Israel Shamir is een van de weinige Israëlische schrijvers die op een ongezouten wijze 'de joden' de waarheid vertelt. Hij laat zich door niemand intimideren - ook niet door mensen die hem een zelfhatende joodse fascist noemen - en dat is dan ook de reden dat hij door 'de media' doodgezwegen wordt.
Het doodzwijgen van kritische mensen door journalisten die zichzelf 'vrij en onafhankelijk' noemen is een van de meest gruwelijke verworvenheden van de juni-oorlog van 1967. Israel Shamir wijst daar in zijn kritische analyses voortdurend op.
Tot 1968 domineerde (volgens hem) het linkse geluid de wereld van het jodendom - links gaf 'de joden' een keurig intellectueel gezicht en rechtse krachten in Israël legden zich daar bij neer - maar na 1968 verdween de rechtse gelatenheid en waar rijke joodse financiers tot dan toe 'links' steunden, daar werden vanaf die tijd alleen diegenen gesteund die op een directe of indirecte wijze de Messiaanse zaak van het rechtse jodendom wilden dienen.
Zonder steun van die zeer rechtse joden was de extreemrechtse nederzettingenpolitiek die de belangrijkste bron van ellende is in het Midden-Oosten niet mogelijk geweest en zou Israël nu niet opgescheept zitten met een kwaadaardige groep fanatici die in alles wat ook maar een beetje links is de vertegenwoordiging ziet van 'het kwaad'.
De vraag waarom links-progressieve joden niet in staat zijn op een kritische wijze intelligent te zijn wanneer het begrip 'jood' ter sprake wordt gebracht, wordt door intelligente mensen - uit angst voor 'antisemiet' te worden uitgemaakt - nooit aan de orde gesteld, hoewel de noodzaak daartoe een zaak van urgentie genoemd mag worden gezien het feit dat zich 'links' noemende joden zich kritiekloos door rechtse joden in de extreemrechtse hoek laten duwen.
In Nederland heeft de alles en iedereen van antisemitisme beschuldigende schrijver Leon de Winter zich opgeworpen als spreekbuis van 'de joden', hetgeen op een trieste wijze aantoont hoe gering het kritische vermogen van de joodse gemeenschap in Nederland momenteel is.
Leon de Winter is geen intellectueel (wanneer je aan dat begrip kwaliteiten als nuchter, zakelijk, afstandelijk en objectief toedicht). Hij is geen polemist (omdat hij domweg weigert in de ander een gesprekspartner te zien). Hij is niet links (noemt heel links Europa zelfs antisemitisch). En hij is ook niet religieus (want aan de dwingende, tegen het seculiere zionisme gerichte, voorschriften van de Thora heeft hij een broertje dood).
Alles wat Leon wil is ‘joodse boeken’ schrijven, een ‘rijke, aan dure auto's verslaafde jood’ zijn en het anti-intellectuele karakter van ‘zijn joodse werk’ verbergen achter een masker van 'zionistisch idealisme', dat hem ertoe brengt uitspraken te doen als 'zonder mijn joodse identiteit ben ik niks...'.
Wanneer een aanhanger van een niet-joodse religieuze of politieke sekte zulke uitspraken doet valt de hele linkse gemeenschap over hem of haar heen, maar wanneer mensen die zichzelf een joodse pet op het hoofd plaatsen zich schuldig maken aan uitspraken die getuigen van een 'fascistische uitlevering van de enkeling aan autoritaire gemeenschapsidealen' dan doet men de mond op slot, zonder zich te realiseren dat de vernietiging van elke vorm van werkelijk idealisme, idealisme dat niet is gebaseerd op heiligverklaring van een paar verblinde ideologen maar op het centraal stellen van universele waarden die alle mensen van de wereld met elkaar kunnen verbinden, de dood betekent van de christelijk-humanistische waarden die we (zoals we dat steeds zo mooi formuleren) eeuwenlang in het Westen als een schat gekoesterd hebben.
Israel Shamir (die in tegenstelling tot de joodse nationalist Leon de Winter zowel jood, christen, arabier als socialist wil zijn) moedigt kritische denkers in het Westen aan de macht van de rechtse joodse elite te breken. Laat je niet intimideren door een kleine groep ideologen die vanuit een welhaast ziekelijk verlangen de eigen (als bijzonder ervaren) groepsidentiteit te bevestigen steeds de leden van de eigen groep naar voren schuiven, maar maak ze duidelijk dat ze alleen dan volledig geaccepteerd worden wanneer ze als gelijken naast andere intellectuelen en schrijvers mee willen werken aan de opbouw van een wereld waarin niet 'de jood' maar 'de mens' op de troon wordt gezet.
Het is een gezonde, humanistisch-socialistische opstelling die in een zich 'politiek-correct' noemende wereld verzet oproept, omdat een dergelijke boodschap 'extreem rechts' in de kaart zou spelen. Een onzinnige beschuldiging natuurlijk - gezien het feit dat linkse intellectuelen zich tientallen jaren lang op een volstrekt willoze wijze hebben uitgeleverd aan rechts-zionistische krachten die niet gewoon rechts zijn, maar extreem rechts - zo rechts dat ieder weldenkend mens (ook diegenen die het begrip 'politiek-correct' als handelsmerk hanteren) zich er van zou hebben afgewend...., wanneer die rechtse krachten niet toevallig 'joods' zouden zijn geweest...
Former prime minister Ehud Barak, who was also a chief of General Staff who became defense minister, praised the appointment.
"He is a good man who can do the job well," Barak told Israel Radio.
"With a confrontation in Iraq ahead, it makes sense to have someone [in the Defense Ministry] who is familiar with what's going on in the IDF on an daily basis."
Meretz leader Yossi Sarid said his party would fight Mofaz's appointment...
Hanan Ashrawi: The American Road Map
PalestineChronicle 1-11-2002
The vast majority of the Palestinian people remain committed to a peaceful resolution and to the two-state solution despite the Israeli government's persistent attempts to destroy both.
These options, however, are rapidly becoming unattainable if the current conditions are allowed to continue and to deteriorate. Already voices calling for the one-state solution, whether in the form of a bi-national state or a secular democratic state, are gaining support and credibility.
If the current hard line government in Israel persists in its destructive policies and measures, such a solution will become the only option as the de facto outcome of its extremism.
The other side of the coin of "Greater Israel" replacing all of historical Palestine (and more) is that of "One Palestine."
In the meantime, the painful suffering and tragic loss of life will continue, while both peoples and the whole region are made to pay the price of Sharon's revival of Zionist fundamentalism.
Mannelijk Zionisme & Vrouwelijk Socialisme
Commentaar Wim Duzijn 2002
Citaat: Naomi Chazan, a political science professor, regards Labor's resignation as very important.
"We're back to parliamentary democracy," she said with satisfaction a day after the resignations were handed in. "The Knesset will resume being an important arena for the most important debates. Already on Wednesday, both sides of the aisles were counting the votes for a no-confidence measure and began organizing for the vote Monday. That kind of process hasn't been seen in the Knesset since the unity government was established."
She also is assuming that the public discourse will be get a shot in the arm from Labor's resignations. "For too long, we haven't had a serious public debate about the critical issues. With Labor in the government, they had to rally around the flag of the policies of the government. Even their internal opposition had to put limits on what it said. Now those limits have been lifted and the mask stripped away from the face of the government and its policies. I hope the pubic debate now turns more ideological." (Ha'aretz 3-11-2002)
Het zionisme van Ariel Sharon heeft maar een bedoeling: de intellectueel ('het watje') tot slaaf maken van de militair ('de sterke man'), vanuit het Stalinistische (door de linkse jaren-zestig-generatie aanbeden) principe dat de Macht uit de loop van het geweer komt .
De jaren zestig worden nog steeds binnen de linkse beweging gezien als een periode van 'verlichting', maar het tegendeel is naar mijn mening het geval. In de jaren zestig, na de juni-oorlog van 1967, begon een periode van 'verduistering', een periode waarin de mannelijke militair boven de vrouwelijke intellectueel werd geplaatst.
Mensen die rondlopen met 'Rode Boekjes' waarin de intellectueel de vijand van de sociale vooruitgang wordt genoemd zijn anti-intellectuelen. Zijzelf waren zich daar niet van bewust omdat zij door rechtse machthebbers gebruikt werden als pionnen in de strijd tegen de 'gevaarlijke mensen': de naar volledigheid strevende mensen met ideeën en principes, de mensen die het verstand en het gevoel boven het instinct en de kille macht plaatsen.
De strijd die zich momenteel afspeelt tussen Arabieren en Israël kan gezien worden als een strijd tussen het vrouwelijke (gastvrije, barokke) principe in de mens en het mannelijke (egoïstische, zakelijke) principe.
De moeilijkheid momenteel is dat veel Arabische mensen niet beseffen dat hun cultuur in diepste wezen een 'vrouwelijke cultuur' is, een cultuur die wordt gedomineerd door een God die vrouwelijke waarden als compassie en genade propageert..
Hoewel hun architectuur wordt gedomineerd door vrouwelijke vormen en het belangrijkste symbool van hun religie de Maan is (verwijzend naar de maangod die Allah oorspronkelijk was), weigeren ze in te zien dat wat zij in de Westerse cultuur veroordelen in feite de zakelijke mannelijkheidcultus is, een cultus die ook teriug te vinden is binnen fundamentalische (vrouwonvriendelijke) bewegingen binnen de Islam.
Wie de twee torens bekijkt die door moslimrebellen omlaag werden gehaald (11 september 2001) zal niet veel moeite hoeven te doen om daaraan een cultus van ontvrouwelijkte mannelijkheidverheerlijking te koppelen.
Sigmund Freud mag dan misschien in psychiatrische kringen als achterhaald worden beschouwd, maar zijn koppeling van culturele symboliek aan seksuele gevoelens en verlangens mag bepaald niet als zijnde 'onzin' van tafel worden geveegd.
De wereld van de Islam is opgebouwd uit een ontelbare reeks vrouwelijke vormen (je zou zelfs de term ‘borsten’ kunnen gebruiken), die gezamenlijk een stil protest zijn tegen de hoekige, ongenaakbare mannelijkheidcultus die zich bij uitstek heeft gemanifesteerd in de moderne Amerikaanse wolkenkrabber.
Het conflict sussen de kille ongenaakbare hoekige mens en de sociale, aan vrouwelijke vormen gebonden mens wordt op een zeer indringende wijze beschreven in 'De Eeuwige Bron' (The Fountainhead) van Ayn Rand, een boek dat in Amerika een groot succes werd, maar dat in het antifilosofische Nederland in de hoek van de "B-literatuur' werd geplaatst.
Ayn Rand was schrijver en filosoof en tegelijkertijd was ze de uiterst autoritaire directeur van een filosofisch instituut dat vrijheid, individualisme en kapitalisme samen probeerde te brengen onder de noemer 'objectivisme'.
Ayn Rand zag zichzelf als een ‘verlichte goeroe’ en al diegenen die bij haar in dienst waren werden daarom 'volgelingen' genoemd. Wie geen volgeling wilde zijn kon vertrekken.
Toch heeft haar filosofie aantrekkelijke kanten. Het objectivisme huldigde op filosofisch gebied opvattingen die libertair en anarchistisch kunnen worden genoemd: een sterke benadrukking van individuele vrijheid en de noodzaak de enkeling de vrijheid te geven zijn opvattingen op een concessieloze wijze te realiseren.
In 'De Eeuwige Bron' staat een persoon centraal die gedreven wordt door een enkel verlangen: tegenover de wollige, barokke, neoromantische cultuur van ouderwetse wolkenkrabberbouwers een moderne, strakke, zakelijke soberheidcultuur te plaatsen, waarin functionaliteit en eenvoud boven esthetiek en romantiek worden geplaatst:
Mannelijke kracht en koele zuiverheid tegenover vrouwelijke zwakheid en warme, chaotiserende romantiek.
Ayn Rand behoorde tot de liberale joodse gemeenschap en het spreekt dan ook vanzelf dat zij Amerikaans-joodse intellectuelen een intense afkeer heeft bijgebracht voor alles wat socialistisch is.
Die haat is echter zover doorgeschoten dat iedereen die warme, sociale, vrouwelijke gevoelens in zichzelf wil ontwikkelen gezien wordt als een verrader van de zaak van het 'liberalisme', dat individualisme, zelfverrijking en mannelijke kracht als hoogste waarden in het leven beschouwt, een gevaarlijke zaak natuurlijk, omdat een dergelijke verheerlijking van een liberale (lees: kapitalistische) mannelijkheidcultuur al snel fascistische trekjes gaat vertonen.
Wie de propagandaposters van de nationaal-socialisten bekijkt ontdekt al snel dat Hitler een sterke voorliefde aan de dag legde voor het benadrukken van een zakelijke (klassiek genoemde) mannelijkheidcultus, een instelling die ook tot uitdrukking kwam in zijn blauwdrukken voor een nieuwe Duitse architectuur die in de eerste plaats: strak, monumentaal en onvrouwelijk diende te zijn.
Zakelijke mensen zullen weinig moeite hebben zich thuis te voelen in zo’n strakke, aan strenge vormvoorschriften gebonden wereld, maar wie eerlijk is ziet in dat de wereld niet alleen maar bestaat uit zakelijke personages die de zuiverheid van koele strakke vormgeving als hoogste waarde beschouwen.
Daarom is het geen wonder dat een Amerikaanse cultuur die het objectivisme van Ayn Rand op een compromisloze wijze op wil dringen aan een cultuur die inj diepste wezen vrouwelijk is, de Arabische cultuur, op grote weerstanden zal stuiten.
Globalisering is noodzakelijk, maar mag niet leiden tot vernietiging van de romantische mens door de zakenman. En dat is precies wat nu gebeurt.
Amerika is de hoekige houten klaas, die de wulpse, sensuele Arabische vrouw wil verkrachten, haar wil ontdoen van haar vrouwelijke kwailiteten en haar wil hullen in fantasieloze mannelijke lompen.
Westerse schrijvers en filosofen zien niet in dat wij met z’n allen in ouwekerelslompen lopen.
Onze cultuur is ontvrouwelijkt.
Alle waarden die wij uitdragen zijn mannelijke waarden. Alle uitingen die uit onze monden komen zijn ontkenningen van onze vrouwelijkheid. Want wij haten het vrouwelijke principe en daarom zijn we niet in staat de Arabieren duidelijk te maken waar zij voor staan. Integendeel, we zien een vrouwelijke cultuur en we proberen de vertegenwoordigers van die vrouwelijke cultuur wijs te maken dat zij vrouwenhaters zijn. Terwijl wij zelf de vrouwenhaters zijn.
Globalisering zou er daarom op gericht moeten zijn de vrouwelijke moslimcultuur in contact te brengen met haar vrouwelijke waarden.
Maar hoe kunnen we dat doen wanneer we een cultuur verdedigen waarin de Saturnale principes van zakelijkheid, soberheid en koele metalen reinheid niet meer in contact worden gebracht met al die eigenschappen die thuishoren in het vrouwelijke dromenrijk van de Maan?
De wolkenkrabbers die moslimfundamentalisten vernietigd hebben in New York mogen we rustig zien als symbolen van een op verkrachting gerichte penisaanbiddingscultuur. Amerikanen zijn vleesgeworden fallussen en daarom botsen ze op Arabische borstenaanbidders.
De penis gebruikt, neemt, verkracht, terwijl de vrouwenborst voedsel, warmte, bescherming en tederheid geeft…
De vrouwenborst terugbrengen in ons leven zouden we daarom als onze belangrijkste taak kunnen zien.
Waarmee we teruggekomen zijn bij het begin van dit kleine filosofische betoog: het vertrek van de arbeiderspartij uit de Israëlische eenheidsregering. Die eenheidsregering werd gedomineerd oor Amerikaanse kapitalisten die de vrouwenhaat prediken.
Vrouwenhaat is meer dan een persoon die vrouwelijke kenmerken bezit onderdrukken. Vrouwenhaat is het onderdrukken van vrouwelijke waarden en normen: het verzorgen, het beschermen, het sociaal willen zijn, en ga zo maar door.
Vrouwelijkheid is warmte, gezelligheid, bomen, bloemen, terrassen, zingende kinderen, romantiek, witte duiven..., allemaal zaken die binnen een steriele objectieve mannelijkheidcultuur niet aan bod komen.
Dat is de reden waarom in de oudheid altijd de Moeder (Maan) boven de vader (Saturnus) werd geplaatst. En daarom ontkomen we er niet aan het socialisme boven het liberalisme te plaatsen, wanneer we willen spreken over het opbouwen van een wereld waarin de vrouw (de Arabier) niet wordt onderdrukt door de man (de Amerikaans-kapitalistische Zionist).
Info: Ayn Rand's 'The Fountainhead' originally provided, and continues to provide, a powerful inspiration to the individualist movement in America and throughout the world. More than any other work, The Fountainhead reawakened popular enthusiasm for a way of thinking, and a way of life, that in 1943 was regarded by virtually every sector of intellectual opinion as outmoded, discredited, and even dangerous. Rand's courageous challenge to accepted ideas was rendered still more courageous by her willingness to state her individualist premises in the clearest terms and to defend the most radical implications that could be drawn from them." (Zie ook: Daders & Slachtoffers)
Prime Minister Ariel Sharon has given his seal of approval, "in principle," to the latest American peace plan presented by U.S. envoy 
Het cynisme van de Israëlische leiders kent geen grenzen. Terwijl de Amerikaanse regering onder druk wordt gezet om Irak liefst zo snel mogelijk plat te bombarderen omdat het regime van Saddam Hoessein te laks zou zijn om zijn internationale verplichtingen na te komen, wordt de Palestijnen een 'vredesplan' aangeboden dat niets anders is dan het op de lange baan schuiven van een werkelijk vredesplan.
Tens of thousands around the world took part in mass protests, rallying against war and demanding a lift of the crippling US-led UN sanctions on Iraq. Chanting demonstrators rallied in major world capitals and around the Arab world in one of the most organized day of anti war protests. 
Israeli forces are reportedly in complete control of the West Bank town of Jenin and its refugee camp. The Israeli army, which raided Jenin yesterday using hundreds of troops, arrested several activists from the Islamic Jihad movement. 
The security troubles began in the 1980s, says Hassan, when Israel nurtured Hamas.
Prime Minister Ariel Sharon's broad-based coalition collapsed Wednesday (30-10-2002) when Cabinet ministers from the moderate Labor Party resigned in a dispute over funding for Jewish settlements, threatening to push Israel into a bitter election.
Iranian President Mohammad Khatami said on Wednesday that violence cannot be accepted in the guise of democracy and human rights. 
Shaul Mofaz, who as army chief of staff advocated aggressive measures against Palestinians, including exiling Yasser Arafat, has agreed to become Israel's next defense minister.
Seven years after prime minister Yitzhak Rabin was assassinated at a peace rally, tens of thousands returned Saturday night to the plaza outside the Tel Aviv Municipality buildings now named in his memory. 
After intense contacts in recent weeks with American and European players about the standoff between the US and Iraq, Cairo shifted its focus to developing a united Arab vision for the immediate future of the region. While action on Iraq was being debated by the UN Security Council, Arab leaders and diplomats are dedicating greater attention to the Palestinian issue and Israel's continued policies of aggression which had brought the peace process to a total halt for more than two years. 
Op dat mechanisme werd het nationaal-socialisme van Hitler gebouwd. Hitler was een redelijke rustige man, maar zodra hij het spreekgestoelte beklom met de bedoeling de rol van staatsman te spelen veranderde zijn gedrag en werd het rustige, gemoedelijke gezicht van de weke burgerman vervangen door een hatend masker van patriottisme, dat een gloed van goddelijkheid verwierf op die momenten waarop de bestrijding van ‘het kwaad’ aan de orde werd gesteld.
President Saddam Hussein defied US claims concerning possessing weapons of mass destruction and called for immediate return for the inspectors according to Iraq’s agreement with the UN chief and Hans Blix away off US maneuvers and pressure.
Niet alleen Irak moet worden aangevallen, maar ook Iran vormt een zo grote bedreiging dat een aanval gerechtvaardigd is. De Israëlische premier Ariel Sharon zegt dat in een vraaggesprek met de Britse krant Times of Londen.