Belangrijke onderwerpen

De Steenbok en de Leeuw
Het Recht Op Een Zinvol Bestaan
Fatalism in the Persian Islamic Period
De Twaalfde Imam & De Lichtende Iraanse Zon
Annan eist respect voor Internationaal Recht
God is een Ezel
Is Astrologie Wetenschap?
De Stralende, Gevende Zon
Kader Abdolah & De Linkse Revolutie
Al Gore: A Serious Threat to Democracy
Amira Hass: Journalisms Task Is To Monitor Power

de Steenbok & de Leeuw

---

    
mijn horoscoop & de horoscoop van theo van gogh

---

We leven momenteel (dankzij de linkse jaren zestig revolutie waarin het begrip 'macht' centraal stond) in een MACHT is RECHT wereld, een wereld die heeft bepaald dat de opschepperige, oppervlakkige maar altijd zeer ambiteuze Leeuw GOD is en dat de nuchtere, diepzinnige Steenbok een nietswaardige zeurpiet is die mag wegkwijnen in een (geestelijke) onderwereld waarin de (negatieve) Leeuw-mens zijn afval dumpt.
Negatieve Leeuwen, mensen die EGO-vergroting als levensdoel ervaren, willen rijk zijn en feestvieren en ze zullen alles op alles zetten om de rotzooi van het bestaan aan een ander te geven.
De astrologie wijst op dat sadistische afwentelmechanisme, maar omdat we in een MACHT=RECHT wereld leven wordt de wetenschap van serieuze, kritische wijsheidsdenkers niet serieus genomen, tenzij ze in handen wordt gegeven van opportunistische Leeuwdenkers (Harry Mulisch & co).
We gaan er zonder meer vanuit dat de leugens van de machtige afwenteldenkers waar zijn en dat de waarheid van de eerlijke mensen in hun geestelijke sloppenwijken een leugen is.

Wie de twee horoscoopplaatjes die hierboven staan afgebeeld bekijkt kan onmiddellijk zien wat het verschil is tussen mij en Theo van Gogh.
Theo is een uitgesproken Leeuw: Zon in het dierenriemteken Leeuw, dominant geplaatst in huis 10. Ik ben een uitgesproken Steenbok: Zon in Steenbok, Saturnus, heerser van het teken Steenbok, dominant geplaatst in huis 10.
Onze horoscopen zijn (gedeeltelijk) gelijk waar het de ascendantbezetting betreft: ascendant in het harmonische vredelievende teken Weegschaal, met daarin de naar zachtheid en tederheid verlangende planeet Neptunus ('de zachte krachten moeten winnen', stelde Theo ooit).
Maar wie naar het tiende huis kijkt, een huis dat volgens de astrologie aangeeft welke roeping een mens in de maatschappij heeft, die ziet dat mijn huis gedomineerd wordt door de strenge vaderplaneet Saturnus (autoritair dus), terwijl het tiende huis van Theo van Gogh wordt gedomineerd door de Zon en de vrijheidsplaneet Uranus, hemellichamen die verwijzen naar de tekens Leeuw en Waterman, twee dierenriemtekens die (in hun negatieve vorm) verwijzen naar negatieve vormen van anarchisme: vrije sex, veel lol trappen en jezelf afzetten tegen alles wat streng en autoritair (regentesk) is.

In een normale liberale samenleving zou zoiets onmogelijk zijn, omdat in zo'n normale samenleving sprake is van op persoonlijkheidsvorming gerichte differentiatie. Anders gezegd: een normale liberale samenleving probeert de eigen persoonlijkheid van het kind te ontdekken en tot ontwikkeling te brengen, uitgaande van het liberale beginsel dat vrijheid alleen mogelijk is wanneer er sprake is van een evenwicht bevorderend gedifferentieerd krachtenspel: 'het spel der vrije krachten', met de nadruk op het woordje SPEL, dat verwijst naar gelijkheid, omdat spelen niet mogelijk is wanneer de een alles heeft en de ander niks.
Dat oude liberale gelijkheidsprincipe van 'vrije krachten' is onder de tafel geschoven. Politici hebben domweg geen eigen karakter meer en gunnen derhalve een ander ook geen eigen karakter, vooral niet wanneer die vrijheid geld kost.
Een liberaal is in deze tijd een persoonloos mechanisme dat zich via kleding en onnozele maniertjes een 'liberaal image ' heeft aangemeten. Wie naar Jozias van Aartsen kijkt ziet geen mens, maar een pop, die uit de etalage van een modewinkel is gehaald.
Poppen regeren ons land. Het poppetje Balkende staat naast het poppetje Zalm en alles wat ze je toeroepen is: Wees een gelijkgeschakeld modepopje. Wees vooral geen afstandelijk nuchter individu.
Een oppervlakkige, antiliberale vertoning dus. Ontkenning van het vrije individu, heiligverklaring van de geestelijke gemakzucht en de dood van de mens die serieus en afstandelijk door het leven trekt.
Juist daarom, omdat we weigeren het Saturnale begrip 'afstandelijkheid' serieus te nemen, worden serieuze kinderen monddood gemaakt ( de Herodische kindermoord ).
We slaan de serieuze kinderen in ons enge Leeuwlandje dood. We nemen die kinderen hun ernst af en vervangen die ernst door het modieuze poppetjesdenken van de Leeuw, die niks serieus neemt, omdat ernst in zijn nihilistische wereld iets zieligs is, iets minderwaardigs, een kwaliteit die je niet datgene geeft wat de Leeuwmens nodig heeft: oppervlakkig vertier, oppervlakkige waarheden, pseudodiepzinnigheid en oppervlakkig genot.
De opportunistische schrijver Harry Mulisch is de vertolker bij uitstek van die oppervlakkige levensleer. Hij is geen diepzinnig schrijver maar een man die pseudodiepzinnigheid uitdraagt, gebaseerd op het Leeuwadagium dat groot en dik en veel een teken van opperste wijsheid is.
Want dat is de essentie van het negatieve Leeuw denken: De Leeuw wil belangrijk zijn en altijd een winnaar zijn. Hij is de mens die geen fundament bezit, omdat hij uit angst om te verliezen aan het bouwen van een stevige ondergrond domweg niet toekomt.
Waar de Steenbok zegt dat je geen huis moet bouwen op drijfzand, daar trekt de Leeuw heel rustig het moeras in en terwijl hij steeds dieper wegzakt in het zuigende drijfzand dat hem omringt roept hij op vrolijke wijze ons allen toe dat het leven alleen maar leefbaar is wanneer je dapper en ongedwongen de onmetelijke Goddelijke ruimte van de hemelse vrijheid opzoekt.
Veel poeha en veel bombast. Altijd grote kastelen bouwen. Altijd dikke boeken schrijven. Altijd ten onder gaan met een kast vol linten en oorkonden op de rug , daarbij hoofdschuddend gageslagen door de eenvoudige, rustige Steenbok, die vanaf een klein rotsachtig kiezelveldje aan de rand van het drukke, rumoerige moeras naar al dat zinloze gedoe zit te kijken.

Steenbokken zijn de kluizenaars waarover al die mooie ouderwetse Boeddhaverhalen ons vertellen. Maar de ouderwetse verhalen zijn uit. Wie een kluizenaar is mag blij zijn wanneer een sadistische Leeuwdenker hem een aalmoes geeft. Ernst wordt niet beloond, maar bestraft. Wie een dun boekje schrijft ontkent de wil van Leeuwen koninklijk te zijn. Wie een klein eenvoudig gedichtje groot verklaart is niet goed bij zijn hoofd. De kleine simpele HAIKU is daarom uit. Wie kan aan iets simpels plezier beleven. Wie steekt zijn geld in eenvoud? Wie mag leven in een wereld waarin het maken van iets kleins je brodeloos maakt?
We leven om iets groots te maken. We leven om belangrijk te kunnen zijn. We leven om steeds meer te willen hebben. We leven om GOD te mogen zijn.
Maar we zijn maar doodgewone mensen. En de tijd draait onverstoorbaar verder. Omdat de tijd nu eenmaal zoals we allemaal weten niet geregeerd wordt door een opschepper, maar door een oude, somber ogende man die Vader wordt genoemd

Honderdmaal gezien.
Saturnaal gedicht uit uit mijn gedichtenbundel
'Gewoon een Wonder'

1.

Honderdmaal gezien,
Een kleine vogel op een tak,
En toch: Hij tsjilpt!

2.

Licht vlamt laaiend op,
Een geel en rode gloed -
Wat droge takken kraken.

3.

Ik eet wat brood,
Zie kruimels op mijn hand -
Nu zullen weldra vogels komen.

Lees verder: AMOR FATI

MAGIC; MAGICIAN

The word comes from a Greek adjective (magike) with which the noun, techne, "art," is understood. The full phrase is "magical art" (The Wisdom of Solomon 17:10). But the Greek word is derived from the magi or Zarathustran (Zoroastrian) priests. Magic is therefore historically the art practiced in Persia by the recognized priests of the country.(Webinfi)

Zie ook: De Drie Koningen Symboliek

Fatalism in the Persian Islamic Period
bibliothecapersica.com

The concept of fatalism as commonly used in Islamic philosophy and Persian literature denotes the belief in the pre-ordained Decree of God, according to which whatever happens to human beings or in the whole universe has been pre-determined by the will and knowledge of the Almighty, and that no changes or transformations in it can be made through the agency of the human will.
The advocates of these tenets claim support for their views in the Koranic references to "The Tablet" and "The Pen" (Koran 68:1, 85:22) and maintain that whatever happens in the world has been written down by God with the Pen of the Divine Will on the Tablet of the Eternal Decree.

The Tablet of the Eternal Decree, being "safely preserved" (Koran 85:22), is immutable. Moreover, once the Pen of the Divine Will had written down the decrees on the Tablet, it dried up. What has been set down cannot therefore be altered. The prophetic Hadith referring to the drying up of the pen (jaff al-qalam) is mentioned in Persian poetry.
Thus human destiny is pre-determined and whatever happens in the world follows a pre-ordained course which cannot be altered except by the will of God. This belief, couched in a variety of ways, is reflected in many aspects of Persian culture including literature, mystical writings, folklore, and popular expressions.

What is of significance concerning notions of fate and in the context of folklore and popular religion is the vast repertoire of metaphorical expressions, idiomatic phrases, and personifications of fate in the Persian language, attesting to a long history of belief in fatalism in the cultural history of Persia.
They include such expressions as: 'the arrow of destiny'; 'the hand of fate'; 'the register of destiny'; 'the judgment or sentence of destiny'; 'the tablet of fate'; 'the pen of destiny' & 'the role of destiny'.

Astrological determinism, i.e., the belief in a pre-determined destiny ruled by the configurations of the planets and the stars which is the basis of astrology, has been an extremely influential and tenacious belief in Persia in spite of strong opposition from religious authorities.

"This is the flag of Iran as it was proudly displayed by our forefathers. The Islamic sword that crippled the majestic walk of our lion and impeded his advancement for 1400 years has no place in the flag of Iran.
Shirokhorsheed (lion and Sun) are the symbols of strength, majesty, splendor and glory. Shamshir (sword) is the symbol of war and violence.
Our nation does no more subscribe to violence. Our flag should represent who we are. And we are a free people, self assured, glorious and majestic. We walk proudly like a lion and shine like the Sun illuminating the entire world with our rich culture, our humanistic values and our genius." (Bron: Faith Freedom Internatiional)

Khomeini ordered all Sun & Lion emblems removed from monuments, historic building and governmental stationeries in Iran.

Volgens Sjiietische bronnen is de Twaalfde Imam, de rechtvaardige Mahdi, die een einde zal maken aan de duistere terreur van de onrechtvaardigen, geboren op 29 juli 869, in de vroege ochtenduren, vlak na de opkomst van de zon (tussen 6u en 6.30u).
Dat geboortetijdstip geeft hem een geboortehoroscoop waarin de volgende elementen het karakterbeeld bepalen: de lichtende, feestelijke kracht van de Zon (geplaatst in het teken Leeuw), de emotionele kracht van een supergevoelige Maan (geplaatst in het dierenriemteken Vis) en de bevrijdende, anticollectivistische kracht van de planeet Uranus, samen met de Zon geplaatst in het eerste huis dat wordt beheerst door het teken Leeuw (het ascendant-teken).

Wie de eeuwenoude symbolen bekijkt, die verwijderd zijn door Khomeini, de vijand van alles wat vrolijk en vrij wil zijn, die ontdekt dat ze het karakter synboliseren van de Twaalfde Imam, op wiens terugkeer heel theocratisch Iran zit te wachten.
Astrologen kunnen de theologen in hun sombere ivoren torens duidelijk maken dat de rechtvaardigheid die Iran nodig heeft gelegen is in het terugbrengen van de levensvreugde en de individuele vrijheid in Iran: het vernietigen dus van de collectivistische kilheid van Khomeini en het op de eerste plaats zetten van die rechtvaardige hervormers, die in doodgewone mensenzaken als levensvreugde (Zon=Ego) en individuele vrijheid (Uranus=onafhankelijkheid) Goddelijke kwaliteiten kunnen zien.
Het zal duidelijk zijn een onmtwaken van een messiasfiguur die zonnig en onafhankelijk wil zijn - astrologiscg gezien een uitgesproken Leeuw-figuur - niet mogelijk is in een wereld die met het afschaffen vcan de lichtende kracht van de Zon alleen maar de negatieve werking ervan bevordert: zoals bazigheid, vals, onverdraagzaam moralisme, theocratisch alleenheersersschap...

Fatalisme = Verandering
Commentaar Wim Duzijn 20o4

Hoewel veel mensen fatalisme (willen) zien als een remmende, verstarrende kracht die ontwikkeling en vooruitgang tegenhoudt laat het bovenstaande citaat, waarin wordt verteld dat de Ayatollahs het symbool van het Volle Leven (de Zon) verwijderden uit de Iraanse symbolenwereld, ons zien dat het juist de anti-fatalisten zijn, die een bedreiging vormen voor de stralende levenswil die gesymboliseerd wordt door de Zon.
Die aanval op de Stralende Levenswil is volstrekt in strijd met de boodschap van Zoroaster (die in Iran als profeet wordt erkend) ende boodschap van de profeet Jezus, die als vijand van de theocratie stelt dat hij de Weg, de Waarheid en het Leven is, maar ze vormt ook een ontkenning van de door het Noodlot bepaalde levensbestemming waar de horoscoop van de Twaalfde Imam naar verwijst: het verdedigen van de bevrijdende invloed van de hemellichamen Zon & Uranus.

In de horoscoop van de Mahdi of Twaalfde Imam bevindt de Maan zich in het dierenriemteken Vis. De Maan is geplaatst in het op aanvulling gerichte huis zeven, het descendanthuis dat aangeeft wat een persoon nodig heeft om volledig te kunnen worden. Een horoscoop wijst er namelijk altijd op dat Ik en de Ander bij elkaar horen en een geestelijke eenheid moeten vormen.

Israel & De Chaos
Seymour M. Hersh - The New Yorker 23-6-2004

In a series of interviews in Europe, the Middle East, and the United States, officials told me that by the end of last year Israel had concluded that the Bush Administration would not be able to bring stability or democracy to Iraq, and that Israel needed other options.
Prime Minister Ariel Sharon's government decided, I was told, to minimize the damage that the war was causing to Israel s strategic position by expanding its long-standing relationship with Iraq's Kurds and establishing a significant presence on the ground in the semi-autonomous region of Kurdistan.
Several officials depicted Sharon's decision, which involves a heavy financial commitment, as a potentially reckless move that could create even more chaos and violence as the insurgency in Iraq continues to grow.
Asked to comment, Mark Regev, the spokesman for the Israeli Embassy in Washington, said, The story is simply untrue and the relevant governments know it's untrue. Kurdish officials declined to comment, as did a spokesman for the State Department.
However, a senior C.I.A. official acknowledged in an interview last week that the Israelis were indeed operating in Kurdistan. He told me that the Israelis felt that they had little choice: They think they have to be there. Asked whether the Israelis had sought approval from Washington, the official laughed and said, Do you know anybody who can tell the Israelis what to do? They re always going to do what is in their best interest.

In Ankara, a senior Turkish official explained that his government had openly shared its worries about the Israeli military activities inside Kurdistan with the Israeli Foreign Ministry. They deny the training and the purchase of property and claim it s not official but done by private persons.

Zie ook: Rechts Nationalisme
een wereld van bloed en angst

Bijbelcitaat: 6 En het geschiedde, toen zij inkwamen, zo zag hij Eliab aan, en dacht: Zekerlijk, is deze voor den HEERE, Zijn gezalfde.
7 Doch de HEERE zeide tot Samuel: Zie zijn gestalte niet aan, noch de hoogte zijner statuur, want Ik heb hem verworpen; want het is niet gelijk de mens ziet; want de mens ziet aan, wat voor ogen is, maar de HEERE ziet het hart aan.
8 Toen riep Isai, Abinadab, en hij deed hem voorbij het aangezicht van Samuel gaan; doch hij zeide: Dezen heeft de HEERE ook niet verkoren.
9 Daarna liet Isai Samma voorbijgaan; doch hij zeide: Dezen heeft de HEERE ook niet verkoren.
10 Alzo liet Isai zijn zeven zonen voorbij het aangezicht van Samuel gaan; doch Samuel zeide tot Isai: De HEERE heeft dezen niet verkoren.
11 Voorts zeide Samuel tot Isai: Zijn dit al de jongelingen? En hij zeide: De kleinste is nog overig, en zie, hij weidt de schapen. Samuel nu zeide tot Isai: Zend heen en laat hem halen; want wij zullen niet rondom aanzitten, totdat hij hier zal gekomen zijn.
12 Toen zond hij heen, en bracht hem in; hij nu was roodachtig, mitsgaders schoon van ogen en schoon van aanzien; en de HEERE zeide: Sta op, zalf hem, want deze is het. (Statenvertaling)

Seth: de Rode Ezel-God
Commentaar WD 2004

Seth (een Egyptische God) werd afgebeeld met rode ogen en rood haar. Aan hem werden rode runderen geofferd, en in vroeger tijden mensen met een rode huidskleur. Hij gebruikte een rietstengel als scepter als teken van 'het eenvoudige, flexibele koningschap', dat hij halfjaarlijks afwisselde met Osiris of Horus. Hij werd verwond in de zij.
Seth lag ten grondslag aan de bijbelse figuur Set, de broer van Kain en Abel, de 'Goede Herder', die volgens velen gelijk te stellen is aan Osiris.
De heilige ezel was aan de god Seth gewijd. Seth werd regelmatig afgebeeld met het hoofd van een ezel.
De Romeinse naam van Seth was Pales. Pales is de God van de herders en de schapen; naar hem zijn mogelijkerwijs de Palestijnen genoemd, een naamgeving die er op wijst dat in het gevied dat de Romeinen aantroffen de aanbidding van de Egyptische god Seth heel gebruikelijk was.

God is een Ezel
Uit de website: Yahweh, the Ass

One of Egypt s earliest deities was the ass-headed god Set (biblical Seth).
In pre-dynastic times, Set must have been chief of all the gods of Egypt, because the sign of royalty which all dynastic gods carried was Set's ass-eared reed scepter.
The cult of the ass-eared Set in southern Judea is learned from the Jewish general Josephus who, in his Against Apion tells of the golden ass-mask of Ediomite Dora.
The furka or fork was a cross on which the Egyptian god Set was crucified. He also carried the reed scepter in token of his sacred kingship and was wounded in the side, just as Jesus was on the cross.
The Christian version of the sacred king who was sacrificed also copied a number of other aspects from the archaic worship of Set. (Yahweh, the Ass)

Seth - Pales - Ezel - Saturnus - Jezus
Commentaar WD 2004

Jezus reed volgens het christelijke evangelie aan het einde van zijn leven op een ezel Jeruzalem binnen, om daar zijn lot, de kruisiging te ondergaan.
Die tekst kun je letterlijk nemen, maar de bedoeling van het hele gebeuren is naar mijn mening zuiver allegorisch van aard, dat wil zeggen dat er een diepere, symbolische betekenis aan ten grondlag ligt.
De ezel is het aloude symbool voor Saturnus (Mozes), die vanwege zijn gebleken hoogmoed (fundamentalisme) gekruisigd dient te worden, om zodoende als nederige wijsheidsleraar zijn ware, op het dienen van mensen gerichte, opdracht uit te kunnen voeren.

The ancient Hebrews were not only Yawhists but Sethians
konformist.com ebsite

Although orthodox scholars will insist that those images were only created by detractors, the fact is that the ancient Hebrews were not only Yawhists but Sethians, and Set/Seth was associated with the ass. As Barbara Walker says:
"One of Egypt's earliest deities was the ass-headed god Seth (biblical Set), an alter ego of Horus and a crucified sacred king.
Palestine was named for the same deity under his Roman title of Pales, who was sometimes said to be both male and female and was identified with Vesta as a guardian of flocks and herds.
Palestine's God was once given the same form as Pales or Set, a man's body with an ass's head. The Hebrew version of the Messiah was said to be Set under another name."
When the Hebrews were in Egypt - living as Egyptians, worshipping the Golden Calf of Horus, etc. - they also worshipped Horus's "twin," Set.
Where Horus is the Golden Sun in the Age of Taurus the Bull, Set represents the Serpent of the Night, i.e., the night-time sky.

Zie ook: De God van Israel

Dat het nuttig is verstand van astrologie te hebben bewijzen de bovenstaande ('God is een Ezel') fragmenten, die niets anders zijn dan verwijzingen naar een symbolentaal die wetenschappers in deze tijd weigeren serieus te nemen, op een merkwaardig onzakelijke wijze die je rustig onbegrijpelijk mag noemen.
Het is alsof in de wetenschap mensen aan het werk zijn die geconfronteerd worden met een vreemde taal maar weigeren de dikke grammaticaboeken die een sleutel vormen tot het ontcijferen van de in die vreemde taal geschreven manuscripten te bestuderen.
"Sein fiese boekjes. Geskreev door deugniksen. Nie goed nie. Egt Slegt. Gouw wegdoen dus..."
Dat is zo'n beetje (kort samengevat) de hoogstaande wetenschappelijke ethiek waarmee je wordt geconfronteerd wanneer je een door astrologen bepaald wereldbeeld probeert te ontcijferen met behulp van een astrologisch begrippenapparaat.
Waanzin dus, irrationele burgermansmoraal in een witte geleerdenjas, die ondanks alle hoogstaande pretenties niks anders op kan leveren dan primitief burgermansbedrog.
Wie weten wil moet de leugens van de bekrompen (is: weten afwijzende) burgerman terzijde schuiven.
Het gaat er niet om de vrijheidsbeperkende leugen tot God te verheffen. Zowel Mozes, Jezus als Mohammed wijzen er in al dan niet bestaande wereld op dat God geen God van leugens en halve waarheden is.
Mozes plaatst de stenen (Steenbok) tafelen boven het gouden (Leeuw) kalf. Jezus verkiest de principiele (Steenbok-Boogschutter) waarheidsliefde boven het opportunisme van de joodse en Romeinse machthebbers (Leeuw) en Mohammed stelt uitdrukkelijk dat de Goddelijke boodschappers hun boodschap niet brengen omdat ze een spelletje willen spelen (Leeuw), maar omdat ze de waarheid (Jupiter-Boogschutter) boven de leugen plaatsen met de bedoeling dat de leugen het onderspit delft.

leeuw & steenbok

Waarheid en Principe horen volgens astrologen bij de planeten Saturnus en Jupiter (Zwart & Rood).
Dat is de reden waarom de rode God Seth, die eeuwenlang een belangrijke plaats innam binnen de religie van de hebreeuwen (een betere term dan de misleidende benaming 'joden' die - via de groepsnaam Judah - gekoppeld is aan het opschepperige teken Leeuw), wordt afgebeeld als een rode man (Jupiter) met een ezelskop (steenbok).
De ezel staat voor hardnekkigheid en onbuigzaamheid, een eigenschap die zowel positief kan zijn (verdediging van het principe) als negatief (omzetten van principes in starre, onfeilbare dogma's).
Omdat men in de oudheid inzag dat een al te starre en onbuigzame benadering van de werkelijkheid niet aanbevelenswaardig is werd de lichtende God Horus (Jezus gezien als 'het stralende Leven') tegenover hem geplaatst.
Zodra het principe dreigt te verstarren tot leven vernietigend dogma (de waarheid is verabsoluteerd) is het de taak van de lichtbrenger (Jezus/Horus) het fundamentalisme op te ruimen, zodat plaats kan worden ingeruimd voor de vernederde fundamentalist, die - omdat het dogma hem is afgenomen - een verstandige 'goede herder' kan zijn.

De Stralende, Gevende Zon
gezien als helper en beschermer
Commentaar Wim Duzijn 2004

Het teken Leeuw trof ik op een uiterst positieve wijze aan bij mijn eerste schoolvriendinnetje op de door katholieke nonnen gerunde kleuterschool waar ik vanwege gezondheidsproblemen al op mijn 2e jaar naar toe werd gestuurd.
Zoals het horoscoopplaatje hiernaast laat zien zijn twee tekens sterk aanwezig: het anarchistische teken Waterman en het teken Leeuw: Zon, heerser van Leeuw, in het teken Waterman en geplaatst in het eerste- of ascendanthuis, dat ook wordt beheerst door het teken Waterman.

Ze was een kleine lieve, maar erg bijdehandse, toverfee met prachtige blonde krullen, die mij op een zeer behulpzame wijze door mijn kleuterschooljaren heen loodste. Ze adoreerde mij op een welhaast volwassen platonische wijze. Onze jasjes hingen altijd broederlijk en zusterlijk naast elkaar aan de grote gemeenschappelijke kapstop en andere jasjes die er pal naast hingen werden door haar op een meedogenloze wijze naar de uiterste rand van het jasjesrek verbannen.
Tegelijkertijd was zij een Goddelijke strijdster. Wanneer iemand ook maar een beetje te dicht in mijn buurt kwam gaf zij de onverlaat een knal voor zijn of haar kop. "Oprotten. Dit jongetje is van mij..."
De lezer zal begrijpen dat ik zo een Lieve Beschermengel niet snel vergeten zal...

Opmerkelijk is dat ook dit door God gezonden schepsel astrologisch gezien een soort Mahdi-figuur is - net als het wat minder Goddelijke wezen Theo van Gogh - zodat het er op begint te lijken dat het Noodlot de Iraanse Mahdi (Leeuw & Waterman) heeft aangewezen als de lichtende helper van het vaak zo duister ogende dierenriemteken Steenbok, dat als een soort duister fatum op mij is nedergedaald...

horoscoop van de twaalfde imam

---

Een bewijs voor die stelling levert het weekendmagazine waarin het onderwerp 'seksualiteit' aan de orde wordt gesteld. Slechts een enkele schrijver wordt in die bijlage aan het woord gelaten: Simon Vinkenoog, een man die niet groot geworden is vanwege het schrijven van erotische en/of pornografische verhalen, maar vanwege zijn chaotische jaren vijftig taalgebruik en het hoofdredacteurschap van het aan spirituele zaken gewijde tijdschrift BRES, zaken waarover je in de Volkskrantbijlage natuurlijk helemaal niets leest, want het kenmerk van de linksige kwaliteitskrant die de Volkskrant zegt te zijn is dat alles wat met spiritualiteit en jaren vijftig te maken heeft taboe is verklaard, hetgeen voor mij de reden is mijzelf op deze website te presenteren als een spirituele jaren vijftig man, die weliswaar de vijand is van de onbegrijpelijke woordenbrij die sommige vijftigers hebben geproduceerd (een nuchtere Steenbok nietwaar...), maar die desondanks bewondering heeft voor de kinderlijke onbevangenheid waarmee volwassen mensen de werkelijkheid te lijf durfden te gaan, een vorm van kunstbenadering die ik juist daarom wil aanmoedigen, omdat we in een tijdperk leven waarin God & kapitaal een monsterverbond gesloten hebben, dat gericht is op het ontkinderlijken en ontvrouwelijken van de wereld - de dood dus van de vrije, naar volledigheid strevende geest.
Dat een dergelijk proces gevaarlijk is heeft de Iraanse revolutie, waar Kader Abdolah actief bij betrokken was, aangetoond.
Kader Abdolah was 'links' (marxist), maar desondanks heeft hij meegewerkt aan een anti-linkse revolutie, die in feiote een aanval was op de vrije, kinderlijke en vrouwelijke geest.

Een reactionaire revolutie
door Paul Vanden Baviere
De Uitpers - links magazine

De revolutie van 1979 in Iran tegen de monarchie was in wezen een reactionaire revolutie: tegen het afkalven van traditionele machtsposities en tegen de buitenlandse invloed die interne veranderingen bevorderde.
De Iraanse geestelijkheid begon haar openlijk verzet tegen het bewind van sjah Reza Pahlavi pas toen deze in 1963 zijn "witte revolutie" lanceerde.
De clerus nam aanstoot aan het feit dat vrouwen stemrecht kregen. Maar hij was vooral woedend over de landbouwhervorming, waaronder de geestelijken hun enorm grondbezit, en daarmee de basis van hun macht, zouden verliezen. En om die macht was het te doen.
In dit verband ontwikkelden sjiitische geestelijken, onder wie Khomeini, de doctrine van de velayat-a-faqih of het bestuur van de staat door een opperste rechtsgeleerde.
Met andere woorden, de staat dient te worden geleid door een geestelijke. Een doctrine die door vele geestelijken wordt verworpen omdat de sjiitische vorm van de islam traditioneel anti-staats is.
Ook in Iran zijn er vele leidende clerici die deze doctrine verwerpen. Hervormingsgezinden in Iran pleiten voor de afschaffing ervan.
Een tweede belangrijke component van de islamitische revolutie waren de traditionele, gelovige handelaars van de bazaar, de zgn. bazari's, die zich gepasseerd voelden door de snelle modernisering en industrialisering van de sjah. Ze waren niet langer de geprivilegieerde tussenpersonen en konden dus geen percenten opstrijken op de enorme sommen die werden besteed aan de uitvoering van de plannen van de sjah. Het was een nieuwe klasse van seculiere zakenlui rond de sjah, van wie velen aan buitenlandse universiteiten, ook in Belgie, hadden gestudeerd, die schatrijk werd door de commissies. Uit wraak financierden de bazari's de campagne van Khomeini tegen het keizerlijke bewind.
Zo kon Iran tot een Islamitische Republiek worden uitgeroepen volgens de doctrine van de velayat-a-faqih, waaronder Khomeini de opperste geestelijke leider werd.

Commentaar WD 2004

Wat het bovenstaande betoog laat zien is dat geestelijke waarden (spiritualiteit = geestelijke ontwikkeling en als zodanig niet gebonden aan kerk en geloof) heel vaak ondergeschikt worden gemaakt aan geld & macht.
Zowel de Sjah, die een 'witte (lees: sociale) revolutie' in gang had gezet, als Khomeni, die daar een 'rechtvaardige Islamitische revolutie' tegenover wilde plaatsen, hebben het recht beneden de macht geplaatst, zodat het uiteindelijke resultaat van de twee revoluties was dat een tamelijk progressief, maar machtsbelust, eliteapparaat, dat seculariteit koppelde aan geld, vervangen werd door een conservatief, machtsbelust eliteapparaat, dat religie koppelde aan geld.
Kader Abdolah behoorde bij de meelopers die aan de zijde van de clerus ging staan. Hij was weliswaar directeur van een fabriek (een man die weet hoe je centjes moet verdienen...) maar hij weigerde in te zien dat centjes en God onlosmakelijk bij elkaar behoren, een kinderlijke vorm van naiviteit die hij in ons calvinistische koopmanslandje op een welhaast wonderbaarlijke wijze finaal overboord heeft gezet, hetgeen voor mij de reden is mezelf af te vragen waarom de goede man niet gewoon terugkeert naar Iran.
Want waar wij hier het neoliberalisme aanbidden (hetgeen niks anders is dan een versmelting van God en kapitaal) daar aanbidden de ayatollahs in feite datzelfde neoliberalisme.
Wie geld wil verdienen in Iran hoeft alleen maar de clerus en de economische elite vriendelijk te bejegenen en wanneer ik zo de stukjes van Kader Abdolah in de Volkskrant lees dan heeft hij daar volstrekt geen moeite mee.
Want ondanks zijn kritiek op 'de Iraanse clerus' heb ik nog nooit een lelijk woord in zijn columns aangetroffen dat gericht was tegen de merkwaardige Westerse gewoonte God - de 'joods-christelijke god' wel te verstaan - te koppelen aan het door linkse mensen 'reactionair' genoemde grootkapitaal ...

Simon Vinkenoog: Denk Groot

"God of het Universele, daar wordt te weinig mee gedaan, dat houden we van ons af, in veel bewegingingen van de laatste tijd komt dat spirituele niet duidelijk genoeg door. Maar het hogere zit ook in onszelf, zoals alles trouwens."
"Ieder mens is anders, maar het is heerlijk als je met iedereen, van heilige tot misdager, mee kunt voelen. Alles zit ook in jezelf, we moeten compassie hebben met de gemartelde, maar ook willen weten wat er omgaat in degene die martelt." Simon Vinkenoog

Astro info: Simon Vinkenoog is geboren op 18 juli 1928 in Amsterdam ('s morgens: 9u 10m): Zon in het vrouwelijke moederteken Kreeft, Maan in het teken Leeuw, ascendant in Maagd met daarin de uiterst zachtaardig makende mysterieplaneet Neptunus.

Iraq handover completed - ahead of schedule
Bremer handed over official papers in a surprise ceremony
Al-Jazeera 28-6-2004

The US-led occupation authority has formally transferred authority to an interim Iraqi government two days earlier than expected. In a surprise ceremony on Monday that was finished before it was announced and before ordinary Iraqis were aware of it, Iraq's US governor Paul Bremer handed a letter to Iraqi officials sealing the transfer of powers.
"This is a historic day, a happy day, a day that all Iraqis have been looking forward to," Iraqi President Ghazi al-Yawir told the ceremony, which began at 10:26 am (06:26 GMT), in the heavily guarded Green Zone. "This is the time when we take the country back into the international community."
Bremer left the country hours after the handover. A source said Bremer and several of his staff had left Iraq. There was no information on where they were headed.
News of the surprise move first emerged at the start of a NATO summit in Istanbul, when Iraqi interim Foreign Minister Hushiar Zibari told journalists that the transfer of authority was being brought forward and welcome the commitment of NATO countries to help train the Iraqi forces struggling against the resistance.
"We are very pleased here, we are confident, and we are ready to take up our responsibility even before 30 June," Zibari was quoted as saying:
"I believe today we will challenge those elements in Iraq - the terrorists, the criminals, the Saddamists, the anti-democratic forces - by bringing the date of the handover of sovereignty even before 30 June, as a sign that we are ready for the job."

Commentaar WD 2004:

Wat te verwachten viel is gebeurd: een nieuw Irak wordt geschapen waarin een extreem sterke politiemacht in stand wordt gehouden op grond van de stelling dat terroristen 'de zaak van het goede' wilen vernietigen.
Onder Saddam vormden het socialisme en het antizionisme het 'goede'. Nu zijn het socialisme en het antizonisme vijanden van 'de democratie' en zij moeten daarom - omdat zij 'het slechte' zijn - vernietigd worden.
Dat de mooie practige democratie door een Westerse bezettingsmacht is opgelegd aan het volk, dat is een gedachte die niet uitgesproken mag worden, want wat goed en slecht is in de Wersterse wereld, dat wordt nu eenmaal niet bepaald door 'het volk'.

When we Americans first began, our biggest danger was clearly in view: we knew from the bitter experience with King George III that the most serious threat to democracy is usually the accumulation of too much power in the hands of an executive, whether he be a king or a president.
Our ingrained American distrust of concentrated power has very little to do with the character or persona of the individual who wields that power.
It is the power itself that must be constrained, checked, dispersed and carefully balanced, in order to ensure the survival of freedom.

It is an extraordinary blessing to live in a nation so carefully designed to protect individual liberty and safeguard self-governance and free communication.
But if George Washington could see the current state of his generation's handiwork and assess the quality of our generation's stewardship at the beginning of this 21st century, what do you suppose he would think about the proposition that our current president claims the unilateral right to arrest and imprison American citizens indefinitely without giving them the right to see a lawyer or inform their families of their whereabouts, and without the necessity of even charging them with any crime.
All that is necessary, according to our new president is that he -- the president -- label any citizen an "unlawful enemy combatant," and that will be sufficient to justify taking away that citizen's liberty -- even for the rest of his life, if the president so chooses. And there is no appeal.

I am convinced that our founders would counsel us today that the greatest challenge facing our republic is not terrorism but how we react to terrorism, and not war, but how we manage our fears and achieve security without losing our freedom.
I am also convinced that they would warn us that democracy itself is in grave danger if we allow any president to use his role as commander in chief to rupture the careful balance between the executive, the legislative and the judicial branches of government.

When you boil it all down to precisely what went wrong with the Bush Iraq policy, it is actually fairly simple: he adopted an ideologically driven view of Iraq that was tragically at odds with reality.
Everything that has gone wrong is in one way or another the result of a spectacular and violent clash between the bundle of misconceptions that he gullibly consumed and the all-too-painful reality that our troops and contractors and diplomats and taxpayers have encountered.
Of course, there have been several other collisions between President Bush's ideology and America's reality. To take the most prominent example, the transformation of a $5 trillion surplus into a $4 trillion deficit is in its own way just as spectacular a miscalculation as the Iraq war.

Two hundred and twenty years ago, John Adams wrote, in describing one of America's most basic founding principles, "The executive shall never exercise the legislative and judicial powers, or either of them ... to the end it may be a government of laws and not of men."
The last time we had a president who had the idea that he was above the law was when Richard Nixon told an interviewer, "When the president does it, that means that it is not illegal ... If the president, for example, approves something, approves an action because of national security, or, in this case, because of a threat to internal peace and order, of significant order, then the president's decision in this instance is one that enables those who carry it out to carry it out without violating the law."
Fortunately for our country, Nixon was forced to resign as president before he could implement his outlandish interpretation of the Constitution, but not before his defiance of the Congress and the courts created a serious constitutional crisis.

If our honor as a nation is to be restored, it is not by allowing the mighty to shield themselves by bringing the law to bear against their pawns: it is by bringing the law to bear against the mighty themselves.

Our dignity and honor as a nation never came from our perfection as a society or as a people: it came from the belief that in the end, this was a country which would pursue justice as the compass pursues the pole: that although we might deviate, we would return and find our path. This is what we must now do.

Al Gore was the vice president of the U.S. from 1992-2000.

Info: Israeli journalist Amira Hass, author of Drinking the Sea at Gaza, has reported regularly from Gaza and Ramallah, where she lived among local people. Amira has recieved the fist Anna Lind Award, in honour of the murdered Swedish foreign minister.

Journalism's main task is to monitor Power, to locate domination and to follow its characteristics and effects on the people, to observe the relations developing between Power and the Subjugated.
Even between these two ends there is always a dialogue, an exchange of behaviours, opinions, emotions, habits, influences.
Power is never a one-track, one direction action. In schools teachers and the education system as a whole are the centre of power, but aren't students playing with them a game of shifting places?
Still, men hold the positions of Power in our societies, but aren't they required to permanently alter their forms of domination because of women's conscious demand or implicit aspiration for equality and permanent sense of disastisfaction?
In class relations between the employed and the employee the permanent conversation between the two unequal parties is being expressed in a thousand forms: not just strikes or negotiations, raise of salaries or cuts, but by flattery to the boss and sabotage, laziness and telling of lies or jokes, bringing psychologists to spy or offering benefits and weekend excursions.

Monitoring Power is a voluntarily-adopted mission of journalism, I believe, in a centuries-old development of the media and its social contract with the society in which journalists operate. It's not the only role - but it is the most important one. I believe the mission of journalism is to scrutinize the actions of Power: not to overlook the dialogical relations, and yet to question the motives of those in power and their acts: because they'd do anything possible to retain power and deepen it, because they hold the means to perpetuate the false equation between the ruler's good and the public's good, or portray their Power as God-sent and natural.
By monitoring Power, the media is contributing to the dialogue between the sides. They are not equal, not symetrical, and still they converse.
The media reports about this conversation, but it also participates in it, by the very publication. It mediates information and by doing so it helps developing the dialogue. And the media should do the impossible: scrutinize itself as to what extend it silences or not the voice of the disadvantageous party in the dialogical relations.

Info: The Israeli journalist Amira Has, bsed in the Palestinian territory of Ramallah, was born in 1956 in Jerusalem, at the heart of a Jewish family. During the first Intifada she became a volunteer for Workers Hotline, a group of lawyers who provided legal aid to Palestinian workers whose rights had been violated by Israeli businesses. After working as a teacher, she began her journalism career in 1989 as editor for Haaretz.
Amira Hass is the first and only member of the Israeli press to be based in Palestinian territory. After the signing of agreements between the Israelis and the Palestinians in December 1993, she moved to Gaza and in 1997 she moved to Ramallah on the West Bank of Jordan.
The Israeli journalist, author of the book “Chronicles of Ramallah”, was distinguished with the Press Freedom Hero Prize from the International Press Institute in 2000, the Bruno Kresky Human Rights Award 2002 and the Guillermo Cano Freedom of Press Prize from UNESCO in 2003.

Journalistiek & De Steenbok
een filosofisch spel met astrologische begrippen
Commentaar Wim Duzijn 2004

Amira Hass (geb. 28-6-1956, Zon in Kreeft, Maan in Vis) is een van de weinige journalisten die op een welhaast Saturnale wijze haar taak serieus neemt, kan nemen ook, omdat zij zo gelukkig is deel uit te maken van een samenleving waarin de machtigen op een zeer duidelijke wijze misbruik maken van hun macht - zo duidelijk, helder en klaar, dat de journalisten in Nederland het allemaal voor gezien houden - met andere woorden: wanneer machtsmisbruik lang aanhoudt dan wordt het in Nederland als 'normaal' ervaren ('wat doe je er aan?') en dan wordt degenene die het 'normaal verklaarde' abnormaal noemt gek verklaard, ook als het normale helemaal niet normaal is en in feite weinig meer is dan leugenachtig sadistisch imbecielengedrag.

Dat is de waanzin van aangepaste journalistiek. Een aangepaste journalist zit vast aan de centjes. De centjes vormen de macht waar hij zich niet aan kan ontworstelen, want zonder centjes ben je machteloos en dan moet je ergens je verhaaltje gaan zitten neerpennen op een website waar je als machteloos schrijvertje deel uitmaakt van het grote leger van de onbelangrijken zonder centjes, die natuurlijk volstrekt belachelijk zullen worden gemaakt door de mensen die wel centjes en macht bezitten: de journalisten die schrijven om machtig te zijn (centjes en status verdienen), een zinloos spel dat eeuwig draaiende wordt gehouden omdat 'de Macht' altijd gevormd wordt door mensen die verslaafd zijn aan status, centjes en sadisme en nooit door eerlijke afstandelijke mensen die op een simpele, sociale wijze stellen dat 'genoeg' genoeg is.
Het socialistische principe van 'genoeg is genoeg' is astrologisch gezien een Steenbok-principe.
De Steenbok, een teken dat geregeerd wordt door de strenge planeet Saturnus ('de man met de zeis') is in staat grenzen aan te brengen in een wereld waarin machthebbers alle grenzen weg proberen te vagen vanuit het onzinnige verlangen via het scheppen van een teveel de wereld te bewijzen dat men superbelangrijk is.
Het principe van groot en rijk en machtig zijn (en daarmee het verdedigen van de klassenmaatschappij) hoort bij het dierenriemteken Leeuw, een teken dat in zijn negatieve vorm verwijst naar de eeuwige opportunist, die alleen dan vrolijk en aardig is wanneer hij belangrijk is - of door anderen belangrijk wordt gevonden...
Wanneer een nuchtere, sobere en afstandelijke Steenbok ('sober zijn schept gelijkheid') dan ook op een ijzige manier gaat verklaren dat hij een Leeuw maar een onbeduidend schepseltje vindt (denk aan Mozes en het Gouden Kalf) , dan komt alles wat opstandig is in de Leeuw in verzet en gaat hij de raarste argumenten bij elkaar verzinnen om aan te tonen dat de ijzingwekkende nuchterheid van de Steenbok onjuist is, een streven dat alleen dan succesvol is wanneer we in een wereld leven waarin de bevolking wordt wijs gemaakt dat MACHT belangrijker is dan RECHT en WAARHEID.

Kapitalisme, gezien als verdediger van een primitieve, op macht gebaseerde, onrechtvaardige klassenmaatschappij, is geen uitvinding van Steenbokken, hoewel er sociologen zijn die stellen dat er een directe link moet worden gelegd met het Saturnale calvinisme, een opvatting die astrologisch gezien alleen verdedigd kan worden wanneer je uitgaat van de stelling dat Steenbokken spaarzaam zijn en naar zekerheid streven en als gevolg daarvan altijd meer geld zullen bezitten dan slordige anderen die een gat in hun portemonnee hebben.
De slordigen en de 'ik rotzooi maar wat aan'-adepten (ego-gerichte Leeuwen) zullen in een oneerlijke gelijkheidsmaatschappij altijd proberen de zuinige, spaarzame anderen (Steenbokken) op grond van valse gelijkheidsidealen hun spaargeld af te pakken - een uiterst oneerlijke mentaliteit, die je kunt voorkomen door te kiezen voor een vorm van kapitalisme, die degene die geld bezit beschermt tegen de aanvallen van de gemakzuchtigen (Leeuwen) die er maar op los leven.
Serieuze Steenbokken (altijd een beetje conservatief want het leven is lastig) en gemakzuchtige Leeuwen (het leven is vurrukkulluk dus leef nu want morgen ben je dood) zou je dus kunnen zien als tegenpolen die een gemeenschappelijk belang hebben: het verdedigen van 'de rijkdom' of 'het kapitalisme'.
De Leeuw wil rijk zijn om te schitteren en zichzelf belangrijk te maken, hetgeen alleen mogelijk is in een kapitalistische wereld die individuele zelfverrijking mogelijk maakt.
De Steenbok daarentegen wil rijkdom alleen maar gebruiken als vorm van zekerheid (altijd ligt voor hem het Noodlot op de loer) en hij kiest daarom vanuit pragmatische overwegingen voor een economisch systeem (kapitalisme) dat voorkomt dat luie, inhalige, naar zinloze glitter verlangende mensen hem zijn veilige plek af pakken.
Wie daarom de wereld wil gaan veranderen die zal altijd rekening moeten houden met de tetengestelde karakters (en de daarbij behorende belangen) van Leeuwen en Steenbokken.
Ze hechten allebei aan bezit. De een is ijzig nuchter, de ander is is op een warme manier onrealistisch. De een is een uitstekende journalist, vasthoudend, principieel en nimmer bereid de leugen tot waarheid uit te roepen. De ander is de personificatie van 'het grote vergeten' in dienst van het principe dat principes alleen maar leuk zijn wanneer ze je belangrijk maken.
Zodra de Leeuw ontdekt dat een principe maatschappelijke hoon oplevert zal hij de vijand zijn van alles wat principieel is. In dat geval dient hij niet langer de waarheid, maar de rijk makende Macht, die hij nu juist als journalist zou moeten controleren.

Zie ook: Politicus Zonder partij
(herschreven in 2011 en gepubliceerd als Volkskrantblog)