Not the law of the jungle
Catholics celebrate Palm Sunday
The Daily Star, Lebanon, 14-4-2003

Maronite Patriarch Nasrallah Butros Sfeir called on worshippers Sunday to preserve their faith and principles as the Catholic community celebrated Palm Sunday across the country.
In his sermon, Sfeir spoke of Jesus Christ’s arrival to Jerusalem on a donkey, with people hailing him as the “Son of God.”
“These same people who welcomed Jesus Christ Sunday will call for his crucifixion Friday,” Sfeir said, warning worshippers of the unpredictability of positions. “We should not be fooled by opulence and appearances in life and, thus, we ask God to preserve our faith and good principles.”
Worshippers then carried their children on their shoulders, holding olive and palm branches, while chanting during a procession in the internal hall of the Maronite Patriarchate.
Meanwhile, Beirut and Jbeil Melchite Archbishop Youssef Kallas celebrated the event at the Youhanna Fam al-Zahab Church. Kallas said salvation required “pure hearts, as well as faithful, humble and honest souls disdainful of greed, pleasures and egoism.”
Kallas questioned the slaughter of Palestinian and Iraqi children who held pure hearts.

“It is the law of the jungle ­ sacrificing children, women and the elderly on the powerful states’ alters of greed and pleasure, and robbing peoples of their decent living under weaved pretexts and lies.”

George W. Bush & de idolen afwijzende God
Commentaar Wim Duzijn 2003

George W. Bush laat zich niet leiden door het Internationale Recht, maar door zijn geloof in God. Wanneer dat geloof hem de vaste overtuiging schenkt dat iets 'kwaad' is, dan zal hij dat kwaad vernietigen, omdat hij als gelovig mens 'goed' behoort te zijn...

Webinfo: At Opryland in Nashville Bush told religious broadcasters that “the terrorists hate the fact that ... we can worship Almighty God the way we see fit,” and that the United States was called to bring God’s gift of liberty to “every human being in the world.” In his view, the chances of success were better than good.
After his speech in Nashville, Bush met privately with pastoral social workers and bore witness to his own faith in Jesus Christ.
“I would not be president today,” he said, “if I hadn’t stopped drinking 17 years ago. And I could only do that with the grace of God.”
The prospect of war with Iraq was “weighing heavy” on him, he admitted. He knew that many people—including some at the table—saw the conflict as pre-emptive and unjust. But, the president said, America had to see that it is “encountering evil” in the form of Saddam Hussein. The country had no choice but to confront it, by war if necessary. “If anyone can be at peace,” Bush said, “I am at peace about this.”

Omdat het geloof alles voor hem is - de enige kracht die in staat is hem van het gokken en de drank af te houden - beperkt zijn literaire belangstelling zich tot een aantal religieus getinte boekwerkjes, die een sterk joods-christelijk karakter dragen.

Webinfo: His text isn't news summaries or the overnight intelligence dispatches. Those are for later, downstairs, in the Oval Office. It’s not recreational reading (recently, a biography of Sandy Koufax). Instead, he’s told friends, it’s a book of evangelical mini-sermons, “My Utmost for His Highest.” The author is Oswald Chambers.

Uit het boekje met mini-preken, waaruit George Bush als 'herboren christen' zijn geestelijke inspiratie put, is de volgende tekst afkomstig:

Is Your Ability to See God Blinded?
by Oswald Chambers

The people of God in Isaiah’s time had blinded their minds’ ability to see God by looking on the face of idols. But Isaiah made them look up at the heavens; that is, he made them begin to use their power to think and to visualize correctly.
If we are children of God, we have a tremendous treasure in nature and will realize that it is holy and sacred. We will see God reaching out to us in every wind that blows, every sunrise and sunset, every cloud in the sky, every flower that blooms, and every leaf that fades, if we will only begin to use our blinded thinking to visualize it.

Saddam Hussein, Israel & Het Idool

Hoewel George Bush geen intellectueel is heeft hij - mogelijk zonder het zich te realiseren - met de verwijdering van Saddam Hussein een 'idool' vernietigd, een daad die volgens zijn geestelijke leidsman Oswald Chambers christelijk kan worden genoemd.
De manier waarop hij dat heeft gedaan is weliswaar zeer onchristelijk, omdat Christus zijn vijanden niet met bommen, granaten en tanks benadert, maar een feit is dat een man die in zekere zin van zichzelf een 'afgod' maakte van zijn voetstuk is gevallen.
De vraag is of de vernietiging van een idool in dit geval wijs was. Idolen zijn in bijbelse zin slecht wanneer ze de mensen van God afhouden, maar wanneer daarentegen het idool de mensen dichter bij God brengt, dan is het niet juist meer om te spreken over een afgod, maar dan zal de term 'middelaar' gebruikt moeten worden, iemand die zichzelf glans geeft om te voorkomen dat een samenleving uit elkaar valt en los raakt van god en gebod.

Idolen vernietigen, kortom, is dus geen taak die je op een irrationele wijze moet verrichten. En dat is nu juist wat de president van de Verenigde Staten wel heeft gedaan. Hij heeft alle rationele adviezen van rationeel denkende en handelende mensen naast zich neergelegd en gekozen voor een geloofshandeling, die werd aangemoedigd door irrationeel denkende en handelende neoconservatieven, die de irrationele kracht in een president in dienst hebben gesteld van hun eigen egoďstische (zionistische) doeleinden, die niets te maken hadden met de belangen van het Amerikaanse volk of de wereldgemeenschap.
De verdwijning van Saddam Hussein als persoon is een simpel gebeuren waar niemand zich druk over hoeft te maken. De man was God niet. De man was een politicus en elke politicus moet een keer plaats maken voor andere politici - dat is een normale zaak in een wereld die naar democratisering streeft.
Afgoden aanbidden is niet onze taak. Waar we ons echter wel zorgen over moeten maken is het gemak waarmee een president de wet (het internationale recht in dit geval) negeert wanneer er een 'door God geďnspireerd gevoel' in hem opwelt dat hem vertelt dat hij in moet grijpen.
Mensen met verantwoordelijkheidsgevoel zouden aan het religieuze ingrijpen in de wereldpolitiek de conclusie verbinden dat hier een president aan het werk is die niet geschikt is voor zijn taak.
Het feit dat geen enkele politicus in Amerika dat durft te zeggen bewijst dat we in een wereld leven die beheerst wordt door mensen die niet meer in staat zijn redelijk te denken en te handelen.
Ze vernietigen blindelings idolen, maar ze zien niet in dat de vernietiging van een idool alleen zin heeft wanneer je de leegte op kunt vullen met die zaken waar een afgod de mensen vanaf wil houden: respect voor de wet bijvoorbeeld - dezelfde wet die Israël en Amerika nu al jarenlang negeren, omdat ze van de wet een machteloos instrument gemaakt hebben dat alleen maar dient om een tot afgod uitgeroepen werkelijkheidsbeeld - de joodse staat, gezien als bezit van 'een uitverkoren (tot idool uitgeroepen) groepering - in stand te houden.

En toch leest George Bush elke dag een mini-preekje uit het boek van Oswald Chambers. En een van die mini-preken wijst er op dat het de belangrijkste taak van de mens is zich af te zetten tegen al diegenen die afgoden in het leven proberen te roepen die de mens afleiden van God.
Maak je van jezelf een idool? Is het je werk? Misschien je opvattingen over dienstbaarheid en religieuze eredienst...?
Wanneer dat zo is, wanneer een economische handeling, een gedachte, een voorwerp of een ideologie zo belangrijk gaat worden dat je er de slaaf van wordt, dan is er sprake van verblinding: je bent (volgens Chambers) niet langer in staat God te zien.
Dat betekent dus - heel nuchter en concreet gesteld - dat de mens in de jacht op idolen (positieve idolen, maar ook negatieve idolen – vijandbeelden bijvoorbeeld) het gevaar loopt zijn eigen persoonlijkheid te verliezen. Hij wordt de gevangene van het idool en zal met het blindelings vernietigen van dat idool ook een gedeelte van zichzelf verliezen.

Idolen verblinden. Idolen doen je het zicht verliezen op de oneindigheid, de ruimte, het overzicht, de volledigheid, het geheel van het bestaande - want als een eindig mens een definitie moet geven van God, dan kan hij alleen maar de keuze maken voor de oneindigheid - de onmetelijke ruimte waarin de mens automatisch een eenling wordt.
In een door idolen beheerste wereld wordt de ruimte altijd teruggebracht tot een enkele relatie: ik en het idool. Alle andere relaties verliezen hun betekenis, mogen ook geen rol van betekenis meer spelen en worden - wanneer buitenstaanders er de aandacht op vestigen - vol afschuw van de hand gewezen.

De demonisering van Saddam Hussein was een vorm van afgodenverering die de menselijke blik op het bestaan vernauwde. Een demon of duivel ontwerpen en er een bovennatuurlijke status aan verleden is hetzelfde als een afgod aanbidden en daarom in bijbelse zin een verwerpelijke zaak. De mens mag volgens de Mozaďsche Wet geen afgoden vereren: geen goede afgoden, maar ook geen slechte afgoden.
Dat betekent dat George Bush zijn mini-preken-boek niet goed gelezen heeft. Of mogelijk heeft hij het wel goed gelezen - maar een beetje 'te' goed - zo goed dat hij niet begrepen heeft dat hij via de idolisering van Saddam Hussein zichzelf heeft afgewend van de God die hij zegt te aanbidden.
God (gezien als vrije geest,die niet de slaaf is van priesters en rabbijnen) is de vrijheid van de ruimte - een weidse vlakte waar de wind door je haren blaast, een ruimte waarin je vrij bent om alle dingen die je ziet op je eigen wijze te bekijken, zonder afgeremd te worden door de oordelen en vooroordelen van anderen.
Binnen die oneindige ruimte is de ander nooit een idool, omdat hij ontdaan is van de geestelijke kleinheid die aan elk menselijk idool verbonden is.
Als president van de Verenigde Staten had George Bush 'groot' moeten handelen. Dat wil zeggen: hij had de dialoog moeten aangaan met Saddam Hussein. Want alleen door de vermenselijking of menswording van de ander kun je voorkomen dat je een idool van hem maakt. Dat is wat Jezus waarschijnlijk bedoelde toen hij zijn discipelen meedeelde dat je je vijanden lief moet hebben.

Verbeter de wereld en begin met jezelf

Peter...said to Jesus, ’But Lord, what about this man?’
Jesus said to him, ’...what is that to you?
You follow Me’ — John 21:21-22

One of the hardest lessons to learn comes from our stubborn refusal to refrain from interfering in other people’s lives. It takes a long time to realize the danger of being an amateur providence, that is, interfering with God’s plan for others.
You see someone suffering and say, "He will not suffer, and I will make sure that he doesn’t." You put your hand right in front of God’s permissive will to stop it, and then God says, "What is that to you?" >NR> Is there stagnation in your spiritual life? Don’t allow it to continue, but get into God’s presence and find out the reason for it. You will possibly find it is because you have been interfering in the life of another—proposing things you had no right to propose, or advising when you had no right to advise.
When you do have to give advice to another person, God will advise through you with the direct understanding of His Spirit. Your part is to maintain the right relationship with God so that His discernment can come through you continually for the purpose of blessing someone else. (Oswald Chambers)

Commentaar Wim Duzijn 2003

Een van de meest negatieve eigenschappen van aan de ideologie verslaafde mensen is het verlangen het geestelijke leven van andere mensen te beheersen en te controleren, waarbij men altijd gedreven wordt door een grenzeloze bemoeizucht en de hoogmoedige gedachte dat een 'goed mens' het recht heeft op de stoel van God plaats te nemen.
Het prekenboek van Oswald Chambers - een van de lievelingsboekjes van George W. Bush - wijst er op dat religie een individueel ontwikkelingsproces dient te zijn, de bereidheid ook andere mensen zoveel mogelijk met rust te laten, om te voorkomen dat je via het bekeren van anderen je eigen identiteit verliest.
De opvatting die Chambers hier ontwikkelt kan de benaming 'pragmatisch-liberale religiositeit' meegegeven worden (Friedrich Nietzsche - een miskend esotericus - spreekt over 'streng egoisme'): een vorm van ego-gerichtheid die via de wil de eigen geest te ontwikkelen voorkomt dat mensen het ontwikkelingsproces van anderen op een onnodige wijze gaan beinvloeden.
Het zal duidelijk zijn dat een dergelijke 'laat anderen zoveel mogelijk met rust'-geesteshouding een politieke vertaling zal vinden in liberaal-anarchistische denkwijzen, die relatiestructuren opbouwen waarin elke vorm van onnodige dwang vermeden dient te worden: "In de godsdienst", stelt de profeet Mohammed, "is er geen dwang.."
Maar ondanks het feit dat de religiositeit van George W. Bush anarchistische trekjes behoort te vertonen (aannemende dat hij de gedachtenboekjes van Chambers niet voor niets leest) verdedigt hij als religieus mens politieke bewegingen - neoliberalisme, neoconservatisme en neozionisme - die gekenmerkt worden door een hoog 'Ik ben God'-gehalte, hetgeen volgens Oswald Chambers de dood is van de spiritualiteit.
Wie denkt dat hij de uitvoerder van Gods wil moet zijn is geneigd de ander te zien als een object, een zinloos voorwerp dat er alleen maar is om gebruikt en gemanipuleerd te worden, hetgeen precies datgene is wat Bush & Blair ons de afgelopen maanden hebben laten zien:
Het volk is er om gemanipuleerd te worden, op zo'n manier dat ze niet de waarheid, maar de leugen als God gaan aanbidden - met andere woorden: je moet geen geloof hechten aan de wil van het volk, omdat het volk niet weet wat het wil...
Waaruit ik de conclusie destilleer dat we, als we tenminste eerlijk willen zijn, de vals-autoritaire schijndemocratie van Bush & Blair maar beter op kunnen heffen.
Als wij niet weten wat goed voor ons is, waarom zouden we dan als dom onwetend plebs nog naar het stemhokje moeten gaan?

In 1989, na de val van 'de Muur', die het einde inluidde van de communistische dictatuur in Oost-Duitsland maakte Anet Bleich (zie info hieronder) zich zorgen.
"De kleinburgers komen uit hun holen gekropen", merkte ze op, naar aanleiding van als reactionair ervaren 'Dood Aan Rood'-geschreeuw. Een tikkeltje overdreven (vond ik) omdat West-Duitsland een sterke sociaal-democratische partij bezat die plaats kon bieden aan al diegenen in Oost-Duitsland die er linkse sympathieen op na houden.
In Irak echter, dat geleid werd door een niet-marxistische partij met sterk autoritaire trekjes, proberen de Amerikanen een vorm van democratie in te voeren waarin geen plaats meer wordt ingeruimd voor een sterke socialistische partij, hetgeen in mijn democratische ogen een historische blunder zal blijken te zijn, omdat socialisme en Islam in de Arabische wereld onlosmakelijk bij elkaar behoren.

Het socialisme izou je kunnen zien als de politieke vertaling van de op gelijkheid en broederschap gerichte leer van de profeet Mohammed en omdat het de vrijheidsgedachte niet heilig verklaart biedt het plaats aan de auroitaire leiderschapsgedachte die bij de Arabische cultuur hoort, zodat diegenen die een modern politiek systeem in het Midden-Oosten op willen bouwen (een systeem dat past bij een Arabische moslimwereld) aan het socialisme niet voorbij zouden mogen gaan.
Puur objectief gezien had Saddam Hussein de ideale Arabische leider kunnen zijn, een verlichte dictator, die de verbindende schakel had kunnen zijn tussen het moderne, liberale denken, de sociale Islam en de oude Arabische cultuur, die heel simpel gesteld opgebouwd was op het aaneenscharen van een bonte anarchistische verzameling groeperingen rondom een door iedereen gerespecteerde autoritaire leider (een vorm van tribalisme die kenmerkend is voor grote delen van de Arabische wereld).
De pre-Islamitische Arabische cultuur was sterk anarchistisch georienteerd, in die zin dat er sprake was van een grote mate van individualisme en een afkeer van bureaucratische regelgeving. Kil bureaucratisch, kapitalistisch denken, dat managers zonder hart en zonder principes genereert is in feite de ontkenning van de Arabische cultuur.
Saddam Hussein benadrukte het warme, gastvrije pre-Islamitische Arabische denken. Hij wilde de op collectivisering van het bestaan gerichte invloed van de fundamentalistische Islam terugdringen en juist daarom werd hij gehaat door conservatieve regimes die in Arabisering (gezien als anarchistisch vrijheidsverlangen) een bedreiging van hun machtspositie zagen.
Met het aanstellen van een Amerikaanse christelijke generaal - bij uitstek het symbool van de socialistenhaat - als hoofd van een Arabische natie zal de invloed van mensen die socialisme en pre-Islamitisch denken belangrijk vinden verdwijnen.
Jay Garner, die de Amerikaanse bezettingsmacht in Irak een democratisch gezicht moet gaan geven, wil het socialisme als politieke kracht in Irak vernietigen. Hij praat daarom alleen maar met ouderwetse moslims, ouderwetse nationalisten en ouderwetse (geimporteerde) kapitalisten. Die drie groeperingen vormen de peilers waarop het nieuwe 'moderne' Irak moet worden opgebouwd.
Max van der Stoel - prominent PvdA-lid - begroet deze ontwikkeling. Hij schijnt een aanhanger te zijn van de anti-anarchistische 'Hef De Sociaal-Democratie Op'-stroming in de Partij van de Arbeid.. Een goede vriend van Anet Bleich, die zich net als Max laat leiden door sterke pro-Israelische gevoelens, waarvan het kenmerk is dat ze anti-socialistisch zijn..., wanneer je er van uitgaat dat de gelijkheidsgedachte een fundamenteel onderdeel van het socialisme is.

Wikipedia info (2024):

Anet Bleich (Den Haag, 2 september 1951) is een Nederlandse journalist, politicoloog, columnist en schrijver. Ze studeerde politieke wetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam (UvA). In 1969 en 1970 was ze tijdens haar studie lid van de Werkende Jongeren Groep, die ontstaan was binnen de linkse studentenbeweging van de universiteit. Behalve Anet Bleich was ook haar partner Max van Weezel lid van deze groep. Ze was van 1972 tot 1977 lid van de Communistische Partij van Nederland (CPN). Bleich was redacteur van De Groene Amsterdammer en kwam in 1989 in dienst bij de Volkskrant als columniste. Op 21 februari 2008 promoveerde ze op een biografie van Joop den Uyl, genaamd Joop den Uyl 1919-1987. Dromer en doordouwer.

Max van der Stoel (Voorschoten, 3 augustus 1924 – Den Haag, 23 april 2011) was een Nederlands politicus voor de Partij van de Arbeid (PvdA) en diplomaat. Naast minister van Buitenlandse Zaken, was hij tevens ambassadeur van Nederland bij de Verenigde Naties en de eerste hoge commissaris inzake Nationale Minderheden van de OVSE. In 1991 werd Van der Stoel benoemd tot minister van staat. Van der Stoel bekleedde daarnaast als bestuurder verschillende vooraanstaande functies op internationaal niveau, onder meer bij de Verenigde Naties en de Europese Unie. Vanaf 1 juli 2001 was Van der Stoel actief als speciale adviseur van Javier Solana, de secretaris-generaal/hoge vertegenwoordiger voor het gemeenschappelijk buitenland- en veiligheidsbeleid van de Europese Unie.

Terugblik: Oproep aan de Nederlandse Regering
t.a.v. Bezette Palestijnse Gebieden - Utrecht, 10 april 2002

Bush & Blair hebben met de bezetting van Irak de (democratische) verplichting op zich genomen de Sji-itische geestelijkheid aan de macht te brengen. Democratie, nomen ze dat. Hetgeen betekent dat wij als keurig nette democraten niet moeten luisteren naar de boodschap van Amerikaanse generaals, maar naar de boodschap van de Sji-iten.
Dat is de reden waarom hieronder een van het net geplukte tekst is geplaatst:

The message of Shi'ism to the world can be summarized in one sentence: "To know God."
Or in other words, it is to instruct man to follow the path of Divine realization and the knowledge of God in order to gain felicity and salvation.
And this message is contained in the very phrase with which the Holy Prophet commenced his prophetic mission when he said: "Oh men ! Know God in His Oneness (and acknowledge Him) so that you will gain salvation."
As a summary explanation of this message we will add that man is attached by nature to many goals in this worldly life and to material pleasures...
But in his inner and primordial, God-given nature man understands that all these are means created for man, but man is not created for all these things.
These things should be subservient to man and follow him and not vice versa. To consider the stomach and the region below it as a final end of life is the logic of cattle and sheep. To tear up, cut and destroy other is the logic of the tiger, the wolf and the fox. The logic inherent in human existence is the attainment of wisdom and nothing else.
This logic based upon wisdom, with the power which it possesses to discern between reality and the unreal, guides us toward the truth and not toward things our emotions demand or toward passions, selfishness and egoism.
This logic considers man as a part of the totality of creation without any separate independence or the possibility of a rebellious self-centeredness.
In contrast to the current belief that man is the master of creation and tames rebellious nature and conquers it to force it to obey his wishes and desires, we find that in reality man himself is an instrument in the hand of Universal Nature and is ruled and commanded by it....

Uri Avnery - "No victory justifies an evil war"
Some thoughts about the war - Gush Shalom 16-4-2003

Victory justifies nothing. No victory justifies an evil war. Quite the opposite. It just adds to the evil.
With the entry of American forces into Baghdad, opposition to the war in the US and Britain is dwindling. In other countries, too, doubts are starting to nibble away at the anti-war camp.
I find this difficult to understand.
Let's pose the question in the most provocative manner: what would have happened if Adolf Hitler had triumphed in World War II?
Would this have turned his war into a just one?
Let's assume that Hitler would have indicted his enemies at the Nuremberg war crimes court: Churchill for the terrible air raid on Dresden, Truman for dropping the atom bombs on Hiroshima and Nagasaki and Stalin for murdering millions in the Gulag camps.
Would the historians have regarded this as a just war?
A war that ends with the victory of the aggressor is worse than a war that ends with their defeat. It is more destructive, both physically and morally.

Echte democratie is het scheppen
van een onderlinge band
Commentaar Wim Duzijn 2003

Citaat: The Sunni Arabs, the group of Saddam Hussein, are Arab by culture and language. They follow mainstream Islam. Through the history of the state, [the Sunnis] have dominated Iraq politically. But they're only 30 percent of the population. The majority of the population is made up of Arab Shia. These are Arabs by culture but they follow the dissenting sect of Islam known as Shiism, which you find in Iran.(Sean Markey, 19-11-2002)

In een sterk verdeeld land waar een naar eenheid strevende religie de verdeeldheid in stand houdt in plaats van haar op te heffen moet gezocht worden naar waarden en normen die een band kunnen scheppen tussen mensen.
Saddam Hussein probeerde een band tot stand te brengen via de benadrukking van het grootse Arabische verleden dat alle inwoners van Irak delen.
Door als Sterke Arabisch Leider op een trotse wijze Arabier met de Arabieren te zijn probeerde hij de invloed van de Islam op het geestelijke leven van de Irakezen enigszins te relativeren, vooral de invloed van de Sji-itische Islam die weliswaar sterke intellectueel-filosofische, ascetische trekjes vertoont, maar die juist daardoor Arabieren vervreemdt van hun eigen Arabische verleden en een moderne, naar globalisering strevende wereld...

De conservatieve sjiieten (die wij momenteel steunen omdat ze de seculiere staat afwijzen) zijn calvinisten. Waar Saddam Hussein kiest voor 'het vurrukkullukke leven' van de pre-Islamitische hedonistische, op strijd en genot gerichte Arabische cultuur (jaren 60 terminologie van Remco Campert), daar staren de Sjiieten met een melancholieke blik in de ogen naar de donkere avondhemel, stil mijmerend en piekerend (ala Nescio en Gerard Reve) over de zinloosheid van heel ons bestaan...
Het Sji-isme is (juist door het benadrukken van wijsheid en logica) een kluizenaarscultuur.
Seks, drank, luidruchtig vermaak zijn zaken die niet aangemoedigd worden en het moet daarom merkwaardig genoemd worden dat uitgerekend het christelijke Amerika, dat christendom gelijkgesteld heeft aan een krankzinnige jacht op geld, roem, rijkdom en militair succes Irak wil 'bevrijden' uit de greep van een dictator die in veel opzichten een Amerikaan genoemd kan worden.
Het Irak van Saddam Hussein was net zo schizofreen als het Amerika van George W. Bush. Hoewel de meerderheid van de bevolking een religie aanhangt die sterke conservatieve trekjes vertoont - wars van drank, drugs, homoseksualiteit, losbandig vermaak, hoererij, gokken en spelen - is Amerika in Europa alleen maar daarom het zogenaamde toonbeeld geworden van vrijheid vanwege het benadrukken van al die zaken die de Amerikaanse morele meerderheid afwijst: Jazz, gokken, hoererij, ongelimiteerde, egoďstische zelfverrijking, hedonistische genotzucht, ‘laissez faire’ kapitalisme en ga zo maar door.

Het begrip 'melancholieke Amerikaan' bestaat niet. Amerika en melancholie gaan niet samen. Zelfs aartsconservatieve christenen weigeren melancholiek te zijn. Heel hun denken is gebouwd op een optimistische filosofie die in Nederland eigenlijk alleen maar door Emile Ratelband wordt uitgedragen: de TSJAKKA-leer van 'wie iets echt wil zal het ook altijd bereiken'.
Tijdens de laatste tweede kamer verkiezingen viel Emile door de mand met zijn heilige geloof in de vrije wil. Hij wilde een tweede Pim Fortuyn worden, ons land bevrijden van ‘de duistere machtselite die ons terroriseert’, maar helaas, het Nederlandse kiezersvolk bleek geen clubje vrije ondernemers te zijn die je via hypnotische beďnvloeding over gloeiende kolen kunt laten lopen, zodat Emile eindigde met een nederlaag, een ordinaire 'zeperd' om het in gewone volkse termen uit te drukken.
Zo'n zeperd hebben mensen die niet in de nederlaag geloven in feite ook nodig. Je kunt niet altijd winnen in het leven, want wie altijd wil winnen zal een wereld scheppen waarin de anderen altijd zullen moeten verliezen - met alle negatieve gevolgen van dien.
Optimistische Amerikanen willen nu via de import van optimistisch gemaakte kapitalistische Irakezen de Sjiieten bekeren. Niet langer mogen ze stilletjes aan de waterkant zitten - piekerend en tobbend en absoluut geen geloof hechtend aan de prietpraat van domme optimisten - maar toerend in grote sportwagens moeten ze de woestijn in rijden, kiekjes makend met grote camera’s, bonte hemden dragend en kauwend op de heerlijke plakjes witte kauwgum die in het verleden (voorzien van foto’s van blote Amerikaanse meiden) Amerika groot hebben gemaakt...

Optimisten en pessimisten botsen altijd met elkaar. Daarom was het een onverstandige daad van Amerika die twee levensopvattingen van elkaar te scheiden. Een sterk melancholisch gerichte cultuur heeft optimisme nodig - niet het dierlijke, onnadenkende vooruitgangsgeloof van Emile Ratelband - maar een optimisme dat de positieve betekenis van positieve principes benadrukt.
Een pessimist ziet niets in zinloos uiterlijk vertoon, maar waar hij wel voor warm kan lopen is een positief principe dat ernst en optimisme op een intelligente, zinvolle wijze bij elkaar weet te brengen.
Amerika heeft wat dat betreft een verkeerd signaal afgegeven door te kiezen voor een illegale bezettingspolitiek die niet gericht is op het heel maken van een natie, maar op de versplintering en chaotisering van de natie.

In de paleizen van Saddam Hussein zijn schilderijen aangetroffen van Rowena Morrill, taferelen waarin de strijd tussen mannelijkheid en vrouwelijkheid centraal staat. Mannelijke sexualiteit heeft in het werk van Morrill vaak uitgesproken dierlijke, demonische eigenschappen zodat bevrijding van de vrouw door koene, dappere strijders noodzakelijk is.

Dat is het gevolg van het absurde demoniseringsbeleid van de neoconservatieven. Waar Henry Kissinger in de jaren zeventig vrede sloot met de Vietcongstrijders, die een toonbeeld van collectivistische, tegen de vrije geest gerichte wreedheid waren, daar weigerde Amerika het gesprek aan te gaan met Saddam Hussein, vanuit de ziekelijke gedachte dat Saddam Hussein het absolute kwaad zou zijn.
Onzin natuurlijk, omdat Saddam in feite een Amerikaan was. Hij is door Amerika in Irak neergezet vanwege zijn communistenhaat en zijn afkeer van religieus fundamentalisme. Kluizenaar moeten zijn was wel ongeveer het ergste voorstel dat je Saddam Hussein kon doen. Een grauwe vale verschoten jas, een donkere tulband, droeve blikken in de ogen, verstervend in de leegte van een zinloos universum..., welk zinnig mens (zou hij stellen) kan in zo’n levenswijze zijn eindbestemming zien?
Amerikaanse militairen zullen je enigszins verbaasd aanstaren wanneer je hen met die werkelijkheid confronteert. Ze wijzen naar de luxe van Saddams paleizen en ze proberen ons wijs te maken dat die luxe 'slecht' zou zijn.
Maar toch is het een bekend feit dat 20 procent van de Amerikanen superrijk en fel antisocialistisch zijn en dat ze er naar streven de armoede van de overige 80 procent alleen maar groter te maken.
Wie de kastelen en landhuizen bezoekt van Amerikaanse filmsterren zal ontdekken dat de paleizen van Saddam Hussein daarbij vergeleken onbeduidende bouwdoosjes zijn. Maar geen mens leidt ons – als een vorm van morele aanklacht die is gericht tegen de wandaden van het kapitalisme - rond in die weelderige paleizen - laat staan dat een Amerikaanse militair er een grote bom op gooit...
Ik heb die neiging wel eens. Om bommen te werpen op Amerikaanse paleizen. Maar dat is ordinaire jaloezie omdat ik momenteel in een gehorig armeluisflatje woon waar mijn gevoelige zenuwgestel kapot wordt gebombardeerd door liefhebbers van Amerikaanse hip-hop-muziek, waarvan het kenmerk is dat de melodische lijn bepaald wordt door een destructieve, alles vernietigende bassectie, een 'shock and awe' therapie als het ware, waar geen enkele gevoelige hersenpan tegen is bestand...
Als gevoelig mens kan ik daarom nauwelijks enige betekenis toekennen aan de waarden en normen die wij pretenderen te verdedigen. En die scepsis wordt alleen maar versterkt wanneer ik Amerikaanse militairen misprijzend het hedonisme van Saddam Hussein zie veroordelen.
Amerikaanse militairen realiseren zich niet dat Saddam Hussein een vertegenwoordiger was van het Amerikaanse optimisme. De sjiieten verwerpen Saddam Hussein niet omdat hij slecht was voor het volk, maar omdat hij weigerde Irak uit te leveren aan de melancholici, die in zijn ogen een soort negatieve doemdenkers waren, die een mens al zijn dierlijke, genotzuchtige verlangens af willen pakken.
Het woordje 'bevrijding' krijgt daarom een heel andere klank wanneer je het vrijheidsidee van Saddam Hussein tegenover het vrijheidsidee van de sjiieten gaat plaatsen.
Sji-isme in zijn pure, intellectuele vorm is streven naar eenheid en wijsheid, afwijzen van chaos en kiezen voor logica. Dat wilde Saddam Hussein met zijn benadrukking van een op humanistische waarden gebasserde ‘Arabische identiteit’ in feite ook
Sji-isme gezien als calvinistische godsdienstleer die de strenge begrenzende vorm boven het leven (wijsheid) plaatst is echter de dood van elke vrijheidsgedachte.
De vraag is voor welke vorm van Sji-isme de nieuwe Irakese leiders zullen kiezen...

De Morele Herbewapening Van George W. Bush
Menno de Galan, NRC 19-1-2001

George W. Bush is een man van twee boeken. Sinds hij Christus in zijn hart sloot - en Jezus kwalificeerde als de 'belangrijkste filosoof aller tijden' - bladert hij om te beginnen elke dag in de bijbel.
Op niet-kerkelijk gebied put hij daarnaast vooral inspiratie uit The Dream and the Nightmare van Myron Magnet (1944), medewerker van de conservatieve denktank The Manhattan Institute in New York. Bush noemt het 'het één na belangrijkste boek' in zijn leven.
Magnet windt er in zijn boek geen doekjes om. Armoede čn moreel verval zijn in Amerika verschijnselen die nauw samenhangen. Volgens hem was een egoisme bevorderende 'cultuur' de afgelopen veertig jaar de drijvende kracht in Amerika. Een cultuur die werd bepaald door 'het verlangen naar persoonlijke bevrijding'.
Er zijn meer auteurs die hoog prijken in de boekenkast van George Bush. Zo is er de herboren christen Marvin Olasky (1950), hoogleraar journalistiek aan de universiteit van Texas, en auteur van de beginselverklaring Compassionate Conservatism, waarvoor Bush het voorwoord schreef.
In zijn boek 'The American Leadership Tradition' gebruikt Marvin Olasky de in zijn ogen 'ontaarde' president Bill Clinton als toetssteen voor de kwaliteiten van andere presidenten.
Het gaat om wilskracht en morele zuiverheid, aldus Olasky. Het is 'relevant te achterhalen of en hoe leiders God aanbaden, of en hoe ze erin slaagden hun lust te bedwingen, en wat voor consequenties hun geloof en persoonlijke levens hadden op hun beleid en de politieke standpunten die ze innamen.'
In de portretten van twee van zijn meest gehate presidenten, Jefferson en Kennedy, keert Olasky zich tegen de scheiding van kerk en staat.
Jefferson was volgens Olasky antireligieus; hij moest niets hebben van de door Olasky bewonderde calvinisten met hun concept van een soevereine God en een zondige, afhankelijke mens.
De katholiek Kennedy op zijn beurt zag zich gedwongen de scheiding van kerk en staat te verdedigen omdat hij onder vuur lag wegens zijn vermeende onvoorwaardelijke trouw aan de kerk van Rome.
Met die nadruk op de rol van godsdienst, de noodzaak van overheidssteun voor de kerk en de waarde van bidden op school, is Olasky's conservatisme met mededogen geen holle frase, maar een breuk met twee eeuwen seculier overheidsdenken in Amerika.

Geestelijke Vrijheid & Idolenvernietiging
Commentaar Wim Duzijnm 2003

Weinig religieuze mensen realiseren zich dat geestelijke vrijheid de radicale verwerping is van de macht van het idool. Daarom staat op deze anarchistisch getinte website de strijd tegen de afgoderij centraal. Het is de eerste taak die God volgens de profeten de mens gegeven heeft en het is daarom volstrekt onmogelijk die opgave te negeren in een wereld die zich wil laten leiden door profeten.
Juist omdat geestelijke vrijheid zo belangrijk is worden de begrippen 'anarchisme' en 'vrije geest' in deze weblogjes centraal gesteld.
Een anarchist verwerpt elke vorm van geestelijke knechting. Wat dat betreft mag hij zich de geestverwant noemen van alle profeten, goeroes en wijsheidsleraren die de mensheid heeft gekend.
Zij allen verwerpen de afgoderij, waarvan de primaire functie altijd de collectivistische knechting van de onafhankelijke menselijke geest is, het onmogelijk maken dus van het tot stand brengen van een persoonlijke (individuele) band die elk mens kan onderhouden met een 'God' die vrijheid, orde en liefde is.
Wanneer Amerikaanse neoconservatieven zich dan ook opwerpen als een tegenstander van de scheiding tussen kerk en staat, dan geven zij daarmee aan dat zij weigeren in een enkeling een vrije, onafhankelijke geest te zien. Zij vernietigen het religieuze liberalisme dat elk mens een geheel eigen individualiteit gunt en ze plaatsen de conservatieve massa - de morele meerderheid die altijd en eeuwig onafhankelijke mensen vernetigen wil - op de troon.

De jaren zestig beweging, die neoconservatieven zien als een groot kwaad, was daarom zo'n duistere beweging omdat die beweging zich keerde tegen de naar bevrijding verlangende onafhankelijke eenling. De macht werd in handen gelegd van primitief-moralistische marxisten - dezelfde marxisten die met hun ingebouwde collectiviseringsdrang momenteel het neoliberalisme en het neoconservatisme verdedigen.
De collectivisten maakten in feite een einde aan het serieuze verlangen naar persoonlijke bevrijding dat zich in alle regionen van de samenleving, ook binnen de kerken, manifesteerde, en ze grepen terug naar oude, overleefde collectivistische waarden, die de dood betekenden van het anarchistische (op het individu gerichte) vrijheidsverlangen dat de centrale kern van onze Westerse cultuur behoort te zijn.
Wanneer George W. Bush als neoconservatieve gelovige president de persoon Jezus - een anarchistische rebel die wegens Godslastering aan het kruis genageld werd - tot idool uitroept, dan geeft hij daarmee aan dat iedereen die in Jezus de anarchistische, naar geestelijke onafhankelijkheid verlangende eenling wil zien, zijn vijand is.
Wie zichzelf (net als Jezus) 'christus' noemt - een doodgewone, simpele, volstrekt rationele mededeling waar een zinnig mens zich niet over op behoort te winden (in niet-Westerse culturen is het heel normaal dat mensen zichzelf een Bodhisattva of een verlichte geest noemen) - die zal overladen worden met bakken vol gif, haat en venijn, waarmee wordt aangetoond dat het collectivistische geloof niet een poging is tegemoet te komen aan het verlangen van de enkeling naar persoonlijke bevrijding, maar het irrationele verlangen via de collectieve aanbidding van het idool een vorm van schijnvroomheid te realiseren, die altijd ten koste zal gaan van de echte vroomheid, waar de anarchistische vrijheidsdaad van Jezus naar verwijst.

Binnen een werkelijk christelijke wereld zullen compassie en naastenliefde nooit gekoppeld mogen worden aan een dwingende, alle andere facetten van het menselijke bestaan uitsluitende, macht.
Je bent compassie, je bent waarheid, en omdat je compassie en waarheidsliefde mag zijn - zonder dat je daarbij lastig gevallen wordt door kille bureaucraten die van de mens een verlengstuk van een collectivistisch onderdrukkingssysteem willen maken, kun je jezelf aansluiten bij andere mensen die op hun geheel eigen wijze waarheid en compassie willen zijn.
Niet de aanbidding van het idool hoort de bindende kracht te zijn, maar de wil een positieve daad te stellen die je losweekt uit de negatieve, gelijkschakelende wereld van het collectivisme.
Wie een positieve daad stelt kan de wereld vrijer maken. Wie gedwongen wordt een negatieve daad te stellen uit naam van het zich ‘positief’ noemende collectivisme zal nooit een vrije geest worden. Hij is de slaaf van collectivistische krachten die niet de vrijheid, maar de zich ‘vrijheid’ noemende haat dienen. Daarom had Ronald Reagan gelijk toen hij de Sovjet-Unie het rijk van het kwaad noemde. Omdat de Sovjet-Unie een antisocialistische staat was die zich ‘socialistisch’ noemde.
En daarom ook hebben Bush & Blair ongelijk wanneer zij Saddam Hussein tot duivel uitroepen. Omdat niet Saddam, maar zijzelf uit naam van het recht het recht vernietigd hebben.
Blinde, blind makende macht, zo zouden ze moeten weten, is geen recht. Blinde, door niets en niemand gecontroleerde macht is altijd 'goed' verklaard onrecht..