazi said. "There has to be a U.N. role so everybody will be allowed to participate fairly" in the reconstruction of Iraq, Kharrazi said.

Wijsheid Kiest Altijd Voor De Eenling
Commentaar Wim Duzijn 2003

Wijsheid, recht en individualisme zijn onafscheidelijke zaken.
Dat zou de reden kunnen zijn waarom in het evangelie 'drie wijzen' (geleerden, koningen..) uit het Oosten aanwezig waren bij de geboorte van Jezus, die de 'rechtvaardige' en de 'waarheidlievende' wordt genoemd.
De Jezus van het evangelie (niet het idool van de christenen) is het tegendeel van de partijman of de collectivist. Hij kan daarom nooit een godsdienststichter, of beter gezegd 'een kerkleider' zijn.
Wijze mensen willen mensen niet laten bidden. Wijze mensen willen andere mensen een beetje wijzer maken en dat betekent dat ze mensen los moeten weken uit het gewetendodende groepsdenken dat altijd in dienst staat van het door de burgermansmoraal gerechtvaardigde onrecht.
Iraanse politci binnen de regering van de reformist Khatami (zoals de Iraanse politcus Kamal Kharazzi) vertegenwoordigen een vorm van Islamitisch denken die de Rechtvaardige Mahdi als ideaalbeeld hanteert.
Ideaal en idool zijn verschillende zaken. Het ideaal nodigt uit tot navolging - idolatrie daarentegen leidt tot geestelijke verstarring en passiviteit. Dat is de reden waarom alle profeten religie, gezien als geestdodende idolenaanbidding, afwijzen.
Ook de profeet Mohammed relativeert in de Koran het te sterk benadrukken van religieuze regels en voorschriften.
Het gaat niet om de vorm, maar om de inhoud. Niet hij die vooraan in de Moskee zit en zichzelf tooit met een hoofddoek of een tulband is belangrijk, maar hij die eerlijk en rechtvaardig is en probeert mensen niet op een onnodige wijze kwaad te doen.
In dat opzicht is het belangrijk dat Kharazzi twee principes benadrukt:
1) Je moet nooit een enkele partij steunen, en
2) iedereen moet op een faire wijze betrokken worden bij het bestuur van de staat.

Wijsheid is de rechtvaardigheid van de eenlingen. Wijze mannen werden in het verleden daarom 'wijs' genoemd, omdat ze als verdraagzame middelaars boven de partijen stonden, zonder de noodzaak te voelen een beschuldigende vinger uit te steken naar een enkele partij.
Wijsheid erkent het kwaad, maar weigert dat kwaad neer te leggen bij een enkele partij.
Het gaat er niet om mensen te straffen. Het gaat er om mensen te beschermen tegen het blinde, ongestuurde, moraalloze kwaad.
Daarom is het ontwikkelen van wijsheid uitermate belangrijk in een geestdodende, vereconomiseerde samenleving, waarin alleen het oppervlakkige, geestloze idool een schijn van saamhorigheid tussen mensen probeert te kweken.
Binnen een vereconomiseerde wereld, waarin de religie moraalloos collectivisme geworden is, dat geen andere taak heeft dan de oppervlakkige geestloze mens 'goed' te verklaren wanneer hij een onrechtvaardige wereld opbouwt (een wereld die is gebaseerd op geld en macht), wordt de wijze mens, die altijd een onafhankelijke, partijloze eenling is, het bestaan onmogelijk gemaakt.
Daarom is een religieuze wereld, die niet het collectivisme en de daarbij behorende idolatrie maar het individualisme met het daaraan gekoppelde idealisme centraal stelt, altijd te verkiezen boven een platvloers materialistische wereld waarin alleen het recht van de aan de oppervlakkige moraal gebonden sterke man geldt.

Eerlijkheid en rechtvaardigheid moeten zich compromitteren met de lijdende mens. Als rechtvaardigheid niet gepaard gaat met een passie voor de mens, dan wordt ze medeplichtigheid. Dat zien we in het verhaal van Pilatus. Het volstaat niet je handen fijntjes te wassen. Je moet je handen vuil maken, zoals Jezus deed in zijn omgang met zieken, melaatsen en gezonde mensen.
De beschaving van Pilatus delft het onderspit. De menigte is op hol geslagen en zij wint. Jezus heeft medelijden met die menigte. Eerst had ze Hem opgehemeld en nu veroordeelt ze Hem. De menigte denkt dat ze wint, maar eigenlijk verliest ze. Ze heeft niet begrepen wie er voor haar staat: iemand die haar tot het einde toe liefheeft. 'Jeruzalem, Jeruzalem – had Hij gezegd – Hoe vaak heb Ik uw kinderen niet onder mijn hoede willen nemen, zoals een kip haar kuikens bijeenbrengt onder haar vleugels. Maar u hebt het niet gewild.'
De menigte voelt enkel nog haat voor die arme man. Ze laat zich meeslepen door een soort collectieve hoogmoed, die ieder doet vergeten wie hij is. De hysterie van de massa exalteert mensen. Op zulke massabijeenkomsten vergeet iedereen zijn zwakte en zijn zonden. Je voelt je sterk, want je voelt je deel van een menigte. Het is het mechanisme van elk nationalisme, van elk racisme.