Zwolle, 6 oktober 1996,
Aan de redactie van de Telegraaf
t.a.v. Henk van der Meyden

Lieve Henk,

Het is je dan toch gelukt! Met een 'woordenschat van slechts121 woorden' opgenomen worden in het jubileum-nummer van de Volkskrant...
Nooit mocht je bestaan. Alles wat je werd gegund was de leegte van het Grote Linkse Negeren... Maar nu hoor je er eindelijk bij... De anonimiteit is doorbroken... Links Nederland kent je...
Goed, als karikatuur, als boeman, als rare idioot, een vent die volgens de Volkskrantbiograaf de woordenschat van een kleuter bezit ("121 woorden"), maar daar heb je natuurlijk mooi maling aan!
In een interview met Willebrord Frequin heb ik je ooit horen beweren dat er in feite twee Henk van der Meydens bestaan.
Een die van glamour en glitter houdt en die heel erg gericht is op status, rijkdom en eer (een niet bijzonder sociaal ingesteld personage dat, zoals je zelf hebt toegegeven, in het begin van je carrière veel te sterk aanwezig was..) en een wat minder ambitieus personage - de rustige en gevoelige zullen we maar zeggen, want een gedetailleerde omschrijving geef je niet - die zich liever op de achtergrond houdt.
De rustige Henk van der Meyden zal - neem ik aan - hartelijk kunnen lachen om het beeld dat Ben Haveman in de Volkskrant van de ambitieuze showbizzjournalist schetst, vooral wanneer hij hem typeert als de onweerstaanbare Dracula van het showbizzbos...

Ik in elk geval kon bij het lezen van die omschrijving - daar ben ik heel eerlijk in - een zich naar voren dringende grijns niet onderdrukken. Ik val wel op typen die een beetje scherp uit de hoek kunnen komen - hoewel ze niet met een lading, oneerlijke valsheid aan moeten komen zetten - want daar houd ik helemaal niet van.
Graaf Dracula, dat is echt zo'n figuur die helemaal bezit wil nemen van een ander. Hij zet zijn tanden op een welhaast dierlijk-erotische wijze in de nek van het slachtoffer..; en die indruk wek jij ook wel een beetje als je aan het interviewen bent. Je wilt als het ware de kijkers bloed laten zien - ze bij hun strot grijpen - zodat ze emotioneel geraakt worden.
Daarom kan ik er ook lachen - om die opmerking van Ben Haveman - want goede satire is altijd een klein beetje waar.
Dat kleine beetje waarheid ga je aandikken, opblazen, op dezelfde wijze zoals jij in het blad Privé het gevoelsleven van Hollandse artiesten met behulp van veelkleurige, bij tijden wat kitscherige, tinten een glans van onwezenlijke echtheid probeert te geven, en juist door die onwerkelijk aandoende manier van overdrijven ontstaat uiteindelijk het lacheffect.

Ben Haveman, een wat somber ogende man die eigenlijk nooit zichzelf als grappenmaker manifesteert, hij moet altijd de kneuzen en de zielepoten interviewen - wat dat betreft is hij jouw tegenpool: jij de verfijnde edelman die gouden sieraden draagt en hij de rauwe man van de straat die met behulp van een roestig blik en een versleten stoffer stront moet ruimen - toont in zijn satirische artikel meer niveau dan de vreemde potentaat Joep van het Hek, die ik in de VARA-uitzending van zijn one-man-show weer eens op de vals-moralistische toer zag gaan.
Geen stijl, geen klasse, geen niveau. Echt van dat studentikoze corpsballencabaret waar laveloze zuiplappen bulderend van het lachen van achterover slaan - een houding die ik nooit begrepen heb.
Ze zeggen dat Joep niets moet hebben van opschepperige, arrogante corpsballen, dus misschien is mijn indruk volledig fout, maar zodra hij het toneel opkomt - niet als JOEP, maar als Y(O)UP - weet ik gewoon: deze persoon heeft mij niets te vertellen: hier heerst de wet van de grote pot met bier en de grote arrogantesmoel - een wet die, zoals je ongetwijfeld weet, de drijvende kracht is achter het bestaan van het opgeblazen brallerige rechtse studentendom.

Met verbazing heb ik een uur lang naar het lachende linkse publiek geluisterd. Toen was mijn geduld op en ben ik overgestapt naar André van Duin.

De druipers-mop die Joep rondom jouw persoon opbouwde vond ik ronduit smakeloos, niet vanwege de druiper, maar vanwege de fantasieloze voorvoeging 'Duits'.
'Henkiepenkie van der Meyden heeft in een Duitse homotent een druiper opgelopen..., een Duitse druiper...'
En maar lachen, het linkse intellectuelenpubliek. Hahaha - Duits en een Onnozele Flikker - nou, dat is een goeie - echt zo'n originele jonge-linkse-honden-mop, die je het gevoel geeft dat je met iemand te maken hebt die van na de oorlog is..
En vervolgens met de vinger naar een 'rechtse' ander wijzen en zeggen dat die ander - jij dus - een valse 'moraal-ridder' is..., iemand dus die op een fasoenlijke wijze kwaadaardig wil zijn...

Poeh, zeg ik op mijn beurt: voordat je anderen aanvalt moet je eerst maar eens naar jezelf kijken, valse schat. Want wat uit bier en grote bekken gebrouwen wordt - daar wordt een antimoralistische intellectueel die geen groot lijf en ook geen keiharde stem bezit meestal niet veel wijzer van.
Daarom, beste Henk, bied ik je graag wat mooie, niet al te mannelijk ogende, mannenlijven aan...
Schaam je niet. Tast toe. Zet rustig je tanden er in... Want jij bent tenminste een Graaf, en alles wat edel en koninklijk is - hoe duister ook - kan mij meer bekoren dan plat grauw dat lallend en schreeuwend de Hollandse heteroseksuele revolutie preekt.

Lieve groeten.

Joep en Adriaan

Joep & Het Systeem

Zwolle 29 september 1996,
brief aan de redactie van De Telegraaf,
t.a.v. Petra Janbroers

Beste Mevrouw Janbroers

Als lezer van de Telegraaf wil ik u graag even vertellen dat ik iemand ben die goede smaak erg op prijs stelt. U zult wel denken 'So what?', maar als lezer van de Telegraaf maak ik me daar niet druk over. Zo zijn wij Telegraaflezers niet.
Waar ik me wel druk over maak is over het verschijnsel 'slecht geklede mensen'.
Gisteren zag ik de slechtst geklede man van Nederland op mijn televisiescherm verschijnen: Joep van 't Hek, de man die graag gewoon wil doen maar die desondans zichzelf Youp noemt. Youp.., dat lijkt op YUP, weet u wel...
En weet u wat ik nou zo vreemd vond, mevrouw? Dat deze slecht geklede man, in dat programma dus, op een uiterst lompe wijze de best geklede man van het land - Henk van der Meyden - aanviel. En dat vanuit de vreemde levensovertuiging dat hij - als pinnigheid en lompheid cultiverend schepsel - de vleesgeworden goedheid is.
Dat vind ik het meest ergerlijke aan die vreemde rollenomkeringspolitiek in ons land. Dat nare, pinnige schepselen zich volstrekt niet realiseren hoe verschrikkelijk pinnig en onsympathiek ze in de ogen van gewone mensen zijn.
En als ze zich nou rustig hielden en niet op een moralistische manier aan de weg gingen zitten timmeren, dan was er nog niet veel aan de hand, maar het vervelende is dat de pinnige mensen momenteel zo verschrikkelijk veel te vertellen hebben in dit land.
Dat vind ik echt een zeer beroerde zaak, want pinnige mensen dragen pinnige normen en waarden uit en zij zijn zo verschrikkelijk bazig, dat zij in zachtere exemplaren alleen maar slaven en dienaren willen zien.
Daar moet je als gevoelig mens blij mee zijn, zeggen de beterweters, want hun bazigheid moet je zien als zorgzaamheid - terwijl het volgens mij weinig meer is dan ordinaire betuttelingwoede, gevoed door het onstuitbare verlangen anderen bevelen en orders te geven. Maar ik kan u wel vertellen - mevrouw - dat zachtaardige mensen daar helemaal niet blij mee zijn..
Ik houd van zachte mensen.
Wat zachtaardige mensen vaak zo mooi (maar ook kwetsbaar) maakt is het feit dat ze het kind in zichzelf niet hebben gedood. En dat begrijpen de betuttelaars in dit land niet. Dat er mannen en vrouwen zijn die een gevoelig kind met zich meedragen in hun hart.
Henk van der Meyden, die snapt het wel een beetje, maar die durft er niet voor uit te komen. Die is veel te bang dat de een of andere pinnige toverkol hem met een deegroller de kinderlijke hersenpan inslaat.
Geweld dat schuilgaat achter zogenaamde zorgzaamheid is de ergste vorm van geweld die er is.
Dat onredelijk, zinloos geweld bestreden moet worden, daar zijn we het allemaal over eens. Onze rechtstaat is in het leven geroepen om onredelijkheid te lijf te gaan. Maar we realiseren ons nog altijd niet dat een rechtstaat zonder redelijke mensen helemaal geen rechtstaat is. Een rechtstaat zonder redelijke, rechtvaardige mensen is een terreurstaat, waarin alles wat bazig en pinnig is de toon aangeeft.
En als dat zo is (denk ik bij mezelf), als we alleen maar de bazige pinnen op de troon willen zetten, omdat lieve zachte mensen gehaat dienen te worden, dan kunnen we net zo goed Stalin en Lenin weer terugzetten op hun sokkels, want dan is onze strijd tegen 'het rode kwaad' voor niets geweest!

Laten we weer eens kijken naar de discussie over pedofilie, die op het ogenblik aan de gang is. Want als je over recht praat, dan moet je die gebieden betreden waar mensen volstrekt, totaal en volledig rechteloos worden gemaakt, omdat de harde, pinnige destructieve mens er tot koning is uitgeroepen.
In de pedofiliediscussie gaat men uiterst selectief te werk. Alleen die geluiden die het eigen negatieve standpunt bevestigen worden hoorbaar gemaakt.
Iedereen die ook maar iets positiefs over de zaak wil zeggen wordt weggewerkt. En dat betekent dat we destructief geweld boven redelijkheid en rechtvaardigheid plaatsen. De haatzaaiers en de sadisten bepalen wat goed en slecht is. De liberalen sturen we weg...
Als je redelijk en rechtvaardig wilt zijn - zo stel ik - dan laat je ook die kinderen aan het woord die hele fijne, bevredigende relaties hebben gehad met volwassenen.
Ik bijvoorbeeld ben een volwassen man die als kind zich sterk voelde aangetrokken tot volwassenen. Mijn meest dierbare jeugdherinneringen betreffen geen avontuurtjes met leeftijdgenootjes, maar relaties met volwassenen. Ik was een serieus kind dat in volwassenen gevoelsgenoten zag.
Dat kan. Niet elk kind wil de slaaf van papa en mama zijn.
Als zesjarig kleuterschooljochie was ik verliefd op een volwassen katholieke non. En zij was verliefd op mij. Dat mag je tegenwoordig niet meer zeggen. Dat je als zesjarig jongetje verliefd bent op een volwassen vrouw, en dat je het gewoon fijn vindt om in haar nabijheid te zijn - net zoals volwassen minnaars genieten van elkaars aanwezigheid..
En dat komt omdat zij, de volwassenen, hele harde, negatieve gedachten in hun hoofd hebben, die met liefde helemaal niets te maken hebben.
Ik moet weinig hebben van zulke volwassen wezens, die nooit eens denken aan de belangen van een kinderlijke ander..: pinnige wezens die het kind met badwater weg goien en alleen hun eigen - veelal negatieve gevoelens - groot en belangrijk verklaren en die dwingend willen opleggen aan een ander.
In Paleis Huis ten Bosch - om eens een goed voorbeeld te noemen - hebben de kinderen jarenlang moeten lijden onder het betuttelende geweld van een bazige moeder.
Zoiets verwacht je niet. Je denkt als je in een gouden wieg geboren wordt: "Ik ben Prins, dus ik kan doen wat ik wil", maar dan heb je jezelf lelijk vergist, want Moeder Beatrix zit op de troon!

Wanneer je de geboortehoroscoop van Prinses Beatrix bekijkt, dan zie je dat de niet al te vrouwelijke planeten Mars (bazig, agressief) en Steenbok (streng, autoritair) in haar horoscoop een hoofdrol spelen.
Zulke mensen vormen altijd een bedreiging voor zachte, kinderlijke exemplaren. Die worden onder de voet gelopen. Die moeten 'moederskindjes' worden. Of ze het willen of niet.
Maar niet elk kind is er van gediend dat hij tot schoothondje van 'mama' wordt uitgeroepen. Niet elk kind wil blaffen op commando.
Heeft 'mama' een zoentje nodig, o, dan hoeft zij maar aan het grote belkoord te trekken en dan komt haar kindje gehoorzaam op haar toe gekropen.
Walgelijk vind ik dat, die plakkerige vormen van valse moederliefde. Het is een vorm van op dwingelandij gebaseerde schijnliefde die ik verafschuw.
Ikzelf ben met liefde overgoten als kind, omdat ik sukkelde met mijn gezondheid en erg kwetsbaar en gevoelig was. Maar ik heb ook ontdekt dat de mensen je keihard laten vallen wanneer je in hun ogen geen kind meer bent - of beter gezegd: geen kind meer mag zijn...
Van de ene op de andere dag ben je kind af. En dan kun je dood vallen.

Het gevoelige kind in mezelf registreert die ervaringen en dat zegt: Wanneer het zo is dat er in jullie maatschappij geen plaats is voor kinderen die ouder zijn dan zestien jaar, dan is het misschien beter dat jullie helemaal geen kinderen meer maken, want dan is die zogenaamde zorgzaamheid van jullie grote lariekoek.
Een kind is geen stukje worst dat je uit de worstmachine haalt. Een kind is een mens met een eigen persoonlijkheid en een gevoelig kind blijft ook na zijn zestiende jaar een gevoelig kind.
Gevoelige mensen blijven gevoelige mensen. Kunstmatige grenzen aanbrengen met behulp van het heilig verklaarde begrip 'kind' zijn valse grenzen. En iets dat vals is, blijft in mijn volwassen kinderogen altijd iets gemeens, iets kwaadaardigs, iets onmenselijks en hypocriets.
Daarom heb ik ook een hekel aan de valse moralist Joep van 't Hek.
Die zit steeds maar met zijn grotemensenstem te verkondigen dat je het systeem aan moet vallen - maar die beseft niet dat zijn eigen bestaan een uit staal en beton opgebouwde kooi is, waar schreeuwende grote mannen gevoel en kinderlijkheid in zwakke, verwerpelijke figuren projecteren, terwijl de gevoelige,serieuze buitenbeentjes, die best wat steun zouden kunnen gebruiken, worden buitengesloten....