Donovan: "We are all one shining Being"
Waarom accepteren we schizofrenie als leidend machtsbeginsel?
Morele Onbenulligheid
Taoisme & de GROTE KNOTS van Bush & Blair
De domheid van de principeloze macht
Een pragmaticus die geen pragmaticus wil zijn
De Schizofrenie Van Jabotinsky
Pragmatisme versus Utopie
Irak & Chinese Astrologie
Moshe Arens & de Europese as van het kwaad

Wij, de volken van de verenigde naties vastbesloten komende geslachten te beveiligen tegen de oorlogsgesel, die tweemaal gedurende ons leven onuitsprekelijk leed over de mensheid heeft gebracht, en opnieuw het vertrouwen in de grondrechten van de mens, in de waardigheid en waarde van de menselijke persoon, in gelijke rechten van mannen en vrouwen, alsmede van grote en kleine volken te bevestigen, en voorwaarden te scheppen, waaronder gerechtigheid en eerbied voor de verplichtingen, die uit verdragen en andere bronnen van internationaal recht voortvloeien, gehandhaafd kunnen worden, en sociale vooruitgang en betere levensstandaarden in grotere vrijheid te bevorderen
en te dien einde
verdraagzaamheid te betrachten en te zamen in vrede met elkaar als goede naburen te leven, en onze krachten te verenigen om internationale vrede en veiligheid te handhaven, en door de aanvaarding van beginselen en de instelling van methodes te verzekeren, dat wapengeweld niet zal worden gebruikt behalve in het algemene belang, en ter bevordering van de economische en sociale vooruitgang van alle volken een internationaal apparaat te gebruiken
hebben besloten onze pogingen te verenigen om onze doeleinden te bereiken. (Klik voor bron)

Donovan: "We are all one shining Being"
Interview met Donovan Leitsch, april 1998

In 1965, Donovan, then a nineteen year old folksinger, entered the British pop charts with his folk ballad “Catch the Wind”. He was quickly dubbed “Britain's Bob Dylan”.
In the next five years he produced many hit singles (Sunshine Superman, Mellow Yellow, Atlantis etc.) and albums. Pictured in flowing robes and beads on his 1968 album, A Gift from a Flower to a Garden, he became an icon of the times, a symbol of Flower Power.

When I was 14 or 15 I wanted to be a protest singer like Pete Seeger and Woody Guthrie.
My father was a socialist and worked with the unions. I thought change was to change the government and to change from one system, capitalism, to socialism and to make the poor of the world happy. but when I opened the book The Way of Zen by Alan Watts and I opened up the Diamond Sutra, and Lao Tsu’s Tao te Ching, I realized that the problem of suffering was much deeper than governments and social problems.
The problems were very deep. They were nothing short of changing the way we look at reality. Therefore I became a teacher, or a reflection of the teachings. Phil Ochs, the great protest singer, said I had given up protest, and Joan Baez said to Bob Dylan, “He’s given up protest.” But what I had given up was looking for the answer in social change.
The change was to be a spiritual change.

As young people, John Lennon, George Harrison, myself, Carlos Santana and other spiritual seekers in pop music, we wanted to know the answer but we found a question:
How do you convince the rest of the western world that they are ill, they are mentally ill, that they have a sickness and that they have lost the way?
How do you teach that? You cannot teach that in the normal sense. You have to encourage a spiritual call, so we devoted ourselves to making songs which would have a spiritual call inside of them, hoping to awaken an awareness with this music. And other people in the arts felt the same, also in books, New Age writers and many many others felt this.

Het Goddelijke Mysterie van de Eenwording
Wim Duzijn, in: 'Gerard Reve: De Liefde en de Dood'

Zijn grootste tegenstanders trof Gerard Reve aan in het strenge, meedogenloze calvinistische kamp, want daar ligt blijkbaar de Goddelijke wereld die hij zoekt: bij de strenge bestrijders van zijn bij elkaar 'gelogen' werkelijkheid.

De Israelische samenleving zit vreemd in elkaar. Ytzhak Rabin wordt tijdens een vredesbijeenkomst vermoord door een joodse fundamentalist en oorlogszuchtige mensen die volgens Lea Rabin een klimaat hebben geschapen waarin fundamentalisten worden aangemoedigd dood en verderf te zaaien - Benjamin Netanyahoe en Rehavam Zeëvi - staan op een hypocriete wijze aan zijn baar, om de wereld te laten zien hoe groot hun verdriet wel niet is.
Netanyahoe en Zeevi vertegenwoordigen de extreem-rechtse opvatting dat Arafat een terrorist is. In hun ogen is Arafat niet de president van een staat die zich probeert te bevrijden van het juk dat een bezettende macht haar heeft opgelegd, maar een zielige figuur die de rol van president probeert te spelen in een land dat altijd en eeuwig joods zal blijven.
Alles wat zij de Palestijnen gunnen is een beperkte vorm van zelfbestuur. Niet vanuit een opvatting van rechtvaardigheid. Nee, je geeft de Palestijnen een vorm van neprecht, zodat je ze niet de burgerrechten hoeft te geven waarop ze in een geciviliseerde maatschappij recht hebben.
Alle moeilijkheden vloeien in feite voort uit de ideologische stelling dat voor alles het joodse karakter van de staat Israel gehandhaafd moet blijven. Daarom mogen de Palestijnen op de Westbank geen gewone burgers zijn, omdat ze dan op een democratische wijze de macht kunnen veroveren in Israel.
Maar omdat ze ook geen eigen staat mogen hebben, omdat Israel weigert de strijd aan te gaan met het religieuze deel van de bevolking dat heilig gelooft in een verbond tussen 'God' en 'Het uitverkoren volk', daarom moeten ze akkoord gaan met een vorm van recht die strikt juridisch gezien onrecht is. (Uit: Arafat in het brandpunt van de haat)

Waarom accepteren we schizofrenie
als leidend machtsbeginsel?
Commentaar Wim Duzijn 2002

Israel confronteert ons met de vraag waarom politiek leiderschap in onze zogenaamd moderne wereld schizofreen leiderschap moet zijn.
Het is een vraag die binnen de wereld van het anarcho-liberalisme een doodgewone vraag is, die zo verschrikkelijk gewoon is dat zij welhaast de belangrijkste vraag is die gesteld kan worden.
Anarcho-Liberalisme is valse, onvrij makende, autoriteit aanvallen en dat betekent dat je jezelf afvraagt wat de essentie is van valse autoriteit.
Je zou het schandalig kunnen noemen dat in een moderne democratie, waarvan de essentie een voortdurende controle van de machthebbers (en hun machtsdenken) behoort te zijn, anarcho-liberale critici weinig of niets te vertellen hebben.
In sommige landen hebben ze meer vrijheden dan in andere landen, maar hoe het ook zij, vrijwel altijd mag kritiek op machthebbers in onze Westerse schertsdemocratieën alleen geleverd worden door mensen die zich bereid verklaren geen fundamentele vragen te stellen, vragen die zicht kunnen bieden op de valsheid en de onbetrouwbaarheid van politieke leiders.
Het feit dat alle westerse regeringen kritiekloos de schizofrene, ronduit waanzinnige machtspolitiek van de staat Israël steunen wijst er op dat onze machthebbers vals-autoritaire machthebbers zijn.
Vanuit democratisch oogpunt deugen ze niet, omdat democraten nooit akkoord mogen gaan met de vernietiging van democratische waarden: niet op een directe wijze en natuurlijk ook niet op een indirecte wijze.
De steun aan de schizofrene machtspolitiek van Israël leidt tot een ont-waarding van de politieke filosofie van het westen. Die filosofie is in feite weinig meer dan een reeks lege, inhoudsloze frasen. We bedrijven geen democratische politiek, nee, we verkopen intellectualistisch klinkende, maar wel zeer holle, frasen aan mensen die een beroep op ons doen, en daarmee maken we van onszelf marionetten, die willoos aan de touwtjes van de religieuze en politieke waanzinnigen bungelen. (Uit: Eenvoud en Starre Principes)

Uit naam van het recht rechtsgevoel vernietigen

Schizofrenie roept onvermijdelijk chaos en onrecht op, en dat is ook de bedoeling. Niet de orde wordt gediend, maar de wanorde. Het verzet van de naar recht verlangende Palestijnen moet worden gebroken en daarom wordt er gezalfd, met mooie woorden gesmeten, in de hoop dat de Palestijnen zo verdeeld raken dat ze nooit meer de moeite zullen nemen te vechten voor zoiets onzinnigs als 'Goddelijk Recht'. Uit: De God van de Oorlog

De Derde Weg

Een mens mag een idealist zijn, hoe hard de miljonairs ook schreeuwen dat idealisme wijst op een hersengebrek.
Je bent niet gek als je een idealist bent. Je bent niet ziek als je schizofrenie afwijst. Je mag jezelf gewoon verstandig noemen wanneer je de werkelijkheid belangrijker vindt dan de theorie.
Opheffen van de schizofrenie is de essentie van de Derde Weg! (Uit: De Derde Weg, deel 1)

Morele Onbenulligheid
Uit: Leon de Winter en het Goede Voorbeeld

De tweede wereldoorlog heeft het denken over fundamentele geestelijke zaken in ons land lamgelegd. Moralisten (onder leiding van de schrijver Harry Mulisch) en nihilisten (met als geestelijke voorman de eeuwig slecht gehumeurde schrijver W.F. Hermans) bepaalden het intellectuele klimaat.
In het schemergebied daartussen in bungelden wat mindere goden - naast de merkwaardige, ongrijpbare figuur Gerard Reve, een man die gedwongen werd zijn spirituele principes ondergeschikt te maken aan de geile, liefdeloze verlangens van een op sexueel genot jagende troep onverschillige homosexuelen - die giechelend en kirrend weghollen wanneer je het zakelijke, 'onvrolijke', begrip intellectueel in de mond neemt.

Veel mensen zullen mij deze kritiek niet in dank afnemen. Dat komt omdat zij moralistisch, nihilistisch en onverschillig willen zijn, zonder dat de anderen dat weten.
Voor het oog van de wereld ben je 'goed' - maar stiekem, zonder dat de anderen het weten, ontken je alle mooie principes en gehoorzaam je - net als alle onwetende anderen - een dode, liefdeloze, sadistische god, die zonder erbarmen alles wat liefdevol, wijs en intelligent is naar de hel verwijst.

Een fraai voorbeeld van deze morele schizofrenie is de Nederlandse schrijver Leon de Winter, een man die het als zijn taak ziet 'de' staat Israël te verdedigen. Het woordje 'de' wordt tussen aanhalingstekens geplaatst, omdat de huidige staat Israël geen echte staat is. Het is een staat in ontwikkeling. Daar moeten we ons goed van bewust zijn. Daarom is het optreden van De Winter ook zo onverstandig. In plaats van te wijzen op de noodzaak van groei en ontwikkeling en te pleiten voor het aan de kaak stellen van de gebreken die het huidige systeem vertoont, probeert hij kritiek op Israël op een uiterst emotionele (en derhalve onverstandige) wijze te weerleggen met behulp van argumenten die alleen maar aantonen hoe gebrekkig en primitief het morele systeem is waar hij deel van wil uitmaken.

De Schizofrene Maatschappij
Commentaar Wim Duzijn (Kunstreligie blog)

"Dictatoriaal en egoïstisch", zo kenschetste een inwoner van Leipzig het beleid van de Oost-Duitse socialistische partij.
De les die je hier uit kunt trekken ligt nogal voor de hand, hoewel de Nederlandse vereniging van verklarende en interpreterende linkse intellectuelen, die na het wegebben van de algemene vreugderoes de beeldbuis in bezit genomen heeft, daar met geen woord over rept:
De zich 'socialistisch' noemende maatschappij was in diepste wezen een schizofrene maatschappij - een ogenschijnlijk geordende wereld, waarin mensen het 'goede' wilden, maar het 'kwade' deden. Niet omdat ze het 'kwaad' verheerlijkten, maar omdat ze domweg niet in staat waren het 'kwaad' te beheersen.
Hun positieve wereld was gebouwd op het negatieve, anti-christelijke beginsel dat geen mens in staat is de wereld te overwinnen. Wijsheid bestaat niet. De wereld is een kil, materialistisch gegeven, waarin alleen degenen die macht bezitten kunnen overleven. Je slaat - de ander slaat terug - en je slaat harder - en nog harder - en als je maar lang genoeg door gaat blijven de 'goeden' vanzelf wel over...

De GROTE KNOTS van Bush & Blair

De werkelijk intelligente mens wil geen grote knots aanbidden, ook niet wanneer die grote knots hem rijkdom en macht verschaft. Een intelligent mens wil simpelweg intelligent zijn, en daarom zoekt hij naar wegen die hem in staat stellen zijn INTELLIGENTE IK tot ontwikkeling te brengen.

Geestelijke ontwikkeling neemt afstand van religieuze opvattingen die 'God' verpersoonlijken. Wat dat betreft staat Lao Tze met zijn opvatting dat je nooit een tot 'vorm' gereduceerde God mag aanbidden, dicht bij de profeten Mozes, Mohammed en Jezus, die alledrie een persoonlijke God afwijzen.
George Bush en Tony Blair verdedigen de gereduceerde, kleinburgerlijke God van Israel, de God die een tempel (gestold materialisme) wil bouwen waarin de priester ('de messias') als wereldheerser (verpersoonlijkt materialisme) plaats kan nemen.
Zij ontkennen het bestaan van een liberale geestelijke weg die toegankelijk is voor alle mensen. Hun God biedt geen uitzicht op principes die geestelijke verlichting van mensen kunnen bewerkstelligen, nee, hun God is een dictatoriale wildeman met een grote knots, dat heel hard 'IK BEN DE BAAS' roept.

Die primitieve, sadistische machtspolitiek leidt ertoe dat zij streven naar een herhaling van de blunder die Jimmy Carter heeft gemaakt: de Arabieren dwingen vrede te sluiten met het fascisme!
Dat gebeurde toen Anwar Sadat een akkoord sloot met de Israelische leider Menahim Begin, een ex-terrorist die direct verantwoordelijk was voor het bloedbad dat werd aangericht in Deir Yassin, een massaslachting die de exodus van honderdduizenden Palestijnen in gang heeft gezet.
Mensen die zich verbazen over de golf van verontwaardiging die dat akkoord opriep in moslimkringen tonen met hun reactie aan dat zij niet de beschikking hebben over zoiets elementairs als rechtsgevoel.
Vrede sluiten met beulen is mogelijk, maar alleen dan, wanneer de beulen hun excuses aanbieden, en dat is nu juist wat niet gebeurde.
Het vredesakkoord was in feite een vorm van geestelijk (moreel) sadisme: de ander dwingen de laars van de onderdrukker te likken.
Opstand tegen moreel sadisme is vanuit moreel oogpunt geoorloofd, omdat werkelijke moraal altijd het sadisme van de oermens zal bestrijden. Wie dat niet in wil zien toont aan dat hij - ondanks zijn ogenschijnlijke intelligentie - een wildeman is, iemand die geen andere moraal kent dan de Wet van de Grote Knots.

Iran's elite Revolutionary Guards have renewed a call to kill Salman Rushdie, whom Iran condemned to death 14 years ago for allegedly insulting Islam in a prize-winning novel.
The hard-line Guards, Iran's main fighting force, said in a statement that the fatwa - or Islamic edict - issued by the late revolutionary leader, Ayatollah Ruhollah Khomeini, was "irrevocable," the official Islamic Republic News Agency reported late Friday.
Khomeini issued the fatwa against Rushdie on Feb. 14, 1989, ordering Muslims to kill the novelist because he had allegedly insulted Islam in his best-selling novel, "The Satanic Verses."
In 1998, the Iranian government declared it would not support the fatwa, but at the same time the government said it could not rescind the edict as, under Islamic law, that could be done only by the person who issued it..
Khomeini died in June 1989.

De domheid van de principeloze macht
Commentaar Wim Duzijn 2003

In Iran is de macht in handen van mensen die zichzelf 'de hoeders van de wet' noemen. Maar ondanks het feit dat ze zichzelf 'beschermers en hoeders' noemen, houden zij elke wet die op een directe of indirecte wijze wetteloosheid veroorzaakt in stand, terwijl ze zich toch zouden moeten realiseren dat het de taak van elke wetgever is iedere vorm van onrechtvaardigheid en wetteloosheid uit het wetboek dat hij in handen heeft te verwijderen.
De vreemde eigenschap om zelfopgestelde wetten heilig (en onveranderlijk) te verklaren maakt van religieuze systemen barbaarse onderdrukkingssystemen.
Wetten behoren altijd gebaseerd te zijn op fundamentele rechtsprincipes (in een democratie worden die prioncipes vastgelegd in een humanistische grondwet).
Dat is in feite ook de wijsheid die de profeet Mozes met zijn tien hoofdgeboden uitdraagt.
De tien g
Die aan de praktijk gekoppelde wetten maken geen deel uit van de tien hoofdgeboden, hetgeen betekent dat ze al naar gelang de omstandigheden zich wijzigen aangepast of zelfs geheel verwijderd kunnen worden.
Het feit dat de wetgevers in Iran weigeren uit hun wetgeving voortvloeiende vormen van onrechtvaardigheid en wetteloosheid te corrigeren duidt er op dat zij principeloze anti-intellectuelen zijn, die gedreven worden door het sadistische verlangen onschuldige mensen - mensen die het slachtoffer geworden zijn van willekeur - te vernietigen.

Een goede wetgever is die wetgever, die bereid is de wet te veranderen, wanneer blijkt dat de betreffende wet in feite de wetteloosheid dient.

A Fountain Of Life

Seyyed Mohammad Khatami President of the Islamic Republic of Iran

Saddam Hussein: The Ox

Ox people are hard-working and persistent, they can stick at a task longer and go at it harder than anybody. They believe in themselves and tend to classify almost everything into two basic categories, good or bad.
They hold up their high standards as a model and severely judge those who don't aspire to maintain these same ideals. Ox people are not social or party animals, they tend to be quiet when in a party. Although appears to be tranquil, in fact, Oxens are ponderous but impulsive when angry. They are capable of fearsome rages, therefore, it is better not to cross an Oxen.
Ox people are stubborn and dogmatic, they believe in their decision and will never regret. They are also very close to their families. (Source: Chinese Astrology)

The Lion should eat straw with the Ox
From: The Kingom of God: Blueprint for a new society

The prophets demanded that inequalities be eliminated, that the hills be lowered and the valleys filled up, that the great be brought down and the arogant humbled.
They demanded that justice should have priority over cult, exploitation should cease, all must have equal access to resources, the lamb no less than the wolf, and that the lion should eat straw with the ox and not eat the ox.
The prophets continued to urge upon the people the project of a new earth without misery and untimely death such as was and is common among the impoverished; without exploitation of the worker; and without class divisions of the wolf against the lamb; and without oppression of the ox by the lion.
Jesus picked up this egalitarian project and carried it further. The people felt heartened by his liberating deeds, and his words of grace and power. But these very words and deeds, these new interpretations and unconventional gestures and relationships were seen by the establishment as subversive.

Jesus' criticism was directed in the main against the official religion, its theology and its symbol, the Temple.
The Temple was the symbol and center as well, of Israel's economic, political and cultural life. It was through the Temple system that the priests controlled and exploited the people.
In Jesus' understanding, the temple ideology was the central mechanism of oppression. Its power was enormous, irresistible and subtle in that it had succeeded in lodging itself in the conscience of the people. It was clear to Jesus that as long as the people failed to see through and shake off these ideological shackles, their enslavement would continue, even if the Romans were to leave overnight.

Opmerkelijk is dat de joodse gemeenschap in Duitsland na de benoeming van Hitler tot Rijkskanselier zich aanvankelijk uiterst gereserveerd opstelde en pogingen in het werk stelde een dialoog aan te gaan met de nieuwe regering.
Het agressieve optreden van de Amerikaanse en Engelse gemeenschap verzwakte echter de positie van de geassimileerde Duitse joden en versterkte de positie van de zionisten, mensen die - zoals de naam het heel duidelijk zegt - gedreven worden door het verlangen mensen die in hun ogen 'joods' zijn (of moeten zijn) terug te brengen naar 'het heilige land' (Zion).
Wat we ons goed dienen te realiseren is dat je mensen die er niet al te frisse denkbeelden op na houden (en het door Hitler vervaardigde boek 'Mein Kampf' is een onfris boek dat rechts militaristisch machodenken koppelt aan uitgesproken racistische denkbeelden) gematigd kunnen worden of geradicaliseerd.
Door matigend optreden verzwak je hun kracht en toon je hun ongelijk aan (daar waar ze beweren dat joden oorlogszuchtige kapitalisten zijn). Door radicaliserend optreden versterk je ze en lever je hun aanhangers het bewijs van de juistheid van de anti-joodse opvattingen.
De vraag of de geschiedenis anders zou zijn verlopen zonder de felle joodse boycotacties valt niet te beantwoorden. Een feit is wel dat die boycotacties Hitler in de armen hebben gedreven van de fanatici, Duitse antisemieten en joodse zionisten, die geen van allen bekommerd waren om het lot van de geassimileerde Duitse joden, omdat beide groeperingen maar een enkel verlangen voor ogen hadden: het verwijderen van alle joden uit Duitsland.
Vrijwillige emigratie van joden werd aangemoedigd en die politiek heeft ertoe geleid dat in de periode 1933 tot 1940 70 to 80 procent van de Duitse joden Duitsland heeft verlaten.
De wil joden te vernietigen is in de jaren dertig nooit een oogmerk geweest van het Nationaal-Socialisme, zoals dat ook niet het geval is in onze moderne tijd, waarin fanatieke zionistische joden bezig zijn de moslimwereld te radicaliseren.
Het woord 'Holocaust' verwijst naar een periode die in gang werd gezet nadat Amerika en de Zionistische beweging in december van het jaar 1941 Duitsland openlijk de oorlog verklaarden. Die beslissing leidde ertoe dat fanatieke nationaal-socialisten in het voorjaar van 1942 het besluit namen Europa op een agressieve wijze 'jodenvrij' te maken. Die beslissing werd genomen tijdens een bijeenkomst die de naam Wannseeconferentie heeft gekregen (een op op uitnodiging van nazileider Reinhard Heydrich gehouden bijeenkomst van vijftien hoge naziambtenaren in de aan de Wannsee bij Berlijn gelegen Villa Marlier..).

Wie het betoog van Moshe Arens leest, die kan weinig anders doen dan concluderen dat hier een onredelijke fanaticus aan het woord mis, een man die niet in staat is op een koele, kalme, redelijke wijze na te denken.
Moshe Arens heeft zijn gedachtewereld opgebouwd op de volgende naïeve, maar uiterst onredelijke stelling: "Wanneer de Palestijnen gewoon hun land verlaten hadden en vertrokken waren naar andere Arabische landen, dan was er nu niets aan de hand geweest en dan zou er nu een Joodse staat zijn geweest zonder Arabieren, zoals God dat gewild heeft...'
Die gedachte, dat het gewoon is dat mensen zomaar op commando van een agressieve ander massaal hun woonplaatsen verlaten, moeten we accepteren als ‘normaal’. Zolang we die gedachte abnormaal vinden deugen we niet en zullen we uitgemaakt worden voor misdadigers die niet willen vechten voor ‘de goede zaak’, waarvan de essentie is dat we ons geweten daar uitschakelen waar de naam ‘Israël’ ter sprake wordt gebracht. Een uiternate vreemde gedachte wanneer je terugblikt op een Duits verleden waarin doodgewone mensen (joden, zigeuners, homoseksuelen) een tweederangs status werd gegeven binnen een zich moreel superieur wanende maatschappij.

De reeks van onredelijke beschuldigingen die Moshe Arens uit kunnen alleen maar in de categorie lasterpraat geplaatst worden. Ze vormen geen grondslag voor een redelijke discussie, maken zo'n discussie zelfs onmogelijk, en moeten daarom gezien worden als een teken van geestelijke en morele incompetentie.
Je mag van landen in een moderne wereld niet verlangen dat ze vechten voor het wetteloze verlangen van een ministaat een hele reeks van grotere (Arabische) landen buiten de grenzen van de Wet te plaatsen.
En toch komt het betoog van Moshe Arens daar op neer.
Hij eist dat Frankrijk, Duitsland en België hun verzet tegen een oorlog in Irak staken, waarmee hij aangeeft dat in zijn ogen de oorlog tegen Irak in feite weinig meer is dan een Israëlische strafexpeditie.
Israël heeft de afgelopen twee jaren meer dan 500 mensen verloren door de aanslagen van 80 Palestijnse verzetstrijders. Die daad moet gewroken worden, en omdat Irak het Palestijnse verzet steunt moet Irak het voorwerp van de Israëlische wraak zijn. Mensen die verantwoordelijk worden geacht voor het doden van joden mogen niet ongestraft in leven blijven.
Dat fanatieke bestraffingverlangen is in strijd met het internationale recht, maar over dat vreemde, koele internationale recht praat Moshe Arens liever niet.
Hij wordt gedreven door blinde haat- en wraakgevoelens en hij realiseert zich niet dat zijn fanatisme de haatgevoelens bij zijn tegenstanders alleen maar vergroot, zoals ook in 1933 de acties van woedende Engelse en Amerikaanse joden de sluimerende gevoelens van jodenhaat onder het extreemrechtse deel van de Duitse burgers nieuw leven inbliezen.
Wie een herhaling van de geschiedenis wil voorkomen, die zal de onredelijke, blinde krachten van het fanatisme in moeten dammen door ruim baan te maken voor koele, pragmatische intellectuelen, die bereid zijn alle burgers die bij het conflict betrokken zijn te verdedigen.
Moshe Arens weigert te kiezen voor zakelijke, nuchtere intellectuelen. Hij ziet de nuchtere, objectieve intellectuelen als de veroorzakers van het fascisme, dat in zijn ogen niets anders is dan 'blinde jodenhaat'. Hetgeen een vervalsing van de werkelijkheid is.

George Galloway - Palestine Chronicle 2003: "Western policy is radicalizing Arab and Muslim students. I’ve been warning them from this for many years in Parliament. You can go back and see what I said in the 1980s in Parliament; that by your double standards, by your support for Israeli crimes, by your embrace of the corrupt kings and the puppet presidents, you rule against the interest of your own people. You are radicalizing the Arab and Muslim students in a way which in the end will not be in your interest.."