De planeten Jupiter en Saturnus vertegenwoordigen volgens de astrologische traditie de naar orde, strevende, gewetensvolle mens.
Waar mensen beweren dat de normen en waarden in onze samenleving hersteld moeten worden en dat 'wet en orde' gerespecteerd dienen te worden, daar zijn de planeten Jupiter en Saturnus werkzaam.
Op zichzelf genomen is de invloed van Jupiter en Saturnus positief. Ze willen de orde handhaven en het recht verdedigen, waarbij ze het gewoon vinden een aantal regels op te stellen waaraan het menselijke gedrag dient te voldoen.

De joden claimen de moraal, maar dat is natuurlijk doodgewone onzin, want toen de joden hun moraal ontwierpen waren in alle buurlanden de astrologen zeer actief bezig met hun wetenschap en zij wisten drommels goed hoe de wereld in elkaar zat.
Hun wereldbeeld was alomvattend. Zij wisten, op grond van hun astrologische kennis, dat de Wet een onderdeel van het bestaan diende te vormen, waar de joden de Wet tot God wilden uitroepen, waaraan al het andere ondergeschikt gemaakt diende te worden. Van het 'goddelijke' werd (simpel uitgedrukt) een doodgewoon mensenhandeltje gemaakt.
Dankzij dat vals-morele vergoddelijkingsproces (wij bepalen wie god is en wie onze 'god' afwijst is goddeloos) hebben de planeten Jupiter en Saturnus (orde en gezag) een negatieve klank gekregen. Ze werden gelijkgesteld aan conservatisme en beperkende behoudzucht.
Alles wat rebels was verzette zich daarom tegen deze 'autoritaire tendens'. Jodenhaat was in feite autoriteitenhaat. Niet de Wet moet op de eerste plaats staan, maar de Vrije Geest, die door sommige mensen vereenzelvigd werd met het verstand (of de ratio).
Een belangrijk vertegenwoordiger van het rationele verstandsdenken was de filosoof Spinoza. Vanwege zijn radicale opvattingen kwam hij in conflict met de orthodox-joodse gemeenschap waar hij deel van uitmaakte. Dat konflikt liep zo hoog op dat Spinoza uiteindelijk in de ban werd gedaan.
Het verstandsdenken werd veroordeeld. Men koos voor een primitieve vorm van wetshandhaving. God is de Wet en de Wet veroordeelt de opstandige mens. Een andere functie heeft de Wet niet.

In de jaren zestig kwamen overal in de wereld jongeren in opstand tegen wat zij noemden het 'starre autoriteitsdenken van de gezagsdragers' (denk aan 'Tien over rood', het partijprogramma van Nieuw Links).
Het was echter zeer merkwaardig dat zij niet kozen voor de suprematie van het nuchtere, logische verstand, zoals de filosoof Spinoza dat wel deed (omdat hij ondanks alles de orde wilde handhaven..), maar dat zij kozen voor het hersenloze heiligverklaren van de ideologie, een daad die verborgen werd achter een masker van rebellie.
De termen 'aquarius', 'roes', 'drugs' en 'vrije sex' vielen, termen die horen bij de zogenoemde 'nieuwe planeten': Uranus en Neptunus.
Oud werd tegenover nieuw geplaats, op een confronterende wijze, die een intelligent samengaan onmogelijk maakte. Het gevolg was dan ook dat het 'nieuwe' op zo'n manier werd aangepast, dat het geen bedreiging meer vormde voor het oude.
De nieuwlichters werden, omdat ze het oude niet konden aanpassen, de slaven van de regenten. En omdat ze niet veranderd zijn, dragen ze nog altijd die slavenfilosofie met zich mee...

Belangrijke vertegenwoordigers van deze schizofrene slavencultuur zijn de Amerikaanse presidenten Bill Clinton, Bush en Obama. Ze kiezen niet voor het nieuwe en ze kiezen niet voor het oude. Ze zweven in het luchtledige en dat betekent dat tijdens hun presidentschap van alles gebeurt, zonder dat ze er enige invloed op uitoefenen. Ze hadden er net zo goed niet kunnen zijn...

Het New Age-denken wil dat normloze luchtledige opheffen. Nieuw en oud horen op een intelligente wijze samen te gaan. Geweten en vrijheidsdrang sluiten elkaar niet uit. Je hoeft de starre conservatieve machtsdenkers niet als slaaf te dienen, wanneer je de orde verdedigt. Dat is wat het holistische New Age-denken de schizofrene Westerse leiders te vertellen heeft.
De schizofrene jaren-zestig rebellen wilden een oud autoritair systeem hervormen, maar ze hebben dat primitieve systeem alleen maar versterkt en er een dekmantel van degelijke, ouderwetse schijnheiligheid over heen gedrapeerd, die met behulp van wat ze noemen 'de wetenschap' onaantastbaar wordt gemaakt.
Wetenschap is niet langer een onverzettelijke wil tot weten, nee, wetenschap is verworden tot een aan beperkte regels gebonden kunstje dat in dienst staat van de macht.

"De echte hervormer", stelt Franz Kafka in zijn dagboeken, "is de mens die in zijn eentje tegen de stroom durft in te gaan..."