Arabische Vrouwelijkheid

Was Mohammed een vrouwenhater?

28. O profeet! Zeg aan uw vrouwen, "Als gij het leven dezer wereld en zijn luister wenst, komt dan, ik zal u een geschenk geven en u op een grootmoedige manier vrij laten.
29. Maar indien gij Allah en Zijn boodschapper en het tehuis van het Hiernamaals wenst, dan heeft Allah waarlijk voor degenen onder u die goed doen, een grote beloning."

Koran 33 - De Confreranten (Al-Ahzaab)

".. op een grootmoedige manier vrij laten..."

"I am not saying let’s be modern and give women what they are getting elsewhere. Instead, I ask we go back 1400 years, to the time of the Prophet, when women could ride and drive, trade and fight, judge and rule in legislation and government.
Men, then, didn’t feel bad about it. Prophet Mohammed (peace be upon him) worked for his merchant wife, Khadeja, and told his companions to consult his other wife, Aesha, in their religious affairs. Women argued with him and his Caliphs in public.
When women were right, great men like the second Caliph, Omar, admitted their mistakes and revised laws accordingly. As for fight, we owe a great woman warrior the life of our Prophet. She was the one who defended him in the battle of Ohud when most men ran away.
How come after fourteen centuries of progress we still don’t have women ministers, ulemas, or even Shoura members?" Khaled Batarfi, in: ARAB VIEW

"De profeet Mohammed is niet de stichter van een nieuwe godsdienst, maar een man die als prediker zichzelf plaatste in de lijn van de joods-christelijke traditie. De Koran is dus in feite een toevoeging en kan niet gezien worden als een zelfstandig geschrift. Over Mohammeds persoonlijke leven is weinig bekend. Hij leefde uiterst eenvoudig en was altijd bereikbaar voor zijn volgelingen; het enige privilege waarop hij aanspraak scheen te maken, was zijn uitgebreid huwelijksleven. Hoewel hij aan anderen ten hoogste vier echtgenotes toestond, trouwde Mohammed na de dood van zijn eerste vrouw nog een dozijn andere vrouwen, waarvan sommigen om politieke redenen.
Mohammed's leven kent een weinig succesvolle profetenperiode (Mekka) en een periode waarin hij een succesvol politiek leider was (Medina). In dat opzicht verschilt hij duidelijk van zijn voorganger Jezus van Nazareth, die geestelijke ontwikkeling altijd zorgvuldig gescheiden hield van het verlangen naar politieke macht. Mohammed hield van macht en vrouwen, eiste erkenning en kon bijzonder wraakzuchtig reageren wanneer men hem tegenwerkte. Vanwege die uiterst zwakke karaktereigenschappen, die hij in de vorm van 'goddelijke uitspraken' in de Koran heeft neergelegd, dienen zijn uitspraken zeer kritisch bekeken te worden."

Establishing first women society

O Prophet! Say unto thy wives: If ye desire the world's life and its adornment, come! I will content you and will release you with a fair release. (Koran 33;28)

At the beginning of the 20th century Iraqi women were deprived of education, surrounded by illiteracy and shackled by backward social attitudes and values dominant then.
The beginning of women rise depended on the encouragement of some Iraqi writers and intellectuals who assisted her through their articles on women. Top among those writers was Iraqi well-known poet Jameel Sidqi al-Zahawi. He wrote an article entitled In Defense of Women issued in the Egyptian newspaper “Al-Mu’yed” in which he asked the man to change his view about women as she is a human being enjoying rights the same as that of man and should not be disdained. His article hit great sound amid Iraqi circles and was dismissed of the law school where he was studying.
Iraqi women continued fighting for raising their social status and did not care for opposing stances despite the obstacles put in their way until they put sowed of this rise in 1924 when they established first women society named (Women Advancement Society). Its headquarter was at al-Sabunchiya quarter in Baghdad. Asma’ al-Zahawi headed the society and worked for achieving women goals. She was the first to pave the way for women advancement in Iraq. In its program, the society stressed on educating, employing and liberating women from some social restrictions.

Batool Al-Fekaiki

Klik hier Born in Iraq in 1952 and living in London, Batool Al-Fekaiki received her BA from the Institute of Art in Baghdad. Her art is presented in oil on canvas and drawing. She uses art to express her inner thoughts and to symbolise her views of the world around her. Driven from home due to the Gulf War, her work defies the cold realities of misery and suffering that is synonymous with the plight of today's Babylonia. Instead, there is hope, there is faith and there are dreams; such is the human spirit that is beautifully captured on canvas in Al-Fekaiki's many inspirational paintings.
Her work is no stranger to the art scene in the Middle East nor in Europe. Al-Fekaiki's works have appeared many times in various national and international exhibitions
"For me a painting is a key to unlock the internal world or the private sphere which would be impenetrable otherwise".

Of Poets, Prophets, and Politics

In the town of Al-Basrah in Iraq, poets gather every year for a poetry festival, just as they did fourteen centuries ago.
In Cairo every Friday, people come together at the shrine of Ibn al-Farid, a thirteenth-century Sufi poet, to hear his poems read. And in Yemen, poetry is still vital for negotiating and settling tribal disputes.
While Westerners may be surprised by the notion that poetry is an effective way to convey a political message, Bassam Frangieh says it is an integral part of Arab culture.
“In every Arab country every day, poets appear on television, on the radio, or in the newspaper. Every single newspaper in the Arab world every day has poetry -- this is nothing new,” says Frangieh, who is professor of Arabic at Yale University.

“Poetry is the essence of Arab culture.” (By Rachel Galvin )

Poezie is de essentie van de Arabische cultuur

Wanneer we de Arabische wereld bekijken, dan zien we hoe een cultuurvijandige beweging, het fundamentalisme, de Arabische cultuur, waarvan de essentie poetisch (dus vrouwelijk!) is, probeert te vernietigen.
Het rechts-religieuze zionisme steunt het fundamentalisme, dat de vrouwelijke Arabische cultuur wil vernietigen, in dienst van keihard, vrouwenhatend kapitalisme.
Arabische leiders zouden daarom in moeten gaan zien dat zij de vrouwelijke waarden van de Islam dienen te verdedigen.

Het fundamentalisme met zijn primitieve vriend-vijand-denken is de vijand van de op positieve gastvrijheidswaarden gefundeerde Arabische cultuur.
Alleen wanneer men dat in gaat zien, kan men de pogingen van het Westen de Arabische wereld te onderwerpen weerstaan.

Israel: patriarchale macho-samenleving

"Israel is a place of contradictions," said Shulamit Aloni, a veteran civil rights activist and founder of the leftwing Meretz political party.
"On the one hand, the sky is the limit for women in civil life, but we also live in a patriarchal and macho society - patriarchal because in personal status we are under the direction of the clergy which is very backward, and macho because of the army.
In this kind of society, whenever someone is not pleased with his life, or whenever he has a problem, the victim of his rage and disgust will be a woman." (The Guardian, 23-3-2001)

Rising star has come long way since ‘shy’ youth
Dania al-Khatib prepares to launch new CD at Virgin Megastore

Dania al-Khatib says she “couldn’t believe it” when international music company EMI in Dubai first asked her to record a song, back in 1996.
“Since my childhood I’ve had an interest in singing,” the young Lebanese artist says. “It was like heaven’s gates opened in front of me.”
Wearing jeans and no makeup, hardly a common look for an Arab star, the young singer-composer seemed relaxed as she spoke about stardom.
“As a teenager I was very shy,” she says. “I would spend hours recording music in my room. I would sing for my mom and dad but never in public.”
Now, however, Khatib is in Lebanon to launch her third CD, entitled Dania.

Her latest album includes a number of original songs with lyrics written by Elias Nasser, the Arab songwriter and poet. Most interestingly, however, the album features the song Al-Hilwa Di, originally sung by Egyptian Sayyed Darwish. The song is about a beautiful, young, poverty-stricken woman who lives in Egypt but hasn’t lost her hope in life because of her belief in God.
“I chose this song because it has beautiful lyrics that talk about the poverty in Egypt,” Khatib explains. “What is interesting is that these people still had a lot of hope and believed that Allah would help them out of their misery.”

Raghda Mugharbil - Special to the Daily Star

Egyptian perfumes and cosmetics

Five exhibitions of Egyptian perfumes and cosmetics have been opened simultaneously in Cairo and Paris, in a bid to further cultural ties between Egypt and France. Nevine El-Aref took in the aroma.

Why did Egypt and France choose to celebrate their relations using perfumes and cosmetics? Was it because love stories often start with fragrances? Or because they played such an important part in religious rituals and contemporary life in ancient Egypt? Indeed, some of those ancient essences and fragrances, known to men and women throughout millennia, are used to this day in mosques and churches and sold in Egyptian bazaars.

Al-Ahram Weekly, april 2002

Amal Arafeh despises greedy and stupid men

Syrian actress Amal Arafeh revealed that she does not mind working in the cinema, television series, or on stage, stressing that she is different from others while acting in the sense that she is very romantic. She added that her passion will always be musical performance and singing.
According to the Qatar based daily, Al Raya, in a personal interview Amal revealed that she despises men who are greedy, stupid, and cold. She added that even if she was sitting in a waiting room across such men she could not take it.

Arafeh’s talents were passed on to her from her great father Suheil Arafeh. She is one of the prominent Syrian singers, who started singing national songs composed by her father. Then she started a successful acting career playing significant roles in a number of Syrian TV series, like “Eileh Khams Njoum” (A Five Stars Family), and “Khan al Harir” (Al Harir Inn).
Amal's most recent work is the TV drama series “Thikrayat Al Zaman Al Kadem” (Memories of the Upcoming Era). (syrialive.net 14-2-2004)

Nederland: Een cultuur van vrouwenhaters?

Weinigen zullen het geloven maar toch is het een keihard feit dat de moderne Nederlandse literatuur vervaardigd wordt door een immense kliek schijnheilige vrouwenhaters.
Waar namelijk het kille burgerdom werkzaam is, en het merendeel van de Nederlandse schrijvers, uitgevers en recensenten maakt deel uit van het benepen kleinburgerlijke filisterdom, daar worden 'de vrouwtjes' gehaat...; dat is een doodsimpele, zeer voor de hand liggende gevolgtrekking.
Natuurlijk, de burgerman, leugenaar als hij is, zal altijd proberen de schuld op anderen af te schuiven. Als een klein, stout jongetje projecteert hij zijn haatgevoelens in boeven, moordenaars, pedofielen en homoseksuelen, en wanneer die afwentelingpoging succes heeft, dan is dat voornamelijk te danken aan het feit dat hij deel uitmaakt van een gigantische massa medeburgers.
Alleen de geborgenheid die een moralistische, maar uiterst harteloze, burgermaatschappij hem verschaft stelt hem in staat zijn niet al te fraaie illusies in stand te houden.
Hij, de burgerman, is degene die 'de vrouwtjes' bewondert, dat maakt hij zichzelf graag wijs.
Hij ziet in een vrouw weliswaar een 'seksobject', maar ook een 'wonder', een 'aanlokkelijk geheim', dat het absolute tegendeel is van de man.
Graag plaatst hij de vrouw op een voetstuk, zonder te beseffen dat een dergelijke vorm van welhaast religieuze verering de vrouw juist tot een voorwerp van haat maakt.
Wie 'de vrouw' werkelijk bewondert, die zet haar niet op een voetstuk, nee, die ziet het als zijn eerste taak 'vrouw' te worden.
Een man die geen 'vrouw' wil zijn, die het zelfs afschuwelijk vindt om 'vrouwelijk' genoemd te worden, zal nooit in staat zijn een vrouw op basis van gelijkwaardigheid te benaderen.
Altijd zal een vrouw een vijandig object blijven in zijn angstige, bekrompen mannenwereldje, dat is opgebouwd uit drogbeelden, waanideeën en illusies.
De 'vrouw', dat is een beeld als andere beelden, een van de werkelijkheid afgesplitst afgodsbeeld, dat wegvoert van de 'god' die men zelf zou moeten zijn...
Iedereen die een beetje verder kijkt dan zijn vals-moralistische neus lang is weet dat de levende God, de God van al het bestaande, die het tegendeel is van de door ons aanbeden bezitscultuur, zowel mannelijk als vrouwelijk is. Iedereen weet dat die God, alomvattend als hij is, het vermogen bezit zich als man en als vrouw aan de mensen te manifesteren, maar bijna niemand trekt daaruit de conclusie dat hij zelf dat vermogen dus ook bezit.
"Ik een vrouw? Ik een kut en tieten? Kom nou..."
"De vrouwtjes", zo merkt de verontwaardigde burgerman op, "die hebben tieten en een kut, maar ik, ben een normale man en zo een normale man wil ik altijd blijven!"
Goddelijk wil hij natuurlijk best zijn, maar dan wel op een ongevaarlijke, altijd kleinburgerlijke wijze, via een cultuuropvatting, die het begrip 'goddelijkheid' heeft aangepast aan zijn bekrompen waarden en normen.
Zo denkt de religieuze burgerman dat hij met behulp van meditatie de hemel kan bereiken. Urenlang neemt hij met gekruiste benen plaats op een kleurrijk tapijt van oosterse makelij en met gesloten ogen concentreert hij zijn naar verstilling strevende gedachten op mooie (soms ook uiterst dreigende en gewelddadige) beelden, met de bedoeling een gevoel van extase op te roepen, een 'extase', die, dat spreekt vanzelf, is losgekoppeld van zijn seksuele, of beter gezegd erotische betekenis, omdat erotiek en cultuur binnen de wereld van de moraal verkopende burger aan elkaar tegengestelde begrippen zijn.
Cultuur, dat is in zijn ogen 'het verlangen naar reinheid en puurheid', en hij realiseert zich niet dat schoonheid alleen daar kan ontstaan waar het vuil wordt opgeruimd.
Wie zijn huis schoon wil maken, die pakt een emmertje met sop, een stel boenders en de grote alle vuil verslindende stofzuiger, en die gaat, gewapend met dat gigantische assortiment reinigingsmiddelen de vloeren, de ramen en het meubilair bewerken, net zo lang tot hij zijn doel heeft bereikt.
De vrouwenhatende cultuurliefhebber echter is een man die een huis wil schoonmaken door op zijn luie kont te blijven zitten.Op een zeer naïeve wijze denkt hij: 'Als ik maar lang genoeg blijf praten over het schone en het edele in de mens, dan zal het vuil vanzelf wel verdwijnen...'
De schoonheid die hij zoekt bestaat uit het verheerlijken van het middel. Omringd door grote plastic flessen vol schoonmaakmiddelen zit hij op zijn culturele troon, en ook al roep je hem toe dat hij de handen uit de mouwen moet steken en dat hij niet bang moet zijn de vingers vies te maken, het mag allemaal niet deren: hij wil niet smerig worden - want wie smerig is kan in zijn ogen niet 'schoon' meer zijn...
Zo gaat het ook met zijn fraaie, hoogdravende opvattingen over God.
Wanneer je hem vertelt dat een schepper van alles een androgyn wezen is, zowel mannelijk als vrouwelijk, dan weigert hij je serieus te nemen.
Hij wil geen 'mietje' zijn, want dat is in feite de echte naam van de vrouw, die hij voor het oog der wereld aanbidt. Nee, de vrouw is alleen mooi wanneer ze op een voetstuk wil plaatsnemen. Zodra ze hem wil dwingen gelijk aan hem te worden barst hij in woede uit.
"Het is toch walgelijk", schreeuwt hij, "om zo'n stel smerige dellerige kutlippen tussen je benen te hebben...? En dan die gore kerels die boven op je neervallen - alsof je een goedkope slet bent... Niks hoor, dat heeft met schoonheid niets te maken..."
Nee, het begrip androgyn verwijst volgens hem naar het hogere, een buitenwereldse werkelijkheid, waar mannen niet gedwongen worden zich te vereenzelvigen met het 'smerige' lijf van een vrouw.
Het lichaam, zo stelt hij, dient overwonnen te worden!
En zo kan het gebeuren dat hij het lichaam gaat haten, het gaat verbergen, lomp of ziek maken of zelfs verminken...
Dat is natuurlijk een absurde daad. Wie het menselijke lichaam haat zal nooit een ander mens lief kunnen hebben, laat staan een ander genezen, want genezen, heel maken, is in diepste wezen een liefdevolle handeling - een weerspiegeling van het verlangen de ander mooi te maken.
Wie niet tot Liefde in staat is, wie niet bereid is de ander te beschermen tegen het op verminking gerichte denken van lichaamshaters, die zal nooit een ander mens kunnen overstralen met gedachten van schoonheid en gezondheid, ook al verkondigt hij de fraaiste literaire platitudes en clichés.
De kleinburgerlijke vrouwenaanbidder is de vertegenwoordiger van de kille afstandelijkheid, de ziekte, de verminking en de zinloze haat.
Hij laat zich tiranniseren door zijn angstgevoelens en weigert in te zien dat zijn angst de motor is van alle ellende die de mens zijn medemens aandoet.
De angst overwinnen? Het negatieve krachtenveld dat bezit van hem heeft genomen te lijf gaan? Ach nee, dat vindt hij maar een enge zaak, nee, hij wil alleen maar praten over over al die zaken - doen wil hij niets...
"Een daad stellen?", vraagt hij je met een verbaasde blik in de ogen, "een daad? Wat is dat: een daad?"
En ook al leg je hem uit dat het stellen van een daad in ieder geval betekent dat je breekt met een wereld waarin nooit iets mag veranderen (de negatieve, vervuilde wereld van de kleinburgerlijke ideologie), hij laat zich daardoor niet overtuigen.
Nee, het stellen van een daad rukt hem los uit de mooie wereld van filosofie en cultuur en hij weigert 'de schoonheid' los te laten.
God vinden? Ach ja, waarom ook niet? Als het maar mag gebeuren op zijn eigen kleinburgerlijke wijze..., in een moskee, een kerk of een synagoge.
Zonder 'heiligdom' is hij een hulpeloze invalide, die machteloos toeziet hoe de wereld door de schoonheidlievende mensen om hem heen wordt verwaarloosd, verslonsd en verslodderd, zonder dat ooit de gedachte in zijn hoofd opkomt dat hij op een hele ordinaire wijze keihard 'NEE' moet schreeuwen, wanneer hij een eind wil maken aan de vervuiling.

God, dat is NEE zeggen tegen een liefdeloze wereld.
God, dat is afrekenen met zinloze abstracties.
God, dat is het zinvol maken van moeite, angst en pijn.
God, dat is breken met de kinderachtigheid van valse vrouwenaanbidding, om op die manier door te dringen tot de androgyne wereld van het kind, dat juist vanwege het androgyne karakter in geestelijk opzicht vitaal en gezond is!

Een vrouw als een geïdealiseerde anti-man op een troon zetten, zodat zij onophoudelijk wordt overstelpt met haat en afschuw, dat is een daad van weerzinwekkende onnozelheid.
Een vrouw bewonderen en haar tegelijkertijd gevangen zetten in een verleugende, ontvrouwelijkte mannenwereld, dat is een leugendaad.
De 'vrouw' die de kleinburger op de troon zet bestaat helemaal niet. Ze is niets meer dan een illusie, instandgehouden door een angstige wereld, die de Angst in een culturele vorm gegoten heeft.
Zo een 'vrouwelijk schijnwezen', dat is opgebouwd uit twee tieten, een kut en een paar nijvere handen die nooit in dienst staan van het aan geen enkele burgerlijke wet gehoorzamende zinnelijke genot, is niets anders dan een dood voorwerp.
'Sokken stoppen' en 'kleedjes haken', dat is in de ogen van de meeste mannen een goddelijke bezigheid, en of je ze nu al vertelt dat je vrouwen beledigt door hen te reduceren tot sokkenstopsters en spreienhaaksters, dat zal hen er niet toe kunnen bewegen de ingeroeste meningen te veranderen.
De man die 'man' wil zijn heeft een onwrikbaar wereldbeeld nodig dat hem bevrijdt van de moeilijke opdracht goddelijk te zijn, zodat hij rustig kan filosoferen over het mooie begrip 'androgynie', zonder ooit gedwongen te worden 'androgyn' te zijn.

Op die passieve wijze bouwt hij zijn cultuur op. Op die manier beoefent hij 'kunst':
De kunst van het gehaakte beddesprei. De kunst van de in Schone Gewaden gestoken vrouwenhaat. Kortom: De Kunst van een God die het Leven haat.

Wim Duzijn,
Zwolle, 23 april 1991

Ontwaakt, verworpenen der aarde!

De staat verdrukt, de wet is gelogen,
De rijkaard leeft zelfzuchtig voort;
Tot merg en been wordt de arme uitgezogen
En zijn recht is een ijdel woord
Wij zijn het moe naar anderer wil te leven;
Broeders hoort hoe gelijkheid spreekt:
Geen recht, waar plicht is opgeheven,
Geen plicht, leert zij, waar recht ontbreekt.

Hebben en Zijn
Ed Hoornik

Op school stonden ze op het bord geschreven,
het werkwoord hebben en het werkwoord zijn;
hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven;
de ene werkelijkheid de ander schijn.

Hebben is niets, is oorlog, is niet leven,
is van de wereld en haar goden zijn.
Zijn is, boven die dingen verheven,
vervuld worden van Goddelijk pijn.

Hebben is hard, is lichaam, is twee borsten,
Is naar de aarde hongeren en dorsten,
is enkel zinnen, enkel botte plicht.

Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,
is kind worden en naar de sterren kijken,
en daarheen langzaam worden opgelicht.