Geen gejammer, geen gezeur
Over de multiculturele samenleving
Recalcitrant commentaar van Wim Duzijn, 2002
Ik zoen niet snel buitenlandse mannen. Je weet nooit wat je in huis haalt, zeg nou zelf, en voor je het weet zit je met een grote tulband op je hoofd een kopje Arabische koffie te drinken in een omgeving die wel vreemd of 'allochtoon', maar niet gewoon mag worden genoemd..
Heb jij wel eens geproefd wat dat is: "Arabische koffie..."?
Niemand weet wat Arabische koffie is en de Arabische schrijvers in ons land vertellen je daar nooit wat over, terwijl ze toch allemaal over 'multicultuur' zitten te praten en over wat al niet meer.
Soms denk ik wel eens bij mezelf: "Weet de gemiddelde Arabische schrijver wel wat dat is, een multiculturele samenleving?"
Ik weet het wel: Dan ga je voor de typemachine zitten en dan ga je de lezer haarfijn uitleggen wat Arabische koffie is. Dat is multicultuur. Anderen inwijden. Uitleggen wat dat is, 'jouw cultuur'.
Nu is het zo dat een vent een idiote tulband of een ander raar hoofddeksel opzet en dat-ie je vervolgens een racist gaat zitten noemen als je hem uitlacht.
Zoiets snap ik niet. Waarom zou ik niet mogen lachen als een vent iets idioots op zijn hoofd zet? Ze lachen je toch ook uit wanneer je als jongen een rok aantrekt of je lippen verft?
En waarom doen ze dat? Omdat ze dat vreemd vinden. Zoiets doe je niet, zegen je, je lippen verven als jongen. Dan ben je niet een nette conservatieve jongen. En het woordje conservatief betekent dan meestal weinig meer dan bekrompen, ouderwets en aangepast moeten zijn, zodat iedereen die schijt heeft aan ouderwets zijn hun wereld wordt uitgewerkt.
En kijk, juist omdat zulke conservatieve mensen, mensen die voortdurend zeggen dat je niks veranderen mag in het leven, nooit iets progressiefs zullen bewerkstelligen, kun je ze moeilijk vrienden van 'de cultuur' noemen.
Verstarde conservatieven, mensen die hun denkbeelden in beton gegoten hebben, staan dan ook niet voor cultuur, maar voor het star vasthouden aan een gesloten wereldbeeld waarop zij het woord 'cultuur' geplakt hebben, en dat is natuurlijk wat anders dan cultureel bezig zijn.
Iedereen praat over cultuur, maar wanneer je de gemiddelde voorbijganger vraagt: "Wat is dat cultuur?", dan staat hij of zij met de mond vol tanden.
Hun zogenaamde cultuur is meestal weinig meer dan mensen die iets willen veranderen het leven en werken onmogelijk maken.
Hun cultuur is een gestold geheel van normen en waarden, dat ten doel heeft de aangepaste mens alles te geven, ten koste van de onaangepaste mens.
Ouderwetse conservatieven zijn mensen die op een bepaald moment in de geschiedenis een fotografische opname hebben gemaakt van de wereld en die vervolgens die foto tot eeuwige waarheid uitroepen.
Wat we multicultuur noemen is daarom vaak weinig meer dan een tafeltje waarop we een aantal foto's plaatsen, bewegingloze plaatjes van leven dat terug gebracht is tot een momentopname.
Ik kan me die tafeltjes nog herinneren van heel vroeger, toen ik als kind bij mijn opoe op bezoek ging. Zo noemde je je grootmoeder toen. Nu zeggen ze oma, toen zeiden ze opoe, een term die een beetje onsympathiek klinkt, en die daarom overduidelijk verwijst naar dat ouderwetse tafeltjes met de in zilveren lijstjes gevatte fotografische prentjes er op.
Als kind ga je op de grond zitten. Wat moet je anders?, je hangt er toch maar een beetje bij, ze hebben je achter op de bagagedrager gezet, 'fijn naar opoe', en je arriveert vanzelf op de plek waar je uit jezelf nooit naar toe gelopen zou zijn: het huis van opoe dus.
Je kin rust op de rand van de tafel. Je ogen glijden van de ene foto naar de andere.
Multicultuur noemen ze dat nu. Vroeger was het poppetjeskijken. Want zo beschouwde ik die verzameling afdrukken van mensen die ik nauwelijks kende.
"Dat is je neefje Hans.." Leuk, neefje Hans. Hans speelt in de zandbak. Maakt een kasteel van zand. De idioot. Ik maak nooit kastelen van zand. Onzin. Die worden na voltooiing immers onmiddellijk stukgetrapt. Belachelijk. En dat noemt zich je neef. Flauwekul voor ouderwetse mensen.
Multicultuur is niet altijd even leuk. Dat ontdek je als je kind bent. Dan kijk je naar een tante die een belachelijke wijde zakjurk aanheeft. Grote god. Wie is dat? Dat is tante Antonia. Wat een kutnaam. Antonia. Dan kun je beter dood zijn. En die jurk. Geen gezicht. Nee, dan een oom die een tulband draagt - dat is andere koek.
Toen ik jong was hadden we nog geen donkere omen. Ja, zwarte piet, maar die was niet goed snik. "Zijn hier nog stoute kinderen?" Ja hoor, die zitten een potje te trekken op de plee. Maar dat mag je niet zeggen van Sinterklaas. Want kleine kinderen trekken niet. Hadden ze gedacht... Mooi niet waar dus.
En naast tante Antonia staat Ome Jan. Nou, omdat 50 procent van de mannelijke bevolking in Nederland Jan heet, daarom kun je maar beter niet naar die foto kijken. Dan zeg je: "Ik had een oom die heette Jan". En dan iedereen antwoorden: Ja, ik ook, ik ook, ik ook. Gruwelijk. Om te sterven van ongeluk. Pats. Boem. Op de grond.
"Wat doe je nou?", vraagt opoe. Sorry hoor, grootmoe, mijn kin gleed van de tafel. En nou is er nog een foto omgevallen ook. O, dat is neef Henk. Nou, die is toch hartstikke gek. Niks aan verloren dus.
Wie veel ooms en tantes heeft, en een bazige opoe die alle kleinkinderen wil zien, raakt al snel af van het idee dat multicultuur iets bijzonders is. De een is debiel, de ander heeft een grote harige wrat op de kop, weer een ander gaat nooit naar de kapper, en als je een volledig prentje van de club wil maken dan kun je alleen maar concluderen: "Een gekkenhuis meneer, waar alles aanwezig is, behalve de psychiater die met een grote doos vol kalmeringspillen de ronde doet.
Je moet in een multiculturele samenleving de boel verdoven. Dan ligt iedereen op apagapen en dan hebben we eindelijk rust...
Tenzij de luitjes de moeite nemen eens een keer wat te veranderen. Want die goedkope lijstjestroep op een ouderwetse tafel met een wit gehaakt kleed er op, daar kun je als naar vrijheid verlangend kind niks mee beginnen.
Wie een vrije samenleving op wil bouwen moet streven naar beweging. En dat is nou precies wat de uit Iran geïmporteerde schrijver Kader Abdollah in zijn Volkskrantcolumn van 18 februari ook zegt:
"Ooit was de islam een revolutie", zegt hij, "La elaha ella allah", die leus woei opeens als een frisse wind over de aarde.
Kader Abdollah valt de moslims in Nederland aan omdat ze zich verschanst hebben in een onaantastbaar bolwerk van religieus gelijk, waar verder niets over gezegd mag worden. Cultuur is geen verandering, revolutie, nee, cultuur is het verdedigen van je eigen onaantastbare gelijk.
Wanneer Pim Fortuyn zegt dat de islam niet vooruitstrevend genoeg is (Pim gebruikt het woord 'achterlijk'), en te weinig rekening houdt met veranderde inzichten in de wereld, waardoor men zichzelf opsluit in een monocultureel gedachtenbolwerk, dan heeft hij volgens Kader Abdollah gelijk.
De islam is een klok die zichzelf stil heeft gezet. Niemand durft dat te zeggen. Pim Fortuyn wel. Daarom is het wel goed dat hij kritiek uit. Hoewel de motieven van Pim Fortuyn onzindelijk zijn. Zijn kritiek staat niet in dienst van de vrijheid maar van de onvrijheid. Fortuyn, stelt Kader Abdollah, praat niet met zijn mond, maar met zijn kont.
Dat kan, ik had vroeger een broertje dat kampioen scheten laten was. Dan lag-ie in bed, in een kamer waarin (helaas) ook mijn bed stond opgesteld, en dan ging hij schetenliedjes zingen.
Nou, dat was lachen geblazen dus, om over de ondraaglijke stank maar niet te spreken...
Scheten laten heb ik nooit kunnen zien als een vorm van cultureel gedrag. En toch had hij bijzonder veel succes bij vriendjes van me, die het heel apart vonden: zo'n stinkend schetenliedje.
Smaken verschillen, zeggen we in dat geval, en dat is wat moslims veel te weinig doen. Die doen net alsof er maar een smaak bestaat: hun smaak.
Hebben zij nooit schetenlatende broertjes gehad? Dat kan ik me niet voorstellen. Moslimjongens hebben toch ook een kont? Ja, daar praat je niet over, zeggen ze dan, maar waar moet je dan over praten? Over de vreemde manier waarop ze hun gebeden plegen te verrichten?
Ik zie niet in waarom je niet gewoon op een stoel kunt zitten. In de katholieke kerk hadden ze vroeger geen stoelen of banken, maar strafbanken. Dan maakten ze de zitting heel smal, zodat je eigenlijk steeds met je billen op zo'n scherpe rand zat te dansen. Als kind schuif je dan steeds heen en weer. En dan vragen ze: "wat doe je toch?", en dan fluister je: "ik krijg een zere kont!" Maar ook dat mag niet gezegd worden. Daarom was de kerkgang bij mij al snel afgelopen. Aan zelfkwelling doe je niet. Dat is geen cultuur.
Maar wat is dan wel cultuur. Kader Abdollah geeft een duidelijk antwoord: Kritisch zijn, vragen stellen, twijfel zaaien..."
"Wij, degenen die ons huis verlaten hebben, moeten ons eigen culturele erfgoed durven te bekritiseren. Dat is de wet van de immigratie. Als wij dat zelf doen blijft er geen ruimte voor Pim Fortuyn over."
Het lijkt het intrappen van een open deur, maar meer dan lijken is het ook niet. De moslimcultuur is momenteel een gesloten cultuur: een monocultuur. En een multiculturele samenleving eist dat je de ramen opengooit.
Hetzelfde geldt natuurlijk voor het jodendom dat streeft naar een joodse monocultuur. Israël moet een joodse monocultuur zijn. Het ergste wat joden kan overkomen is mensen die pleiten voor de multiculturele samenleving. Dat zijn misdadigers die opgehangen moeten worden.
Kader Abdollah's advies aan de joden is duidelijk: De bijbel en de koran zijn mooie boeken, wanneer je ze als studiemateriaal gebruikt, materiaal dat je aan het denken zet. Zodra je die boeken als wet gaat gebruiken richten ze zich tegen je en verlies je alles waar je ooit als zoeker naar waarheid en gerechtigheid voor hebt gevochten.
Geen gejammer en gezeur dus, wanneer je wordt aangevallen. Wanneer Pim Fortuyn je achterlijk noemt moet je niet jezelf beroepen op je recht achterlijk te zijn. Nee, je moet, wanneer je tenminste cultuur wilt bedrijven.., bewijzen dat je in staat bent jezelf te veranderen, zodat je via je gedrag aan kunt tonen dat je helemaal niet achterlijk bent.
Kinderachtige welles-nietes-spelletjes voeren je overal naar toe, behalve naar een wereld die 'cultureel' genoemd kan worden.
Zwolle, 18 februari 2002
Nawoord 2002
Op 6 mei 2002, negen dagen voor de Tweede Kamerverkiezingen waar de Lijst Pim Fortuyn aan deelnam, werd Pim Fortuyn op een parkeerterrein van het Audiocentrum op het Media Park in Hilversum vermoord door de linksradicale milieuactivist Volkert van der Graaf. De dader werd vrijwel direct na de moord gearresteerd. Hij werd later veroordeeld tot een gevangenisstraf van 18 jaar. De moord veroorzaakte veel ophef in binnen- en buitenland en maakte een discussie los over de vrijheid van meningsuiting. Er deden tevens verscheidene complottheorieën de ronde, waarover diverse boeken en documentaires zijn verschenen.
Fortuyn werd op 10 mei na een requiemmis in de kathedraal van Rotterdam onder massale belangstelling begraven op de begraafplaats Westerveld in zijn geboorteplaats Driehuis. Op 20 juli 2002 werden de stoffelijke resten van Fortuyn herbegraven in een praalgraf in Provesano in Italië, waar Fortuyn een vakantiewoning bezat.
De Koran wijst religieuze monoculturen af
"De Joden en de Christenen zeggen: "Wij zijn Allah's kinderen en Zijn geliefden." Zeg: "Waarom straft Hij u dan voor uw zonden? Neen, gij zijt mensen onder degenen die Hij schiep. Hij vergeeft, wie Hij wil en Hij straft, wie Hij wil. En aan Allah behoort het koninkrijk der hemelen en der aarde en wat daartussen is en tot Hem is de terugkeer." Koran, 5, Tafel (Al-Maidah)
De uitspraak 'gij zijt mensen onder degenen die Hij schiep' geeft zeer duidelijk aan dat niemand een exclusief recht op God mag doen gelden. Je mag jezelf niet Gods volk noemen, of Gods kinderen. We zijn allemaal mensen onder degenen (de hele wereldbevolking dus) die Hij schiep.
Uit het feit dat niemand het recht heeft zich boven een ander te plaatsen, ook niet op grond van zijn geloof, kan de logische stelling worden afgeleid dat elke vorm van dogmatisme, waaruit de mentaliteit spreekt dat jij het beter weet dan de ander, fout is. Je mag nooit zeggen dat jij 'het ware geloof' bezit. Je maakt - zo stelt de Koran - deel uit van de mensenfamilie. Je mag je niet afzonderen en je zult daarom de meningen van anderen serieus moeten nemen.
Since 11 September, the US president, by default and with a fair amount of arm-twisting, has become the world's leading authority on terror. 
In 1993, shortly after coming to power, Bill Clinton announced a new policy towards the Middle East. An important component of this policy was what Clinton termed dual containment, which was summarised as follows: 
Marcel van Dam heeft weinig oog voor het standpunt van de beledigde homoseksuele ander, die in een wereld moet leven waarin homoseksuelen nauwelijks wat echte liefde wordt gegund. Woordjes als liefdeloosheid, opgelegde eenzaamheid, marginalisering van intelligente, gevoelige mensen, komen in Van Dam's betoog niet voor, terwijl de wetgebonden (anti-mystieke) Islam heel duidelijk een religieus systeem is dat nauwelijks serieus aandacht besteedt aan naar liefde verlangende buitenbeentjes.
"I welcome gay Americans into my campaign. 
In Europa viel in het jaar 1989 'de muur', symbool van een primitieve koude oorlogsmentaliteit, die met de val de muur vanzelf zou verdwijnen... Dachten we...
"That is the role of my generation. It was and remains the role of my generation. And it is also the role of the coming generations. If the Jews want a state - and I believe that the Jews do want a state - it is everyone's role. Not necessarily to fight in practice, but to be ready to fight. To be deployed for that.
"You have to understand one simple thing: The Jews have one small state. It is a state blessed with skills, truly blessed with skills. But this is the only place in the world where Jews have the right and the ability and the strength to defend themselves by themselves. And that is a gift of God. That is what we must defend. Therefore, we must all know that we can never place our fate in the hands of anyone else, not even in the hands of those who are our best friends. Never." (Interview met Ariel Sharon, Ha'aretz, april 2001)
Het teken Kreeft is volgens astrologen een vrouwelijk makend moeder-teken, een zeer gevoelig makend teken ook, dat staat voor het in stand houden van tradities, verzorging, bescherming, romantiek, en liefde voor alles wat kinderlijk is in de mens.
"The civil society which we aspire to establish is based on our collective identity whose attainment requires the continuous and ceaseless endeavours of intellectuals and thinkers. It is not a treasure that can be unearthed overnight, rather, it is a fountain of life and morality from whose constant effusion we will benefit. Therefore enjoyment of this treasure is gradual and dependent on scrupulous cognizance and re-examination of our heritage as well as our doctrinal and intellectual tradition on the one hand, and sophisticated, scientific and philosophical understanding of the modern world on the other. Hence, it is the thinkers and men of learning who are pivotal in this movement and play the principal role. Our success along this path depends upon politics serving thought and virtue and not acting as a confined and restrictive framework for them."
"The tanks and the missiles and the planes do not terrify us. We are not scared of the soldiers, the bombardment of our headquarters or prisons," Yasser Arafat told supporters at his offices in the West Bank city of Ramallah.
De planeet Pluto symboliseert de verandering en de onredelijkheid. Pluto heeft verandering nodig. Wie met behulp van primitief-moralistische argumenten een verstarde samenleving opbouwt (negatief, Taliban-Afghanistan, of positief, Israël), die zal alleen maar dorre, versteende vruchten plukken in zijn sombere of vrolijke wijngaard, en dat komt omdat de begrippen positief en negatief hun zin verliezen in een wereld waarin niets mag veranderen. 
Citaat: United Nations Secretary-General Kofi Annan called for "new thinking" to achieve peace and warned Israel security measures alone would not work.