In de Volkskrant van 11 november 2000 probeert een Nederlandse schrijver een sympathiek artikel te schrijven over een niet-Nederlandse werkelijkheid die uitgesproken onsympathiek is.
Zijn naam is Leon de Winter en hij is niet alleen schrijver, maar presenteert zichzelf momenteel ook als filmproducent. American way, wel te verstaan...
Een beetje een merkwaardige schrijver dus. Niet iemand die zich aan de marge van de samenleving plaatst - een plek waar echte schrijvers meestal vertoeven - maar eentje die tijdens het schrijven zichzelf een dikke sigaar in de mond laat duwen.
Een tweelingbroer als het ware van het opportunistische buitenbeentje Theo van Gogh (waarmee hij overigens niet op goede voet staat - dit even terzijde), die ook niet vies is van grote zware sigaren, ook al probeert hij met alle macht op de commerciële beeldbuis het kijkersvolk de indruk te geven dat hij een gewone volksjongen is, die aan alles en iedereen schijt heeft.
Leon de Winter, die je zou kunnen zien als 'de Dagobert Duck van de Nederlandse literatuur' - "each morning, you know, neem ik een duik in mijn met goudstukken gevulde swimmingpool..." - probeert de linkse lezers van de Volkskrant, die toch al zwaar geïndoctrineerd zijn, in de waan te brengen dat de huidige problemen waarmee de joodse staat Israel worstelt - men schiet er zomaar een eind op los en gaat zich te buiten aan excessieve vormen van zinloos geweld - vooral het gevolg zijn van de pogingen van autoritaire, dictatoriaal bestuurde Arabische buurlanden het arme, fatsoenlijke en democratische staatje Israel tot zondebok uit te roepen.
Het is het oude verhaaltje van de goddeloze heidenen die alle eeuwen door 'het volk van God' belasterd en beledigd hebben, een verhaal dat vanuit humanistisch oogpunt bezien onzinnig is, omdat humanisten religieuze mensen duidelijk proberen te maken dat echte religie 'humanistische religie' is: een religie dus waarin niet God of 'het goddelijke volk', maar de Mens centraal staat.
Goedgelovige mensen - en dat is het soort mensen dat we behoren te zijn - laten zich gemakkelijk van de wijs brengen wanneer fanatieke ideologen een positief beeld van zichzelf proberen te schetsen via het zwartmaken van al diegenen waar ze mee te maken hebben.
Een feit is dat een groot aantal Arabische staten vanuit sociaal-liberaal standpunt bekeken niet deugt. Religie ontaardt in religieus fundamentalisme, socialisme wordt in dienst gesteld van het primitieve machtsverlangen van een kleine partijkliek, en de koninkrijken die er bestaan zijn niet vergelijkbaar met de Westerse monarchieën, waar vorstenhuizen in de eerste plaats een representatieve en vervolgens een samenbindende functie hebben - functies die puur zakelijk gezien het democratische karakter van een staat niet aantasten....
Het feit echter dat je buren niet deugen maakt jou niet goed.
Dat is een zeer onsympathiek misverstand dat eindelijk eens uit de weg moet worden geruimd.
Wie een intellectueel wil zijn (en een schrijver hoort zo'n eigenaardig wezen te zijn), zal zijn verstand moeten gebruiken, en dat betekent dat de dikke sigaar en het zwembad vol gouden dukaten op de tweede plaats moeten worden geplaatst.
Leon de Winter laat met zijn keuze voor 'de heilige staat' en 'het heilige geld' zien dat hij verliefd is op macht, en dat is gevaarlijk, want machtsdenkers (vooral de opportunisten onder hen) proberen via manipulatie hun toehoorders een bepaalde visie op te dringen.
Niet het argument telt, maar de manier waarop ze de werkelijkheid naar hun hand kunt zetten. Je zoekt geen waarheid. Nee, je maakt de waarheid. En je jaagt iedereen die je kan ontmaskeren weg!
Dat hebben vooraanstaande vertegenwoordigers van de joods-Zionistische ideologie hier in Nederland voortdurend geprobeerd. Ze verdedigen geen waarden en normen - hetgeen je zou verwachten van mensen die 'de moraal' claimen, nee, ze verdedigen 'Het Heilige Land', en we weten allemaal dat zo een staat ons van alles kan bieden, behalve simpele waarheden die niet heilig, ja, zelfs anarchistisch zijn...
De waarheid ligt niet bij 'de staat'. Dat is de reden waarom democraten (mensen die weten dat niemand in een staat heilig mag worden verklaard) vanaf het eerste begin erop gehamerd hebben dat er onafhankelijke instanties moeten zijn die de staat controleren.
Een staat die zichzelf als 'absolute waarheid' aanbied (zichzelf gelijkstelt aan God) deugt niet. Zo een staat zegt tegen de bevolking dat de werkelijkheid ontdekken (waarheidvinding) volmaakt onbelangrijk is. Het gaat erom een zelfgemaakte nepwaarheid op te dringen aan andere mensen. Alle middelen zijn daarbij geoorloofd.
Pragmatici, sceptici, realisten en pessimisten worden gewantrouwd.
Een staatgebonden (anti-anarchistische) ideoloog is per definitie iemand die de werkelijkheid haat. Ook al geef je hem honderdduizend argumenten, die aantonen dat de werkelijkheid waarin we leven lelijk is, dan nog tovert hij met een weids gebaar een spartelend konijn tevoorschijn uit zijn deftige hoge hoed, een magisch schepsel dat aan moet tonen dat zijn leven een wonder is: een mooi, en sympathiek wonder natuurlijk, want ach.., is het geen lief wit konijntje, met mooie zachte haartjes..?, en zijn we niet allemaal kinderen, die vermaakt willen worden...?, en moet die rare zure oom die de waarheid wil vertellen niet weggejaagd worden naar een tehuis voor rare gekke zonderlingen...?
O, het liefst willen staataanbidders alle intelligente, anarchistische pessimisten het land uitjagen. We hebben dat in Nederland ook jarenlang gedaan.
Vooral de schrijver Willem Frederik Hermans, die op een nogal fantatieke - en soms zeer inconsequente - wijze naar objectiviteit streefde, ergerde zich aan die heksenjacht. De affaire Weinreb (waarbij fanatieke leden van 'de joodse gemeenschap' zich opwierpen als verdedigers van 'het eigen volk') laat uitstekend zien hoe zogenaamd intelligente mensen helemaal in de ban kunnen raken van een idee, dat met intellectuele objectiviteit niets meer te maken heeft.
Weinreb was een anarchistische - mogelijk opportunistische - jood die het met de moraal niet zo nauw nam. Heel normaal natuurlijk, want er zijn maar weinig mensen die op een consequente, eerlijke wijze moreel durven te zijn, maar dat simpele feit, dat hij niet al rechtzinnig in de leer was, mocht domweg niet gezegd worden.
Wie dus een eerlijke mening wil geven over een moeilijke kwestie, die zal eerst zichzelf duidelijk moeten maken dat de waarheid altijd gezegd mag worden. Daar gaat het om.
Je moet niet naar de Arabieren kijken. Je moet niet naar kritische intellectuelen kijken. Nee, je moet naar de staat Israel kijken. Heel eerlijk en heel objectief.
Het woordje 'sympathiek', dat Leon de Winter gebruikt, deugt niet. Dat woord, dat hij zonder enig voorbehoud aan alle joden toekent en dat automatisch alle Arabieren onsympathiek maakt, laat zien dat hij niet in staat is een eerlijk, objectief oordeel te geven. En iedereen met een beetje rechtsgevoel in zijn lijf zal inzien, dat je mensen die op de een of andere manier emotioneel betrokken zijn bij een zaak niet in een oordelaarspositie mag zetten. Daar is het principe van de onafhankelijke rechtsstaat op gebaseerd.
Een rechter mag niet op een emotionele wijze de zaak benaderen. Zodra hij merkt dat hij zich door emoties laat leiden moet hij inzien dat hij niet meer in staat is zijn beroep op een eerlijke wijze uit te oefenen.
Een huilende rechter ziet er misschien sympathiek uit, maar hij laat daarmee wel zien dat hij niet in staat is het 'Fair-Play'-principe te verdedigen, hetgeen betekent dat het zijn morele plicht is af te treden!
Moraal is niet een regel in een boekje, moraal is inzien dat het je plicht als rechter is een eerlijke, objectieve en onafhankelijke vent te zijn.
Hetzelfde geldt voor huilende journalisten. Ben je jood? Prima, dan mag jij correspondent worden in Zuid-Amerika. Ben je anti-joods. Prima. Dan is Israel de plaats waar jij thuishoort, want jij zult daar geen onwaarheid vertellende kontlikker zijn, die de lezers gaat vertellen dat Israëlische mensen allemaal lieve sympathieke goedbloedjes zijn...
Niks geen manipulatie dus van huilende moralisten, die alleen maar de waanzin in stand willen houden. Er zijn genoeg zinloze tranen geplengd. Daar hebben we niks aan. Vijftig jaar lang al rennen we naar de dodenherdenkingen en dan kijk je naar de televisie en dan vliegen de doden als lastige insecten je om de oren...
Waarom dan al die zinloze tranen? Waarom al die huichelachtige mooie woorden? Wat je daar ziet is lelijk. Dat is waanzin. Dat is onmenselijkheid. Dat is barbarij. En als dat zo is, dan moet dat gezegd worden!
Leon de Winter manipuleert op een gehaaide wijze, maar stelt zich tegelijkertijd ongelooflijk naief op:
"Er is maar een manier om te voorkomen dat Israëlische jongemannen Palestijnse kinderen doden: Israel dient direct haar nederzettingenpolitiek te stoppen en zich, met kolonisten en al, uit de 'autonome gebieden' terug te trekken om ruimte te maken voor een Palestijnse staat..."
Dat is nou precies het probleem, en dat is ook de reden waarom principiële Arabische mensen het staatje Israel helemaal geen sympathiek vakantieoord vinden.
De Palestijnen proberen al meer dan dertig jaar de inwoners van de staat Israel duidelijk te maken dat ze zich terug moeten trekken uit de gebieden die in 1967 zijn bezet. En meer dan dertig jaar lang heeft Israel hardnekkig geweigerd het recht van de Palestijnen om als waardige, onafhankelijke mensen op een eigen grondgebied te wonen te erkennen.
Die weigering van Israel probeert Leon de Winter goed te praten door er op te wijzen dat een Palestijnse staat toch nooit wat zal worden...
Dat is de gehaaide manipulator die aan het werk is. Als de Palestijnen, net als alle Arabieren, toch maar een grote puinhoop van hun bestaan maken, waarom zou je ze dan democratische rechten geven...?
De blanken in Zuid-Afrika verdedigden op die manier het 'apartheidsdenken'. "Al die swartkoppen kunnen ni warken ni. Die willen in een armoedige bamboehut wonen, ja. Eigen schuld dikke bult, ja..."
"Israel is de enige democratie in het Midden-Oosten", stelt Leon de Winter...
Ik wil daar het volgende op zeggen:
Als Israel een democratische staat was geweest, dan was er allang gekozen voor het Belgische model.
Walen en Vlamingen vormen verschillende groeperingen met een eigen taal, en toch vormen ze samen een land, met een goed functionerend parlement en een koning die op zijn Frans gebroken, maar best verstaanbaar Nederlands spreekt.
Maar wie mag de koning van de staat Israel zijn? Een man van vlees en bloed, zoals simpele democraten zich dat voorstellen?
Welnee, een mythologisch wezen, een konijn uit de hoed, dat de naam 'Messias' draagt, een raar fantasiebeeld dat ooit in het Oude Perzië is ontstaan, en dat nu met behulp van een grote pot moralistische lijm is vastgeplakt aan een ander fantasiebeeld: de Tempelberg in Jeruzalem, een plek die in het verleden bevolkt werd door duizenden Romeinse soldaten, maar die door moderne joden heilig is verklaard, omdat het een plek is die grootsheid en macht symboliseert....
Leon de Winter wil die werkelijkheid niet zien. Behalve een rijke eend, ook nog een struisvogel...
En toch ligt hier de kern van het probleem. Zonder magisch toverkonijn en magische tempel zou er geen Palestijns probleem bestaan.
De waarheid is simpelweg dat een onnozel konijn dat uit de hoed getoverd wordt door een niet bedreven tovenaar het leven bepaalt van de inwoners van de staten Israel en Palestina.
En als dat zo is. Als ons lot wordt bepaald door magische konijnen en onbeholpen tovenaars, dan moeten die konijnen worden aangevallen...
Dan noem je rechtse goochelaars die Arabieren in de armen drijven van moslimfundamentalisten niet sympathiek, want een fundamentalist maakt het toverkonijn van de goochelaar steeds sterker.
Dat moet je inzien. Als je tenminste een schrijver wilt zijn, die verstand en principes boven geld en opportunistische macht durft te plaatsen...