Zwolle 23 september 1996,
Aan de redactie van De Telegraaf,
t.a.v. Henk van der Meyden

Lieve Henk,

Weet je wat me erg kwaad maakte deze week? Dat een onschuldig ogende jongen, die in een televisie-interview met een van de meest bekende journalisten van Nederland zegt dat alle mensen voor hem gelijk zijn, door een vooraanstaand-links radiomedewerker 'plat' en 'volks' wordt genoemd...
Het zinnetje, waarin Frans Bauer zegt dat hij jou niet belangrijker vindt dan zijn buurman, een man die in de ogen van anderen helemaal niets presteert, tref ik jammer genoeg niet aan in de dagbladversie van het gesprek dat je met hem voerde. Ook geef je geen beschrijving van de met zoetelijke kitsch volgepropte woonwagen van zijn ouders, terwijl juist die Roomse engeltjes, die beladen met harpen en bazuinen door een uit witte wolkjes en azuurblauwe luchten opgebouwde ruimte razen, een juiste weergave zijn van het vrouwelijke, sentimentele dierenriemteken Kreeft, dat volgens astrologen jouw karakter in zo'n sterke mate bepaalt.
Trouwens, nu we het over zoetelijke kitsch hebben..., dat grote, mooie huis van jou, dat je ons vorig jaar vol trots toonde, dat mist de vrouwelijke kitsch, waarmee je het blad PRIVÉ groot hebt gemaakt... Heel eigenaardig vond ik dat...
Het was allemaal erg strak en modern en ordelijk, duidelijk het werk van een ingehuurde binnenhuisarchitect - zo eentje die van elke rijkeluiswoning een emotieloze showroom wil maken - en dat viel me daarom zo op, omdat die strakke, strenge ordelijkheid een ontkenning is van de chaotische wereld die de opmaakredactie van De Telegraaf de lezer aanbiedt.

Het schittert me soms voor de ogen, al die veel te grote koppen die voorzien zijn van uiterst dikke strepen en onderstrepingen..., en omdat ik een op orde en harmonie gericht mens ben, trek ik daaruit de logische conclusie dat de lay-out-redactie van De Telegraaf uit slordige, chaotische mensen bestaat, mensen die alles wat ze zeggen en doen op een schreeuwerige wijze kenbaar willen maken aan anderen - alsof je doof bent, alsof je hun boodschap niet kunt begrijpen wanneer de versterker in een lage stand wordt gezet....
Veranderen kun je ze niet, schreeuwerige sloddervossen, maar een mooie vuistregel kun je ze wel geven. Deze bijvoorbeeld:
Plaats nooit vetgedrukte strepen onder vetgedrukte tekst!
Je bezorgt het ordelijke, nuchtere publiek er namelijk hoofdpijn mee.

Al die dikke, volstrekt zinloze strepen zijn daarenboven een ontkenning van het zachte, liefelijke begrip 'zoet'.
Een dikke streep die nergens naar verwijst is gewoon een keiharde, mannelijke uitdrukkingsvorm - alsof je een naar zachtheid verlangend kind met de zweep om de oren slaat.. Echt die sadomasochistische instelling die ik ooit aantrof in het (nieuw-realistische) literaire tijdschrift Barbarber:
"Kunst, dat is AU" - niet de fictie, maar de realiteit, een opvatting die ik niet afwijs, mits je mensen de mogelijkheid geeft ook voor AU-loze kunst te kiezen...
Realisme is namelijk meer dan mensen met harde feiten om de oren slaan (hetgeen in een wereld waarin blind geloof tot God verheven is bijzonder pijnlijk kan zijn), realisme is ook kiezen voor gewoonheid, alledaagsheid, achter valse schijn de werkelijkheid van de ander ontdekken, kortom, op zo'n manier met het leven bezig zijn dat we elkaar weer als mens kunnen benaderen...

De Vrouwelijke Kleur Wit

Het vrouwelijke AU-loze woordje zoet hoort bij elegantie en verfijning, eigenschappen die astrologisch gezien thuis horen bij de vrouwelijke tekens Vis (androgyn, sterk verlangen naar tederheid), Kreeft (moederlijke, alomvattende liefde) en Weegschaal (zoetelijke elegantie).

De tekens Vis en Kreeft zijn sterk aanwezig in de horoscoop van Frans Bauer, zo sterk dat ze de vaak wat hard en streng makende invloeden van het vaderteken Steenbok naar de achtergrond dringen.
Het strenge woordje 'Calvinisme' (... tis je eigen schuld, draag je lot, klagen heeft geen zin, etc..) is volstrekt afwezig wanneer Frans op het podium staat. Scheppen is niet 'AU' bij hem. Zwarte mannenpakken draagt hij zelden. Wat overweegt is de vrouwelijke kleur 'wit': de kleur van het teken Kreeft, de kleur ook van het allesomvattende, gevende Moeder-denken.

Waar 'zwart' (de kleur van de strenge Steenbok-vader) alles opzuigt en bij een gebrek aan vrouwelijke aanvulling niks teruggeeft, daar staat het teken Kreeft voor geven.
Het beeld van de gevende, zorgzame samenleving is dan ook bij uitstek een Kreeft-creatie. In Nederland wordt de horoscoop van de vader van de verzorgingsstaat, Willem Drees Sr., PvdA politicus en verdediger van het harmoniedenken, gedomineerd door het teken Kreeft.

Vrouwelijke mensen (of ze nu man of vrouw zijn, dat maakt astrologisch gezien niets uit) kiezen voor harmonie, subtiliteit, raffinement en kleur.
Daarom zie ik niet waarom je als liberaal mens, iemand die een samenleving wil scheppen waarin de een niet wordt weggedrukt door een harde, egoïstische ander, niet zou mogen kiezen voor het lieve woordje 'zoet'.
Als zoet werkelijk zoet is, dan kan ik het wondermooi vinden. Dan mogen er oceanen van tranen worden uitgegoten over rode rozen, dat maakt mij allemaal niets uit, want kitsch is alleen dan verwerpelijk wanneer er valse, onechte en hypocriete gevoelens achter schuilgaan.

De linkse elite in dit land heeft er sinds de jaren zeventig (de jaren waarin verbeeldingsrijk flower-power idealisme werd omgezet in primitief-dualistisch polarisatiedenken) een gewoonte van gemaakt om alles wat zoet is belachelijk te maken.
Ben je kinderlijk, speel je met treintjes, lees je stripverhalen, houd je van musicals, ballet, zang en dans, kortom, voel je jezelf aangetrokken tot een beeldenrijke wereld, die volgens astrologen wordt beheerst door de emotionele, fantasierijke dierenriemtekens Vis en Kreeft, dan deug je niet - dan word je door kille luitjes die elke vorm van naïeve, zoetmakende kinderlijkheid in zichzelf vermoord hebben uitgekotst.
Het enige wat die zogenaamd linkse elite daarmee heeft bewezen is dat het volmaakt zinloos is om in een sadistische, ontvrouwelijkte wereld die geen onschuld meer accepteert jezelf het woordje 'elite' toe te eigenen - een woord dat verwijst naar cultuur en beschaving, de overwinning dus van dierlijk, nemend, mannelijk egoïsme.

Lieve groeten.

Tante Suus: 'Nu ik weet dat ik afscheid moet nemen put ik zo veel kracht uit Op rode rozen vallen tranen. Daar zit zo'n hoop in. Als je dat hoort.’ De waterlanders biggelen opnieuw langs haar wangen. Op het scherm zet Frans Bauer het nummer “Waar je ook bent geboren” in.
Zita: 'Het gaat over dat-ie in de woonwagen geboren is. Dat het niet uitmaakt of je arm bent of rijk.....’ (Groene Amsterdammer 1998: Gewoon gezellig.

Kitsch Als Kunst

Jeff Koons: "Some people think that my work is kitsch, but I never see it that way" Interview

"Juist omdat kitsch in staat is om langzaam maar zeker 'zuivere' betrekkingen tot stand te brengen tussen de mens en de voorwerpen die hij gebruikt en die hem omringen, komt aan het licht dat kitsch die 'zekere' esthetiek, die werkelijk creatieve capaciteit, dat formele model is dat zich werkelijk in een groot aantal personen manifesteert.
Kitsch is toegepaste kunst en geschikt gemaakt voor een 'ieders' leven en voor 'alledag'.
Kitsch is ontzettend sterk, onuitroeibaar, zeer uitgebreid en overheersend aanwezig: daarom kunnen we er beter ons voordeel mee doen.