Peter Hilhorst & Ongewenste vriendschappen
Commentaar Wim Duzijn 2003
Peter Hilhorst (politicoloog,7-3-1966) vervaardigt krantenstukjes voor de Volkskrant - net als Jan Blokker, Remco Campert en Jan Mulder.
Zo'n stukje levert geld op en omdat het betrekkelijk waardeloze weggooiartikelen betreft hoef je er niet teveel tijd en energie in te steken, want wat vandaag geschreven wordt is morgen een vergeten prop in de vuilnisbak…
Zo zit het leven in elkaar. 99 procent van wat de mens doet verdwijnt in de prullenbak en van het kleine beetje dat resteert is 99 procent onzin, zodat je als intelligent mens de plicht hebt je te richten op de paar duizendste procenten zinvolle informatie die ons gegeven wordt.
Tot de ene procent informatie die in de meest recente column van Peter Hilhorst (VK 4-3-2003) zinvol is reken ik de volgende zinnetjes:
1. "Een vredesdemonstratie in Spanje. Het beeld wordt gedomineerd door portretten van Marx, Engels en Lenin. Nooit geweten dat het daarom ging in het verzet tegen een oorlog in Irak", en:
2. "Ik vrees dat de mensen die het meest te winnen hebben bij de val van Saddam onacceptabele risico's lopen, juist omdat Saddam zo meedogenloos is."
Wie op een serieuze wijze discussieprogramma's in de media volgt ontdekt dat de meeste mensen woorden gebruiken zonder dat ze zich ooit afvragen waarom ze die woorden gebruiken.
In oude wijsheidsleren (waarin vrijwel altijd de ernstige, onafhankelijke mens centraal staat) wordt daarom gesteld dat de mens een gefragmenteerde praatdoos is - een soort bandrecorder met banden die tientallen sporen bevatten die - in theorie - een fraai ruimtelijke audio-effect zouden kunnen scheppen - ware het niet dat de een of andere gek in onszelf de informatie door elkaar heeft gehaald zodat het tegelijkertijd beluisteren van de vrijkomende signalen de luisteraar die in staat is alles te horen alleen maar schele hoofdpijn bezorgt.
Dat is de reden, volgens de oude wijzen uit het Oosten, dat de wereld is onderverdeeld in afgestompte mensen, die hebben geleerd wartaal klakkeloos over te nemen – zodat ze nooit iets werkelijk zullen begrijpen omdat ze luisteren om niet te hoeven horen - en mensen die zichzelf een geluidsdemper hebben opgezet, een soortement Dolby-ruisonderdrukkingssysteem, dat er zorg voor dient te dragen dat alles wat als 'ruis' dient te worden opgevat wordt onderdrukt. Dat systeem filtert dus ongewenste informatie weg, zodat datgene wat overblijft het 'echte signaal' kan worden genoemd.
Hoewel het merkwaardig mag worden genoemd dat de oude wijzen uit het Oosten al op de hoogte waren van moderne Dolby-ruisonderdrukkingssystemen kan gesteld worden dat deze wijze oude mannen (die de voorlopers waren van de Ayatolla's in Iran – wijze mannen, die nog altijd niet schijnen te beseffen dat de Koran een boek is dat volgepropt is met ruis, die weg gefilterd moet worden…) het gelijk aan hun zijde hebben.
Peter Hilhorst realiseert zich niet dat hij een ruisverspreider is, zoals de meeste Volkskrantcolumnisten opereren vanuit de naïeve onwetendheid dat wat zij maken chaotische wartaal is die zonder filtering volmaakt onbegrijpelijk is.
Gelukkig ben ik iemand die de oude wijzen uit het Oosten serieus neemt - en daarom zit er in een hoekje van mijn hoofd een zeer verfijnd Dolbysysteem - niet B of C, maar DBXL - dat alle foutieve informatie wegwist, zodat de paar duizendste procenten echte info – waar het in het leven om gaat - overblijft.
En dat is precies de reden waarom alle stukjesschrijvers in dit land mij haten, omdat zij de mening zijn toegedaan dat een man met een ruisonderdrukkingssysteem in zijn hoofd niet deugt!
Hoe het ook zij, wie er ook gelijk heeft, ik koester mijn Dolby DBXL systeem en wendt mij daarom vol optimisme naar de twee zinnetjes die dit wijze wonderproduct van mijn geest als zinvol heeft doorgelaten…
Zinnetje 1 stelt dat het verzet tegen Saddam Hussein niets te maken heeft met de tegenstelling 'links-rechts'.
Zinnetje 2 zegt dat verzet tegen Saddam gevaarlijk is omdat hij geen principes heeft en alleen maar een 'meedogenloze man' is.
Ik heb me altijd verzet tegen de demonisering van Saddam Hussein, juist ook omdat ik als anarchistisch buitenbeentje weet dat mensen die door de kleinburgerij worden uitgekotst gedwongen worden een negatief masker op te zetten, waartegenover de kleinburger zijn 'goede gezicht' kan plaatsen.
De kleinburger is niet goed, maar hij maakt zichzelf goed via de demonisering van de ander, en dat komt omdat hij een zeer klein denkraam heeft, dat alleen maar daarom groot lijkt, omdat alle mensen die hem of haar intelligent vinden ook geestelijke minmiputters zijn.
In de oude gnostisch (Hellenistische) geschriften lees je dan ook hoe de mens die door God als 'verlosser' naar de wereld wordt gezonden zich erover beklaagt hoezeer de machten der duisternis hem belagen met negatieve invloeden:
Zij gaven mij een bitter gezicht - lees je in een klaagzang - en zij zorgden ervoor dat ik de mensen geen positieve boodschap kon brengen...".
Die wijsheid is niet zomaar wat onzin. Iedereen die zich ooit heeft opgehouden in de marge van de samenleving weet dat er zoiets bestaat als negatieve energie die de eigen positieve identiteit probeert weg te drukken.
Dat betekent dat we in een wereld leven waarin diegenen die positief zijn ingesteld de grootste moeite hebben zichzelf te handhaven. De negatieve mens heeft de werkelijkheid simpelweg op zijn kop gezet (zwart is wit, klein is groot, etc..) , hetgeen betekent dat de wijze mens moet streven naar (zoals Nietzsche het uitdrukt) een herwaardering van alle waarden.
Mensen die niet weten dat 99 procent van hetgeen ze doen en denken onzin is zullen die herwaardering van waarden nooit in gang kunnen zetten. Ze zouden eerst moeten leren schrappen. Stil nadenken met een dik rood potlood in de hand en daarna resoluut krassen en schrappen.
Maar wie durft een dergelijke onderneming in gang te zetten? De redactie van een dagblad verwacht minimaal vijfhonderd woorden. Dus wat te doen wanneer je na een serieus schrapproces maar vijf woorden overhoudt?
Peter Hilhorst zou het antwoord niet weten. Vijf woorden overhouden en dan toch iets zinnigs zeggen? Kan dat?
Dat het kan wil ik in dit artikel bewijzen, door aan te tonen dat je op grond van de vijf zinnige woorden die je overhoudt een serieus verhaal in het leven kunt roepen waarin de lezer duidelijk wordt gemaakt waarover er wordt gepraat: 'de links-rechts-tegenstelling' en 'meedogenloze mensen'.
Marx, Engels en Lenin kunnen worden gezien als linkse geesten, hetgeen betekent dat zij zich afzetten tegen een rechtse mentaliteit die zij asociaal, wreed en meedogenloos noemen.
Saddam Hussein is ook links, zodat ook hij zich wil afzetten tegen politieke en religieuze systemen die asociaal, wreed en meedogenloos zijn.
Toch zegt Peter Hilhorst dat we de rechtse mensen waartegen Saddam zich afzet niet wreed en meedogenloos mogen noemen, omdat er maar een man meedogenloos is: Saddam Hussein.
Hoewel hij een hele column volschrijft met non-informatie - ruis die niet bestand is tegen mijn geavanceerde Dolby DBXL-systeem - kan hij de lezer niet duidelijk maken waarom Saddam Hussein meedogenloos is en wij met z'n allen niet.
Links-Rechts-Meedogenloos. Daar gaat het om. Daar wil ik iets over weten. Maar wie geeft mij het antwoord? Alles is ruis en omdat we ruis willen horen slaan we alles wat de ruis kan onderdrukken dood. Maar is dat zinvol?
Peter Hilhorst wil niet meedogenloos zijn. Maar als je dat niet wilt, dan zul je alles wat meedogenloos is moeten aanvallen (dus niet die ene man) en dan zul je jezelf ook moeten afvragen wie er begonnen is met de meedogenloosheid, omdat menselijk gedrag altijd bestaat uit acties en reacties.
Wanneer mijn buurman mij treitert en sart, wanneer hij hard schreeuwt en danst op een houten vloer en 's nachts met grote drilboren mijn slaapbehoefte frustreert, dan ontstaat er in mijn hoofd woede en meedogenloosheid - het verlangen een groot geweer te pakken waarmee ik de lawaaimaker kan elimineren.
Ben ik nu een misdadiger, het ultieme kwaad, waartegen goede mensen ons moeten beschermen?
Volgens de ruisproducerende burgerman wel, maar volgens de objectieve wetenschapper die een Dolby DBXL systeem in zijn hoofd heeft ingebouwd niet.
Het is niet juist - stelt hij - dat het mensen wordt toegestaan een ander dood te sarren. En wanneer de overheid niets doet tegen het voortdurende gesar van lawaaimakers dan is het kiezen voor meedogenloosheid de enige manier om jezelf te handhaven.
Dat is trouwens het uitgangspunt van heel ons morele handelen. Wanneer wij de tot duivel uitgeroepem politieke leider Milosewicz weg willen werken dan kiezen we voor meedogenloosheid. We leggen de zaak niet voor aan een internationaal gerechtshof, hetgeen juist en mededogend zou zijn, nee, we sturen een vloot van bommenwerpers op hem af, die vervolgens een heel land gaan platgooien op een wijze die de totale ontkenning is van alle zachte gevoelens van compassie en medelijden die we - gezien onze afkeer van meedogenloosheid zouden moeten bezitten - en pas nadat we onze meedogenloze orgie beëindigd hebben gaan we op zoek naar ‘recht’ – dat in feite niks anders is dan op meedogenloze bestraffing gericht onrecht.
Peter Hilhorst verwerpt die meedogenloosheid niet. Er zijn omstandigheden – zo is de impliciete bewering die in zijn betoog is ingebouwd - waarin een mens meedogenloos moet zijn en hij ziet niet in dat het daarom volstrekt onzinnig is om dat begrip toe te passen op een ander, omdat ook de ander te maken heeft met omstandigheden die een houding van meedogenloosheid aanmoedigen en in stand houden.
Wat dus overblijft is de vraag of de links-rechts-tegenstelling iets te maken heeft met het conflict. Het antwoord daarop kan alleen maar bevestigend zijn. Israël wordt al tientallen jaren lang gedomineerd door extreemrechtse krachten, die zich ten doel stellen op een volstrekt meedogenloze wijze alles wat links is te vernietigen.
Wanneer mensen dan ook borden met Marx, Engels en Lenin omhoog houden, dan zul je in de eerste plaats de symboolwerking van dat protest moeten erkennen, hetgeen betekent dat je jezelf identificeert met de verlangens die de linkse beweging altijd heeft gehad: opkomen voor de zwakken die door de meedogenloze sterken worden onderdrukt.
Dat is wat Saddam ook doet en dat is precies de reden waarom meedogenloos rechts hem weg wil hebben, omdat meedogenloos rechts niet het mededogen heilig heeft verklaard maar de meedogenloze 'Blut und Boden'-theorie die stelt dat je het eigen land nooit mag delen met een als vreemd beschouwde ander.
Saddam Hussein is nooit een rechtse fanaticus geweest. Rechtse fanatici (Khomeiny die extreme onverdraagzaamheid predikte, het feodale bewind in Koeweit dat op een meedogenloze wijze 350000 Palestijnen het land heeft uitgejaagd, Ariel Sharon die met zijn meedogenloze 'Ijzeren Vuist-ideologie' op een zeer directe wijze verantwoordelijk kan worden gesteld voor het Palestijnse vluchtelingenprobleem) proberen hem hun eigen fanatieke, meedogenloze smoelwerk op te plakken, zodat het beeld dat wij van hem hebben grotendeels een waanbeeld is.
Wie gnostische geschriften leest (geschriften waarin een redelijke verlosser centraal staat) ontdekt dat de man die daar als verlosser wordt beschreven zich erover beklaagt dat hem een 'bitter gezicht' wordt opgeplakt. Hij moet het leven van een uitgestotene leiden en ontdekt als uitgestotene dat de meest wrede en krankzinnige despoten zichzelf een zachtmoedig gezicht van naastenliefde hebben opgeplakt, een mooi masker, waarachter alleen maar kilheid, liefdeloosheid en wrede meedogenloosheid schuilgaan.
Dat betekent dus dat machthebbers een volstrekt onschuldige, redelijke man die alleen maar de wreedheid van de blinde macht bloot wil leggen af proberen te schilderen als een duivel.
Hetgeen tot de conclusie leidt dat je uiterst voorzichtig om moet springen met mensen die door zich 'goed' noemende mensen worden gedemoniseerd. In veel gevallen namelijk is de duivel die wordt bestreden weinig meer dan de eigen meedogenloosheid die in een gemanipuleerde ander wordt geprojecteerd.
God, simpelweg gesteld, kan de Duivel himself zijn...
(Zwolle 4-3-2003)