fundamentalisten
scheppers en dienaren van het kwaad

Handvest van de Verenigde Naties - Preambule (1945)
Simplisme VS bedreigt de wereld
Jezus & Het Grote Fundamentalistenbedrog
Bush: de fatsoenlijke anti-intellectueel
Avner Cohen: Israel & The Bomb
John F. Kennedy & The Bomb
Ariel Sharon & Astrologische Invloed
Kleinburgerij & Existentialisme
Saddam Hussein: Islamist of seculiere vrijheidsstrijder?
Israel Helped Fund Hamas
George Bush & De Moraal

Dr. Sa’doun Hammadi: "Professional and honest way"

Maintaining that Iraq had always cooperated with the weapons inspectors despite misgivings of some of them, Mr. Hammadi said all that his country wanted was for them to do their work in a professional and honest way.(Iraq Daily, 27-1-2003)

Handvest van de Verenigde Naties (1945)
Aanhef (Preambule)

Wij, de volken van de verenigde naties vastbesloten komende geslachten te beveiligen tegen de oorlogsgesel, die tweemaal gedurende ons leven onuitsprekelijk leed over de mensheid heeft gebracht, en opnieuw het vertrouwen in de grondrechten van de mens, in de waardigheid en waarde van de menselijke persoon, in gelijke rechten van mannen en vrouwen, alsmede van grote en kleine volken te bevestigen, en voorwaarden te scheppen, waaronder gerechtigheid en eerbied voor de verplichtingen, die uit verdragen en andere bronnen van internationaal recht voortvloeien, gehandhaafd kunnen worden, en sociale vooruitgang en betere levensstandaarden in grotere vrijheid te bevorderen
en te dien einde
verdraagzaamheid te betrachten en te zamen in vrede met elkaar als goede naburen te leven, en onze krachten te verenigen om internationale vrede en veiligheid te handhaven, en door de aanvaarding van beginselen en de instelling van methodes te verzekeren, dat wapengeweld niet zal worden gebruikt behalve in het algemene belang, en ter bevordering van de economische en sociale vooruitgang van alle volken een internationaal apparaat te gebruiken
hebben besloten onze pogingen te verenigen om onze doeleinden te bereiken. (Klik voor bron)

Amir al-Saadi over de beschuldigingen van Colin Powell
The Guardian, 6-2-2003

"This was a typical American show, complete with stunts and special effects," scoffed Lieutenant General Amir al-Saadi, Iraq's point man on the weapons inspections regime.
The general, a British-educated chemist, is one of Saddam Hussein's most trusted advisers, and was deeply involved in Iraq's weapons programme. He went on to deliver a blistering critique of Mr Powell's offerings of fresh intelligence on Baghdad's arsenal of prohibited weapons.

General Saadi dismissed the satellite pictures of a suspected chemical site north of Baghdad as "cartoons", and said the UN itself had found that accounts from defectors - the human sources Mr Powell cited - were notoriously unreliable.
He went even further, accusing Washington of seeking to undermine the inspection regime by withholding evidence, only to air it before the security council.
"What we heard today was for the general public and mainly the uninformed to influence their opinion and to initiate aggression on Iraq," he said.

Powell Fails to Make Case
by Katrina vanden Heuvel, The Nation 6-2-2003

As international and domestic doubts and opposition to war grow, Secretary of State Colin Powell was dispatched to the United Nations to make the Bush administration's case for pre-emptive war against Iraq. The good soldier's message is likely to carry enormous weight in shaping public opinion. But he failed to make a compelling case.
Powell's multimedia presentation contained many specific allegations but little new information or proof of the presence of weapons of mass destruction in Iraq.
There was no smoking gun. Instead, nearly all of the evidence was largely circumstantial or speculative.
(Indeed, hours before Powell spoke, UN weapons inspections chief Hans Blix denied or discounted four claims central to Powell's indictment.)
Minor violations were offered to justify a major war. And evidence of Iraq's links to al-Qaeda was played up despite CIA and FBI officials' charges that evidence is fragmentary and inconclusive and that the administration is exaggerating information to make a political case for war.

Simplisme VS bedreigt de wereld
Algemeen Dagblad, 7-2-2002

Het Amerikaanse simplisme bedreigt de wereld. Met die stevige woorden bekritiseerde de Franse minister van Buitenlandse Zaken Hubert Védrine gisteren de houding van de VS.
De Verenigde Staten benaderen wereldproblemen op een eenzijdige wijze, `zonder anderen te consulteren, vanuit hun eigen interpretatie, hun eigen belangen', zei hij op de radiozender France Inter.
"Wij worden vandaag de dag bedreigd door een nieuw simplisme dat alle problemen van de wereld reduceert tot die ene strijd tegen het terrorisme. Dat is niet serieus", aldus de Franse bewindsman.
Volgens hem gaf de Amerikaanse president Bush al voor de aanslagen van 11 september blijk van deze houding. De minister zei dat de eigengereide opstelling van de VS hem niet verbaasde, omdat Bush daar al blijk van heeft gegeven sinds zijn aantreden.
Volgens Védrine weigeren de Verenigde Staten daarom `internationale akkoorden te sluiten en onderhandelingen te voeren met landen die hun eigen beslissingen, soevereiniteit, en bewegingsvrijheid zouden kunnen aantasten'.
Die houding is `een groot probleem voor de regulering' van de mondialisering, waar Frankrijk voorstander van is.
Tegenover deze Amerikaanse `hypermacht' moet Europa zichzelf blijven, vindt Védrine, waarmee hij zijn eerdere betoog zoals verwoord in zijn boek 'Les Cartes de la France' (juni 2000), nog eens bevestigde.
"Als we het in bepaalde gevallen niet eens zijn met de Amerikaanse politiek, moeten we dat zeggen." Daarbij verwees Védrine naar het Midden-Oosten.
"De Europeanen zijn het niet eens met de politiek van het Witte Huis in het Midden Oosten en beschouwen het als een vergissing om de puur repressieve politiek van Sharon te steunen." Daarbij komt het isolement van de Palestijnse leider Arafat. "Maar de Europeanen hebben zich de afgelopen weken niet laten imponeren door de stellingname van het Witte Huis", zei de Franse minister.

Zie ook: Het leven als SM-spel

Hamas: We're Ready to Lead Palestinians
ABC News, 7-2-2003

Hamas, a militant group that espouses suicide attacks and a strict Islamic rule, says it is ready to take over the Palestinian leadership from Yasser Arafat.
The statements by a senior Hamas official, Mahmoud Zahar, were a rare public expression of the rising political ambitions of the group as Israel itself works to weaken Arafat.
Zahar told The Associated Press that the group is "absolutely" prepared to lead the Palestinian people. He said Hamas has the infrastructure to take over leadership "politically, financially (and) socially."
Zahar said Hamas would take over through elections, not by force. Palestinians had elections scheduled for Jan. 20 but postponed them because Israeli troops are in control of most of most West Bank cities.

Israel's government is working to weaken Arafat, saying that he encourages militants to attack Israel.
Prime Minister Ariel Sharon has ruled out contacts with Arafat, insisting that other Palestinian leaders are prepared to make peace. Sharon, with the backing of the United States, has demanded that Arafat be replaced or sidelined.
Critics have warned that the plan could backfire, because radical groups like Hamas, not moderates, could take over if Arafat is neutralized.

Fundamentalism & America

Like it or not, fundamentalism has a huge impact on American culture.
Perhaps, more than any other force, it has defined American culture. Among Western nations, America is generally seen as Puritanical and old-fashioned.
We are by far the most conservative of the major industrialized nations. Only America has a majority of its citizens claiming to be born-again Christians. Only in America does an overwhelming majority of the population support the death penalty. Only in America is abortion viewed by half the population as being equivalent to murder.
Our morals are seen as quaint, at best, to Europeans. What makes American morality so distinctively American? To a large degree, it is the influence of fundamentalism that makes America unique among Western nations.

Sociological definition

Sociologically, fundamentalism has come to be used of any hard-line ultraconservative religious movement. It no longer just refers to Christians in American, but has been expanded globally.
For example, Hasidic Jews are called fundamentalist, as is the Wahabi Islamic sect. It is generally defined as a strong reaction against the secularism of modern life that attempts to return religion to its former prominence in the public arena. (Souce: www.x-tremefundamentalism.com)

Jezus & Het Grote Fundamentalistenbedrog
Commentaar Wim Duzijn 2003

Jezus - de hoofdfiguur in een reeks geschriften die 'christelijk' worden genoemd - was de vijand van het religieuze fundamentalisme.
Wie het verhaal kent die weet dat Jezus door religieuze fundamentalisten werd vernietigd, in samenwerking met het heidense (want polytheistische) overheidsapparaat van de door religieuze joden gehate Romeinen.
De samenwerking vond plaats op grond van opportunistische overwegingen.
De joodse hogepriesters waren nationalisten (Ezra was hun geestelijke vader) die geloofden in een Messias die de joodse staat zou uitroepen in Palestina, niet zomaar een staat, maar een staat die de macht van alle wereldrijken zou overtreffen.
Dat was de reden waarom de samenwerking tussen Romeinen en joden stroef verliep. Het contact vond meestal op indirecte wijze plaats, via het koninklijke hof van Herodes Antipas.
Herodes was getrouwd met een Arabische koningsdochter (uit Nabatea) en had geen werkelijke interesse in 'de joodse zaak'. Hij genoot van de privileges van het koningschap en het geloof in een Messias die hem van de troon zou kunnen stoten trok hem niet bijzonder aan. Daarom wordt in het Evangelie melding gemaakt van de kindermoord, die plaats zou hebben gevonden nadat een aantal Wijze Mannen uit Iran (waarschijnlijk aanhangers van de profeet Zoroaster) hem hadden meegedeeld dat er waarschijnlijk een 'verlosser' was geboren. (wanneer Herodes een fundamentalistische religieuze jood zou zijn geweest zou hij natuurlijk nooit alle joodse kinderen beneden de leeftijd van twee jaar hebben gedood).
Joodse fundamentalisten zagen Herodes (de vriend van de Romeinen en de Arabieren) als een collaborateur. Ze hadden hun eigen religieuze overheid en die bemoeide zich niet met het in hun ogen ‘zondige hof’ van Herodes. Daarom werd Jezus - na zijn arrestatie - door drie instanties beoordeeld: Het priesterlijke hof - dat werd geleid door de hogepriester Kajafas, het koninklijke hof van Herodes en het keizerlijke hof van de Romeinen, waarvan de landvoogd Pilatus de vertegenwoordiger was.
Herodes zag in Jezus geen gevaarlijke man. Hij haatte het beeld van een machtige joodse Messias die hem van de troon zou kunnen stoten, maar omdat Jezus weinig meer was dan een rare zonderling, die alleen maar wat onbeduidend 'schorriemorrie' (vissers, dweepzuchtige vrouwen en een enkele zonderlinge rijke joodse zakenman) rondom zich had weten te verzamelen, daarom stuurde hij hem terug naar Kajafas, die daarop besloot Jezus (die een geestelijke leraar was) af te schilderen als een joodse nationalistische rebel, om zodoende de Romeinen ertoe te bewegen hem te veroordelen.
Jezus was - als we het evangelieverhaal mogen geloven - helemaal geen nationalist. Kajafas was de nationalist die geloofde in een Messias die de Romeinen Palestina uit zou jagen. Jezus predikte het 'koninkrijk der hemelen', een hoogdravend begrip dat simpelweg verwijst naar het moderne begrip 'geestelijke ontwikkeling'.
Kajafas was ondanks zijn grote kennis op het gebied van de heilige schrift een simplist, die de wereld opdeelde in goede mensen - de verdedigers van de joods-messiaanse staat - en slechte mensen - de vijanden van de messiaanse staat.
Jezus deed weliswaar niemand kwaad, maar hij ondermijnde het geloof in 'het heilige ideaal', dat alleen via versterking van het groepsgevoel (lees: tribalisme) in stand kon worden gehouden. Daarom projecteerde Kajafas dat 'heilige, nationalistische ideaal' in Jezus (die verraden werd door een leerling - Judas - die juist het gebrek aan macht en invloed veroordeelde..) en liet hij Jezus door de Romeinen ter dood veroordelen.

Jezus werd dus gekruisigd omdat hij volgens zijn beulen een gevaarlijke nationalist was. Op een bordje dat boven zijn hoofd was bevestigd stond - heel cynisch eigenlijk - de tekst te lezen 'Koning van de Joden'.
De landvoogd Pilatus wist dat het een leugen was. Hij wist dat Kajafas de nationalist was en dat Jezus helemaal geen nationalist was. In feite had hij - wanneer hij overtuigd was geweest van de gevaren van het joodse nationalisme - samen met Jezus het voltallige Sanhedrin (raad van hogepriesters) aan het kruis moeten nagelen. Maar Pilatus was een opportunist, zoals Kajafas een opportunist was, evenals de principeloze schertskoning Herodes.
Jezus stierf", zo kunnen we concluderen, "omdat de opportunisten een leugenachtige principeloze wereld in stand wilden houden.

En zo zullen Jezusfiguren - mensen die waarheidsliefde verdedigen - altijd vernietigd worden in werelden waarin opportunistische simplisten - vijanden van de geestelijke ontwikkeling van de mens - hun principeloze leugens boven de waarheid blijven plaatsen.

Zie ook: De vloek van de Republikeinen
astrologische verhandeling over het kwaad

Bush & de Bijbel

Since September 11, Bush has barely gone a day without using the word "evil" or "evildoers." His "axis of evil" speech may have so threatened North Korea that it decided to accelerate its nuclear plans. The phrase "axis of evil" did not happen accidentally, either, nor was it the original speechwriter's exact term. Frum came up with the term "axis of hatred" in the draft he sent on to chief speechwriter Michael Gerson.
Says Frum: "Gerson wanted to use the theological language that Bush had made his own since September 11 - so 'axis of hatred' became 'axis of evil'."

Frum is quite open about the importance of fundamentalism in the Bush Administration. The first words he says he ever heard in the White House from George Bush were: "Missed you at Bible study." Frum writes, "Bush came from and spoke for a very different culture from that of the individualistic Ronald Reagan: the culture of modern Evangelicalism. To understand the Bush White House, you must understand its predominant creed." (Bush's Messiah Complex, by Matthew Rothschild, July 16, 2007)

Bush: de fatsoenlijke anti-intellectueel
Commentaar Wim Duzijn 2003

George Bush is een gevoelsmens. Daar komt hij eerlijk voor uit. Hij laat zich leiden door twee beslissingsimpulsen: zijn gevoel of intuïtie en zijn geloof in God - een geloof dat concrete inhoud wordt gegeven via zijn dagelijkse bijbelstudies, waarvan niemand weet wat ze inhouden en door wie ze worden geleid.
Dat is natuurlijk een uiterst gevaarlijke zaak, omdat het hier een man betreft die de opperbevelhebber is van het machtigste leger van de wereld.
Juist daarom, omdat we zien dat het machtigste leger van de wereld beheerst wordt door een anti-intellectueel, die het oordeel van anderen zuiver gevoelsmatig beoordeelt, zouden we alles op alles moeten zetten om het geloof en de gevoelens van deze niet-intellectueel in de publiciteit te brengen.
We zeggen dat we in een democratie leven. Welnu: de eerste functie van de democratie is het controleren van de macht of concreter gezegd: het onderwerpen van de politieke leiding aan het intellectuele oordeel van kritische, intelligente pragmatici.
Irak is geen democratie, omdat te weinig mensen binnen Irak iets mogen zeggen over het gedrag van Saddam Hussein.
Voor de Irakezen is dat niet prettig, omdat een mens nu eenmaal graag kankert op zijn overheid. Sterker gezegd: het is juist dat gemeenschappelijke kankeren dat van een democratie een democratie maakt, en niet de zinledige tocht naar de stembus, waar je via het drukken op een knopje een totaal vreemde vertegenwoordiger van een onbereikbare elite als 'jouw vertegenwoordiger' mag aanwijzen - volstrekte flauwekul natuurlijk omdat die man er niet over zal peinzen jouw persoonlijke belangen - die vrijwel nooit overeenkomen met de belangen van de anderen - te verdedigen.
Juist daarom - omdat je ziet dat de democratie bedrog is - kanker je, en dankzij dat kankeren voel je jezelf een beetje vrij. Neem je een mens het recht om te kankeren af, dan is hij onvrij en dan is er geen sprake meer van een democratie.

In Irak heeft Saddam Hussein zichzelf heilig verklaard (tot idool verheven beter gezegd). Dat is geen democratische daad. Het is wel een socialistische daad, omdat socialisten altijd de neiging hebben achter een heilig verklaarde leider aan te sjokken. Vroeger dansten ze op 1 mei rond de Meiboom - een symbolische daad die aangeeft dat hier collectivisten bezig zijn. Eenzelvige, pragmatische liberalen zullen er niet over peinzen om zo domweg maar wat aan te gaan zitten hollen achter mensen die om een stuk hout dansen...
Irak is dus een wat eenzijdig ingerichte socialistische samenleving. Kankeren op Saddam mag niet, want de goede man is op een voetstuk geplaatst. Dat betekent dat er democratische elementen toegevoegd moeten worden aan het socialisme, dat volgens de Ba’ath-leer toch moet leiden naar vrijheid van de burger - zijn recht dus om te kankeren op niet-heilige leiders. <
Maar het toevoegen van vrijheidselementen wordt erg moeilijk, omdat socialisme niet zomaar een zinloos begrip is, maar een spirituele entiteit die gekoppeld is aan bepaalde karaktereigenschappen die mensen bezitten.
Ik ben geen socialist, maar een anarchistisch ingestelde sociale democraat. Al jaren lang wijs ik er op dat ‘socialisme’ en ‘sociale democratie’ niet hetzelfde zijn. Sociaal gedrag is niet gekoppeld aan een ideologie en democratie is weinig meer dan mensen het recht geven om te kankeren. Dus wat moet je als sociale democraat met 'socialisme'?
In een sociale democratie wordt het sociale karakter van de staat benadrukt, en wordt er tegelijkertijd voor gezorgd dat er naast heilige leiders ook leiders aan de macht komen die zichzelf niet heilig verklaren, want op heiligen mag je niet kankeren.
Daarom kan een echte democraat onmogelijk het gedrag van de heilige kruisvaarders Bush & Blair goedkeuren. Die mensen willen de wereld zo heel ineens, via botte macht 'goed' maken (samen - en dat maakt hun optreden zo onverteerbaar - met een 'heilig verklaarde natie', het aan grootheidswaan lijdende ministaatje Israel). En als we daar nee tegen zeggen, als iedereen er op los kankert, zoals het behoort in een democratie, dan zeggen ze: "Wij hebben schijt aan kankeraars - want wij krijgen onze wijsheid van God..", waaruit blijkt dat zij antidemocraten zijn, want hoe kunnen wij - als simpele kankeraars - zoiets buitenissigs als 'God' beoordelen? God is gewoon een niks, een niemand, omdat je niet op hem kankeren kunt...
Goed, ik geef toe dat deze - mogelijk wat simplistisch ogende - analyse niet geschikt is om voor te leggen aan de nieuw gekozen tweede-kamer, maar wat heb ik als democratische kankeraar die niet op heilige leiders zit te wachten met de tweede kamer te maken?
Heiligen, daar houden we als collectieve groep van anti-Sadammisten toch niet van?

Avner Cohen: Israel & The Bomb
bookreview by Michael Rubner

Israel launched its nuclear-energy project in July 1955, when it signed an agreement with the United States for the purchase of a small nuclear research reactor under Eisenhower’s Atoms for Peace program. In March 1957, Israel signed a contract with the United States for the construction of a 1-megawatt pool-type research reactor at Nahal Soreq. Concurrently, and unbeknownst to American officials, France eventually agreed to sell to Israel a large nuclear reactor capable of producing 10-15 kilograms of plutonium per year. The secret Franco-Israeli deal, consummated in early October 1957, made no reference to the construction of a plutonium separation plant in Dimona, (not far from the city of Beer Sheba in the Negev desert) and merely obliged Israel to pledge that its objective was peaceful.

One of Cohen’s major findings is that the American government was incredibly slow in detecting and correctly interpreting Israel’s nuclear-weapons activities. Despite indications from U-2 reconnaissance flights in early 1958 that a large-scale excavation project was underway near Beer Sheba, it took U.S. intelligence agencies more than two years to identify Dimona as a nuclear-reactor site.

According to Cohen, President Kennedy was not convinced by Prime Minister Ben-Gurion’s assurances in January 1961 that Israel had no intentions to amass weapons-grade-plutonium, to construct additional reactors, or to manufacture any nuclear weapons. As a result of an agreement reached between Washington and Jerusalem shortly thereafter, eight small teams of two to three American scientists periodically visited the Dimona site between 1961 and 1970. Intended by Israel to mollify the United States and to serve as preferred substitutes for more intrusive forms of inspection by the International Atomic Energy Agency (IAEA), these visits were extremely problematic for a number of reasons. While the United States insisted on at least two visits annually, to be undertaken with sufficient time to inspect all areas of the Dimona site, Israel limited the escorted visits to one day per year, prohibited the scientists to use their own measuring instruments and to collect any samples for further analysis, and denied access to those areas that housed the reprocessing plant. In view of these severe limitations, it is not surprising that none of the eight visiting teams found any definitive evidence of nuclear weapons development or production at the Dimona site.

Cohen argues that Ben-Gurion deliberately deceived Kennedy because he was fully aware of Kennedy’s opposition to nuclear proliferation and because he was determined to bring Israel’s nuclear weapons project to speedy completion, particularly after the French government’s unexpected disengagement from Dimona.
According to Cohen, the ambiguity surrounding Israel’s nuclear program eventually resulted in an understanding between Eshkol and Lyndon Johnson whereby Israel publicly agreed not to be the first state to introduce nuclear weapons into the Middle East in return for American willingness to supply Israel with conventional arms that would presumably reduce, if not eliminate, the attractiveness of the nuclear option. (Middle East Policy Council)

Avner Cohen: Israel & The Bomb
Donna Abu-Nasr, Associated Press Writer, 16--9-1998

The Dimona project became public in December 1960. Kennedy insisted that Israel allow two U.S. scientists to inspect the reactor because he wanted to ensure it was being used for peaceful purposes with no weapons-related activities.
In spring 1963, Kennedy, in a secret National Security Action Memorandum, directed the Defense and State Departments, the CIA and the Atomic Energy Commission to improve U.S. intelligence on the Israeli nuclear program and arrange for a new inspection of Dimona.
Annual inspections began in 1964, after Ben-Gurion resigned, and continued until 1969. U.S. scientists found no direct evidence that Israel was engaged in weapons-related activities.
In 1970, Nixon and Meir reached an understanding in which the United States would look the other way as long as Israel keeps a low profile and sticks to its policy of not being the first in the region to use nuclear weapons.

Brief van John F. Kennedy aan Levi Eshkol
Dear Mr. Prime Minister

It gives me great personal pleasure to extend congratulations as you assume your responsibilities as Prime Minister of Israel. You have our friendship and best wishes in your new tasks. It is on one of these that I am writing you at this time.
You are aware, I am sure, of the exchange which I had with Prime Minister Ben-Gurion concerning American visits to Israel’s nuclear facility at Dimona.
Most recently, the Prime Minister wrote to me on May 27. His words reflected a most intense personal consideration of a problem that I know is not easy for your Government, as it is not for mine.
We welcomed the former Prime Minister’s strong reaffirmation that Dimona will be devoted exclusively to peaceful purposes and the reaffirmation also of Israel’s willingness to permit periodic visits to Dimona.
I regret having to add to your burdens so soon after your assumption of office, but I feel the crucial importance of this problem necessitates my taking up with you at this early date certain further considerations, arising out of Mr. Ben-Gurion’s May 27 letter, as to the nature and scheduling of such visits.
I am sure you will agree that these visits should be as nearly as possible in accord with international standards, thereby resolving all doubts as to the peaceful intent of the Dimona project.

As I wrote Mr. Ben-Gurion, this Government’s commitment to and support of Israel could be seriously jeopardized if it should be thought that we were unable to obtain reliable information on a subject as vital to the peace as the question of Israel’s effort in the nuclear field.
Therefore, I asked our scientists to review the alternative schedules of visits we and you had proposed. If Israel’s purposes are to be clear beyond reasonable doubt, I believe that the schedule which would best serve our common purposes would be a visit early this summer, another visit in June 1964, and thereafter at intervals of six months. I am sure that such a schedule should not cause you any more difficulty than that which Mr. Ben-Gurion proposed in his May 27 letter.
It would be essential, and I understand that Mr. Ben-Gurion’s letter was in accord with this, that our scientist have access to all areas of the Dimona site and to any related part of the complex, such as fuel fabrication facilities or plutonium separation plant, and that sufficient time to be allotted for a thorough examination.
Knowing that you fully appreciate the truly vital significance of this matter to the future well-being of Israel, to the United States, and internationally, I am sure our carefully considered request will have your most sympathetic attention.

Sincerely, John F. Kennedy (July 5, 1963)

Kennedy: de laatste eerlijke Amerikaanse President
Commentaar Wim Duzijn 2003

Wie op een eerlijke wijze de geschiedenis durft te bekijken - maar wie durft vandaag de dag nog eerlijk te zijn? - die zal al snel ontdekken dat de staat Israël - puur objectief gezien - niets anders is dan een 'schurkenstaat' - een term die George W. Bush momenteel plakt op Iran, Irak en Noord-Korea, omdat zij internationale rechtsregels overtreden zouden hebben...., en dat is nu precies datgene wat Israel en Amerika in het Midden-Oosten voortdurend doen...
Dat betekent niet dat de slechte partij nu ineens goed is omdat de goede partij slecht is, maar het geeft wel aan dat het in het wilde weg plakken van etiketten op mensen weinig met moraal te maken heeft.
Noord-Korea is momenteel weinig meer dan een primitieve machostaat waar mensen worden omgetoverd in schreeuwende robotten en die staat zal ik, als verdediger van een anarcholiberaal standpunt, daarom nooit verdedigen. Wanneer de Amerikanen Noord-Korea willen bezetten mogen ze wat mij betreft hun gang gaan. Een anarcholiberaal verafschuwt de geprogrammeerde mens, wie of wat hij of zij ook is...
Het vreemde feit doet zich echter voor dat de Amerikanen de robottenstaat Noord-Korea helemaal niet willen bezetten, zoals ze ook de 'schurkenstaat' Israël niet willen bezetten.
Het begrip 'schurkenstaat' mag trouwen helemaal niet van toepassing worden verklaard op Israël, ondanks het feit dat een eerlijke bestudering van historische bronnen overduidelijk aantoont dat Israël vrijwel alle internationale wetten die er zijn heeft overtreden - hetgeen automatisch zou moeten leiden tot het toekennen aan Israël van de term ‘wetsovertreder’ - hetgeen een net woord is voor ‘schurk’.
En toch hebben eerlijke mensen de morele plicht - vooral gezien het fanatieke optreden van het Messiaanse koppel Bush & Blair - oneerlijk gedrag aan de kaak te stellen, omdat de nieuwe, eerlijke wereld die ze in het Midden-Oosten willen vestigen natuurlijk nooit en te nimmer zal kunnen worden opgebouwd door oneerlijke mensen.

John F. Kennedy was de laatste Amerikaanse president die niet op een slaafse wijze de staat Israel heilig verklaarde. Israel was in zijn ogen een bondgenoot, maar ook niet meer dan dat. Daarom moeten we een standbeeld oprichten voor de man. Wanneer we tenminste de behoefte voelen de waarheid en de vrijheid boven de leugen en de geestelijke gevangenis te plaatsen...

Kennedy werd op 22 november 1963 doodgeschoten door Lee Harvey Oswald. Hoewel er verschillende complottheorieën bestaan, die er vanuit gaan dat Kennedy werd vermoord door rechtse conservatieven (die zijn verdraagzame houding tegenover de anti-Stalinist Chroestsjow veroordeelden) en/of rechtse zionisten (die de harde opstelling tegenover Israël als een bedreiging voor de veiligheid van Israël beschouwden), is nooit duidelijk aangetoond dat Lee Harvey Oswald niet de enig verantwoordelijke dader is.

Zie ook: De Derde Weg - deel 8

Ariel Sharon & Astrologische Invloed
Astrologisch commentaar Wim Duzijn 2003

Astrologie kan gebruikt worden om het karakter van individuele mensen te doorgronden, maar biedt ook de mogelijkheid aan te geven in welke krachtenvelden mensen zich nu (of in de toekomst) bevinden, via twee progressie-systemen: beweging van actuele planeten over posities in de horosoop (transits) en de denkbeeldige beweging van de planeten uit de horoscoop, waarbij elke dag verwijst naar de periode van een jaar. Volledig in strijd met wat wetenschappers natuurwetten noemen, maar doodgewone realiteit in een wereld waarin niet de mogelijkheid (of onmogelijkheid) maar de realiteit (het resultaat) telt.

Volgens de astrologische progressietheorie wordt het oordelingsvermogen van een individu in positieve of negatieve zin beïnvloed door het geheel van werkzame aspecten en het hangt van het geestelijke niveau van een mens af op welke wijze hij met die krachten omgaat.
Negatieve Pluto-aspecten (zoals ze volgens het New Age Astrologie programma werkzaam zijn in de progressiehoroscoop van Ariel Sharon in de maanden februari en maart) maken een mens gevoelig voor meedogenloze op vernietiging gerichte impulsen in hemzelf - maar ook in diegenen die zijn tegenstanders zijn. Wie zich daar niet bewust van is zal (logisch door redenerend) alle morele remmen overboord zetten en een gigantische haatorgie in het leven roepen.
Eenvoudige burgers zonder macht gaan drinken en tegen de politie schreeuwen. Wereldleiders gaan naar de kerk om zich vol te gieten met religieuze alcohol, waarna ze gaan zitten schreeuwen tegen de duivel. De simpele alcoholist wordt door een strenge politieman in de cel gezet om af te koelen - hetgeen zeer verstandig is. De verhitte wereldleider echter zet de strenge politieagent in de cel - om nog verhitter te kunnen worden - een domme daad die wordt toegelaten omdat hij ongelimiteerde macht bezit.
Hetgeen ertoe leidt dat anarcholiberalen bitter weinig vertrouwen hebben in politieke systemen die domme, schreeuwerige machthebbers naar voren schuiven in plaats van koele, zakelijke bestuurders die niet de symptomen van de kwaal, maar de kwaal zelf willen aanpakken...

Kleinburgerij & Existentialisme
Astrologisch commnentaar Wim Duzijn 2003

Astrologie leidt tot het stellen van morele vragen. Daarom is astrologie een morele wetenschap, een geesteswetenschap die mensen confronteert met vragen die de essentie van het menszijn betreffen - een existentialistische wetenschap dus (existentie verwijst naar zijn, bestaan, existeren).
De tegenstelling 'existerend individu - vegeterende burgerij' neemt een grote plaats in binnen de denkwereld van het existentialisme. Existentialisten zijn protestfiguren die koketteren met het pessimisme, niet om lusteloze, kleurloze, passieve vormen van schijnkunst in het leven te roepen, maar om tegenover de banaliteit van de aangepaste burgerij de ernst van de vrijgevochten, opstandige mens te plaatsen.
Een van de belangrijkste vertegenwoordigers van dat opstandige existentialisme was de Belgische zanger Jacques Brel, een liefdesprofeet die met name het beestachtige vormen aannemende banale gedrag van de liefdeloze kleinburgerij hekelde, op een welhaast extatische wijze, die zowel tragisch als romantisch was.
Je zou Brel daarom een moralistische weldoener kunnen noemen, een man die de ernstige mens het geestelijke voedsel verschafte dat hij nodig heeft om te kunnen overleven in een banale wereld, waarin alleen de verdommende, gelijkschakelende wetten van de middelmaat gelden.
Wanneer je een wereld wilt scheppen waarin mensen de banaliteit van het bestaan willen ontstijgen dan zul je diegenen die ernstig zijn ernstig vermaak moeten geven. Existentialistische kunst en moraal zijn grootheden die onafscheidelijk met elkaar verbonden zijn. Zonder mensen die de 'waaromvraag' stellen zal nooit een wereld kunnen ontstaan waarin de een rekening zal houden met de ander, omdat de gemiddelde mens alleen maar het primitieve, dierlijke onwetende 'ik' verdedigt.
Schertsmoralisten, die nooit hun eigen primitieve ik overwonnen hebben proberen altijd het filosofische egoïsme van de denkende mens in een kwaad daglicht te plaatsen. De denkende egoïst kan niet denken zonder zijn ego te benadrukken. Hij pakt zijn dierlijke ego beet en onderwerpt het aan denkende zelfkritiek, zodat het dierlijke ego intelligenter kan worden.
De banale mens wil helemaal geen intelligent ik hebben en kiest voor het geloof: de moraal van de groep, die - omdat het een groepsmoraal is - altijd banaal zal zijn.
Het verdedigen van de moraal werd in de oudheid daarom altijd neergelegd bij 'wijze mannen', existentialisten die via de religie de banaliteit van het bestaan konden ontstijgen.
Die wijze mannen gebruikten de astrologie als een hulpmiddel om het bestaan te duiden. De astrologie wees hen op het dualisme van de wereld en bracht hen ertoe verhalen in het leven te roepen die de mens wezen op de noodzaak dat dualisme te overwinnen.
Het zal duidelijk zijn dat die wijze mannen, die duizenden jaren geleden de voorlopers waren van een filosofische beweging die nu met behulp van het begrip ‘existentialisme’ is weg geëtiketteerd, niet zouden kunnen gedijen in een kapitalistische wereld waarin de zakenman de mens heeft verlaagd tot economisch ding.
Alles is ding geworden en zelfs het denkende ding verdingt zich door te kiezen voor een filosofie die de ontkenning is van het ernstige denken waarvoor ooit de wijze mensen kozen.
Dat de mens geen ding is bewijst de astrologie. Die laat zien dat de mens een bundel kracht is, die bij verkeerd gebruik de meest rare dingen uit gaat halen. Die kracht kan niet vernietigd worden, zodat het scheppen van niet op de realiteit gebaseerde utopieën zinloos is. Wanneer je een vorm van kwaad vernietigt krijg je er automatisch een andere vorm van kwaad voor terug. Dat kan ook niet anders, omdat jijzelf degene bent die kwaad bent. Jij bent het kwaad dat zichzelf wil uiten en dat daarom objecten nodig heeft waarop het zich kan afreageren. Wil je dus het kwaad echt vernietigen, dan zul je zelfmoord moeten plegen - of moeten kiezen voor een jezelf terugtrekken in een groep van zichzelf kastijdende zonderlingen, die via dagelijkse ranselpartijen er in ieder geval zorg voor dragen dat ze hun kwaadheid niet blindelings loslaten op de wereld.
Wie de progressieve horoscoop van Ariel Sharon bekijkt ziet dat hij geconfronteerd wordt met kwade energie. Die kwade energie maakt hem prikkelbaar, wraaklustig en zal hem bij irritatie noodzaken heftig te reageren.
Degene die hem irriteert is ook prikkelbaar en wraaklustig - met andere woorden: zowel dader als slachtoffer zijn onderdeel van een negatief krachtenveld dat hen tot gelijken maakt. De een is niet beter dan de ander.
In een kinderwereld gaan kinderen met elkaar vechten. De een roept ‘jij bent pies’ en de ander geeft een mep terug en het resultaat is dat beiden huilend naar huis hollen, de een omdat de ander hem heeft geslagen en de ander omdat hij vereenzelvigd werd met een vies woord.
Thuis zijn er dan altijd ouderen die of wijs zijn en het kind kalmeren, of nog dommer zijn dan de kinderen, zodat ze de politie gaan opbellen en er een zaak van gaan maken.
In moralistisch Amerika is zakendoen erg in trek. Van elk vies woordje, zelfs het onschuldige woordje poep, wordt ‘een zaak’ gemaakt.
Daarom kun je als mens die zichzelf geestelijk wil ontwikkelen maar beter niet naar Amerika gaan. Geestelijke ontwikkeling betekent dat je poep en pies roept als het noodzakelijk is, omdat je het dierlijke ikje in jezelf moet leren kennen.
Schrijvers die het niet meer wordt toegestaan het beest in de mens te ontdekken worden in feite afgemaakt door de kleinburgerij. Die kleinburgerij roept vervolgens zondebokken in het leven en viert een rumoerig dodemansfeest in een beestachtige wereld waaruit alle kritische opstandige bestaansdenkers verdreven zijn.

Saddam Hussein: Islamist
of seculiere vrijheidsstrijder?

Saddam Hussein is voor Palestijnen het symbool geworden van het verzet tegen de Israëlische onderdrukking.
Dat verzet was aanvankelijk seculier, dus niet-religieus gekleurd. De socialist Saddam was bevriend met de democraat Arafat en de gematigde, Westers georiënteerde koning van Jordanië, mensen die geen van allen de intentie hadden in het Midden-Oosten een Islamitische Arabische eenheidsstaat te vestigen.
Integendeel: de PLO van Yasser Arafat was een seculiere, democratische beweging, die de gelijkheid van joden en Arabieren binnen de democratische staat Palestina predikte. Koning Hussein van Jordanië heeft nooit fundamentalistische neigingen gehad en plaatste tegenover fundamentalistische vormen van Arabisch nationalisme een sterke Arabische Liga, en de Arabische nationalist Saddam Hussein tenslotte was de grote vijand van alles wat religieus-fundamentalistisch was. Zijn afkeer van het moslimfundamentalisme heeft hem de oorlog met Iran opgeleverd, een oorlog die via duistere manipulaties van Israël en Amerika tot in het oneindige verlengd werd, vanuit de sadistische en zeer cynische gedachte: "Laat ze elkaar maar afmaken".

Het verzet van de Palestijnen mocht geen modern, democratisch gezicht hebben en daarom heeft Israël alles op alles gezet om de PLO te verzwakken en de onverdraagzame tegenstander van de PLO, HAMAS, sterk te maken.
HAMAS is (net als Osama bin Laden) niet een Arabische uitvinding, maar een op splijting en chaotisering van het bestaan gericht product van het Westen. Wanneer HAMAS wandaden pleegt, dan is dat onze verantwoordelijkheid, zoals wij via het kritiekloze steunen van Israël ook verantwoordelijk zijn voor de wandaden die de zionistische terreurbewegingen in het verleden hebben begaan.
Wat momenteel gebeurt is weinig meer dan een poging de eigen wandaden via bot machtsgebruik te verbergen.
Amerika en Engeland projecteren al hun onredelijkheid in Saddam Hussein en Yasser Arafat. Dat zijn mensen die de zich 'goed' noemende moralisten wijzen op hun morele lafheid en hun morele onvermogen rechtvaardig te zijn - en daarom dienen ze verwijderd te worden.
Dat betekent dat wij met z'n allen - door de demoniseringspolitiek van Amerika, Israël en Engeland te steunen - in feite een antihumanistische filosofie verdedigen.
De mens is binnen die vals-moralistische belevingswereld een wegwerpartikel. We verdedigen daarom een gebruikscultuur waarin de een de ander gebruikt. Wie in zo’n cultuur het woordje ‘liefde’ gebruikt - zoals George Bush, ondanks het primitieve oorlogsjargon dat hij momenteel gebruikt, dat zo graag doet - hij noemde zichzelf ooit een 'lover' - wordt niet serieus genomen.
Zionistisch Israël heeft nooit veel op gehad met ‘lovers’. Israël gelooft in ‘het zionisme’ - niet in ‘liefde’. Daarom worden mensen (inclusief misleidde Amerikanen) die in feite alleen maar het gelijkheidsbeginsel verdedigen - een beginsel dat het uitgangspunt is van het handvest van de verenigde naties - door fanatieke zionisten zwart gemaakt en in de armen gedreven van mensen die een 'heilige oorlog' verdedigen, een oorlog die in feite hun oorlog helemaal niet is, omdat zij (de Arbaische nationalisten) in wezen pro-Westers, socialistisch en/of democratisch zijn.

Het begrip ‘heilige oorlog’ hoort wel thuis bij het zionisme, dat alle waarden en normen die wij zeggen te verdedigen ondergeschikt probeerde te maken aan het zionistische ideaal: “God en rechtvaardigheid”, stelt de geestelijke vader van het rechtse zionisme, Zeév Jabotinski, “bestaan niet. Er bestaat alleen maar kolonisatie van het heilige land - een politiek die, omdat zij normloos is, alleen uitvoerbaar is via het ontwikkelen van militaire kracht.”.
Juist daarom, omdat het zionisme het eigen, antidemocratische - volstrekt normloze - gezicht wilde verbergen, probeert men de pro-Westerse, socialistische en democratische krachten in het Midden-Oosten te vernietigen - via chantage en omkoperij en via een primitief proces van manipulatie (Anwar Sadat) en demonisering (Saddam Hussein).
Wie akkoord gaat met dergelijke negatieve waarden - chantage, omkoperij, manipulatie en demonisering - vernietigt in feite de naar geestelijke vrijheid (=waarheidsliefde) strevende sociaal-liberale samenleving.
Binnen een wereld waarin de werkelijkheid mag worden vervalst en verdraaid mag de onnadenkende kleinburger een dictator zijn, die alles wat 'zijn' waarheid aan kan tasten uit mag schakelen. Zo’n wereld - waarin de waarheid het exclusieve bezit is van de machthebber - is nu net de wereld waar elke vrijdenker een fel tegenstander van zou moeten zijn....

Israel Helped Fund Hamas
Webinfo, juni 2002

UPI Terrorism Correspondent Richard Sale reports on a curious chapter of recent history: according to UPI sources, Israel helped fund Hamas "over a period of years" starting in the late 1970s, with the intention of undermining the peace process.
Apparently, the funding "was a direct attempt to divide and dilute support for a strong, secular PLO by using a competing religious alternative."
According to a US government official, "The thinking on the part of some of the right-wing Israeli establishment was that Hamas and the others, if they gained control, would refuse to have any part of the peace process and would torpedo any agreements put in place."

It is easy to over-interpret this information. There is no evidence, for instance, that the Israeli government supported Hamas with the specific intention of injuring Israeli citizens. However, this support does show that the Israeli regime was willing to put those lives at risk for the sake of covert strategic goals.
Just as important, the fact that Israel was actively working to undermine the growth of a viable, secular Palestinian movement committed to peaceful coexistence with Israel puts the Israeli government's complaints that it lacks a "partner for peace" in a new light, to say the least.
All in all, this report gives additional historical support to the already familiar claims that the Israel government has not been serious about the peace process and that, as a State Department official quoted in the article states, it does "more to incite and sustain terrorism than curb it." (Webinfo: June-2002)

Arafat: There Is Decision to Continue Talks with Israelis
Palestine Chronicle, 10-2-2003

President Yasser Arafat and the Palestine National Authority (PNA) on Saturday welcomed the renewal of high-level Palestinian-Israeli contacts and called for additional talks.
“There is a decision within the Palestinian leadership to continue talks with the Israelis,” Arafat told reporters at his battered headquarters in Ramallah. “We are ready for any talks as long as this might lead us to peace.”
Arafat called on Israeli Prime Minister Ariel Sharon to restart talks after Sharon’s Likud party won a convincing election victory on Jan. 28. Sharon refused.
“You have to remember that I asked Sharon to resume negotiations with me and he rejected this,” Arafat said. “This was just a few days after he won the elections.”
“We are bearing a sacred thing, and it is up to us to cooperate with everyone in order to reach a solution, a justified solution based on the principles of peace, based on (international) agreements and UN decisions,” Arafat told Israeli public television.

Arab Thought Foundation
sets up headquarters in Beirut
Alia Ibrahim, Daily Star staff 10-2-2003

The Arab Thought Foundation will have its work cut out as it sets up its headquarters in Beirut, seeking to stay out of “politics” while encouraging progress in the Arab world and defending the image of people whose societies are admittedly in need of reform.
The foundation moved here last month with its new secretary-general, Ali Maher, a former Egyptian ambassador.
The goal is fairly simple, namely encouraging and breeding Arab intellect as a foundation for promoting Arab interests. The foundation’s strategy is straightforward, as it seeks to create a triangle that brings together people of intellect, and financial and political influence.

During an interview with The Daily Star, Maher said the idea behind this “nontraditional” nongovernmental organization was initially based on an invitation by Saudi Arabia’s Prince Khaled al-Faisal to bring those three worlds closer to each other for the best interest of the Arab nation.
“We want to encourage anything that enforces unity among Arabs. We also want to build bridges between Arabs living in the region and those who live in foreign countries and have potential to contribute something,” he explained.
The foundation, according to Maher, will also encourage other fields, including science and technology, by allocating annual prizes for innovators and inventors in different fields, no matter where they are in the Arab world.
The philosophy of the foundation also stipulates that it keep its distance from politics.
“The foundation will cooperate with all Arab countries; it doesn’t belong to any party or sect. We are open to any sincere Arab person irrelevant of his political beliefs, because we ourselves will keep away from politics,” Maher said.
Accordingly, the foundation will approach “challenges” facing the Arab world, in the scope of conventions, conferences and cultural gatherings.
“Intellect is at the base of any successful human endeavor; when we say we don’t get involved in politics, we mean we don’t get involved in daily political matters of countries, but any politics in the superior meaning of the word is based on intellect and the creation of a theory that it will implement,” Maher said. (Daily Star Lebanon)

George Bush & De Moraal
Stephen C. Pelletiere, Truthout Info, 2-2-2003

It was no surprise that President Bush, lacking smoking-gun evidence of Iraq's weapons programs, used his State of the Union address to re-emphasize the moral case for an invasion: "The dictator who is assembling the world's most dangerous weapons has already used them on whole villages, leaving thousands of his own citizens dead, blind or disfigured."
The accusation that Iraq has used chemical weapons against its citizens is a familiar part of the debate. The piece of hard evidence most frequently brought up concerns the gassing of Iraqi Kurds at the town of Halabja in March 1988, near the end of the eight-year Iran-Iraq war.
President Bush himself has cited Iraq's "gassing its own people," specifically at Halabja, as a reason to topple Saddam Hussein.
But the truth is, all we know for certain is that Kurds were bombarded with poison gas that day at Halabja. We cannot say with any certainty that Iraqi chemical weapons killed the Kurds. This is not the only distortion in the Halabja story.
I am in a position to know because, as the Central Intelligence Agency's senior political analyst on Iraq during the Iran-Iraq war, and as a professor at the Army War College from 1988 to 2000, I was privy to much of the classified material that flowed through Washington having to do with the Persian Gulf. In addition, I headed a 1991 Army investigation into how the Iraqis would fight a war against the United States; the classified version of the report went into great detail on the Halabja affair.
This much about the gassing at Halabja we undoubtedly know: it came about in the course of a battle between Iraqis and Iranians.
Iraq used chemical weapons to try to kill Iranians who had seized the town, which is in northern Iraq not far from the Iranian border. The Kurdish civilians who died had the misfortune to be caught up in that exchange. But they were not Iraq's main target.
And the story gets murkier: immediately after the battle the United States Defense Intelligence Agency investigated and produced a classified report, which it circulated within the intelligence community on a need-to-know basis. That study asserted that it was Iranian gas that killed the Kurds, not Iraqi gas.
The agency did find that each side used gas against the other in the battle around Halabja. The condition of the dead Kurds' bodies, however, indicated they had been killed with a blood agent -- that is, a cyanide-based gas -- which Iran was known to use. The Iraqis, who are thought to have used mustard gas in the battle, are not known to have possessed blood agents at the time. (Stephen C. Pelletiere, author of "Iraq and the International Oil System: Why America Went to War in the Persian Gulf")

George Bush, het Nederlandse Dorp & De Moraal
Commentaar Wim Duzijn 2003

George Bush demoniseert. Dat weten we. Dat weten we al jaren en we gaan er op een lijdzame wijze mee akkoord.
Wat moet je beginnen in deze wereld (zo luidt de achterligende gedachte) als je een ander niet meer lukraak mag demoniseren? Hoe kunnen we rustig de rol van 'grote denker' en 'grote moralist' spelen wanneer niet een troep gedemoniseerde anderen wegrot in krotten, sloppenwijken, geestelijke achterafstraatjes en andere menselijke riolen waarin we iedereen wegstoppen die de morele dictators die we willen zijn moeten dienen?
Het begrip 'morele dictatuur' mag in burgermansland niet gebruikt worden. Dat begrip hoort bij kritische, onafhankelijke intellectuelen die een denkraam bezitten dat zich niet in laat passen in het bekrompen wereldje van de geestelijke dorpsbewoners die we allemaal zo graag willen zijn, een wereldje waarin moralisten altijd brave luitjes zijn die alleen maar datgene wegjagen wat in hun ogen slecht is. Wie kan daar nu tegen zijn...?

Wonen in een dorp waarin niemand onaangepast is, dat is voor de meeste Hollandse moralisten het fijnste wat er is. Wie klein is zal nooit de grenzen van het bestaan open willen breken, omdat hij in een grotere, uitgebreide wereld een lilliputter blijkt te zijn. Dat is de reden waarom met name in Nederland het schrijvende volkje altijd en eeuwig in een dorp wil blijven wonen.

"...To be a human being among human beings, and remain one forever, no matter what misfortunes befall, not to become depressed, and not to falter - this is what life is, herein lies its task." Fyodor Dostoevsky to his brother Mikhail, Dec. 22, 1849