Pro-Iranian Iraqi Muslim Group
Lobbies for Washington's Favor
New York Times 6-5-2003

A Shiite Muslim cleric arrived at the Pentagon last week armed with a fatwa, or religious edict, a prop in his campaign to persuade the Bush administration of the worthiness of the Iranian-based Iraqi ayatollah he calls his leader.
Among Iraq's main opposition chiefs, Ayatollah Muhammad Bakr al-Hakim is the one administration officials regard with most mistrust.
In its name alone, his organization, the Supreme Council of the Islamic Revolution in Iraq, conjures exactly the vision of a theocratic, Iranian-style Iraqi future that the Bush administration is trying to avoid.

In describing the fatwa, in which Ayatollah Hakim is said to urge his followers to cooperate with American troops, Imam Husham al-Husainy was trying to demonstrate to American officials that the Shiite leader, still based in Tehran, could be a positive force in a future Iraq if Washington gives him a chance.
At the same time, Imam Husainy, a Shiite cleric from the Detroit area who has close ties to the Supreme Council, said he delivered a not-so-subtle warning about what he called a misguided American approach.
"There is too little attention being paid to the opposition, like the Supreme Council, who have a big hand in Iraqi society," Imam Husainy said. "If you don't make a deal with their representatives, the frustration level will go up..."

In an interview in Tehran in February, Ayatollah Hakim portrayed himself as both an advocate of democracy and as a leader who is fiercely independent of American influence...

Abbas to try persuasion, not force, with militants
Daily Star, Lebanon, 7-5-2003

The new Palestinian government will first try to subdue militant groups by persuasion rather than force, a senior Palestinian official told visiting US envoy William Burns Monday, while the Israeli Parliament convened a special session on a new internationally backed peace initiative.
The meeting, which follows talks between Burns and Israeli leaders, including Premier Ariel Sharon, comes as peace hopes slowly rise despite a renewed flare-up of violence which Israel played as an attack on the Palestinian premier’s authority.

The Palestinian government will try at first to persuade the militant groups to lay down their arms, said Parliament Speaker Ahmad Qurei.
Referring to Israel’s demand for a crackdown on the militias, Qurei said: “There are two understandings (how to deal with the militias). The Israeli understanding, which calls for a (Palestinian) civil war … and there is a Palestinian understanding based on dialogue and the Palestinian national interest.”

Ariel Sharon pledged Monday not to “miss the opportunity” to make peace with the Palestinians in the coming weeks, at a ceremony for soldiers who have fallen in wars since Israel was founded in 1948.
“I have taken the oath to do everything in my power to lead the country to peace, and such a chance exists this spring,” he said.
“If this hope materialises and the conditions are right, depending first and foremost on the actions of the new Palestinian government, I will not miss this opportunity." “I have only set myself a single limitation: On the security of Israel I will not be ready to make any promise, of any kind and under any condition,” he said ahead of Wednesday’s 55th anniversary of the creation of the Jewish state.
Earlier Monday, Sharon said Israel would press ahead with its military strikes against suspected Palestinian militants, regardless of the US-led peace efforts.

Opmerkelijk
(Commentaar WD 2003)

Nog altijd zijn in de ogen van Sharon de Arabieren (vooral diegenen die het recht op terugkeer verdedigen) de schuldige boosdoeners die onderworpen moeten worden, terwijl het onschuldige Israel (dat het recht op terugkeer ziet als een aantasting van Israel's veiligheid) aan niets en niemand verantwoording hoeft af te leggen - een tragisch spel dat vrede volledig en totaal onmogelijk maakt..., omdat werkelijke vrede alleen maar gebaseerd kan zijn op erkenning van elkaars rechten.
Het recht op terugkeer kan nooit worden afgenomen. Het kan wel in een onderhande
lingsproces worden omgezet in vervangend recht: schadevergoeding, aanbieding van nieuwe woningen in andere gebieden etc. Waar het om gaat is dat het aangetaste rechtsgevoel wordt bevredigd, hetgeen onmogelijk is wanneer de naar recht verlangende mens domweg wordt doodgeslagen.

Zionisme eist gehoorzaamheid
Ariel Sharon's Delaying Tactic on Peace Plan
Moscow Tmes, 8-5-2003

The last thing Israel should be doing at this moment of hopeful fluidity in the Middle East is slowing down a new U.S.-backed peace plan. Yet that is what Prime Minister Ariel Sharon seems to have in mind by letting it be known that he will not be ready to move ahead on the newly published "road map" of mutual concessions when Secretary of State Colin Powell calls on him this weekend.
Instead, Sharon wants to wait nearly another month, until he meets with President George W. Bush in the White House, and then press for changes in the proposal, whose sponsors also include the European Union, Russia and the United Nations.

Nobody expected Powell's mission to be easy. But to be told in advance that he is wasting his time does neither side any good.
This is not the first time Sharon has tried to undercut Powell's authority. He is only making it harder for Washington to win wholehearted Arab commitments to the peace plan's crucial first steps. On his trip, Powell will also meet with the new Palestinian prime minister, Mahmoud Abbas, and the leaders of Jordan, Egypt and Saudi Arabia.
Sharon's plans lend credence to Palestinian charges that Israel wants to stall movement on the road map until the 2004 U.S. presidential campaign, hoping that domestic American political considerations will then preclude further pressure from Washington to take difficult steps for peace.

Commentaar Wim Duzijn 2003

Met Sharon en Netanyahu, zo weten alle verstandige (pragmatische) politici in Amerika, kunnen geen zaken worden gedaan.
Die mensen leven in twee werelden: de wereld van het doen alsof - zeggen dat je democraat en voor de vrede bent - en de tot realiteit uitgeroepen schijnwereld van het zionisme, die eist dat je voor de oorlog en tegen de democratie bent.
Waarom Colin Powell niet tot die groep verstandige politici wil horen weet niemand. De man laat zich op een gruwelijke manier gebruiken en misbruiken - ook en vooral in de kwestie Irak, een illegale onderneming die alleen daarom niet tot internationaal verzet leidt omdat iedereen het er over eens schijnt te zijn dat Amerikaanse dictatuur voor de bevolking op de lange termijn beter is dan Saddam Husseins dictatuur.
Nu wordt hem opnieuw door Israel duidelijk gemaakt dat hij een gehoorzame marionet moet zijn.
Amerikaanse diplomaten worden door Israel alleen erkend wanneer ze partijdig zijn. En Colin Powell schijnt - ondanks het feit dat hij zich met zijn op leugens gebaseerde schertsrapportages over niet bestaande wapens in Irak volstrekt belachelijk heeft gemaakt - nog altijd niet volledig gehersenspoeld te zijn...
Wat Israel eist is heel simpel: de anti-zionistische Arabieren moeten worden onderworpen. En omdat Amerika zijn taak nog niet volledig heeft uitgevoerd, Irak stond slechts aan de top van anti-zionistische staten die aangepakt moesten worden, daarom is diplomatieke actie van Powell niet gewenst.
De man heeft aartsvijand Syrie bezocht (heeft daar een felle anti-zionist een hand gegeven) en daarom zal hij vernederd moeten worden - zoals iedereen wordt vernederd die de als absoluut juist en goed beschouwde zionistische plannen dwarsboomt...

De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties beraadt zich over een voorstel van secretaris-generaal Kofi Annan om een internationale vredesmacht naar de Palestijnse gebieden te sturen. Israël is fel gekant tegen zo'n vredesmacht. Annan is ervan overtuigd dat `wij niet langer neutraal kunnen blijven, als dagelijks aan beide zijden mensen worden gedood.'
Annan staat een multinationale troepenmacht voor ogen `die sterk genoeg is en zaken kan afdwingen'. In de huidige situatie is het sturen van waarnemers niet meer voldoende, meent de secretaris-generaal. De vredesmacht moet een einde aan het geweld maken en de voorwaarden scheppen dat zowel Israël als de Palestijnen weer aan de onderhandelingstafel plaatsnemen. Bovendien moet de vredesmacht de Palestijnse Autoriteit de kans geven de infrastructuur in de Palestijnse gebieden te herstellen.

Geen primitieve vergeldingspolitiek
Commentaar WD, 8 mei 2003

Vrede is losbreken uit een spiraal van geweld, hetgeen heel concreet betekent dat de strijdende partijen uit elkaar moeten worden gehaald door een onafhankelijke partij, een partij die het gezag bezit bemiddelend op te treden.
Het zenden van een multinationale troepenmacht die de Palestijnen het signaal geeft dat Israel niet langer de bezetter is (zoals voorgesteld door Kofi Annan) is een daad van gezond verstand. Maar opmerkelijk is dat Israel elk simpel, verstandig pragmatisch voorstel van de hand afwijst en alleen maar kiest voor destructieve oplossingen, vanuit de gedachte dat je de ander nooit vanuit een positie van zwakte mag benaderen.
Een vredesmacht toelaten betekent dat er niet langer een primitieve vergeldingspolitiek kan worden gevoerd, omdat in een wereld die de vrede verdedigt alle partijen gelijk zijn voor de Wet.
Vrede is namelijk niks anders dan afstand doen van antirealistische vormen van idolatrie en kiezen voor het zonnige realisme van de egaliserende Wet.

Blessings of war
By Reuven Pedatzur, Ha'aretz 8-5-2003

Has Israel always aspired to peace? Just the opposite, argues a new analysis of Israeli military culture: "Milhamot lo Korot Mei'atzman", "Wars Don't Just Happen", by Motti Golani.

Motti Golani's book is a fascinating, personal, academic and - to a large extent - intuitive journey into the depths of those characteristics of Israeli culture which together create what he diagnoses as the addiction of Israelis to power. Golani's basic assumption, which - it should be emphasized here - is harshly critical, is that Israeli society has adopted, with almost no questions asked, the "culture of power" and the belief that the relationship between Israel and its neighbors must be based almost exclusively on military might. Golani sums up his thesis in a nutshell: "Since the creation of the State of Israel in 1948, its leadership has generally preferred to use force to solve problems, not all of which have been life-and-death issues."

The most prominent and most controversial argument that Golani presents seems to be that "peace has not always headed Israel's list of priorities and war has not always headed its neighbors' list of priorities. Moreover, at certain stages ... Israel has preferred war to any other option. Between 1949 and 1973, Israel gave the impression that it feared peace more than it feared war."

Israeli missile attack wrecks fragile cease-fire
By Aaron Davis, IndyStar 9-5-2003

A missile attack Thursday killed a member of the militant Palestinian group Hamas and sent a precarious cease-fire up in smoke. Hamas leaders who just days before had tentatively agreed to halt suicide attacks against Israel called for "open battle against the Zionists."
The assassination compounded an already bloody beginning to the U.S.-led peace effort and raised questions about how seriously Israeli Prime Minister Ariel Sharon planned to support the road map, a series of mutual steps leading to peace between Israel and an independent state of Palestine. In the week since the United States and its allies unveiled the road map, Israel has stepped up military attacks in the West Bank and Gaza Strip.
At least 29 Palestinians have died, and nearly 100 have been injured. In that time, three Israelis died in a suicide bombing in Tel Aviv and an ambush by Palestinians killed a Jewish settler near Ramallah.
The week of deadly attacks, mostly by the Israeli military, has undercut support among Palestinians for new Prime Minister Mahmoud Abbas.
His reputation has been battered by appearing too closely aligned with American interests, and with every new Israeli attack, he loses more support.

Geen vrede met de vijand
Commentaar WD 2003:

Ariel Sharon is (zoals hij de afgelopen jaren bewezen heeft) de man die nooit vrede zal sluiten met die mensen die hij beschouwt als 'de vijand - een begrip dat verwijst naar al diegenen die het zionistische ideaal afwijzen.
Vrede is in zijn ogen niets anders dan de totale vernietiging van de vijand en van iedereen die de vijand 'helpt' of de vijand een menselijk gezicht wil geven.
Sharon is - als zionistische gelovige - de profeet van de demonisering, iemand die zijn menselijkheid ontleent aan de ontmenselijking van de tegenstander.
Hij weigert daarom een deal te sluiten met diegenen die in zijn ogen duivels zijn en hij eigent zichzelf het recht toe iedereen die ooit betrokken is geweest of ooit betrokken zal kunnen raken bij tegen Israel gerichte verzetsdaden te elimineren - een op uitlokking van geweld gerichte provocatiepolitiek die in het verleden alleen maar tot radicalisering van Arabieren en moslims heeft geleid.

Onderwerping & repressie
New Straits Time, 9-5-2003

For Salama Ahmed Salama, a leading columnist at the Egyptian government daily Al-Ahram, the US is using a surge in military and political influence to bring the Arabs to their knees.
The US will probably force concessions from the Arabs in the Palestinian-Israeli conflict, on oil and other strategic issues, Salama said.
"Saddam's ouster has in a way brought the Arab world back, 50 years back.
"It lost a big part of its independence and its way of conducting its own affairs." Though the neo-conservatives close to US President George W. Bush have predicted the fall of Saddam Hussein will spark democratic change across the Middle East, the reverse will actually happen, Salama said. "Take a country like Egypt, I don't see any change taking place" following the fall of Saddam, he added.

Prof. Israel Finkelstein &
The village of Jerusalem
By Aviva Lori, Ha'aretz 9-5-2003

The Bible talks about the great and magnificent united monarchy of David and Solomon in the 10th century BCE, which split into two kingdoms, Israel and Judah, because of the demand by Solomon's son, Rehoboam (Rehavam), for excessive tax payments from the tribes of the northern hills and Galilee, which thereupon angrily seceded from the united monarchy. The result was two centuries of strife, wars and fraternal hatred.
The Scriptures treat Israel as a secondary kingdom of no importance, a place of incorrigible sinners, whereas Judah is considered the great and just kingdom whose capital is Jerusalem, where King Solomon established a splendid temple during the glorious era of the united monarchy.

Finkelstein is dubious about the existence of this great united monarchy.
"There is no archaeological evidence for it". "This is something unexampled in history. I don't think there is any other place in the world where there was a city with such a wretched material infrastructure but which succeeded in creating such a sweeping movement in its favor as Jerusalem, which even in its time of greatness was a joke in comparison to the cities of Assyria, Babylon or Egypt.
It was a typical mountain village. There is no magnificent finding, no gates of Nebuchadnezzar, no Assyrian reliefs, no Egyptian temples - nothing. Even the temple couldn't compete with the temples of Egypt and their splendor."

Then why was it written?

"For reasons of ideology. Because the authors of the Bible, people from Judah at the end of the seventh century BCE, in the period of King Josiah, had a long score to settle with the northern kingdom, with its splendor and richness. They despised the northerners and had not forgotten their dominance in forging the Israelite experience, in the competition for the sites of ritual.
Contrary to what is usually thought, the Israelites did not go to pray in Jerusalem. They had a temple in Samaria (today's Sebastia) and at Beit El (Bethel).
In our book we tried to show that as long as Israel was there, Judah was small and frightened, militarily and internationally. Judah and Jerusalem were on the fringes:
A small tribe. There was nothing there. A small temple and that's all."

And the kingdom of Israel?

"The archaeological findings show that Israel was a large, prosperous state, and was the main story until its destruction in the eighth century. Its geographic location was excellent, on the coast, near Phoenicia, Assyria and Syria. It had a diverse demographic composition: foreign residents and workers, Canaanites, Phoenicians; there was an Aramean population in the Jordan Valley, and there were mixed marriages.
It was only 150 years after Israel's destruction that Judah developed the monotheistic approach: one state, one God, one capital, one temple, one king."

What is the root of the tension between archaeology and the text, and what happened during Josiah's reign?

"We think these ideas of Judah, that all the Israelites have to worship one God in one temple, and live under the rule of one king, sprang up in the seventh century BCE.
If anyone had raised such ideas aloud before 720, he would have been beaten to a pulp by the northern monarchs. Everything started to come together after the destruction of the kingdom of Israel...

Samenvatting:

De geschiedenis van Israel voert ons terug naar twee koninkrijken:
1) het anarchistische koninkrijk Israel, een kleurrijke bastaardcultuur, of (zoals de Amerikanen het uitdrukken) een 'melting pot', en
2) het koninkrijk Judah, dat de fascistisch-tribalistische (aan het boek Ezra ontleende) trekjes vertoont die het Zionisme decennialang heeft uitgedragen: een naar raszuiverheid strevende monotheistische staat, waarbij de ene God geen God is voor iedereen, maar een groepsidool, dat gevangen is gezet in een obscuur framewerk van in geestelijk opzicht volmaakt zinloze groepsrituelen, die geen zin willen en kunnen verlenen aan het bestaan van diegenen die niet tot de eigen groep behoren.

De wereldtempel & De Ephod:
Het gewaad van de Joodse Hogepriester

Webinfo:: The Jewish high priest wore a beautiful ephod or vest with a breastplate composed of twelve precious stones arranged in four rows. Each of the stones had the name of one of the tribes of Israel engraved upon it. This was known as "the breastplate of judgment."
The ephod was fastened at the shoulders with two onyx stones upon which had been engraved the names of the tribes of Israel - six on each onyx.
According to Adam Clarke, the stones were to remind God of the needs and desires of the Israelites whenever the high priest stood before Him..
Josephus writes that one of the onyx buttons of the ephod would shine brilliantly whenever God attended their sacrifices.

The Ehpod: The Plate of Judgment

In Josephus, chapter VII, verse 7 we learn the inner most understanding as to why the Ephod was designed in the manner that YHWH commanded. It reads and explains, as such:
And for the ephod (apron), it shewed that YHWH had made the Universe of four (elements); and as for the gold interwoven, I suppose it related to the splendour by which all things are enlightened. He also appointed the Breastplate to be placed in the middle of the Ephod, to resemble the Earth, for that has the very middle of the world.
And the girdle, which compassed the High Priest round, signified the ocean, for that goes round about and includes the Universe. Each of the Sardonyxes (stones) declares to us the Sun and the Moon; those I mean that were in the nature of buttons on the High Priests shoulders. And for the twelve stones (in the Breastplate), whether we understand by them the months, or whether we understand by them the like number of the Signs of that circle which the Greeks call the Zodiac, we shall not be mistaken in their meaning. And for the mitre, which was of a blue colour, it seems to me to mean…Heaven; for how otherwise could the Name of YHWH (El) be inscribed upon it.

De Ephod is het embleem van de stam Levi, de groep geleerden die geen deel mogen uitmaken van de Israelische staatsmacht, omdat het hun taak is op een onafhankelijke wijze de Wet (dus niet de tempel) te verdedigen.
Zoals uit de beschrijving van Josephus blijkt verwijst de Ehpod niet naar allerlei onzinnige offerrituelen, maar naar het astrologische wereldbeeld, dat het fundament van de beschaving in het Midden-Oosten is.
De aarde is binnen die visie het centrum van de kosmos. De mens is zowel God als slaaf. Om de goddelijkheid in zichzelf te kunnen vinden moet de mens de kosmische slavernij overwinnen.

Van de wereld een tempel maken

De Ephod, het gewaad van de Joodse Hogepriester (dat binnen het denken van joden die de tempel willen herbouwen een belangrijke plaats inneemt) is een verwijzing naar de tempel die de wereld is.
Wij allen maken deel uit van een wereld die het middelpunt is van de kosmos, en omdat wij het het centrum zijn van de wereld mogen wij onszelf 'God' noemen.
Het Noodlot echter heeft beslist dat onze wereld deel uitmaakt van een planetenorde die niet 'goed' is, maar ook niet 'slecht'. Het is een dualistische orde, waarin goed en slecht naast elkaar bestaan.
Het goede 'is', zoals het kwade ook 'is'. Noch het kwaad, noch het goede kunnen elkaar vernietigen, omdat de mens niet goed of kwaad is. Elk slecht mens is gedeeltelijk goed, zoals ook elk goed mens gedeeltelijk kwaad is.
Dat inzicht, dat niemand onder ons het recht bezit zichzelf 'goed' te noemen, zou elke religieuze jood tijdens zijn of haar opvoeding meegegeven dienen te worden.
Het kleed van de Joodse Hogepriester zou een prominente plaats gegeven moeten worden in Joodse gebedshuizen, naast de tien geboden, die het Saturnale Wetsdenken van Mozes symboliseren.
Het kleed van de Joodse Hogepriester kan joden (vertegenwoordigers van Juah, een van de twaalf Israëlische stammen) duidelijk maken dat zij een deel van wereld zijn, en niet het geheel.
God is de wereld, waarvan wij allemaal deel uitmaken. Die wereld is de gevangene van een planetenorde die de mensheid probeert te verdelen en te versplinteren. Daarom is het de taak van de ontwikkelde, religieuze mens die verdelingswoede tegen te gaan.
Het bijbelboek Genesis laat duidelijk zien wat het gevolg is van primitieve verdelingszucht. Adam en Eva leidden een paradijselijk, anarchistisch bestaan, waarin zij zich niet druk maakten over zinloze geboden en voorschriften. Zij waren kinderen die de kinderlijke onschuld beleefden. Tot zij werden bezocht door een slang (de slang is het oeroude symbool van het machtsdenken).
De slang maakte hen wijs dat macht belangrijker is dan kinderlijke onschuld. En omdat zij naïeve kinderen waren geloofden zij de boodschapper van de Macht. Zij aten van de appel en zij verloren hun onschuld.
Vanaf dat moment draaiden zij mee in de grote, blind voortwentelende tredmolen van de Macht: als volwassenen die de wereld opdelen in een oneindig aantal kleine hokjes - donkere, liefdeloze gevangeniscellen, waarin de mens een vreemdeling tussen vreemdelingen geworden is..., een beeld dat in gnostische geschriften gekoppeld wordt aan de verlosser, een mens die inziet dat alles om hem heen onecht is, zodat hij niets anders meer wil dan zichzelf los maken uit die geestelijke gevangenis...

De mens als mechanisme
Wim Duzijn 1989
n.a.v. een column van Piet Vroon in de Volkskrant

De astroloog en de positivistische wetenschapsman (een man die de mens ziet als een chemische fabriek) hanteren beiden het door religieuze mensen verafschuwde begrip 'mechanisme'.
De mens is in hun ogen een 'machine' waarvan het gedrag in belangrijke mate wordt bepaald door impulsen die hij niet zelf kan controleren.
De astroloog ziet de mens als deel van een kosmisch mechaniek, de positivist ziet de mens als deel van een op natuurwetten gebaseerd systeem, een systeem dat kenbaar is omdat er metingen aan kunnen worden verricht.
De astroloog verwerpt het positivistische principe niet. Hij stelt de empiricus in staat hypothesen op te stellen die geverifieerd en/of gefalsifieerd kunnen worden en hij verwerpt de resultaten van het wetenschappelijke onderzoek niet.
De positivist weigert echter het wetenschappelijke onderzoek van een astroloog serieus te nemen en het is daarom zinvol jezelf af te vragen waarom een man die de pretentie uitdraagt koel zakelijk, sceptisch en rationeel te zijn een dergelijke keuze maakt.

De astrologie zou 'occult' zijn. Occult is dan een synoniem voor vaagheid, ongrijpbaarheid, onbewijsbaarheid.
Maar is dat zo? Is de astrologie werkelijk zo vaag en ongrijpbaar?
Ja, zeggen de tegenstanders, de astrologie is een product van fantasten. Een raar argument natuurlijk, want alle wetenschappelijke ontdekkingen zijn producten van fantasten. Wanneer Newton, Kepler, Galilei en Einstein geen fantasie hadden gehad, dan zouden zij nooit in staat zijn geweest om uit het 'niets' hun theorieën en wetten tevoorschijn te toveren.
Een uitvinder is altijd een tovenaar, een goochelaar, een illusionist. En wie garandeert ons dat de illusie die hij ons geschonken heeft in stand kan worden gehouden? Niemand!
En zolang die garantie er niet is leven we in een tovenaarsland: zonder zekerheden, met alleen wat magie, die door rationalisten wordt weggeredeneerd met behulp van woorden die op hun beurt ook weer niets anders zijn dan magische bezweringsformules.
De mens is op de een of andere manier gedoemd een 'tovenaar' te zijn. Hij kan niet anders...

Sommige mensen kijken naar dat 'tovenaarsgedoe' en zij worden er somber van.
Waarom somber?, zo vraag je jezelf af.
Er zijn mensen die zingend en fluitend zich een weg banen door een rijk van kabouters, elfen, feeën en tovenaars. Goed, ze zijn veelal klein en heel erg jong en in deze modernistische tijd worden ze vernietigd door antikinderlijke en antivrouwelijke geesten, maar ze zijn er en ze worden bepaald niet somber van de onzekerheid.
De psycholoog Piet Vroon wees ooit in een Volkskrantartikel op het verschijnsel van zelfbedrog binnen de wereld van de volwassenen. De mensen bedriegen zichzelf en elkaar voortdurend en iedereen die daar op wijst wordt gek verklaard en weggejaagd.
Ik zou de hooggeleerde man onrecht aandoen wanneer ik die opvatting hier belachelijk ging zitten maken, want hij heeft gelijk, maar, en daar gaat het mij om, niet volledig. Want als hij volledig gelijk zou hebben dan zou de somberheid waar hij mee tobt een ongeneeslijke ziekte zijn en van ongeneeslijke ziekten moet ik niet veel hebben.

Ikzelf was in de jaren zeventig een tobber. Of beter gezegd: ik moest een tobber zijn.
Ik zwierf rond in het linkse gekkenhuis dat Amsterdam in die jaren was en ik zocht eigenlijk weinig meer dan een veilige haven, waarin aan een kleine steiger mijn kleine levensbootje met behulp van een paar stevige dikke touwen zou kunnen worden vastgeknoopt.
Helaas marcheerden de marxisten met wapperende vaandels de ooit zo stille, plechtige zalen van de Universiteitsgebouwen binnen zodat het onderwerp 'veiligheid' in de vuilnisbak geworpen kon worden - tesamen met de stille mensen die krachtens hun aard een stille, plechtige ruimte nodig hebben om te kunnen overleven in een onzinwereld vol bizar lawaai.
Puffend en blazend – mijn bootje was maar klein - maakte ik een verkenningstocht langs diverse instituten. Na de rode wereld van de politicologie bezocht ik de sektarische wereld van de Ruslandkunde bij professor Bezemer en ontmoette daar een enge sfeer. Bezemer als een soort aanbeden goeroe in de kantine, omringd door 'devote' studenten die allemaal uiterst belangrijke en gewichtige dingen wilden vertellen, zo uitsloverig, gekunsteld en onecht, dat ik er welhaast een beetje misselijk van werd.
Ik was in de ban van de Russische filosofen Berdjajew en Sjestow, die op een ingewikkelde wijze religie en anarchisme aan elkaar probeerden te koppelen. Maar professor Bezemer was helaas een bijzonder middelmatige figuur.
Van hem heb ik tijdens een gesprek dat we voerden het begrip 'gruebeln' cadeau gekregen: tobben betekent dat - en die onderscheiding die me daar zo helemaal gratis en voor niets werd uitgereikt was in feite een soort doodvonnis, omdat alles om me heen positieve actie was die aan iedereen vrijheid wilde schenken, behalve aan een zonderling die door een hoogleraar met behulp van een raar Duits woord 'een tobber' werd genoemd.
Tenslotte heb ik nog een laatste poging gewaagd bij de Filosofische Faculteit van Amsterdam, maar werd prompt door de doctorandus die belast was met het begeleiden van studenten de woestijn ingestuurd met een lijst van vijfentwintig boeken, die ik allemaal uit het hoofd moest leren, een in mijn ogen antifilosofische daad, die de gigantische reuzendruppel was die de 'gruebelende' emmer van mijn tobberige gemoed op een nogal dramatische wijze deed overlopen.
Vijfentwintig dikke pillen, waarvan er een gevuld was met de opvattingen van tientallen filosofen die er de meest idiote opvattingen op nahielden - iets waanzinniger was er in mijn ogen niet. Hoe kun je in godsnaam een denker worden wanneer je je eigen gedachten moet vervangen door de waanzinnige pulp van anderen? Moet een mens een denker worden of een wandelende encyclopedie?
Sjestow - die ik bewonderde - was een filosofisch anarchist. Maar het Filosofisch Instituut in Amsterdam had blijkbaar nog nooit gehoord van Sjestow - en van anarchisme hadden ze ook geen kaas gegeten - omdat anarchisme nu eenmaal via de studie van de wereld de mens zichzelf ontdekken laat.

Voor anarchistische tobbers was er dus geen plaats in Amsterdam, dat zag ik al snel in. En omdat de optimistische 'linkse' student, die de hele wereld wel eens zou gaan veranderen het voor het zeggen had was het vrijwel onmogelijk je heil te zoeken bij lotgenoten, zodat ik niet alleen een tobber was, maar ook nog een vreemde, eenzame figuur...

Het beeld dat de psycholoog Vroon in zijn Volkskrantbijdragen schetst van de tobber maakt een mens niet vrolijk. De Vroonsiaanse tobber is geen moralist - dat wil zeggen: hij ziet zichzelf niet als de betere mens. Integendeel, je zou hem zelfs een omgekeerde moralist kunnen noemen: iemand die zichzelf ziet als de slechtere mens!
Zijn somberheid heeft een negatief effect op zijn gezondheid. Hij voelt zich ziek, beroerd, ongelukkig, waardoor hij nog meer vervreemdt van de anderen, zodat zijn eenzaamheidsgevoelens versterkt worden... Kortom: de Vroonsiaanse tobber is de zondebok bij uitstek in een maatschappij die de ernst vernietigt.
Die laatste toevoeging, 'maatschappij die de ernst vernietigd', is uitermate belangrijk. Tobberij is namelijk alleen een ongeneeslijke ziekte in een ernstloze maatschappij!

Waren er maar meer tobbers, denk je soms, wanneer je het drukke optimistische gedoe rondom je heen bekijkt, dan werd er meer gedacht en minder geschreven en dan zou je geen rekening hoeven te houden met elke eerzuchtige gek die zo graag belangrijk wil zijn, ook al heeft hij helemaal niets te vertellen.
De vlucht voor de ernst van het leven, de wens van het leven een absurde droomfabriek te maken maakt van het bestaan een gigantische draaikolk, waarin iedereen wordt meegesleurd.
De ernstige mens is binnen die waanzin de begrenzer. De Franse filosoof Albert Camus was zo’n ernstige figuur. Optimistisch links moest niets van hem hebben. Hij was te somber: een tobber. Camus pleitte voor het heldere denken dat een einde kon maken aan de sfeer van mateloosheid die de wereld tiranniseerde. Je zou hem daarom een Saturnaal denker kunnen noemen, een man die deel uitmaakt van een universum dat rondwentelt rond een zwarte zon...

"De pessimist", stelt Ludwig Marcuse in zijn boek 'Het Pessimisme', “is nooit in tel geweest”.
Is las dat boek eind jaren zestig en heb vol sombere geestdrift grote uitroeptekens bij die tekstgedeelten geplaatst waar ik het (ondanks mijn tobberige gesteldheid) van harte mee eens kon zijn.
Andre van der Louw schreef intussen voor de Partij van de Arbeid het grote Nieuw-Linkse pamflet, met de niet bijzonder opwekkende titel: "Er waart een spook in Nederland rond."
Dat spook heeft, rammelend met zijn revolutionaire caranavalskettingen, weinig meer gedaan dan rondgespookt, hetgeen ook niet anders kan omdat serieuze mensen nu eenmaal niet op een domme manier rond gaan zitten spoken maar heel serieus gaan zitten tobben. En ik vrees dat juist het onvermogen de zinvolheid van de tobberij te benadrukken in een wereld vol spoken de tobber Piet Vroon ertoe bewogen heeft zijn illusieloze uitweidingen over 'menselijke illusies' te besluiten met het nogal tobberige besluit: "In zekere zin is het om gek van te worden".

De man had spokenjager moeten worden in plaats van columnist...

Zwolle 11 februari 1989,
brief aan de redactie van de Volkskrant
n.a.v. Piet Vroon's column 'Illusies'.

Exiled cleric returns home to call for free Islamic state
By Donald Macintyre, Independent, 11-5-2003

The most prominent leader among Iraq's majority Shia Muslims yesterday crossed into the country for the first time after 23 years of exile and told an ecstatic rally of up to 100,000 supporters that Iraq must have a "totally independent" government.
The venerated cleric Ayatollah Mohammed Baqr al-Hakim – jailed in the 1970s for opposing Saddam Hussein – arrived in Basra on the first leg of a journey that will end with what is expected to be a tumultuous welcome tomorrow here in his home base of Najaf, the city most sacred to Shia Muslims.

He told the rally that the new government "must be chosen by Iraqis", and added: "We will not accept a government that is imposed on us. This must be a march for independence ... We used to say yes to freedom, now we say yes, yes to independence."
Ayatollah Hakim has sought to play down fears about his links to the anti-Saddam – and previously Iranian-based – Badr Brigade units, stressing that he is not seeking to remake Iraq in the image of Iran's Islamic republic. He also went out of his way yesterday to declare that: "We don't want an extremist Islam", adding that he sought "an Islam of independence, justice and freedom".

Alles Is Betrekkelijk
Commentaar Wim Duzijn 2003

De SJIA is een pretentieuze organisatie, die net als de katholieke kerk een vorm van leiderschap in het leven heeft geroepen die vanuit het gezichtspunt van het anarchisme 'vals-autoritair' moet worden genoemd.
Autoritair gedrag in een samenleving is nodig. Wie dat feit ontkent is gek of een kille harteloze egoïst die vanuit de filosofie dat recht niets anders is dan 'het recht van de sterkste' alle ellende van de wereld af wil wentelen op mensen die zichzelf niet verdedigen kunnen (of niet verdedigen mogen).
Autoriteit wordt echter gevaarlijk waar mensen zichzelf 'onfeilbaar' gaan noemen, en dat is de anti-anarchistische fout die zowel de Roomse kerk als de Sji-itische - en ook de Joodse - kerk maken.
Religie, gezien als geestelijke ontwikkeling, mag nooit een autoritair ingericht kerkgenootschap zijn. Wie daarom een groep onfeilbare leiders in het leven gaat roepen, die aan het hoofd worden geplaatst van een machtsinstituut, die is daarom niet bezig met religie maar met kerkvorming, een vals-autoritaire bezigheid die nog gevaarlijker wordt (gezien vanuit anarchistisch oogpunt) wanneer dat vals-autoritaire leiderschap wordt geprojecteerd op de staat.
Het is de botsing tussen twee autoritaire systemen die de Irakezen de mateloze ellende van de eeuwige oorlog geschonken hebben.
Sjiieten - die dienen te leven vanuit het principe van de waarheid - zouden na de val van Saddam Hussein zichzelf eens af moeten gaan vragen of het barre autoriteitsverlangen, het verlangen van onfeilbare leiders andere mensen te kleineren en/of te onderwerpen , niet gerelativeerd dient te worden.
Wie in Saddam Hussein 'de dictator' veroordeelt zal ook de dictatuur van Ayatollah Khomeini dienen te veroordelen, omdat het autoriteitsverlangen van de een identiek is aan het autoriteitsverlangen van de ander. Ook Saddam Hussein zag zichzelf bij tijden als een onfeilbare ayatollah, die vanaf zijn troon allerlei irrationele geboden en decreten de wereld in slingerde, activiteiten die met het socialisme dat hij pretendeerde te verdedigen weinig te maken hadden.
Dat regeren per decreet (katholieken gebruiken de term 'ex cathedra') is de volstrekte ontkenning van de boodschap van Jezus van Nazareth die volgens de moslims een spirituele leider is die serieus genomen dient te worden.
Onfeilbare Ayatollahs gaan tussen God en de mens in staan. Wie van zichzelf zegt dat hij onfeilbaar is vernedert de mens, reduceert hem tot een hoopje onbeduidend dood materiaal, dat door de autoritaire leider in een vormpje wordt geperst. Het is de dood van de geest, de dood van het leven en de dood van God.
Daarom had de socialist Saddam Hussein gelijk toen hij stelde dat de fundamentalistische Islam van Khomeini een bedreiging vormde voor de Arabische wereld. geleerde en wijze mensen in de samenleving naar voren te schuiven.
De weigering van de Iranese Ayatollahs het socialisme binnen de seculiere staat Irak te steunen valt niet goed te praten. Wie zichzelf 'geleerd' noemt en wie pleit voor een samenleving waarin de meest geleerde mensen het recht krijgen vooraanstaande posities in te nemen, hetgeen gezien kan worden als een vorm van positief autoritair gedrag (enigszins te vergelijken met het verlangen van sociale liberalen zakenkabinetten in het leven te roepen), die moet kritisch zijn, en die kan nooit akkoord gan met een vorm van onfeilbaar religieus leiderschap dat de absolute ontkenning is van kritisch denken. Iran en kritisch denken gingen in het verleden niet samen en daarom was het Iran van Khomeini geen echte religieuze staat, een staat waarin God niet de slaaf van religieuze leiders is.
Alleen al het feit dat er zoiets bestond (en nog altijd bestaat) als 'religieuze of morele politie', waar de profeet Mohammed uitdrukkelijk stelt dat er in de godsdienst geen sprake mag zijn van dwang bewijst dat het idee van onfeilbaar leiderschap een leugen is. Wie niet in staat is het principe van de dwangloosheid op een concrete wijze gestalte te geven - via het afschaffen van een gedachtepolitie (want religieuze politie is onderdrukking van de vrije geest) - die is geen onfeilbare leider, maar een feilbare domoor, die zich niet realiseert dat de wereld aan domheid onvermijdelijk te gronde zal gaan, omdat domheid nu eenmaal verdommend werkt en alles wat intelligent en wijs wil zijn vernietigt.

Saddam Hussein heeft nooit intelligente mensen kapot gemaakt. Hij stimuleerde onderwijs en wetenschap. Iedereen die intelligent wilde zijn mocht lid worden van de Ba'ath -partij, en wanneer de Sjiieten werkelijk zo intelligent en wijs waren geweest als ze pretenderen te zijn, dan hadden ze dat gedaan, dan hadden ze een sterke Sjiietische fractie gevormd binnen de Arabische Ba'ath partij.
Dat zou een slimme, intelligente daad zijn geweest, slimmer dan de samenwerking met de Amerikanen die als drijvende kracht achter de oorlog tegen Khomeini in de jaren tachtig (1980-1988) nu de leiders van de Ba’ath partij voor de rechter willen brengen – een daad van rechteloze domheid die ronduit deerniswekkend mag worden genoemd.
Waarom wel samenwerken met Donald Rumsfeld die Saddam Hussein in de jaren 80 de wapens gegeven heeft waarmee het gevaar van het fundamentalisme kon worden bestreden en waarom geen lid worden van een socialistische partij die veel dichter staat bij de boodschap van de profeet Mohammed dan het asociale (een kleine groep verrijkende) kapitalisme van de rechtse regering Bush?
Socialisme is sociaal denken stimuleren en dat wilde de profeet Mohammed ook. Dus waarom nu zo kinderachtig tekeer gaan tegen de socialistische Ba'ath-partij die je alleen maar kunt verwijten dat ze van Saddam Hussein een valse (want onfeilbare) autoriteit hebben gemaakt?
Sji-isme dient het principe van de eerlijke, waarheidlievende autoriteit te verdedigen, en dat betekent dat je het autoriteit dodende, want op macht gebaseerde begrip onfeilbaarheid afschaft.
De onfeilbare leider is de fascist die het volk wil leiden naar een toekomst waarin het collectief een slaafse gehoorzame kudde moet zijn. Alle autoriteiten die onder de onfeilbare leider worden geplaatst zijn weinig meer dan onderbazen, een status die van hen dwingelanden maakt, uitvoerders van de dwingelandij van de macht.
Ware autoriteit echter is geen dwingelandij. Autoriteit is wijsheid uitdragen, stimuleren en aanmoedigen van intelligent gedrag, en wijze mannen binnen een samenleving in staat stellen wijs te zijn.
Daarom horen religieuze mannen niet thuis in de politiek, maar dienen ze die politici te steunen die in staat zijn religieuze principes te vertalen in politieke principes, die - omdat ze ten doel hebben concreet, realistisch beleid uit te stippelen dat in dienst staat van concrete, materialistische verlangens - helemaal niets met 'God' te maken hoeven te hebben.
Met andere woorden: een religieuze denker kan heel goed een seculiere, of zelfs antireligieuze politieke partij steunen, omdat de mens nu eenmaal geest en lichaam is - een simpele waarheid die helaas nog altijd wordt ontkend door geestelijke leiders die in elk lichamelijk verlangen een geestelijke zonde zien.

Uri Avnery - Visit Arafat? For God's Sake, Why?
Gush Shalom 10-5-2003

"Have you gone mad? Now? He is irrelevant! He's finished!" These were the reactions of some people when Israeli TV showed my meeting with Arafat in Ramallah this week.

Is Arafat "finished"? If so, he has not heard about it. I found him in splendid shape. At some of my meetings with him over the last few years he frequently looked tired, even distant and self-absorbed. This time he was in good spirits. He talked energetically, reacted rapidly, poked gentle fun at his assistants and made some biting remarks.

The appointment of Abu-Mazen, which was intended by Sharon and Bush to "weaken" Arafat and to "push him aside", has had the opposite effect.
This requires an explanation. For years now, a continuous and concentrated campaign to demonize Arafat has been conducted in Israel and the West. In the ten years since Oslo, millions of words have been spoken and written about him in the Israeli media, and I don't recall one single word of praise. He has been systematically described as a terrorist, tyrant, dictator, corrupt liar, a cheat and what not. In particular he was represented as the man who said "no" to the unprecedentedly generous offers of Ehud Barak and President Clinton, which "proves" that in reality his aim is to destroy Israel.

Those who have been fed with this propaganda cannot understand why Palestinians adore him. The answer is: for the very same reasons.
Palestinians, like all Arabs, like all peoples, admire personal courage. Arafat has proven his courage in conditions that no other leader in the world has had to face. He has come to symbolize the steadfastness of the whole Palestinian people. That is the source of his authority, even in the eyes of his many critics on the right and on the left. That is why Abu-Mazen needs Arafat. Without his solid backing, Abu-Mazen will neither be able to make concessions abroad nor to act forcefully at home.

But does Arafat really want peace? Most Israelis are unable to imagine such a thing. How could they? Did they ever hear the true story?
From my personal experience, I can recount this: At the end of the October 1973 war, Arafat concluded that if the armies of Egypt and Syria were defeated after their unexpected brilliant initial successes, then there is no military solution to the conflict.
As usual, he decided quickly and decided alone.
He instructed his trusted aide, Sa'id Hamami, to publish an article in London calling for the attainment of a peace settlement with Israel by political means.(This induced me to meet with Hamami in secret, and since then I have followed Arafat's moves closely.)

Since 1974 Arafat has promoted this revolution cautiously and with determination, step by step. Abu-Mazen was closely connected with this process right from the beginning.
Throughout this period, Yitzhaq Rabin and Shimon Peres actively opposed this development. (On this, too, I can bear personal witness, since I conveyed several messages from Arafat to Rabin.)
It must be stated clearly for history's sake: Not Rabin and Peres were the spiritual fathers of Oslo, but Arafat and Abu-Mazen. The award of the Nobel Peace Prize to Peres and not to Abu-Mazen was, therefore, a gross injustice.