Beschaving & Astrologie

Irak & Astrologie
Commentaar Wim Duzijn 2002

Waar veel scholen en universiteiten de naam van Saddam Hoessein dragen (een situatie waar wij op een hypocriete wijze enigszins minachtend op neerblikken, daarbij vergetend dat ons eigen Nederland is volgebouwd met scholen die vernoemd zijn naar Koningen, Prinsen en Prinsessen van 'ons geliefde vorstenhuis'), daar is éen prominente faculteit van de Universiteit van Baghdad vernoemd naar de Arabische astroloog en astronoom ABU ALI HASAN IBN AL-HAITHAM.
In opdracht van de Iraakse overheid is zelfs een standbeeld voor deze wetenschapper opgericht, hetgeen een unieke daad genoemd mag worden in een wereld die in overwegende mate gedomineerd wordt door vertegenwoordigers van een ouderwetse, fundamentalistische ressentimentsmoraal.
Waar rechtse, aan het kapitalisme gebonden, christenen astrologie beschouwen als Satansdienst, en op grond daarvan een uiterst reactionaire, onderdrukkende houding tegenover astrologen aannemen, daar stelt de overheid in Irak zich tolerant op, zozeer dat sommige rechts-christelijke tegenstanders van Saddam Hoessein beweren dat hij in het geheim (samen met andere Arabische en communistische Satanaanbidders) 'duivelse astrologische veroveringsplannen' aan het voorbereiden is, in een poging de hoge morele waarden van het kapitalistische Westen te vernietigen.

INFO: Mohammed ibn al-Haitham was a mathematician and engineer, a sort of Fatimid Leonardo, whose most important work is a book on optics that anticipates the telescope. Roger Bacon quotes his work extensively, as does Kepler and even Leonardo daVinci. We could hardly exaggerate the importance of al-Haithan, without him much of modern astronomy would never have been discovered.

Arabische Wetenschap was astrologievriendelijk

Arabic science was greatly interested in astronomy, largely for reasons related to astrology and the casting of horoscopes.
The astronomer Al-Battani advanced the study of spherical trigonometry and produced a table of cotangents for use in astronomical computations.
The Persian poet Omar Khayyam devoted considerable time to the study of algebra and geometry.
Al-Haitham, also known as Alhazen, applied geometry to the study of light, and Abul-Wafa advanced spherical trigonometry. (Source: History of mathematics)
"In the Qu'ran it is written that God created the stars and that men should be guided by them, indicating the more accepted place of astrology and astronomy within Islam. (Islamic Astrolabes

Arabieren Ontwikkelen De Astrologie
Liliane Blanchet, Ontwikkeling van de astrologie

Van de tiende tot de twaalfde eeuw bloeide de Arabische gedachte in het oosten.
Vooral de geneeskunde (Rhazès), de wiskunde en de filosofie (Gerber en Al Bathâni) floreerden.
In de tweede helft van de twaalfde eeuw drong de Arabische kennis via Averroès, die in Cordoba doceerde, door in het Westen.
Dit was een kostbaar moment, waarop de grote rijkdom van de joodse, christelijke en Arabische gedachtenwereld harmonieus samenkwamen.
De ontwikkeling van de Arabische astrologie was de vrucht van een grote intellectuele vermenging, maar eveneens van een grote creativiteit, voortkomend uit het verder ontwikkelen van algebra en alchimie.
De Arabieren vonden het numeriek stelsel uit... Zij introduceerden het getal nul, dat uit India kwam, ontwikkelden de symboliek der getallen, en gaven namen aan de sterren.
Voorts kenden zij een belangrijke betekenis toe aan het besef van de cycli en werkten zij theorieën uit omtrent de samenhang die bestond tussen de grote standen van de planeten en de opkomst en ondergang van grote Rijken en grote religies.
Zij vonden de astrologische 'huizen' uit en perfectioneerden het astrolabium. De astrologische techniek en het wereldbeeld werden door hen grondig veranderd.

Met de opkomst van de irrationele getallen kwam een einde aan de Griekse opvatting van de perfectie gekoppeld aan het getal. Algebra ('Al Djeber' = reductie), alchimie en numerologie gaven nu de mogelijkheid alchimistische 'delen' of Arabische delen (Al Boumazar) verder uit te werken.
Zij vernieuwden ook de heersende mode van de praktijk der 'magische' astrologie. Zij verbonden deze met de uitwerking en toepassing van amuletten en talismannen.
De voorstelling van de wereld volgens Aristoteles en Ptolemeus onderging een metamorfose. Aan het begin van deze periode ging de Arabische gedachte er vanuit dat alle hemellichamen invloed op de wereld hadden.
Vanaf de elfde eeuw werden (onder invloed van de religie) de sterren echter niet langer meer gezien als oorzaak van gebeurtenissen maar als tekens, afbeeldingen van de oorzaken.

Ilm-al-nujum: Science of the stars

De Arabische Geest & De Kosmos
Commentaar Wim Duzijn 2002

Het astrologische verlangen de geheimen van de kosmos te ontraadselen is binnen de Arabische wereld de belangrijkste oorzaak geweest van de grote wetenschappelijke revolutie die in de Middeleeuwen (9e - 14e eeuw) de wereld op een zeer positieve wijze heeft beïnvloed.
De wetenschap stond in dienst van een weten dat gericht was op zelfontdekking en zelfontplooiing (gnostische wetenschap). Met de vernietiging van dit humanistische kennisideaal (de scheiding die werd aangebracht tussen wetenschap als 'lager weten' en de astrologie als 'hoger weten'), viel bij intelligente Arabieren de noodzaak om zich met wetenschap bezig te houden weg. Wetenschap opgevat als zinloze bestudering van zinloze levenloze dingen werd niet gezien als een hoog ideaal.
Het gevolg ervan was dat mystieke stromingen binnen de Islam (zoals het Soefisme), die veel aanhang hadden onder intelligente wetenschappers, aan invloed inboetten.
Niet het zoeken naar waarheid werd van nu af aangemoedigd, maar het verkondigen (dwingend opleggen aan anderen) van de waarheid.
Waaruit je de stelling zou kunnen afleiden dat de Arabische geest het gnostische, op waarheidsliefde gerichte, begrip zelfontdekking nodig heeft. Pas dan kan er sprake zijn van de mogelijkheid van een hernieuwde renaissance, waarin de fanatieke gerichtheid op religieuze waarden vervangen kan worden door een vrijere vorm van spiritualiteit die niet de tot God verheven priester (theologie), maar de Vrije Zoekende Mens (antroposofie en theosofie) centraal stelt.

George W. Bush & De Vrije Zoekende Mens
Commentaar Wim Duzijn, (Zwolle, 20-10-2002)

The Story Of Al-Buraq

According the Islamic tradition, there is this story:
Once upon a time, the Prophet Muhammad was asleep in his bed in Mecca. Long before dawn the angel Gabriel came to him and led him on a night journey from Mecca to Jerusalem. The angel had brought Al-Buraq – a heavenly creature with the body of an animal, the face of a human and the coloring of a peacock – on whose back Muhammad would travel.

Muhammad mounted the Buraq, Gabriel took the reins, and in the blink of an eye they reached their first destination. 'What is this place?' asked the Prophet. 'This is the place where you are going to emigrate, and it is going to be your second city,' answered the angel. This would be the city of Medina.
In another blink of an eye, the Buraq arrived at a second place. 'Which place is this?' asked the Prophet. 'This is Sinai, where Moses used to speak to God.' Then the travelers journeyed through space and time once again until, in another blink of an eye, they reached their third destination. 'And where are we now?' asked Muhammad. 'You are in Bethlehem, where Jesus was born and from where he spread the message of the King of heavens and of the earth.'
It is said that the Prophet walked with delight on the soil where Jesus was born and that he came upon the Temple in Jerusalem. He entered the Temple and found it filled with a multitude of angels and with all of the prophets who had preceded him...
And Muhammad said:
"All of you praised your Lord and I praise Him also, Who sent me as a mercy for human beings and revealed the Koran to me, expanded my breast, took out my sins, raised me up, made my Nation and all human beings the best that could be, and called me 'Kind and Merciful'"!
And Gabriel said: "That is why, O Muhammad you are the last of Prophets and a Mercy for human beings.'

Jerusalem's Significance to Islam

While Jerusalem was changing hands between Byzantine and Christian rulers, the prophet Mohammed was forming a new religion in the Arabian Peninsula - Islam. Mohammed and his early followers knew of the sanctity of Jerusalem and maintained a theoretical closeness to Judaism. During Islam's early years the qibla (direction of prayer) was north towards Jerusalem, only later during Mohammed's stay in Medina did begin to face Mecca (south) instead.
Another source of Jerusalem's significance to Islam is a story in the Koran, known as the "Night Journey of Mohammed". In this story, Mohammed is transported by night on a white, winged steed, named al-Buraq, from the Great Mosque in Mecca to the "Furthest Mosque" (in Arabic - Al Aqsa). After praying in cave beneath the nearby "Foundation Stone", the Prophet continued on to heaven, before returning to Mecca the same night. Despite the fact that in the Koran the site of the "Furthest Mosque" is never mentioned and that other cities, such as Kufa, were initially identified with this event, by the late seventh century the connection between Jerusalem and the "Night Journey of Mohammed" was firmly entrenched in Islamic tradition. This story was to become the raison d'etre for Islam's two most important shrines in Jerusalem, the Al Aqsa Mosque and Dome of the Rock, and the driving force behind Moslem ambitions to rule the city to this day. (source: www.biu.ac.il/JS/rennert/)

Waarheid en illusie in een heilig land
Commentaar Wim Duzijn 2002

Wie het ronduit kinderachtige geruzie over het Romeinse Fort Antonia gadeslaat, een plek die in religieus opzicht alleen betekenisvol is voor christenen, omdat de Romeinse landvoogd Pontius Pilatus op die plek Jezus ter dood heeft veroordeeld, die begint zich af te vragen welk nut de religie heeft.
Joden, die zichzelf volgelingen van de Wetgever Mozes noemen, ontlenen aan het bestaan van 'de tempelberg' (de berg waarop volgens hen een joodse tempel heeft gestaan) het recht alle internationale wetten aan hun laars te lappen, moslims, die volgens de profeet de Waarheid hoog moeten achten, gaan allerlei (aan de menselijke fantasie ontsproten) legenden en mythen tot historische waarheid verheffen, om daarna aan die tot leugen verheven waarheid het alleenrecht te claimen op een Romeins Fort, waarvan zij zeggen dat er nooit een Joodse Tempel (de tempel van Salomon) heeft gestaan.
En christenen tenslotte kijken zwijgend toe en doen net alsof er nooit een Romeinse overheid in Palestina aanwezig is geweest, die, zoals Jezus het voorspeld heeft, alles in Jeruzalem wat met de Joodse religie te maken had totaal vernietigd heeft.

Amerikaanse Presidenten zijn binnen dat christelijke bastion van de lafheid de aanvoerders. Zij zeggen rustig dat 'de tempelberg' de plek is waar de Joodse Tempel heeft gestaan, zonder zich te realiseren dat daarmee de grootheidswaan waardoor religieuze joodse fanatici zich alle eeuwen door lieten aangemoedigd wordt - hetgeen vanuit modern-democratisch oogpunt het meest kwalijke handelen is wat denkbaar is, omdat in een democratische wereld 'grootheidswaan' die tot het vernietigen van de rechten van kritische anderen leidt domweg niet mag bestaan.

Al-Buraq & De Liegende,
Onverdraagzame Gelovigen
Commentaar Wim Duzijn 2002

In de astrologische dierenriem liggen de tekens Waterman en Leeuw tegenover elkaar.
De Leeuw is het teken van de rijkdom, de koninklijke prots en praal, zaken die alleen dan genietbaar zijn wanneer het tegenovergestelde teken, het naar verbroedering strevende teken Waterman, in staat wordt gesteld een remmende invloed uit te oefenen.
Dat is (gezien vanuit astrologisch perspectief) de betekenis van de polariteit die ingebakken zit in het menselijke bestaan. Daarom moet er (logisch voortredenerend) altijd worden gestreefd naar samenlevingsverbanden waarin sprake is van pluriformiteit, omdat alleen in een pluriforme wereld de polariteit zich op een ordelijke wijze kan uiten.

Het 'mens-dier' Al-Buraq vertoont eigenschappen die terug te vinden zijn in belangrijke symbolen uit de verre oudheid (denk aan de gevleugelde leeuwen en stieren in Perzie en Mesopotamie).
Dat die symbolen een astrologisch karakter bezitten is evident voor diegenen die de waarheid lief hebben. Maar omdat wij in onze 'joods-christelijke' wereld de leugen (moeten) aanbidden doen we net alsof de astrologie nooit bestaan heeft en nemen we rustig aan dat onze geschiedenis begonnen is met een eenzame, ontvrouwelijkte burgermansgod die alles wat niet kleinburgerlijk is haat en verafschuwt.

De waarheid (die niet gebonden is aan religie) heeft echter een ander gezicht. De waarheid leert ons dat de astrologie het fundament is waarop de Arabische cultuur (met de culturen die daaruit zijn voortgekomen) is gebouwd.
De bijzondere band die de mens heeft met de kosmos is de centrale kern van alle oud-Arabische mythen en verhalen, en dat betekent dat de 'goden' waarover gesproken wordt in feite verwijzingen zijn naar de tekens van de dierenriem.
Pluriformiteit (het ene dat het vele voortbrengt) is altijd de essentie geweest van het oude Arabische denken. Altijd zijn er een paar hoofdgoden met meerdere kinderen, en altijd is er sprake van een strijd tussen aan elkaar tegengestelde principes, die desondanks niet leiden tot vernietiging van de strijdende partijen, omdat het bestaan van de polariteit nooit wordt ontkend.
Licht en duister horen bij elkaar en de ontkenning van de een zou ontkenning betekenen van de ander - hetgeen niet wordt toegestaan.
Hoewel de gedachte van de pluriforme God aanwezig is in het oude testament (de geschiedenis van het volk van Israël begint met twaalf stammen en niet met een enkele stam) weigeren fundamentalistische gelovigen het beeld van de ene God op een zodanige wijze te interpreteren dat er sprake is van een God die de veelheid omvat.
Die hardnekkige ontkenning van het pluriformiteitsprincipe leidt ertoe dat onverdraagzame fundamentalisten elkaar op een volmaakt zinloze wijze de dood injagen, terwijl de hele wereld zwijgend toekijkt.
Waarom we met z'n allen zwijgen mag een groot raadsel genoemd worden. Blijkbaar vinden we het gewoon de bevelen van sadisten op te volgen. Blijkbaar genieten we van bloed en ellende. Want wanneer we bloed en ellende vreselijk zouden vinden, zouden we 'nee' zeggen tegen de waanzin en kiezen voor mensen die een humane interpretatie van de oude bijbelteksten willen leveren.

Intellectuelen brabbelen jaar in jaar uit de pagina's van kranten vol met dure betogen en alles wat er gebeurt is niets.
Ze schijven om niets te hoeven doen, ze denken om niet te hoeven denken, ze handelen om bloed te kunnen zien.
Maar wat is er mooi aan bloed? Wat is er mooi aan ellende? Wat is er mooi van ziekte en dood?
Dat zijn vragen die Jezus aan het kruis zichzelf stelde, terwijl hij neer blikte op de schreeuwende meute die genoot van zijn ellende.
Wij vinden alles wel goed. Wij stellen geen kritische vragen. Wij laten de fanatici hun gang gaan want het is niet netjes (politiek correct) om 'nee' te zeggen tegen fanatici die de domheid en de leugen tot 'God' verheven hebben.

Fanatieke joden liegen. Maar fanatieke moslims liegen ook. Ze weigeren op een wetenschappelijke (waarheidlievende) wijze hun verleden te bekijken.
Een fraai staaltje valt hierboven te lezen, in een tekstfragment waarin moslims het recht opeisen het Romeinse Fort Antonia in Jeruzalem hun exclusieve bezit te noemen. Ze beroepen zich daarbij in de eerste plaats op een legende die deel uitmaakt van Islamitische teksten die lang na de dood van de profeet Mohammed (gestorven in 632) geschreven zijn, een verhaal dat in geen enkel opzicht historische juistheid bezit, en in de tweede plaats op een stukje tekst uit een Koranhoofdstuk, waarboven de mededeling staat dat het geschreven is voor de vlucht (Hidjrah) van Mohammed vanuit Mecca naar Medina.
Wie goed nadenkt ziet in dat de verwijzing naar 'een verre moskee' in dat hoofdstuk nooit betrekking kan hebben op de huidige Al-Aqsa-moskee, omdat in de tijd dat Mohammed in Mecca het leven leidde van een door iedereen gehaat zonderling er nog geen door moslims gebouwde moskee bestond in Jeruzalem.
Wat zich wel bevond op de fundamenten van het Romeinse Fort Antonia waren christelijke heiligdommen, die daar werden geplaatst ter herinnering aan het wrede schijnproces dat Jezus er (volgens het evangelie) moest ondergaan.
Wie zich dat realiseert en wie dan ook nog leest in de Al-Buraq legende dat Mohammed in Jeruzalem gesprekken voerde met alle profeten, inclusief Jezus en Mozes, die kan alleen maar concluderen dat de vreemde weigering om Joodse en Christelijke symbolen af te wijzen ridicuul is.
Hoe kan Mohammed met Jezus en Mozes en andere profeten praten op een plek waar alleen hijzelf toegelaten wordt? Dat is nooit zijn bedoeling geweest en wie als moslim de waarheid zoekt kan dat alleen maar - vervuld van diepe schaamtegevoelens - toegeven.
Onverdraagzaamheid is de ontkenning van het diepste wezen van de Ene Meervormige God, omdat een naar eenheid verlangende God nooit mag worden opgesplitst in geïsoleerde, naar afzondering verlangende, deelgoden die elkaar op een primitieve wijze naar het leven staan.

De militarisering van het bestaan

We are citizens, not soldiers
By Robert Jensen, PalestineChronicle, 21-10-2002

In wat een van de laatste stappen zou kunnen zijn in de richting van de permanente militarisering van de Amerikaanse samenleving, worden we allemaal gerekruteerd als soldaten in de eeuwige oorlog van de regering-Bush tegen eeuwige vijanden (ook wel bekend als de ‘oorlog tegen het terrorisme’).
Afgelopen december werden doodgewone arbeiders, wiens taak het is de snelwegen te herstellen, ingezet als ‘voetsoldaten in de oorlog tegen het terrorisme’, waarbij hen werd opgedragen op verdachte mensen te letten. Deze zomer werden vrachtwagenchauffeurs ingezet als “de nieuwste soldaten in de oorlog tegen het terrorisme” dankzij een programma dat er op is gericht hen te trainen in het ontdekken van terroristische activiteiten.
Er is natuurlijk niets mis met het melden van informatie die aanvallen zou kunnen voorkomen, maar er is een verschil tussen alert zijn en een soldaat zijn.
Ik weiger bevelen op te volgen die mij willen dwingen soldaat te zijn en ik wens een doodgewone burger te blijven in een humane democratie.
De reden is simpel: soldaten volgen de bevelen van commandanten op; Burgers gaan in discussie over wat het beleid zou moeten zijn.
Ik zal mijn recht om deel uit te maken van de beleidsvorming niet opgeven – zelfs niet in een politiek proces dat wordt gedomineerd door geld en macht – en ik weiger blindelings beleid te accepteren dat door anderen wordt bepaald.
Dat is geen democratie maar autoritarisme, dat niet voortkomt uit de loop van een geweer, maar uit de punt van de pen van een propaganda bedrijvende speech-schrijver.
Legers marcheren gehoorzaam achter één stem van een bevelen uitdelende autoriteit aan. Democratieën worden groot dankzij de vele stemmen van het volk.

Fascisme, Mooie Woorden & De Militaire Geest
Commentaar Wim Duzijn 2002

Een van de meest essentiële kenmerken van wat we fascisme noemen is het verlangen eeuwig oorlog te voeren.
Het fascisme streeft altijd naar 'nationale eenheid', geen eenheid die gebouwd is op saamhorigheidsgevoel, het sociale verlangen alle mensen samen te brengen in een wereld waarin ze ondanks alle verschillen op vreedzame wijze samen willen leven, maar een eenheid die wordt opgebouwd rondom een gemeenschappelijke vijand.
Zonder vijanden kan het fascisme niet overleven. Daarom verlangt een fascist ook niet naar vrede, omdat vrede een vijandloze situatie is, waarin de schijneenheid die aan zijn bestaan ten grondslag ligt verbrokkelt, zodat de mensen niet langer bereid zullen zijn de verlangens van onredelijke leiders te aanbidden.
Het volk, zo weet hij, is alleen bereid bloed te drinken, wanneer het woedend is, en daarom moet je zorgen dat er een toestand van collectieve verdwazing in het leven wordt geroepen. De mensen moeten agressief zijn, onbeheerst, gulzig, hebzuchtig, niet geïnteresseerd in hogere idealen..., kortom: alles wat dierlijk is in de mens moet worden aangemoedigd, zodat de gewelddadigheid van militaristische leiders als iets vanzelfsprekends wordt geaccepteerd. Vervolgens wordt het volk, met behulp van een constante stroom propagandamateriaal, een schijn van eenheid en vrede aangeboden (schijnvrede, omdat de noodzaak vijanden te vernietigen niet wordt weg genomen).
Wie de schone schijn afwijst, wie constateert dat onder de ogenschijnlijke harmonie een heksenketel van onredelijke, barbaarse gevoelens schuilgaat wordt als staatsvijand terzijde geschoven.

Tegen dat onmenselijke beeld van haat en mooie woorden hebben in het verleden moedige enkelingen (in de bijbel worden ze profeten genoemd), mensen die rede boven geweld willen plaatsen, altijd geprotesteerd.
Gewetensvolle enkelingen wijzen elke vorm van zinloos geweld af, ook wanneer de eigen leiders de daders zijn, ook wanneer diegenen die algemeen worden gezien als de meest nobele mensen van de wereld ordinaire oorlogdhetzers blijken te zijn. Ja, zelfs, wanneer de God die algemeen wordt aanbeden een hatend monster blijkt te zijn. Ook dan nog roept de redelijke enkeling:
IK - als onafhankelijke enkeling, die de rede boven het zinloze geweld plaatst - wijs een op zinloze destructie gerichte militarisering van het bestaan af.

Joel Schalit over Ariel Sharon, 'The Warrior'

"ONE OF THE ways my Israeli family and I bond is by sharing our sense of shame whenever we hear spokespeople for the Israeli government issue official responses to events that have transpired during the al-Aqsa Intifada.
Every time we hear the whining voice of Prime Minister Ariel Sharon's spokesman Ra'anan Gissin on CNN or the BBC, we can't bear it.
"Couldn't Sharon have chosen a more articulate apologist?" we ask in the Schalit household. "
With all the educated Israelis he could have chosen, even amongst the right-wingers he calls his friends, Arik had to choose this potz?"

Unlike his legions of detractors, Sharon is a detail-oriented and comprehensive thinker. Indeed, reading the 2001 reprint of his 1989 autobiography, Warrior, one would assume that Sharon might have found a more sophisticated mouthpiece for his own "pragmatic" neoreligious version of Zionism.
But, as Sharon's own narration of his climb to the top of Israel's political establishment proves, this archetypal "ugly Israeli" has always seen his raison d'être as being about reaching out to the frightening underside of the Zionist movement, the national-religious camp and the settlers, to secure his own hegemony. (pleiades.net/MunaHamzeh/The_New_Intifada)

Commentaar 2002

Mooie woorden voor de buitenwacht en tegelijkertijd in het binnenland het meest onredelijke rechtse luitjes steunen is altijd het kenmerk geweest van het rechtse zionisme.
Ariel Sharon, leider van de rechtse Likoedpartij, vormt wat dat betreft geen uitzondering. Je moet niet kijken naar wat hij zegt, maar je moet kijken naar de door en door onredelijke mensen waarop hij zijn mooie, zogenaamd 'pragmatische' idealistenwereld grondvesten wil.

Methodisten, Bush & Christus
Iraq Daily, 21-10-2002

Bush's own Methodist church has launched a scathing attack on his preparations for war against Iraq, saying they are 'without any justification according to the teachings of Christ'.
Jim Winkler, head of social policy for United Methodists, added that all attempts at a 'dialogue' between the President and his own church over the war had fallen on deaf ears at the White House. Winkler is general secretary of the Board of Church and Society for the United Methodist church, which counts the President and Dick Cheney, among its members.
The Methodist Church, he said, is not pacifist, but 'rejects war as a usual means of national policy'. Methodist scriptural doctrine, he added, specifies 'war as a last resort, primarily a defensive thing'.

Malaysia Presses Ahead on Use of Gold Dinar
for International Trade - Teheran Times, 22-10-2002

Citaat:"And they come to Jerusalem: and JESUS went into the temple, and began to cast out them that sold and bought in the temple, and overthrew the tables of the moneychangers, and the seats of them that sold doves; And would not suffer that any man should carry any vessel through the temple.
And HE taught, saying unto them, Is it not written, My house shall be called of all nations the house of prayer? but ye have made it a den of thieves.
And the scribes and chief priests heard it, and sought how they might destroy Him: for they feared Him, because all the people was astonished at His doctrine. (Mark 11:15-18)

Joden en Rijkdom zijn begrippen die in het algemene taalgebruik synoniemen zijn geworden en daarom in het verleden vaak aanleiding zijn geweest voor onredelijke vormen van jodenhaat, waarbij onschuldige mensen verantwoordelijk werden gesteld voor het wangedrag van enkelingen.
Het begrip 'rijke joden' verwijst binnen het tot stereotype verheven beeld naar mensen die macht willen hebben en die om dat te bereiken de geldhandel induiken waar ze via niet al te zindelijke transacties de niet-joden het vel over de neus proberen te halen.
Het beeld van 'de rijke jood' bestaat al eeuwenlang (ook Heinrich Heine en Karl Marx verwijzen er in hun geschriften naar) en niemand heeft daar ooit tegen geprotesteerd omdat het gewoon een feit was dat in het verleden de meerderheid van de (religieuze) joden leefde vanuit het religieuze geloof dat na de terugkomst van de Messias een machtige joodse voorhoede in alle landen klaar diende te staan om het bestuur over te nemen.
Dat religieus-Messiaanse geloof ontkennen is kinderachtig. Tot diep in de 19e eeuw werden (religieuze) joden grootgebracht met dat ene idee: "Besef dat je uitverkoren bent" , een idee dat gebaseerd is op de bijbelse gedachte dat er een God is die een verbond heeft gesloten met een groep mensen die bijzonder zijn.

Het marxisme en de daaruit voortgekomen socialistische beweging probeerde Westerse joden van dat fascistische bijgeloof af te helpen, en dat lukte ook aardig, tot het socialisme werd opgeslokt door het zionisme, dat in samenwerking met rijke geldschieters ('rijke joden') alle nobele bedoelingen van de socialisten belachelijk maakte.
De keuze voor het zionisme is in feite de doodklap geweest voor het socialisme, omdat het zionisme de socialistische beweging het collectivistische oogkleppen-denken heeft opgedrongen, anti-individualisme, gekoppeld aan een fragmentarische werkelijkheidsvisie en een ziekelijk verlangen naar macht.
Daarom zullen anarchisten, die altijd de vijanden zijn van machtsmisbruik, nooit de zijde kiezen van het zionisme en andere vormen van anti-sociaal machtsdenken.
Het socialisme hoort een anti-collectivistische (anti-tribalistische) beweging te zijn, gericht op bevrijding van de enkeling (die binnen een sociale visie nooit de slaaf mag zijn van het kapitaal). Het gaat dus niet om bevrijding van 'de massa', een joods-collectivistisch idee, dat in dienst staat van de religieus-zionistische overtuiging dat het jodendom als collectieve entiteit ('het joodse volk') een Messiaanse rol te vervullen heeft in de wereld.
Jezus was binnen de wereld van het Joodse Messianisme de anarchist die het collectivisme en het daaraan gekoppelde machtsdenken afwees. Wanneer hij in Jeruzalem de strijd aanbindt met geldwisselaars, die de religie gebruiken om zichzelf te verrijken, dan stelt hij een anarchistische bevrijdingsdaad...: hij laat zien dat aanbidding van het geld het verlangen in de mens naar het ontwikkelen van moreel besef doodt.
Rechtse, aan het collectivisme gebonden, christenen weigeren in Jezus een anarchist te zien. "Tekeer gaan tegen kapitalisten die handelen in geld doe je niet..."
Jezus deed het echter wel!
Jezus was geen kapitalist maar een man van recht en orde. Kies je voor spiritualiteit? Prima, doe dat dan en maak van je geloof geen kapitalistisch bedrijf, waarin het maken van winst boven geestelijke waarden wordt geplaatst.
Jezus en 'de rijke jood' (een begrip dat geen veroordeling impliceert van gewone, 'arme' joden) zijn tegenpolen die ons laten zien hoe schijnheilig een wereld van aan geld verslaafde goede mensen in elkaar zit. Niemand binnen die wereld kan zonder geld leven. Men wil alles hebben wat er te koop is. Maar tegelijkertijd wil men 'goed' zijn, in moreel opzicht 'hoogstaand' en 'verheven'.
Jezus zegt: "Prima, wil je een moreel mens zijn, doe dan afstand van verdommend (dom makend) materialisme en volg mij". Maar zo ver gaat het idealisme van de keurig nette burgerman niet. Jezus staat alleen en de geldhandel bloeit en terwijl de goudstukken uit de hemel regenen sterft Jezus moederziel alleen aan het kruis.

Dat schijnt het lot te zijn van mensen die God niet dood willen verklaren. Ze vertegenwoordigen de idealen van de mensheid, maar omdat ze die idealen serieus nemen (hetgeen niet de bedoeling is in opportunistenland waarin 'moraal' alleen maar geestelijke gemakzucht mag zijn) worden ze in de steek gelaten, verkocht, verraden en zelfs gedood.
Wat dat betreft zijn we allemaal 'rijke joden'. De rijke jood, gezien als een door blinde machtsdenkers in stand gehouden stereotype, bestaat omdat wij hem die macht gunnen. Wanneer het stereotype de wereld regeert kunnen wij 'de rijke jood' in onszelf vrij spel geven. We verkopen het idealisme en jagen de anarchisten (waar het evangelische woord Jezus naar verwijst) weg.