Uri Avnry: The Easier the Victory,
the Harder the Peace, CounterPunch, 11-4-2003

After the end of hostilities in Iraq, the world will be faced with two decisive facts:
First, the immense superiority of American arms can beat any people in the world, valiant as it may be.
Second, the small group that initiated this war - an alliance of Christian fundamentalists and Jewish neo-conservatives - has won big, and from now on it will control Washington almost without limits.

The combination of these two facts constitutes a danger to the world, and especially to the Middle East, the Arab peoples and the future of Israel. Because this alliance is the enemy of peaceful solutions, the enemy of the Arab governments, the enemy of the Palestinian people and especially the enemy of the Israeli peace camp.
Its mental world consists of a mixture of ideological fervor and crass material interests, an exaggerated American patriotism and right-wing Zionism.
That is a dangerous mixture. There is in it something of the spirit of Ariel Sharon, a man who has always had grandiose plans for changing the region, consisting of a mixture of creative imagination, unbridled chauvinism and a primitive faith in brute force. [..]
The neo-cons will cause a long period of chaos in the Arab and Muslim world. The Iraqi war has already shown that their understanding of Arab realities is shaky. Their political assumptions did not stand the test, only brute force saved their undertaking.

Het Raadselachtige Verschijnsel Macht
Commentaar Wim Duzijn 2003

Wat de Israelische vredesactivist Uri Avnery (in zijn column hierboven) heel goed inziet - en wij niet - is dat de Israelisch-Amerikaanse cultuur gebouwd is op 'brute, meedogenloze kracht'.
Praten met anderen is in zo'n machtswereld nooit een dialoog, maar het opleggen van de eigen wil aan de ander.
Zolang je het met de uitgangspunten van hun 'cultuur' eens bent - macht is het fundament van heel het menselijke bestaan - is er niets aan de hand. "
Macht", riepen de naar democratisering verlangende studenten in de jaren zestig en zeventig gehoorzaam, "komt uit de loop van het geweer".
De linkse studenten democratiseerden vanuit het verlangen macht te verwerven. Er was geen sprake van een dialoog, maar het dwangmatig aan anderen opleggen van een 'discussiecultuur', waarbij discussiëren werd gezien als een vorm van eenrichtingsverkeer: de gelovige in gesprek met de ongelovige die bekeerd dient te worden.
Datzelfde democratiseringsgedrag, waar liberale studenten en wetenschappelijke medewerkers een broertje dood aan hadden, wordt nu tentoon gespreid door de naar macht verlangende revolutionairen Bush, Blair en Sharon.
Waar de linkse studenten in de jaren zestig 'marxist' waren (democratie is mensen de waarden van het marxisme bijbrengen), daar zijn de rechtse leiders 'kapitalist' (democratie is mensen de waarden van het neoliberalisme bijbrengen).
Niet-linkse studenten werd niets gevraagd, zoals nu de Arabische wereld die 'gedemocratiseerd' dient te worden niets wordt gevraagd. Je bezet gewoon de hele boel (in Amsterdam werden Universitaire Instituten bezet en werden teksten als 'Karl Marx Universiteit' boven sommige toegangspoorten bevestigd) en zodra je de boel hebt bezet ga je als ‘democraat’ in een zaaltje zitten en dan zeg je tegen de studenten, die alleen maar aanwezig zijn omdat ze op een hele simpele wijze het college van een keurig nette autoritaire hoogleraar willen volgen: "Nu gaan we democraatje spelen..."

Op Zoek Naar De Ideale Duivel

Citaat: "We want to find a real adversarial demon,BR> a composite of Hitler, Tojo, and Mussolini, so we can drive on to his capital city and crush him there. Unconditional surrender. Then we'll put in place a Marshall Plan, embrace the long-suffering vanquished, and help them regain entry into the community of nations. Everybody wants to do that. As a retiring CinC, I would love to do that somewhere before I step down--just find somebody for me!
But it ain't gonna happen." Generaal Anthony Zinni, maart 2000

Ex-generaal Anthony Zinni, de man die door de president van Amerika is aangesteld als 'vredesonderhandelaar', de man ook, die de wereld op een demonstratieve wijze laat zien dat hij zaken als onpartijdigheid, onafhankelijkheid en 'fair play' verafschuwt (zie boven), sprak tijdens een afscheidsrede, die voorafging aan zijn pensionering, de wens uit ooit nog eens een ideale vijand te mogen ontmoeten, een vijand die je volledig kunt verslaan, waarna je zonder inmenging van anderen je eigen ideale wereld op kunt bouwen.
"Het ideaal van elke militair", verzuchtte hij, "is het vinden van het absolute kwaad...", maar hij voegde er aan toe dat de moderne tijd ouderwetse militairen zulke ideale vijanden niet meer geeft.

De nieuwe president van Amerika, George W. Bush, denkt daar anders over. Die dankte God op zijn blote knieën dat een groep van 15 terroristen een gedeelte van New York in puin liet vallen, een daad die hem een welhaast perfecte duivel opleverde, en die peinst er niet over afstand te doen van de Duivel die God hem geschonken heeft.
Alle ouderwetse oorlogsretoriek, die in de strijd tegen Hitler gerechtvaardigd was, omdat Hitler een gelijkwaardige tegenstander was, die net als de Amerikanen van supermacht en superwapens hield, worden nu uit de kast gehaald en ingezet tegen een vijand die in feite alleen maar bestaat in de verbeelding van romantische haviken, die het vinden van de ideale duivel als hun hoogste ideaal beschouwen.
Waar Zinni in het jaar 2000 nog vraagtekens achter die droom plaatste, omdat hij zich ervan bewust was dat de vijanden van tegenwoordig geen militaire supermachten meer zijn, zodat je ze als supermacht nooit meer kunt afschilderen als het absolute kwaad, daar proberen het Amerika van George Bush en het Israël van Ariel Sharon de oude militaire droom nieuw leven in te brengen door het relativeren van hun eigen macht en het tot onzinnige proporties opblazen van de slechte eigenschappen van een (relatief) zwakke tegenstander.

Anthony Zinni, de man die zo graag een ideale duivel zou willen ontmoeten, is door George Bush aangesteld als vredesonderhandelaar, een personage dat dient te voorkomen dat de partijen in het conflict elkaar gaan demoniseren.
Heel merkwaardig wanneer je beseft dat Zinni de totale demonisering van de tegenstander een feest vindt, een droom die hopelijk ooit nog eens uitkomt - ook al vreest hij dat halfslachtige democraten de vervulling van zijn verlangens onmogelijk zullen maken.

Het lijkt een idylle, de droom van deze wereldverbeteraars, maar het is een erg wrede idylle, omdat hun nieuwe wereld niet wordt bevolkt door softe dromers die op zoek zijn naar God, maar door harde vechters die op zoek zijn naar de ideale Duivel. (Zwolle, 27-1-2002)

Semi-Fascisme &
De Proeftuin van Dokter Frankenstein

Citaat: "Twenty years ago, the former head of Israeli military intelligence, Yehoshaphat Harkabi, also a leading Arabist, made a point that still holds true. "To offer an honorable solution to the Palestinians respecting their right to self-determination: that is the solution of the problem of terrorism," he said. "When the swamp disappears, there will be no more mosquitoes." Noam Chomsky

Hoewel Volkskrantmedewerkers op een welhaast demonische wijze de illegale bezetting van Irak uitroepen tot 'een fascinerend experiment' en een 'democratisch laboratorium' (Dokter Frankenstein op zijn best!) hecht ik weinig waarde aan de democratische euforie die ons door de zogenaamd-linkse media wordt opgedrongen.
Ik ben een simpel en eenvoudig mens - een anarchist die niet kiest voor macht, maar voor recht. Alleen op recht kan een werkelijk democratische samenleving gebouwd worden. En juist omdat wij het recht aan het kruis genageld hebben leven we in een semi-fascistische wereld waarin alle eerlijke, naar recht verlangende mensen geestelijk kapot worden gemaakt.
De semi-fascisten lezen geen serieuze literatuur. De semi-fascisten lezen het evangelie niet. De semi-fascisten haten Friedrich Nietzsche. De semi-fascisten hechten geen waarde aan geestelijke ontwikkeling. De semi-fascisten leven in een volstrekt onrealistische moralistenwereld, waarin kapotgeschoten en verkrachte mensen tot pionnen worden gemaakt in een democratische proeftuin, waarin sadisten naar believen kunnen spelen met tot ding uitgeroepen mensen.
Irak is ontmenselijkt. Irak is verkracht. Irak is overgeleverd aan onrecht.

Waar een overheid een illegale daad pleegt daar is - zo wordt ons voorgehouden - het de taak van leger, justitie en parlement die overheid tot de orde te roepen – een daad van burgerlijke ongehoorzaamheid dus.
Die taak hebben wij zelf (na de bevrijding van Duitsland) heilig verklaard. Juist de onwil van het Duitse volk ongehoorzaam te zijn werd gezien als een immense misdaad...
Maar zijn we zelf ongehoorzaam? Is het tot proeftuin uitroepen van een land met 24 miljoen inwoners een daad van recht, verantwoordelijkheid en gevoel? Of is het omgekeerde het geval?
Als anarchistisch buitenbeentje weiger ik Bush & Blair democraten te noemen. Hun keuze voor leugens, onrecht en brute macht heeft van hen semi-fascisten gemaakt – leiders die landen bezetten om er (zoals de Volkskrant het uitdrukt) ‘democratische proeftuintjes’ van te maken....
Ik wil met dat hele gebeuren in ieder geval niets te maken hebben. Alleen wanneer Bush & Blair zich distantiëren van het werkelijke kwaad (de extreemrechtse anti-intellectuelen in Israel) zal er zoiets kunnen ontstaan als werkelijke vrede en democratie in het Midden-Oosten.
Wie een ziekte wil genezen moet de oorzaak van de ziekte (het idool geworden onrecht) wegnemen. Dat is een simpel inzicht dat in linkse Volkskrant-kringen nog altijd niet is doorgedrongen. (Zwolle 12-4-2003)

Het Proces van Neurenberg & Fair Play

Webinfo: Op 8 augustus 1945 werd het verdrag van Londen gesloten tussen de VS, G-B, Frankrijk en de Sovjet-Unie, dit werd de juridische basis voor de berechting, het Handvest van Neurenberg. Dit verdrag werd later door 19 andere landen aanvaard. Aan de hand van dit Handvest werd het Internationale Militaire Tribunaal opgericht.

Het gerecht behandelde aanklachten op grond van de drie categorieën misdrijven:

Iraqi Science Adviser Surrenders to U.S.
By Hamza Hendawi and Dafna Linzer, AP 12-4-2003

Saddam Hussein's top science adviser has surrendered to U.S. authorities, who hope he will help resolve the lingering questions over Iraq's weapons of mass destruction.
Lt. Gen. Amer al-Saadi, Saddam's point man on chemical and biological weapons, arranged his surrender Saturday with the help of Germany's ZDF television network. Before leaving his Baghdad villa with his German wife, Helga, and presenting himself to an American warrant officer, al-Saadi said he had no information on Saddam's whereabouts and insisted that Iraq has no weapons of mass destruction.

Al-Saadi is one of a number of weapons scientists sought by U.S. authorities. His official title was Saddam's science adviser and he negotiated with inspectors on behalf of the regime. In February, Secretary of State Colin Powell vilified al-Saadi in a speech to the U.N. Security Council, accusing him of being on a committee set up by Saddam to spy on inspectors.
"Saadi's job is not to cooperate, it is to deceive; not to disarm, but to undermine the inspectors; not to support them, but to frustrate them and to make sure they learn nothing," Powell said.
Al-Saadi denied the charges then and suggested that evidence Powell presented to the council was fabricated.

Former and current inspectors describe al-Saadi as extremely intelligent, professional and mild-mannered.
Educated in Britain and Germany, his excellent command of the English language made him an ideal spokesman, and he often led news conferences about the inspections when they resumed in November.
On Saturday, al-Saadi told ZDF that he had spent the war in his cellar and emerged after he saw a British TV report that he was being sought.
"I know the programs for weapons of mass destruction and have always told the truth about these old programs, and only the truth. You will see, the future will show it, and nothing else will come out after the end of the war," he said in an interview with ZDF.
Al-Saadi is a member of Iraq's Shiite Muslim majority. He was dismissed from the army when the Baath Party came to power in 1968 because he was married to a German woman and was not a party member.

Saddam's confidence in him continued to grow and al-Saadi's loyalty to the president remained unquestioned, though he hardly ever mentioned the Iraqi leader in public and showed visible signs of discomfort when asked a political question.

A Civilisation Torn To Pieces
By Robert Fisk - The Independent, 13-4-2003

Baghdad, reports Robert Fisk, is a city at war with itself, at the mercy of thieves and gunmen. And, in the city's most important museum, something truly terrible has taken place...
They lie across the floor in tens of thousands of pieces, the priceless antiquities of Iraq's history. The looters had gone from shelf to shelf, systematically pulling down the statues and pots and amphorae of the Assyrians and the Babylonians, the Sumerians, the Medes, the Persians and the Greeks and hurling them on to the concrete.
Our feet crunched on the wreckage of 5,000-year-old marble plinths and stone statuary and pots that had endured every siege of Baghdad, every invasion of Iraq throughout history - only to be destroyed when America came to "liberate" the city. The Iraqis did it. They did it to their own history, physically destroying the evidence of their own nation's thousands of years of civilisation.
Not since the Taliban embarked on their orgy of destruction against the Buddhas of Bamiyan and the statues in the museum of Kabul - perhaps not since the Second World War or earlier - have so many archaeological treasures been wantonly and systematically smashed to pieces.

There is no electricity in Baghdad - as there is no water and no law and no order - and so we stumbled in the darkness of the museum basement, tripping over toppled statues and stumbling into broken winged bulls. When I shone my torch over one far shelf, I drew in my breath. Every pot and jar - "3,500 BC" it said on one shelf corner - had been bashed to pieces.
Why? How could they do this? Why, when the city was already burning, when anarchy had been let loose - and less than three months after US archaeologists and Pentagon officials met to discuss the country's treasures and put the Baghdad Archaeological Museum on a military data-base - did the Americans allow the mobs to destroy the priceless heritage of ancient Mesopotamia? And all this happened while US Secretary of Defence, Donald Rumsfeld, was sneering at the press for claiming that anarchy had broken out in Baghdad.

Only a few weeks ago, Jabir Khalil Ibrahim, the director of Iraq's State Board of Antiquities, referred to the museum's contents as "the heritage of the nation". They were, he said, "not just things to see and enjoy - we get strength from them to look to the future. They represent the glory of Iraq".
Mr Ibrahim has vanished, like so many government employees in Baghdad, and Mr Abdul-Jaber and his colleagues are now trying to defend what is left of the country's history with a collection of Kalashnikov rifles.
"We don't want to have guns, but everyone must have them now," he told me. "We have to defend ourselves because the Americans have let this happen. They made a war against one man - so why do they abandon us to this war and these criminals?"

Naieve George W. Bush &
Uitgekookte Neo-Conservatieven
Michael Lind, 12-4-2003

How did the neo-con defence intellectuals - a small group at odds with most of the US foreign policy elite, Republican as well as Democratic - manage to capture the Bush administration?
Few supported Bush during the presidential primaries. They feared that the second Bush would be like the first - a wimp who had failed to occupy Baghdad in the first Gulf war and who had pressured Israel into the Oslo peace process.
Then they had a stroke of luck - Cheney was put in charge of the presidential transition (the period between the election in November and the accession to office in January).
Cheney used this opportunity to stack the administration with his hardline allies.

The neo-cons took advantage of Bush's ignorance and inexperience. Unlike his father, a Second World War veteran who had been ambassador to China, director of the CIA and vice-president, George W was a thinly educated playboy who had failed repeatedly in business before becoming the governor of Texas, a largely ceremonial position (the state's lieutenant governor has more power).
His father is essentially a north-eastern, moderate Republican; George W, raised in west Texas, absorbed the Texan cultural combination of machismo, anti-intellectualism and overt religiosity.
The son of upper-class Episcopalian parents, he converted to southern fundamentalism in a midlife crisis.
Fervent Christian Zionism, along with an admiration for macho Israeli soldiers that sometimes coexists with hostility to liberal Jewish-American intellectuals, is a feature of the southern culture.
The younger Bush was tilting away from Powell and toward Wolfowitz ("Wolfie", as he calls him) even before 9/11 gave him something he had lacked: a mission in life other than following in his dad's footsteps. There are signs of estrangement between the cautious father and the crusading son: last year, veterans of the first Bush administration, including Baker, Scowcroft and Lawrence Eagleburger, warned publicly against an invasion of Iraq without authorisation from Congress and the UN.

It is not clear that George W fully understands the grand strategy that Wolfowitz and other aides are unfolding.
He seems genuinely to believe that there was an imminent threat to the US from Saddam Hussein's "weapons of mass destruction", something the leading neocons say in public but are far too intelligent to believe themselves.

Zionisme & Vernedering

Citaat: "Deze dagen wil ik geen Irakese Sjiiet zien. Ook geen Irakese Koerd. Ze dansten toen de lijkwaden van vele Irakezen nog vochtig waren. Ze dansten toen iedereen zich vernederd voelde in het Midden-Oosten. Dat wekt haat in de regio. De Koerden hebben nooit van de geschiedenis geleerd. Ze dansen altijd ongepast. Ze moeten eens gaan zitten en een beetje nadenken..." Kader Abdolah VK 14-4-2003

Hoewel - zoals te verwachten viel - een leger van opportunisten via de media ons ervan probeert te overtuigen dat de oorlog in Irak 'goed' was - hetgeen een pertinente leugen is - Bush & Blair zijn doodgewone oorlogsmisdadigers - wet is nu eenmaal wet, ook in een wereld waarin blind-moralistische heersers zichzelf boven de wet willen plaatsen - blijft de kernvraag die in het hele conflict centraal staat, de vraag of Arabieren ooit vrij kunnen zijn in een door zionisten beheerste wereld, hoogst actueel.
Uitgangspunt van het rechtse zionisme was altijd dat de Arabieren - juist omdat zij in het Midden-OOsten de meerderheid vormen - de vijand waren. Op die gedachte, 'de Arabier is de vijand', werd de staat Israël gebouwd.
Israël was 'het beschaafde Westen'. De Arabieren waren 'het onontwikkelde Oosten'. En die twee werelden gaan (volgens het ouderwetse zionisme) niet samen. Dat was de reden waarom Ben-Gurion al in 1948 de Arabische wereld voorstelde het Midden-Oosten met behulp van 'joods kapitaal' te moderniseren.
De term 'joods kapitaal' klinkt een nuchter, anarchistisch mens (zoals ik er een ben) enigszins vreemd in de oren. Wat in godsnaam is 'joods kapitaal'? Een bronzen munt met daarop de tekstopdruk 'de joden zijn met u' of zo?
Maar hoe het ook zij, de Arabieren zagen weinig heil in het als hypocriet ervaren gebaar van Ben-Gurion. De zionisten waren bezetters van Arabisch land en in zo'n situatie kun je jezelf moeilijk volledig afhankelijk maken van 'joods kapitaal'.
Ik vermeld dat feit omdat de bezettingspolitiek die Amerika momenteel in het Midden-Oosten voert in feite gezien kan worden als de verwezenlijking van de droom van Ben-Gurion: het Midden-Oosten met behulp van joods en/of Westers kapitaal’ moderniseren.
In feite wordt daarmee een economisch Groot-Israel-idee gerealiseerd, waarbij de nadruk niet ligt op het bezit van een paar nederzettingen, waar joden in contact kunnen treden met hun 'geboortegrond' (een tamelijk onzinnig idee in de ogen van nuchtere, anarchistische mensen) maar op het tot stand brengen van een moderne Westers-economische orde in een wereld die in veel opzichten nog in de Middeleeuwen leeft.

Als nuchtere realist kun je tegen een dergelijke 'Groot-Israel-gedachte' weinig bezwaren aantekenen. Shimon Peres - lid van de Israëlische Arbeiderspartij - heeft altijd al gepleit voor economische samenwerking met de Arabieren. Het waren alleen de extremisten die de 'Groot-Israel-gedachte' een anti-Arabisch gezicht meegaven, omdat zij een ideologie in stand wilden houden waarin 'de Arabier' de vijand is, de eeuwige barbaar die in moreel opzicht de mindere is van 'de uitverkoren jood' in zijn modelstaat.
Dat waanidee wordt - ondanks alle mooie, zalvende woorden van Bush & Blair – momenteel door de media versterkt. Amerikanen laten Irakezen, die door ons inhumane sanctiebeleid verarmd zijn roven en plunderen, tonen beelden van juichende meelopers - principeloze opportunisten die altijd en eeuwig aan zullen hollen achter elke gek die geld en macht bezit - zodat iedereen in de Arabische wereld nu weet dat het onzinnig is om in een stel onbetrouwbare wildemannen ('de Arabieren') zoiets hoogstaands te bewonderen als de bereidheid om principes te verdedigen, een stelling die door Saddam Hussein verdedigd werd.

Saddam Hussein wilde principes verdedigen. Dat is, vanuit het oogpunt van de principiële mens gezien, een positieve zaak, maar gezien vanuit het oogpunt van de pragmatische politicus die de belangen van het volk centraal behoort te stellen was het ook een negatief gebeuren.
Wanneer je ziet dat miljoenen mensen het slachtoffer worden van jouw principes, dan zul je als politicus (die gedwongen is te schipperen met principes, omdat het welzijn van het eigen volk op de eerste plaats behoort te staan) aan de kant moeten treden. Daar zit niets anders op.
Hetzelfde geldt natuurlijk voor Ariel Sharon en zijn rechtse vrienden. Waar Saddam Hussein het rechtvaardigheidsprincipe heilig verklaarde (met recht kan en mag niet geschipperd worden - ook al moeten de rechten van het eigen volk daarvoor worden opgeofferd), daar maakte Ariel Sharon op een absolutistische wijze van de primitief-nationalistische Groot-Israel-gedachte een heilige koe.
Groot-Israel als geestelijk idee – een orde die gericht is op ontwikkeling en groei - is weinig meer dan een wereld waarin religieuze joden geen bezitters zijn, maar verlichte mensen die de regio op een positieve wijze willen beïnvloeden.
Dat is het verschil tussen Ben-Gurion en Ariel Sharon. Ariel Sharon heeft nooit werkelijk belangstelling gehad voor Arabieren. Ben-Gurion wilde wel contact maken, hoewel alleen als vertegenwoordiger van een kapitalistische onderneming die dankzij het bezit van kapitaal een verkapt-koloniale heersersrol kan spelen - een vreemde gedachte natuurlijk voor een politicus die zichzelf 'socialist' noemt.

Het is dat ziekelijke machtsverlangen, gekoppeld aan rechts-religieus uitverkiezingsdenken, dat alle jaren door een harmonieuze relatie van Israël met de Arabieren onmogelijk heeft gemaakt.
En juist omdat de opportunistische machtsmens (Ariel Sharon) met zijn aan elitevorming gekoppelde neoliberale vrienden de principiële rechtsmens (Saddam Hussein) en het socialistisch-Islamitische gelijkheidsdenken heeft vernietigd is het tot stand brengen van vrede in het Midden-Oosten een uiterst moeilijke zaak.
Vrede in een vernederde Arabische wereld, waarin Islamitische burgers (Islam is in wezen gelijkheidsdenken - alleen God is groot...) de slaaf moeten zijn van als vijandig beschouwde Westerse kapitaalbezitters (kapitalisme is ongelijkheid - alleen de kapitalist is groot...), zou mogelijk kunnen zijn wanneer ook het rechtse zionisme vernederd wordt.
Bush & Blair – fervent verdedigers van het neoliberalisme - hebben tot nu toe weinig bereidheid getoond het rechtse, op het vernederen van Arabieren gerichte joodse nationalisme van Ariel Sharon te veroordelen.
Nog altijd zien ze niet in dat je met geld en macht de wereld niet veranderen kunt.
De wereld heeft een geestelijke revolutie nodig. Ariel Sharon staat daar niet voor. George Bush ook niet. Alleen Tony Blair zou er als ‘derde weg denker’ voor kunnen staan. Proberen dus liberaal-socialistisch realisme en Islamitische religiositeit in Irak te verzoenen, zodat Irak geen vijandige neoliberale enclave wordt in een Islamitische wereld, maar een ‘derde weg land’ waarin vrijheidsdenken (liberalisme/socialisme) en gelijkheidsdenken (Islam) op harmonieuze wijze samen kunnen gaan: een lvoorbeeld dus voor de regio, waarin het ouderwetse, rechts-nationalistische zionisme weinig meer zal zijn dan een van zijn voetstuk gevallen onzinbeeld.
De vraag is echter of Arabieren in Tony Blair, die de Arabische wereld met behulp van leugens een destructieve ouderwets-kolonialistische oorlog heeft opgedrongen, ooit nog een 'derde weg denker' zullen willen zien...

Theo van Gogh
de verwrongen logica van een opportunist

Theo van Gogh - een rebels zondagskind dat net als George W. Bush zijn midlife-crisis bezweert met de vlucht in een reactionaire vorm van religie (het Fortuynistische neoliberalisme) - voert momenteel oorlog tegen wat hij noemt 'de linkse gemeente' in dit land.
Ik herken mezelf daar wel in - heb als anarchistisch schrijver zelf een jarenlange (volmaakt zinloze) eenmansoorlog gevoerd, omdat ik het slachtoffer was van de moraliseringswoede van een nieuw linkse beweging, die in de jaren zeventig de eigenaardige neiging had om alles wat zich onafhankelijk opstelde - voorzien van het etiket 'fascist' - de linkse wereld uit te jagen.
Wat je ook doet in primitief opererende moralistenkringen, zo ontdekte ik, altijd is degene die er een eigen mening op na houdt een fascist, waarmee elke vorm van intelligent contact onmogelijk wordt gemaakt. En juist omdat ik dat primitivisme verafschuw verzet ik me nu tegen de onredelijke veroordelingsdrang van een opportunist, die op een welhaast sadistische wijze zichzelf koestert in een wolk van egoistische behaaglijkheid, die hem welwillend door alles wat zich 'goed' noemt geschonken wordt.

Theo van Gogh probeert mensen die tegen de oorlog in Irak zijn af te schilderen als 'zielige, wereldvreemde probleemgevallen die zich niet realiseren hoe wreed de werkelijke wereld is'.
Hij daarrentegen - de verdediger van de goede oorlog 'weet' dat de vijanden van Israel slecht zijn en daarom is elke actie tegen deze duivelse lieden gerechtvaardigd - ook acties die in strijd zijn met het internationale recht.
Het is de logica van het onbenul dat nooit begrijpt dat een keuze voor een 'het doel heiligt alle middelen'-filosofie altijd een ontkrachting is van de eigen moraal.
Wie onrechtvaardig handelen van anderen wil bestrijden zal dat moeten doen op een wijze die het rechtsgevoel in mensen versterkt en niet op een tegenovergestelde wijze: de wijze waarop Bush, Blair en Sharon momenteel te werk gaan.
"Ik heb de martelkamers van Saddam gezien", laat hij ons via zijn webpagina's weten, "wie kan daar nou voor zijn?" - en hij beseft niet dat zijn betoog daarmee verwordt tot wat huilend gejammer dat op een hysterische, demagogische wijze het redelijke wetsdenken wil vermoorden.
Wie onrecht te lijf wil gaan zal de zijde moeten kiezen van redelijke, strenge wetsdenkers die gedreven worden door de wil elke vorm van wetsovertreding te bestrijden.
Wie onrecht gaat bestrijden met onrecht verliest het recht zichzelf op te werpen als morele wonderdoener. Zo kun je jezelf wel noemen, maar elke eerlijke jurist zal je in dat geval een morele kwakzalver noemen, een hypocriet die anderen verwijt dat ze sadistisch zijn, terwijl hij volstrekt niet in staat is het eigen sadisme onder de controle te brengen van een naar redelijkheid en begrenzing strevend geweten.
Wat Theo van Gogh vergeet is dat de mensen die hij als gevaarlijke gekken kenmerkt zelf ook bedreigd worden door gevaarlijke gekken. Maar waar de goede gevaarlijke gekken alles mogen doen om zichzelf te verdedigen (ook martelen - de Israelische geheime dienst, de Mossad, verwijt het Westen voortdurend dat het te zachtzinnig optreedt), daar mogen degenen die door 'goede' gevaarlijke gekken worden bedreigd zichzelf niet verdedigen.
Binnen zo'n zinloze spiraal van wetsovertredingen, die onvermijdelijk is in een wereld die zichzelf opdeelt in twee elkaar bestrijdende kampen kan alleen de radicale keuze voor het recht een sprong naar de wereld van de redelijkheid mogelijk maken.

In het Midden-Oosten-conflict hebben de agressors (Amerika, Engeland en Israel) die sprong naar het eerlijke wetsdenken nooit willen maken. Systematisch hebben ze VN-resoluties verworpen en via het toestaan van onwettige kolonisatiepraktijken en het sluiten van oneerlijke deals bijgedragen aan het frustreren en radicaliseren van naar recht verlangende mensen - waartoe ook Saddam Hussein behoorde.
Theo van Gogh heeft daar geen oog voor. Hij ziet een enkele martelkamer, maar de miljoenen andere martelkamers - kleine kamers die niet zo opvallen maar waarin het leven net zo beroerd is als in een enkele grote martelkamer - ziet hij niet. Hij heeft het goed en als een dikke volgegeten sultan kijkt hij met innige tevredenheid naar het bloed dat in dunne straaljes omlaagsijpelt langs de wanden van zijn huiskamer.
Hij realiseert zich niet dat elke oorlog het systematisch en op grote schaal martelen van mensen is. Je maakt van een compleet land een martelkamer en dat doe je omdat het martelen volgens jou een functie heeft: het bestrijden van gevaarlijke mensen.
Die functie hadden de al dan niet bestaande martelkamers van Saddam Hussein ook. De man voerde oorlog met het Iran van Khomeini in dienst van Amerika. Nooit klonk er uit onze monden een woord van protest en ook Theo van Gogh zal die oorlog, gezien zijn moslimhaat onmogelijk 'slecht' kunnen noemen.
Als dank voor bewezen diensten werd Saddam Hussein na die oorlog gedemoniseerd. Hij stond op de dodenlijst van de Mossad, de CIA, de Islamitische fundamentalisten, de Koerdische fundamentalisten en ga zo maar door, en net als de Israelische Mossad verbond hij daaraan de gevolgtrekking dat tegenover de terreur van gevaarlijke gekken die hem en zijn bewind bedreigden contraterreur diende te worden geplaatst.
Een dergelijke keuze veroordelen betekent dat je ook je eigen sadistische gedrag veroordeelt. Maar Theo van Gogh peinst daar niet over. Hij is voor de oorlog en hij minacht al diegenen die niet willen inzien dat wreedheid, sadisme en vernietingswoede - tot uiting komend in het scheppen van collectieve martelkamers, waarin duizenden vaak onschuldige mensen worden gemarteld - noodzakelijk zijn.