Amerika & ont-politisering
ofwel de waanzin van de massamaatschappij


Filosofen hebben de wereld alleen maar
op verschillende manieren geïnterpreteerd,
het komt er op aan de wereld te veranderen.
Karl Marx


C. Wright Mills, in both his Power Elite and White Collar, used the term mass society or mass as a crucial concept in his description of the "non-democratic" character and structure of American society. In Mills' conception, American society is essentially twofold; an elite and a mass. The power flow is one way; the ruling elite manipulates and defines the existence of the politically and economically powerless mass, using as its technology the modern mass media of communication.

Belangrijke onderwerpen:

Tommy Franks demoniseert Ba'ath-socialisme
Myths About Israel, Iran-Iraq War
Saddam Hussein, een fascist?
Kenmerken van het fascisme
De strijd tegen de massamaatschappij
Wie is Leo Strauss?
Blind voor wat niet-Israëlisch is
Looking At the Middle East Through Arab Eyes
De primitief-ideologische visie van het Ayn Rand Instituut
De enkeling, gezien als kille, asociale liberaal
Many Baathists Banned From Iraq Gov't
Now we have to think again


Tommy Franks demoniseert Ba'ath-socialisme

Citaat: The US general who commanded the Iraq war issued a statement Sunday saying Saddam Hussein’s Baath Party “is dissolved,” ordering the political organization that ruled the country for 35 years to cease existence.
The message from General Tommy Franks, commander of coalition forces, was read over US-controlled Information Radio on Sunday afternoon.
The Iraqi Baath Socialist Party is dissolved,” Franks said in the statement, read in Arabic. The station is broadcast across Iraq on the AM band. The statement told Iraqi citizens to collect and turn in any materials they had relating to the party and its operations. (Daily Star - Lebanon - 12-5-2003)

Tommy Franks: een a-politieke democraat
Commentaar Wim Duzijn 2003

Je kunt jezelf afvragen waarom een bevrijdende, naar democratisering strevende groep machthebbers een politieke partij verbiedt. Logisch is het niet, omdat democratisering niet begint met het verbieden van politieke partijen, maar met het oprichten van politieke partijen.
Binnen Irak is de Ba'ath-partij de enige politieke partij die voldoet aan de criteria die Westerse landen hanteren wanneer zij moeten bepalen of een partij een politieke organisatie is of een a-politieke religieuze of nationalistische beweging, die niet de politisering van de maatschappij maar de ontpolitisering nastreeft.
In Nederland was Pim Fortuyn de populist die ontpolitisering nastreefde. Niet de politieke boodschap was belangrijk, maar het charisma van de leider. Zonder die leider is er chaos en leegte en wordt ons de werkelijkheid van de beweging getoond, die volstrekt a-politiek blijkt te zijn.
Hetzelfde verschijnsel doet zich voor in Amerika, waar de twee grote politieke bewegingen in feite op ontpolitisering van het bestaan gerichte massabewegingen zijn.
De huidige president van Amerika (George W. Bush) is een man zonder politieke idealen. Hij heeft geen belangstelling voor politiek, leest derhalve ook geen boeken die zijn politieke bewustzijn kunnen ontwikkelen of aanscherpen, maar laat zich willoos leiden door autoriteiten, die hem influisteren wat goed is en wat slecht.
Soms krijg je de indruk dat George Bush een figurant is, iemand die is ingehuurd om de aardige apolitieke jongen te spelen, terwijl op de achtergrond vreemde, schimmige figuren met uiterst merkwaardige politieke opvattingen de touwtjes in handen hebben. Politiek in Amerika - zo ga je vermoeden - speelt zich af in duistere achterkamertjes.
Het Amerikaanse volk is volstrekt apolitiek. Men noemt zichzelf vrij en daar is alles mee gezegd.
Wie de illusie van de vrijheid aan stukken probeert te breken wordt gehaat en hij kan vertrekken. Hetgeen in de praktijk van het leven betekent dat de elite een dictatoriale elite is, die de grote apolitieke massa alleen maar kan benaderen met behulp van een apolitieke propagandacultuur, waarin geen politieke thema's een rol spelen maar de vraag wie in staat is de bevolking duidelijk te maken dat hij als antipoliticus toch de wereld de indruk kan geven dat Amerika de leidende politieke natie in de wereld is.
Politiek debatten in Amerika zijn altijd schertsdebatten, die uitgaan van de veronderstelling dat de status quo altijd gehandhaafd dient te blijven. Veranderingen, met andere woorden, (of politieke innovaties) zijn domweg niet mogelijk, omdat Amerika een apolitieke wereld is waarin op nadenken de doodstraf is geplaatst.
De onwil na te denken bleek tijdens de jongste Irak-oorlog, die politiek gezien weinig meer was dan de uitschakeling van het politieke denken en de irrationele sturing van een domgehouden massa. Dat apolitieke gedrag leidde tot de vernietiging van het politieke denken in Irak en toonde aan dat het vrijheidsbegrip dat Amerika zich heeft toegeëigend schijn is - nep, bedrog.
Vrijheid in een apolitieke wereld leidt ertoe dat de vrijheidslozen, de vertegenwoordigers van een op collectivisering gerichte massamaatschappij, naar voren worden geschoven, zodat niet de bij een democratie behorende politieke thema's een rol gaan spelen, maar apolitieke zaken als religie, nationalisme, eigenbelang en ordinaire machtspolitiek.
Tommy Franks gaat – na de val van Saddam Hussein - geen debat aan met het socialisme, nee, hij schaft op een uiterst autoritaire wijze het socialisme af, een onbegrijpelijke zaak, omdat alleen het socialisme (als politiserende massabeweging) in staat is het ontpolitiserende religieuze fundamentalisme in Irak in toom te houden.
Tommy Franks kan waarschijnlijk niet anders. Hij is een vertegenwoordiger van een anti-intellectuele massamaatschappij. Hij denkt niet, hij gehoorzaamt. God is in zijn ogen almachtig en omdat Amerika het land van God is kun je weinig meer doen dan Amerikaans apolitiek denken uitdragen in de wereld - een vorm van geestloosheid die altijd leidt tot het nemen van volstrekt irrationele, onlogische en vaak zelfs volstrekt onrechtvaardige beslissingen, die genomen kunnen worden, omdat alles wat zich in het Westen politiek noemt in feite apolitiek is: principeloos, gericht op de autistische verwezenlijking van kleine deelideaaltjes, die groot lijken in een wereld waarin de oogklep tot de verplichtende blikvernauwing dient te leiden.


Baath Party - Webinfo

Political party and movement influential among Arab communities in the Middle East, especially in Syria and Iraq. The Baath Party was from the beginning a secular Arab nationalist party. Socialism (not Marxism) was quickly adopted as the party’s economic dogma: “Unity [Arab], Freedom [from colonialism], and Socialism” are still the watchwords. From its earliest development, the motivation behind Baathist political thought and its leading supporters was the need to produce a means of reasserting the Arab spirit in the face of foreign domination. Moral and cultural deterioration, it was felt, had so weakened the Arabs that Western supremacy spread throughout the Middle East. Arabs needed a regeneration of the common heritage of people in the region to drive off debilitating external influences.

Myths About Israel, Iran-Iraq War,
Saddam Debunked by Veteran Journalist
Nita Renfrew, AmericanFreePress

WD 2003: Geschiedvervalsing is altijd een kenmerk geweest van regimes die we fascistisch noemen. Het gevaar bestaat dat ons eigen verlangen van de geschiedenis een waarheidsloos ideologieboek te maken elk onderscheid tussen fascisme en antifascisme wegvaagt. Daarom deze korte terugblik op de oorlog tussen Iran en Irak.

American-born Nita Renfrew went to Israel as an idealistic young liberal who wanted to experience life in a country she believed was a model for the world. What she discovered was not what she expected. It gave her new insights into what the Arab-Israeli conflict was really all about.

After I left Israel and came to New York, I followed events in the Middle East very closely. I met many Arabs from all of the different countries. In 1984, after the United States re-established relations with Iraq, I was invited as an American journalist to visit Iraq. This was following the Iran-Iraq war. I had a lot of Persian friends. I had previously visited Iran and I actually met the Ayatollah Khomeini right after he assumed power. I had been watching the Iran-Iraq war. Khomeini had been in exile in Iraq for many years during the time that the shah ruled Iran. Saddam Hussein had come to power in Iraq in 1968 when the Ba’ath Party came to power.
Ba’ath basically means “Renaissance” in Arabic. And it’s important to understand what the Ba’ath Party is, because it has to do with why Israel has problems with Iraq and Saddam.
The problem that Israel has with Saddam is its problem with the ideology of the Ba’ath Party, really, even though the Israelis try to personalize the matter, as the Israelis are now trying to do with Yasser Arafat, the leader of the Palestinians. It sounds better, public-relations-wise, if you want to get rid of a “terrible dictator” as the Israelis have portrayed Saddam, and now Arafat.
In fact, Saddam Hussein has been one of the proponents of Pan-Arabism or Arab nationalism since the time he was a child. This refers to a unity among all Arab countries.
Although Egypt’s former leader Gamal Abdul Nasser is identified with Pan-Arabism, Nasser got a lot of his ideas from the Ba’ath Party and was influenced by its ideology after it came into existence in Syria in 1947, formed by two Muslims and a Christian. This was at a time when the Zionists were expelling the Palestinians from Palestine in preparation for declaring the state of Israel in 1948.
One of the main tenets of the Ba’ath Party has been to restore Palestinian sovereignty in Palestine and to unite the whole Arab people so that they would be a united country and a bastion against what they considered to be European colonialism. Israel is a key component of that colonialism.
As vice president in Iraq, Saddam was considered an equal partner of his cousin, who was the president. In 1979, Saddam’s cousin resigned as president for health reasons and Saddam became president. This was right after Khomeini returned to Iran. Khomeini hated Saddam because the shah of Iran had asked him to expel Khomeini because Khomeini was creating opposition to the shah. Saddam agreed to expel Khomeini and that’s when Khomeini went to Paris and was able to rally and successfully oust the shah.
The Persians in Iran didn’t like the United States because the United States was backing the corrupt and brutal regime of the shah in Iran. This leads right into the Iran-Iraq war which began after Khomeini assumed power in Iran, after the shah was ousted by Islamic fundamentalists.
You see the Ba’ath Party of Iraq is a secular party. It believes in the separation of state and religion. So the Shiite Muslims in Iran, led by the Ayatollah Khomeini, wanted a Muslim religious state like Khomeini brought to Iran. In fact, Khomeini wanted an Islamic republic composed of all of the Islamic states and eventually a world government.
But to have that, Khomeini needed to conquer not only Iraq but also Mecca and Medina which are sites in Saudi Arabia that are holy to all Muslims—both Shiites and Sunnis. He had to go through Iraq, which is the only Arab country with a land border with Saudi Arabia. So Khomeini was calling on the radio for the Shiite soldiers in Iraq to defect and assassinate Saddam. The Shiites are more than 50 percent of the Islamic population in Iraq. There were assassination attempts.
Saddam believed that even though Iran had more than three times the manpower of Iraq and far greater strategic depth, he figured he could do a preemptive strike against Iran, since there were sanctions on Iran and the country couldn’t get spare parts.Saddam calculated that would stop Iran from invading Iraq and the rest of the Arab world.
However, Saddam miscalculated the fact that, during the shah’s time, Iran had financed part of the defense industry in Israel. There were arms factories in Israel that belonged jointly to Israel and the Iranian government.
While Khomeini was saying that Israel was another enemy of the Muslims, the Iranian army continued to have the same liaison people with Israel. Israel, in turn, saw this as an opportunity to give Iran parts for its military hardware and to get a war started between Iraq and Iran and therefore take the attention away from the Palestinian question. And that intrigue by Israel led to the now-infamous Iran-contra arms deals, in which Israel played a major role, though that was downplayed by the American media.
The United States was drawn into this when U.S. officials started sending and selling all kinds of weapons to the Iranians to fight Saddam. This was all supposedly done by the United States to get the American hostages out of Iran. But Israel’s agenda was to get that war started and to keep it going.
So every time one side started to lose the war, Israel would get the United States to supply that side—either Iraq or Iran—with satellite intelligence and spare parts. When that side got stronger, then the United States would supply the other side.

Zie ook: De Derde Weg - deel 3

Democracy On Trial In Iraq
By Terrell E. Arnold, www.rense.com, 11-5-2003

The clear danger in Iraq is that an idealized or even ideological concept of American democracy, based on majority rule, will backfire.
To start with, the Shia majority ethnically is a mix of Arabs, Kurds and Iranians. The Sunnis, the second largest group, are split between Kurds and Arabs. Turkomen, Assyrians and others make up the rest.
Religion, which gives the Shia a majority, does not serve to bring them all together politically. Rather, tribalism and ethnicity appear to matter more than religion. However, the workings of a concept of majority rule might bring the Shia together on religious grounds, while the internal Shia majority could drive the resultant community toward fundamentalism.
Meanwhile, Saddam's rule, as well as a century of exposure to the rest of the world, have generated a sizeable middle class and secular element in many areas of Iraqi society.
Ironically, Saddam himself promoted a secular leadership class, but its power in a political process has not been tested due to the repressive weight of Saddam's rule.
Moreover, women, who prospered in many areas under Saddam's rule, could well carry the day in making the secular element dominant in an electoral process. If that were to occur, and various religious, ethnic and tribal clusters could be assured of their free space, a new era could truly be launched in Iraqi political life.

Whatever the outcome, the decisions on how they are governed and by whom must be entirely Iraqi. Over the past hundred years or so the Iraqis have agreed on only one abiding goal: to get rid of foreign domination. They have willingly crossed tribal, ethnic and religious lines, as it were submerged their preferences, in a common effort to expel foreign rulers, e.g. of other Arab countries, British puppets or Nasserite Egyptian advocates.
Objections to rule by the Coalition are already widespread and obvious...

The writer is a retired Senior Foreign Service Officer of the US Department of State.


Saddam Hussein, een fascist?

Wie het bovenstaande betoog leest ontdekt dat het beleid van Saddam Hussein gericht was op het ontwikkelen van een seculiere middenklasse in Irak, een groep van gematigde intellectuelen die een dam diende te vormen tegen primitieve, populistische vormen van religieus leiderschap, die werden verdedigd door Sjiieten die de macht boven het ideaal van intelligent, onafhankelijk leiderschap plaatsten. Die burgerlijke ordeningsdaad wordt in alle commentaren die aan het leiderschap van Saddam Hussein zijn gewijd nooit ter sprake gebracht. De oorlogszuchtige groep anti-intellectuelen die de Westerse media domineert wil met alle geweld van Saddam Hussein een fascist maken, hoerwel een nuchter mens op grond van het aanwezige feitenmateriaal alleen maar concluderen dat de dictator Saddam Hussein - wanneer we hem onderwerpen aan een fascisme-test - in maar weinig opzichten de meerdere van de democraat Gorge W. Bush kan worden genoemd.

George W. Bush, Saddam Hoessein &
de kenmerken van fascisme
Commentaar Wim Duzijn 2003

Dr. Lawrence Britt heeft een aantal criteria opgesteld aan de hand waarvan het fascistische gehalte van politieke leiders kan worden bepaald. We hebben ze hieronder toegepast op Saddam Hussein en George W. Bush:

  • 1. Extreme benadrukking van nationalisme en patriottisme, in zo'n verregaande mate dat mensen worden gedwongen zich volledig te identificeren met de staat.
    - WD: Zowel Saddam Hussein als George Bush benadrukten in het verleden het belang van het patriottisme. In Amerika wordt iedereen die zich niet op wenst te stellen als een echte patriot met de nek aangekeken en tot het kamp van de vijand gerekend. Hetgeen betekent dat dit criterium niet gehanteerd mag worden wanneer we willen proberen van Saddam de tegenpool van George Bush te maken.

  • 2. Minachting voor de rechten van de mens. Uit angst voor vijanden en de daaruit voortvloeiende noodzaak de zaak van de nationale veiligheid te benadrukken wordt het burgerlijke recht ondergeschikt gemaakt aan het oorlogsrecht, dat eist dat vijanden zonder enige vorm van proces vernietigd dienen te worden, ook wanneer een actuele bedreiging ontbreekt.
    - WD: Ook hier verschillen Bush en Saddam niet veel van elkaar. George Bush gebruikt de aanwezigheid van terreurbewegingen om de Amerikanen in de waan te brengen dat ze voortdurend worden bedreigd, terwijl Saddam op een heel directe wijze voortdurend werd bedreigd en door Amerika en Engeland gedwongen werd een permanente militaire noodtoestand in het leven te roepen. Beide mannen zijn dus elkaars gelijken hoewel Bush de dader is die de waan tot realiteit uitroept terwijl Saddam het slachtoffer was van een concrete bedreiging: de wil van Amerika en Israel hem, zijn partij en zijn land te vernietigen.

  • 3. Vijanden en zondebokken in het leven roepen die ten doel hebben het volk te verenigen en te binden aan dictatoriaal leiderschap.
    - WD: Opnieuw geen duidelijk verschil tussen Saddam Hussein enerzijds en George Bush en Ariel Sharon anderzijds. Van het rechtse zionisme is bekend dat het niet bestaan kan zonder gemeenschappelijke vijand. Theodor Herzl heeft in het verleden uitdrukkelijk gesteld dat zionisme groepsvorming is rondom een gemeenschappelijke vijand. Met andere woorden: vrede is onmogelijk en zal altijd een schijnheilig woordenspel moeten blijven zolang dit dualistische uitgangspunt gehandhaafd wordt.
    Saddam Hussein daarentegen wilde wel degelijk vrede sluiten. Maakte deel uit van de coalitie van Arabische landen die aan de terugtrekking uit alle bezette gebieden en de vestiging van een onafhankelijke Palestijnse staat de erkenning van de staat Israël verbond en hoewel hij een felle antizonist was - die de gemeenschappelijke strijd tegen het zionisme sterk benadrukte - heeft hij aan dat antizionisme nooit jodenhaat of Amerikanenhaat verbonden - behalve dan in de laatste fase van zijn bewind, toen duidelijk werd dat Amerika en Engeland via een schaamteloos leugenbeleid uit waren op de vernietiging van hem en zijn socialistische, naar Arabische eenheid strevende Baath-partij.

  • 4. Sterke benadrukking van het militarisme
    - WD: Ook hier kan Irak niet boven Amerika geplaatst worden. Amerika zoals het er nu uitziet is ondenkbaar zonder militaire en economische macht. Die macht wordt boven het recht geplaatst, internationaal recht wordt alleen erkend wanneer dat recht de Amerikaanse belangen dient en omdat niemand Amerika ter verantwoording kan en mag roepen moet Amerika wat dit kenmerk betreft bovenaan de fascistenladder worden geplaatst, terwijl Irak een plek ergens onderaan de lijst moet worden gegeven, omdat als verzachtende omstandigheid kan worden aangevoerd dat Saddam Hussein door externe invloeden (terreur van moslimfundamentalisten, Koerdische terreur en Arabisch verraad – de uitlevering van het schuldenland Irak aan anti-Iraakse Westerse banken door Koeweit) zich gedwongen voelde oorlog te voeren, terwijl Amerika alle mogelijkheden had en heeft om de weg van de diplomatie te kiezen (een keuzemogelijkheid die Saddam Hussein, vanwege het feit dat hij door Amerika gezien werd als een marionet, een wezen dus dat geen eigen wil mag bezitten, domweg niet werd gegund.)

  • 5. Seksistische benadrukking van mannelijke kracht.
    Fascistische landen verafschuwen alles wat vrouwelijk en decadent is in de samenleving en zullen daarom altijd homoseksualiteit en feminisme scherp veroordelen. De vrouw moet de man dienen en de dienende vrouw hoort thuis in de niet openbare wereld van het eigen huis.
    - WD: Ook hier kan niet gesteld worden dat Saddam Hussein duidelijk verschilt van George Bush. Bush zet momenteel alles op alles om zijn lievige, niet bijzonder mannelijke uiterlijk te verbergen achter het masker van de krachtige leider. Hult zich zelfs in lomp ogende soldatenkledij, waar hij ooit trots verkondigde dat hij de waardigheid terug wilde brengen in het Witte Huis - een zinloze slogan wanneer je weigert een waardig kostuum te dragen tijdens de confrontatie met mensen die krachtens de aard van hun bezigheden (vernietigen en doden) uitgesproken onwaardige mensen zijn (macht, zegt de anarchist, moet altijd gescheiden worden gehouden van het gezag).
    Saddam heeft het militaire uniform nooit op een fascistische wijze verheerlijkt. Wie de portretten bekijkt die hij van zichzelf liet vervaardigen, die ziet niet alleen een strijder, maar ook een man die de Arabische en de decadent Westerse polen van zijn karakter sterk benadrukt. Arabische waarden als gastvrijheid (afwijzing dus van militaristische vreemdelingenhaat en kil afstandelijk machodom) werden door hem sterk benadrukt.

  • 6. Het controleren van de massamedia. Informatie en berichtgeving over belangrijke zaken worden gemanipuleerd. Tegenstanders van de voorgestane politiek worden monddood gemaakt en gemarginaliseerd, om zodoende een beeld te vormen van de werkelijkheid dat in dienst staat van de machthebbers.
    - WD: Op dit punt scoort Saddam Hussein hoog, omdat Irak geen vrije pers kende. Het begrip kritische intellectueel bestond eigenlijk niet, zodat je zou mogen verwachten dat de Amerikaanse bezetters alles op alles stellen om die verdreven mensensoort - het ras van kritische intellectuelen - te helpen en te steunen.

  • 7. Geobsedeerd worden door het idee van nationale veiligheid. Angst voor vernietiging van de eigen samenleving is de drijfveer die permanente onderdrukking dient te rechtvaardigen.
    - WD: Op dit punt scoren Saddam Hussein en George Bush even hoog. Amerika heeft het idee van de bedreigde nationale veiligheid van Israël overgenomen en omdat Bush een anti-intellectueel is die gemakkelijke oplossingen prefereert boven moeilijke oplossingen die onafhankelijk denkwerk en morele moed vereisen zal hij wat dit punt betreft hoog blijven scoren.

  • 8. Geen scheiding tussen staat en religie. Overheden in fascistische staten proberen een staatsreligie in het leven te roepen die tot taak heeft de bevolking te binden aan het overheid, op een zodanige wijze dat de overheid net zo onfeilbaar en onaantastbaar wordt als God.
    - WD: Wat dit punt betreft kan gesteld worden dat zowel Saddam Hussein als George Bush de religie gebruikt hebben om het volk achter zich te krijgen. Daarbij kan Saddam Hussein opportunisme worden verweten, waar hij de religie doelbewust gebruikte om de religieuze bevolking aan zich te binden, terwijl George Bush een overtuigd gelovige kan worden genoemd die probeert de inspiratie voor zijn handelen te halen uit een evangelie dat, om het te kunnen koppelen aan militaristische machtspolitiek, volledig op zijn kop is gezet.

  • 9. Bescherming van corporatieve macht die is opgebouwd uit rijke zakenlieden die een economisch imperium opbouwen dat in dienst wordt gesteld van diegenen die de macht van een kleine elite voor eeuwig in stand willen houden.
    - WD: Ook hier kan Saddam niet als tegenpool tegenover de Bush worden geplaatst. George Bush vertegenwoordigt een staatssysteem dat via de verrijking van een kleine toplaag de arme meerderheid wil helpen (kapitalisme), terwijl de socialistische Saddam Hussein altijd het principe van eerlijk delen heeft verdedigd (het principe van nationalisering werd boven privatisering geplaatst), ondanks het feit dat degenen die tot de elite van de partij behoorden bijzondere voorrechten genoten.

  • 10. De macht van de vakbonden wordt aan banden gelegd.
    - WD: Vakbonden en georganiseerd verzet of stakingen waren in Irak niet mogelijk. De partij was zowel werkgever als vakbond en over de wijze waarop arbeidsconflicten in het socialistische Irak werden opgelost is weinig bekend.

  • 11. Intellectuelenhaat en vijandig gedrag tegenover onafhankelijke kunstenaars, vooral wanneer er een neiging bestaat intellectualisme en kunstopvattingen om te zetten in kritisch gedrag.
    - WD: Wat dit punt betreft gaat eigenlijk geen enkele staat vrijuit. Kritische, onafhankelijke intellectuelen en kunstenaars zijn altijd de vijanden van een soepel verlopende collectiveringspolitiek die in dienst staat van de aangepaste burgerij voor wie macht en religie doodgewone opiaten zijn.

  • 12. Vriendjespolitiek en een poging de eigen familieleden een koninklijke status te geven.
    - WD: Saddam Hussein gedroeg zich duidelijk als een ouderwetse Arabische koning die zijn familieleden bijzondere gunsten verleende. Het feit echter dat hij zichzelf nooit tot Koning heeft uitgeroepen, hoewel hij de macht daartoe bezat, pleit voor hem. Het socialistische gelijkheidsideaal heeft hij nooit verloochend.
    George Bush bezit ook autoritaire trekjes, die infantiel van aard zijn. Hij heeft de neiging alleen maar mensen die hem naar de mond praten rondom zich heen te verzamelen. Hij is een bijzonder ijdele man die snel op zijn teentjes is getrapt en die het maar moeilijk kan verdragen dat de harde werkelijkheid zich niet wil voegen naar het ideaalbeeld dat hij van die werkelijkheid heeft opgebouwd. Het feit dat hij tijdens de oorlog met Irak weigerde naar de televisie te kijken toont aan dat hij geen kille autocraat is, maar een emotioneel mens die vanwege zijn grote kwetsbaarheid een wereld van schijnveiligheid probeert op te bouwen, hetgeen een gevaarlijke eigenschap is wanneer je de leider van een wereldmacht bent.

  • 13. Frauduleuze verkiezingen. Fascisten proberen verkiezingsuitslagen te manipuleren via oneerlijke procedures.
    - WD: Hoewel Saddam Hussein op dit punt hoog genoteerd moet worden op de fascistenladder, Irakezen hebben nooit hun eigen leiders kunnen kiezen, gaat ook George Bush niet helemaal vrijuit omdat algemeen de mening bestaat dat hij op een oneerlijke wijze (dankzij het feit dat machtige vrienden invloedrijke posities innamen) het presidentschap veroverd heeft. Daar komt bij dat na de onttroning van Saddam Hussein, die in zeker opzicht gezien kan worden als een democratische daad, omdat socialistische leiders geen goden mogen zijn, geen sprake is van het uitschrijven van vrije verkiezingen in Irak. De socialistische Baath-partij (en alles wat er bevriend mee was) wordt opgeheven of buitenspel gezet en er wordt op een zeer ondemocratische wijze een Amerikaanse militaire dictatuur gevestigd - die vanuit democratisch oogpunt gezien weinig meer is dan een fascistische bestuursvorm, omdat het burgerlijk bestuur een marionettenregime is dat de bevelen van het Pentagon dient uit te voeren, een zaak die alleen dan goedgepraat kan worden wanneer je het autoritaire rechtvaardigingsargument van Saddam Hussein overneemt, namelijk: ‘Voorkomen moet worden dat hatelijke fundamentalisten de vrijheid van de Irakezen (en de Arabieren in het algemeen) gaan vernietigen’.

    (De besproken gegevens zijn afkomstig uit een Secular Humanist Magazine Free Inquiry artikel)

    2003 Info: Free Inquiry magazine does not endorse political candidates nor political parties. We recognize the wide diversity of political viewpoints among secular humanists. We do, however, take positions concerning two vital issues: first, we support humanist ethical principles on grounds independent of religion; and second, we defend the separation of church and state.
    By both these standards, the United States faces an urgent crisis today, for the Religious Right has virtually captured the Bush administration. Increasingly, the administration’s moral ideology is that of evangelical Christianity. This directly impacts on U.S. foreign policy, which shows strong overtones of self-righteous moral indignation and seems guided by the sense that we face a battle between “good and evil.”

  • The Sharon Family
    Uzi Benziman, CounterPunch 13-5-2003

    The consistency and frequency with which the Sharon family appears to mix its private affairs with those of the state (the affairs are still under investigation), and in which the boundaries between the official roles of the father and the activities of his sons are blurred do not make an impression on the public: It does not call the prime minister to order and makes do with his unconvincing denials.
    In this context, the incorporation into the Middle East is complete: The late King Hussein ruled by means of his family and designated his son, Abdullah, as his heir; Hafez Assad appointed Bashar as his successor; Saddam Hussein's two principal aides are his sons, Qusay and Uday; Saudi Arabia is a clan in the guise of a state; and for the past three years, Israel has been governed by the Sharon family.

    During Sharon's first term in office, his son, Omri, became the main player in matters of state. Prior to his father's election, Omri had made a name for himself primarily as someone who spent time in fashionable bars, and was not known as a glittering statesman or experienced politician.
    Overnight, and by virtue of his father's desires, however, Omri Sharon became an official partner to the most sensitive secrets of state.
    In contrast to his brother, Gilad (the prime minister's second son) remains far from the public eye and prefers to maintain his privacy. This desire, however, clashes with the information that is falling into the hands of the police, and with the findings of the state comptroller.
    Till now, Gilad Sharon's name has been tied to a number of affairs that appear to indicate an overlapping between his private concerns and his connection to the prime minister. Just as in the case of his brother, these affairs also seem to reflect the generation of personal benefits as a result of their linkage to the public status of Ariel Sharon.

    Ariel Sharon and his sons have the right, of course, to support one another within the confines of their own home. They are not entitled to apply this family solidarity to the running of the state. They increasingly appear to be individuals who do not distinguish between the private and the public, and who show contempt for the rules of proper administration.

    Sharon Takes Hard Line on Settlements
    By MARK LAVIE, Associated Press Writer 13-5-2003

    Israeli Prime Minister Ariel Sharon staked out tough positions on Jewish settlements, suggesting in remarks published Tuesday that he will try to hold on to much of the West Bank's heartland.
    Sharon spoke after U.S. Secretary of State Colin Powell failed to win Israel's acceptance of a new Mideast peace plan.
    Sharon told The Jerusalem Post daily in an interview that Israel would hold on to some settlements in the heart of the West Bank, citing three by name — Beit El, Ariel and Emmanuel.
    Israeli control over those areas would make it extremely difficult to establish a territorially contiguous Palestinian state in the West Bank, a goal of the U.S.-backed plan, the so-called "road map" to Mideast peace.

    The political calling of the intellectual [lies in]
    the unmasking of lies which sustain irresponsible power.
    C. Wright Mills


    De strijd tegen de massamaatschappij
    Uit: 'De oorlog van Ischa Meyer', WD

    Oorlogen en oorlogen zijn niet hetzelfde. De oorlog van de primitieve moralist bijvoorbeeld is een blinde, massale vernietigingsslag, die nooit ingeperkt zal kunnen worden met behulp van de redelijke impulsen van een op begrenzing gerichte geest. De oorlog van het onafhankelijke individu daarentegen zal altijd gericht zijn op begrenzing, omdat hij zich voortdurend geplaatst ziet tegenover een meerderheid (de massa, de horde, de groep..).
    Iedere zinvolle discussie over het verschijnsel 'oorlog' zal daarom moeten beginnen met een beschrijving van het eeuwige conflict tussen individu en massa.
    De massa vernietigt op een massale wijze. Ze kan niet anders. De massa vernietigt het gezonde verstand. Ze kan niet anders. De massa vernietigt het autonome individu. Ze kan niet anders.
    Dat betekent dat de waanzin van de ongecontroleerde oorlog alleen gestopt kan worden wanneer we bereid zijn de massasamenleving te vernietigen.


    Oorlog & Collectivisme
    Paul de Rooij, CounterPunch 14-4-2003

    One generally doesn't think of psychological warfare as something waged against the home population; but this is perhaps the best way to appreciate the US experience during the past few months.
    The objective of such a campaign was to stifle dissent, garner unquestioning support, and rally people around a common symbol. Americans, and to a lesser extent Europeans, have been subjected to a propaganda barrage in an effort to neutralize opposition to the war, and this fits directly into a psyops framework.
    Psyops appeal to the base human behavior of large groups. In the case of the enemy, fear and even terror are likely to achieve the desired results.
    In the case of the home population, it is the stoking of jingoism, the "we-ism" in the crowd, the intimidation of dissent - and the fear factor is there too. The American flag acreage on display everywhere is a clear manifestation that we are dealing with psyops targeting the home population.
    Psyops specialists know that one of the strongest human tendencies is to try to conform to a group.
    Their objective is to create a din of jingoism pushing for "our" team intimidating others, and at the very least causing dissenters to lay low.
    It is not a good idea to go against the grain in the middle of a riled crowd. This is achieved by filtering the news so that it fits in with the desired message by, e.g., "embedding" of journalists, incorporation of censors within the main media networks, and shutting out alternative news sources. The result was stoking rampant jingoism in the US--and a mostly silenced anti-war movement.


    Dodelijke Kracht
    By Patrick E. Tyler, NYT 13-5-2003

    United States military forces in Iraq will have the authority to shoot looters on sight under a tough new security setup that will include hiring more police officers and banning ranking members of the Baath Party from public service, American officials said today.
    The far more muscular approach to bringing order to postwar Iraq was described by the new American administrator, L. Paul Bremer, at a meeting of senior staff members today, the officials said. On Wednesday, Mr. Bremer is expected to meet with the leaders of Iraqi political groups that are seeking to form an interim government by the end of the month. "He made it very clear that he is now in charge," said an official who attended the meeting today. "I think you are going to see a change in the rules of engagement within a few days to get the situation under control." Asked what this meant, the official replied, "They are going to start shooting a few looters so that the word gets around" that assaults on property, the hijacking of automobiles and violent crimes will be dealt with using deadly force.

    Dodelijke kracht. Zelfs Saddam Hussein heeft het woord nooit gebruikt, hetgeen er op wijst dat de nieuwe Irakese dictator, Paul Bremer, een man die heilig gelooft in het zegeningen van de macht ("Arabieren hebben alleen maar respect voor machtige despoten") een Saddam in het kwadraat zal zijn, die vrijelijk alles mag doen wat Saddam niet mocht doen.

    Israel Shamir
    The Wall at the Heart

    Not only individuals, whole societies and cultures can be insane. This important discovery was made by an American social scientist Ruth Benedict, a close and admired friend of Margaret Mead and Franz Boas. Her Patterns of Culture (1934) remains one of the most widely read books in the social sciences ever written. In this work, Ruth Benedict described different Native American cultures and characterized the Pueblo Indians as "placid and harmonious".
    The Jewish social scientist Franz Boas provided her with data showing "the self-aggrandizing, megalomaniac character of the Kwakiutl", while Reo Fortune proved the Dobu Islanders were "paranoiac and mean spirited".

    This last definition fits the Jews as culture to a boot. What was this Cabal-instigated obsessive search for WMD in Iraq if not a fit of paranoia, fear of a cheated goy with an axe?
    Present Israel, the country of perennial body search, is the ultimate of paranoid societies, according to Ruth Benedict.
    The US is succumbing to the same disease under her present ruling clique of Leo Strauss’ followers: it builds walls and disarms far away lands, as well as their own citizens, for the Jewish paranoia is extremely contagious.
    It is useless to fight the Wall, as it was useless to fight the illegal settlements, as long you ignore the cause.
    'The Wall is in the heart', ubeliba homa, sung the Jews as they conquered Jerusalem in 1967. The Wall is at the heart of the problem, and this is the Jewish state in Palestine.
    Young and not-so-young peace activists at the hilltops along the Wall still wave the slogan "Two States" at the bulldozers, though the bulldozers implement the dream of Two States..
    My nightmare: a Jewish state and a chain of reservations for the Goyim, the "Palestinian State".
    Whoever says, 'an Independent Palestinian State aside the Jewish state', turns a blind eye to the Wall. The Wall is an operation of separating the Siamese twins, and only the strongest one will survive it.

    Info: Israel Shamir is een christelijk-socialistische jood die een felle voorstander is van de omvorming van de joods-Zionistische staat Israel in een democratisch-Zionistische staat Israel/Palestina, die het begrip 'diaspora' zowel op joden als Palestijnen van toepassing verklaart.
    Hoewel zijn opvattingen (die ook werden gedeeld door Saddam Hussein) vanuit nuchter, logisch standpunt gezien volkomen helder en voor de hand liggend zijn worden ze desondanks door de wereldgemeenschap afgewezen, om precies de reden die Shamir aangeeft in zijn betoog: namelijk het merkwaardige feit dat een cultuur krankzinnig kan zijn en daarom alleen maar wenst te luisteren naar krankzinnige mensen.


    Wie is Leo Strauss?
    Commentaar Wim Duzijn 2003

    Citaat: "I can only say that Nietzsche so dominated and bewitched me between my 22nd and 30th years, that I literally believed everything that I understood of him…” Leo Strauss

    In de woelige discussie die is losgebarsten rond de neo-conservatieve zionisten in Amerika komt steeds vaker de naam 'Leo Strauss' naar boven drijven, een zionistische jood die zijn opleiding heeft genoten in het Duitsland van de jaren 20 en dertig, een tijd waarin nationalisme en individualisme zich strijdbaar opstelden tegen alles wat links en collectivistisch was.
    De merkwaardige combinatie van rechts nationalisme met individualistische vrijheidsdrang verbond de (rechtse) zionisten met het nationaal-socialisme van Hitler. Ook Hitler was een vijand van het communistische staatscollectivisme dat de massa boven het vrije individu plaatste, maar waar de zionisten kozen voor het ideaal van de anarchistische staat (een aan banden gelegde vorm van anarchisme, omdat het joodse nationalisme op de eerste plaats werd gezet), daar koos Hitler voor een socialistische partijorganisatie die geleid werd door een enkel vrij individu: de Goddelijke Leider (Fuehrer).
    De verheerlijking van het vrije individu, waarvan de Duitse filosoof Friedrich Nietzsche de belangrijkste vertegenwoordiger was, vormt de verbindende schakel tussen Leo Strauss en Adolf Hitler. Nietzsche was een felle anticollectivist, die in socialisten en communisten plebejers zag, omdat ze het individualistische streven naar geestelijke bevrijding (een esoterisch-spiritueel principe) ontkenden. Socialisme was volgens Nietzsche weinig meer dan vertrutting van de geest via het onderwerpen van het individu aan de egaliserende wetten van het groepsdenken.
    Zowel Hitler als Leo Strauss hebben die collectivistenhaat (die werd geprojecteerd in het communisme en de sociaal-democratie) overgenomen en gekozen voor een vorm van individualisme die door de sterke benadrukking van de nationatistische identiteit in feite de ontkenning is van het esoterische bevrijdingsverlangen van Nietzsche.
    Linkse critici als Israel Sjamir en Lyndon LaRouche nemen niet de moeite de idolenvernietiger Nietzsche in bescherming te nemen tegen de annexatie van zijn ideeën door rechtse nationalisten, hetgeen gezien kan worden als een een daad van geestelijke luiheid.
    Nietzsche was het tegendeel van rechts nationalisme en zijn grote vrijheidsliefde heeft hem nooit tot een vriend gemaakt van het anarchisme, omdat hij dat begrip gelijk stelde aan chaos en nihilisme, zaken die hij verafschuwde en waar hij zich in zijn literaire werk op een welhaast oud-testamentische wijze tegen afzette.
    Je zou het vrijheidsideaal van Nietzsche christelijk kunnen noemen, waar het kiest voor een vorm van speelse, bevrijdende kinderlijkheid. De vrije geest is in de ogen van Nietzsche een positieve denker die weigert zich in te laten met het primitieve zwart-wit-denken van chaotische, haat en verderf zaaiende politici. Daar ('Jenseits von Guten und Bösen') speelt hij met alles wat tot dan toe door de mensen als heilig werd ervaren, en juist omdat hij alles wat heilig is durft te relativeren is hij in staat de wereld de ware ernst te brengen - een positief-autoritaire, tegen het nililisme gerichte ernst die orde schept.
    Hitler is nooit een kinderlijke figuur geweest. Hitler werd politicus en gaf het christelijk-esoterische denken in handen van Heinrich Himmler, een dweepzuchtige chaoticus die het christelijk-esoterische graaldenken omzette in een elitaire SS-organisatie. Leo Strauss daarentegen is altijd een (semi)liberale denker gebleven - ook al verbond hij zijn naam aan het rechts-nationalistische Zionisme - en je kunt zelfs stellen dat hij als Platonistisch denker het christelijke wijsheidsideaal van Nietzsche bij tijden heel dicht benaderde.

    Sharon criticises Blair for 'unnecessary intervention'
    By Justin Huggler, Independent 15-5-2003

    Ariel Sharon, the Israeli Prime Minister, criticised Tony Blair and the British Government in a newspaper interview yesterday, only hours before Silvan Shalom, the Israeli Foreign Minister, flew to London for a visit that was supposed to repair relations between Britain and Israel, which are at their most strained for years.
    Mr Sharon, in comments to The Jerusalem Post, accused Mr Blair and the Government of "unnecessary intervention" in Israel's affairs.
    His remarks appeared to be provoked by Mr Blair's efforts to link the Iraq war to the peace process between Israel and the Palestinians. He has pushed hard for the new road-map peace plan, which calls for an independent Palestinian state within three years.
    In particular, Mr Sharon singled out Jack Straw, the Foreign Secretary, saying his recent comments were "very grave in my eyes". Mr Straw had said the West was guilty of "double standards" for enforcing United Nations Security Council resolutions on Iraq, but not enforcing resolution 242, which calls for Israel to withdraw from the occupied territories.

    Blind voor wat niet-Israëlisch is
    Michaël Zeeman & Edward W. Said

    To you, O Sun, the people of Dorian Rhodes set up this bronze statue reaching to Olympus when they had pacified the waves of war and crowned their city with the spoils taken from the enemy. Not only over the seas but also on land did they kindle the lovely torch of freedom."

    Michael Zeeman – boekbespreker van de Volkskrant - is het tegendeel van een anarchistisch denker. Hij is groot. Hij is zwaar. Hij is een reus. Ja, je zou hem zelfs een denkende kolos kunnen noemen, ware het niet dat hij in feite helemaal geen denker is.
    Denken is namelijk een verschijnsel dat in Holland niet bestaat. Holland is het koninkrijk der kletsers en kakelaars, die weinig meer doen dan elkaar napraten om zodoende 'elkaars voortdurende gelijk' (of 'voortdurend elkaars gelijk') te kunnen bevestigen.
    Zodra er een denkend individu opstaat dat de kakelaars toeroept dat ze ongelijk hebben breekt de hel los. Dan wordt het kletsende collectief geconfronteerd met een waarheid die ze nooit onder ogen hebben willen zien: de absolute voorwaarde waaraan voldaan moet worden wanneer men zichzelf denker wil noemen (conditio sine qua non voor mensen die bekakt gekakel leuk vinden): geestelijke onafhankelijkheid.
    Ik, als anarchistisch schrijver, ben een volstrekt onafhankelijke schrijver - een politicus (anarchisme is politiek) zonder partij (partij = collectivisme) - een volmaakt vertegenwoordiger dus van een filosofie-ideaal dat in het rijk der kletsers nooit gerealiseerd mag worden, omdat elk individu dat het schrijftafelideaal realiseert de vernietiger is van die schrijftafel, een belachelijk, log object dat elke zin verliest in een wereld waarin het ideaal werkelijkheid geworden is.
    De zichzelf realiserende denker, de anarchist, die alles ontheiligt wat de kakelaar belangrijk vindt: zijn quasi-religieuze boekwerkjes, die volmaakt zinloos zijn in een wereld waarin de mens religie geworden is, zijn filosofische kakelboekjes, die as en stof worden in een wereld waarin de mens via zijn leven de filosofie tot concreet actueel gebeuren maakt, dat alles verdwijnt in de gapende afgrond van een leegte, die de kakelaar niet onder ogen wenst te zien, hoewel hij als intellectueel bijzonder goed op de hoogte is van al die wijsheidsleren die verkondigen dat ware wijsheid alleen verwezenlijkt kan worden door de confrontatie met de absolute leegte van het bestaan te gaan.
    Michael Zeeman – de denkende kolos die geen denker is – heeft voor de Volkskrant een boek gelezen. Heel leuk allemaal, hoewel het woordje ‘leuk’ een absoluut ‘taboewoord’ is binnen het milieu van kakelaars, want ook al wil men niks anders dan een leuk leventje leiden, waarin geld en status een soort hemel vormen die ver verheven is boven de hel van het alledaagse bestaan waarin de denker geworden realist zich pleegt op te houden, het feit dat men in de eerste plaats illusionist wil zijn heeft een soort erecode in het leven geroepen die voorschrijft dat denken alleen dan denken is wanneer de gedachte een niet-alledaags uiterlijk bezit – met andere woorden: een denker is een man die kleinburgerlijke status dient te bezitten...
    Waarom men dat kleinburgerlijke ideaal aan het woordje 'denken' gekoppeld heeft weet ik niet. Ik ben nooit een illusionist geweest, zou ook niet weten waarom een gedachte alleen maar waardevol is wanneer die op een vals pompeuze wijze uit een hoge hoed getoverd wordt, want waarom zou een mens een konijnen- en duivendresseerder moeten zijn wanneer hij geen goochelaar maar een zichzelf als individu verwerkelijkende denker wil zijn?
    Zijn en hebben, je kunt er urenlang over discussiëren, maar het merkwaardige van zijn is nu juist dat je niet urenlang hoeft te kletsen over iets dat er is.
    Mijn achternaamnaam spreekt wat dat betreft boekdelen. Wim 'Du Zijn': twee lettergrepen, waarvan de laatste lettergreep laat zien wie ik ben: ZIJN.
    Ja, ik geef toe dat de jaloerse, hebzuchtige kakelaar nu met een snibbige uitdrukking op het gezicht zal roepen dat ik een niet serieus te nemen anti-denker ben, maar omdat ik als vrije geest die niet het bezit wil zijn van een ander maling heb aan snibbig gekakel, daarom wijs ik wederom vol trots op mijn naam, die me duidelijk maakt dat het heerlijk is om te ZIJN zodat die naam in alle opzichten gezien mag worden als een waarlijk groots en indrukwekkend godsgeschenk…!
    Maar om terug te keren naar de denkende kolos die geen denker is: Michael Zeeman, die aardige dikke, ronde jongen die nooit man geworden is... : ik zie hem soms op de Hollandse tv…!
    O, hij is met zijn dikdoenerige naam (Mich-A-El, waarom niet Michiel?) echt Hollands glorie, ook al schijn hij tegenwoordig zijn denkende levensdagen in het zonnige Italië te slijten, het land waar alle gepensioneerde Hollandse acteurs en zangers kunstschilderend de artistieke wereld van de eeuwige dood tegemoet wensen te gaan. Het lange haar wappert tijdens zo’n optreden in golvende bewegingen rondom zijn blozende gelaat, waarin twee grote ogen op de eeuwig verbaasde wijze van de nooit volwassen geworden zonderling de wereld in staren, en vrijwel altijd is hij omringd door een triest stemmende stapel Hollandse leesboeken, die echt helemaal niets zonnigs bezitten, zodat je jezelf afvraagt waarom deze denkende kolos die geen denker is in het zonnige Italië neergestreken is.
    Gelukkig leest hij zo af en toe ook een boek dat niet-Hollands is en dat is de reden waarom in deze anti-Hollandse webpagina’s, waarin de staat Israël nu eens niet gezien wordt als een heilig relikwie, aandacht aan hem wordt besteed.
    Het betreft hier een boek van de Amerikaans-Palestijnse wetenschapper Edward Said, een van die vreemde niet-Hollandse denkers die jarenlang niet mochten bestaan, omdat de wereld in Holland alleen door een Westerse, pro-Israëlische bril bekeken mocht worden.
    Als anarchistisch schrijver heb ik me altijd verzet tegen die terreur. Israël is een staat die een ideaal nastreeft en omdat dat ideaal nogal hooggestemd is, daarom stel ik aan de staat Israël eisen die bij hooggestemde idealen passen, namelijk: zeer hoge eisen, een geestelijke daad die natuurlijk nooit geconcretiseerd kan worden wanneer je een passieve hielenlikker moet zijn.
    Wat me daarbij opvalt is dat mensen met hoge idealen nogal snel kwaad worden wanneer je hoge eisen aan hen gaat stellen, een mentaliteit die kenmerkend is voor elke schijnheilige kakelcultuur, waarin alleen diegene serieus wordt genomen die zinloos gekakel ‘filosofie’ of ‘moraal’ noemt.
    Israël wil het licht der wereld zijn, een geestelijk baken, een moreel voorbeeld, en wat al niet meer, en het huldigt daarbij de merkwaardige opvatting dat een dergelijk ideaal alleen maar verwezenlijkt kan worden wanneer alles wat niet-Israëlisch is wordt uitgeschakeld (of in ieder geval op een enigszins neerbuigende wijze terzijde wordt geschoven). Wie de absurde mening is toegedaan dat hij groot is, zal nu eenmaal al het andere dat de zich groot wanende maniak klein kan maken moeten vernietigen – hetgeen dan ook gebeurt, omdat een kleinburger – Friedrich Nietzsche wijst daar in zijn werk voortdurend op – gedreven wordt door ressentiment – het verlangen wraak te nemen op mensen die datgene realiseren wat hij alleen kan bereiken via het construeren van een op haat en dierlijke agressie gebouwde leugenwereld.
    Denken en idealisme botsen altijd met elkaar in een kleinburgerlijke wereld, omdat de kleinburger de leegte nooit heeft ontmoet, zodat het ideaal gaat fungeren als een zekerheidsmechanisme, een slot op een verboden deur die naar gevaarlijke diepten voert.
    Michael Zeeman wijst op de tragiek van dat zekerheidverlangen waar hij na de bespreking van Edward Saids boek (dat een aanval is op het monoculturele denken) de lezers er op wijst dat ‘geen enkel boek, hoe slim en goed onderbouwd ook, Sharon en de zijnen ooit zal overtuigen van de rigiditeit van hun opvattingen’.:

    ”Freud and the non-European is een kleine casestudy, verhelderend voor wie Saids intelligentie apprecieert, aan dovemansoren gericht als het om de politieke geadresseerden gaat…” (VK 16-5-2003)

    Jacqueline Rose and Andy Lazris
    About this ebook

    Using an impressive array of material from literature, archaeology and social theory, Edward Said explores the profound implications of Freud's Moses and Monotheism for Middle-East politics today. The resulting book reveals Said's abiding interest in Freud's work and its important influence on his own.
    He proposes that Freud's assumption that Moses was an Egyptian undermines any simple ascription of a pure identity, and further that identity itself cannot be thought or worked through without the recognition of the limits inherent in it. Said suggests that such an unresolved, nuanced sense of identity might, if embodied in political reality, have formed, or might still form, the basis for a new understanding between Jews and Palestinians. Instead, Israel's relentless march towards an exclusively Jewish state denies any sense of a more complex, inclusive past.


    Looking At the Middle East
    Through Arab Eyes - Joel Bainerman
    www.rense.com

    It is ironic that in the entire history of the Middle East conflict it has always been the claim of the pro-Israel camp that, "the Arabs view their history as one long conspiracy against them", when in fact- such a view is completely accurate and the view that the Israeli side receives- is not at all realistic.
    Unlike Israelis- Arab intellectuals aren't swayed by the propaganda of their own national leaders. If Arab intellectuals complain of exploitation and colonialism at the hand of the foreigners- this isn't because of some "wild conspiracy theory that all Arabs have of foreigners" but because it is the truth. Israelis would do themselves a favor by stop arrogantly thinking their political culture is so much further advanced than the "primitive Arabs" and realized that their perceptive and perception of the history of the Arab-Israeli conflict is not accurate.
    So if one is dive into the history of the Arab world- and leave the Arab-Israeli conflict aside for the moment- it would be helpful to accept the Arab perception of reality.
    That reality is based on one simple principle: legitimate Arabs leaders were never allowed to develop or surface because unless an Arab national leader did what the foreigners wanted them to do- they found themselves victim to a coup concocted by foreign elements- or branded as a "radical Arab dictator" and thus a "threat to regional security." As a "radical Arab threat" this served to bolster the Israeli government's claim that "radical Arab leaders/nations threaten the continued existence of the Jewish state.
    There have been about thirty-five coups and coup attempts in the Middle East in the past 50 years. Only one of them came into being without Western involvement...

    Info: Joel Bainerman is een onafhankelijke liberale denker die in Israel woont. Hij haat het zinloze ideologische spel dat gespeeld wordt door zowel Israelische als Arabische leiders en wijst in zijn artikelen bij voortduring op de noodzaak praktische voorzieningen te treffen die vooral de economische ontwikkeling van de regio betreffen. Oplossing van het Palestijnse vluchtelingenprobleem, zo stelt hij, is alleen maar mogelijk wanneer Israel en de Arabieren op economisch gebied gaan samenwerken teneinde in en buiten Israel woongebieden voor Palestijnen te scheppen waarin gewoond en gewerkt kan worden. Juist de onwil samen te werken op economisch gebied en het irrationele verlangen van zowel Israelische als Palestijnse leiders de Palestijnse vluchtelingen te reduceren tot een ideologisch strijdobject maakt het vluchtelingenprobleem onoplosbaar.

    De primitief-ideologische visie
    van het Ayn Rand Instituut

    Ayn Rand vertegenwoordigt het objectieve, individualistische Amerikaanse denken, dat vanwege de nogal harde, ongenuanceerde keuze voor het kapitalisme in linkse kringen een bijzonder slechte naam gekregen heeft. Een van de bekendste boeken van Ayn Rand is 'De Eeuwige Bron', waarin een uiterst eigenzinnige architect het gevecht aangaat met ouderwetse socialisten die tegenover het koele, zakelijke denken waarvan de strakgevormde wolkenkrabber het symbool is, de neo-gothische chaos van het altruisme willen plaatsen. (Steenbokdenken versus Kreeftdenken, zou de astroloog zeggen...).
    Ayn Rand is nooit een uitgesproken verdediger van het Zionisme geweest, maar haar volgelingen hebben het door haar opgerichte instituut, dat een bolwerk van koele, objectiverende zakelijkheid zou behoren te zijn, omgetoverd in een primitief-ideologische propagandaorganisatie die als taak heeft de Amerikanen ervan te overtuigen dat Israel een oase van individualistisch vrijheidsdenken is in een wereld van Arabische organisatie en regimes die (zo wordt gesteld) vanwege een stuitend gebrek aan respect voor de rechten van het individu elk 'moreel bestaansrecht' missen - een levensgevaarlijke opvatting, omdat het een volstrekt moraalloze bestaansvisie is die elke vorm van geweld tegen Arabische staten rechtvaardigt.

    Arab regimes: 'No moral right to exist'
    Ayn Rand Institute

    Israel and those who attack it are not moral equals. Israel is a free, Westernized country, which recognizes the individual rights of its citizens (such as their right to liberty and freedom of speech). It uses military force only in self-defense, in order to protect itself.
    Those attacking Israel, by contrast, are terrorist organizations, theocracies, dictatorships and would-be dictators. They do not recognize the individual rights of their own subjects, much less those of the citizens of Israel. They initiate force indiscriminately in order to retain and expand their power. In contrast to the state of Israel, such organizations and regimes have no moral right to exist.
    Fundamentally, Israel is the target of these organizations and regimes precisely because of its virtues: it is an oasis of freedom and prosperity in a desert of tyranny and stagnation. If Israel is destroyed, the enemies of freedom attacking it will be able to turn their full attention to the United States. The United States must not let this happen.
    In America's war against terrorism, it is imperative that America distinguish friend from foe, good from evil, the opponents of terrorism from the perpetrators. In the name of justice and self-preservation, therefore, America should uncompromisingly encourage and support Israel in the common fight against the enemies of freedom.


    De enkeling, gezien als kille, asociale liberaal
    Commentaar Wim Duzijn 2003

    Wie de twee torens bekijkt die door moslimrebellen omlaag werden gehaald zal niet veel moeite hoeven te doen om daaraan een cultus van ontvrouwelijkte mannelijkheidverheerlijking te koppelen. Freud mag dan misschien in psychiatrische kringen als achterhaald worden beschouwd, maar zijn koppeling van culturele symboliek aan seksuele gevoelens en verlangens mag bepaald niet als zijnde 'onzin' van tafel worden geveegd.
    De wereld van de Islam is opgebouwd uit een ontelbare reeks vrouwelijke vormen (je zou zelfs de term ‘borsten’ kunnen gebruiken), die gezamenlijk een stil protest zijn tegen de hoekige, ongenaakbare mannelijkheidcultus die zich bij uitstek heeft gemanifesteerd in de moderne Amerikaanse wolkenkrabber.
    Het conflict sussen de kille ongenaakbare hoekige mens en de sociale, aan vrouwelijke vormen gebonden mens wordt op een zeer indringende wijze beschreven in 'De Eeuwige Bron' (The Fountainhead) van Ayn Rand, een boek dat in Amerika een groot succes werd, maar dat in het antifilosofische Nederland in de hoek van de "B-literatuur' werd geplaatst.
    Ayn Rand was schrijver en filosoof en tegelijkertijd was ze de uiterst autoritaire directeur van een filosofisch instituut dat vrijheid, individualisme en kapitalisme samen probeerde te brengen onder de noemer 'objectivisme'.

    Ayn Rand zag zichzelf als een ‘verlichte goeroe’ en al diegenen die bij haar in dienst waren werden daarom 'volgelingen' genoemd. Wie geen volgeling wilde zijn kon vertrekken.
    Toch heeft haar filosofie aantrekkelijke kanten. Het objectivisme huldigde op filosofisch gebied opvattingen die libertair en anarchistisch kunnen worden genoemd: een sterke benadrukking van individuele vrijheid en de noodzaak de enkeling de vrijheid te geven zijn opvattingen op een concessieloze wijze te realiseren.
    In 'De Eeuwige Bron' staat een persoon centraal die gedreven wordt door een enkel verlangen: tegenover de wollige, barokke, neoromantische cultuur van ouderwetse wolkenkrabberbouwers een moderne, strakke, zakelijke soberheidcultuur te plaatsen, waarin functionaliteit en eenvoud boven esthetiek en romantiek worden geplaatst. Mannelijke kracht en koele zuiverheid tegenover vrouwelijke zwakheid en warme, chaotiserende romantiek.

    Ayn Rand behoorde tot de liberale joodse gemeenschap en het spreekt dan ook vanzelf dat zij Amerikaans-joodse intellectuelen een intense afkeer heeft bijgebracht voor alles wat collectivistisch is.
    Die collectivistenhaat is echter zover doorgeschoten dat iedereen die warme, sociale, vrouwelijke gevoelens in zichzelf wil ontwikkelen gezien wordt als een verrader van de zaak van het 'liberalisme', dat individualisme, zelfverrijking en mannelijke kracht als hoogste waarden in het leven beschouwt, een gevaarlijke zaak natuurlijk, omdat een dergelijke verheerlijking van een liberale mannelijkheidcultuur al snel fascistische trekjes gaat vertonen.

    Zie verder: De Derde Weg - deel 16

    "Henry Kissinger once said that the dilemma between Israelis and Palestinians boiled down to the tension between "European rationalism and Arab romanticism." He was of course denigrating the notion that justice matters. For him, it was a silly "romantic" notion that could not be contemplated in his world of realpolitik."(PalestineChronicle.com, 17-5-2003)


    Many Baathists Banned From Iraq Gov't.
    By JIM KRANE, Associated Press Writer

    Between 15,000 and 30,000 Baath Party officials will be banned entirely from any future Iraqi government, a senior U.S. official said Friday. He said the move will eliminate Saddam Hussein's party and "put a stake in its heart."
    "The Baath Party in Iraq is finished," the official said. "We mean to be sure that by this process, we will put a stake in its heart." "We are indeed serious. This is an indication of how serious we are," the official said. "It will come out right."
    The reconstruction team's purging efforts, which the official said would begin Saturday, come nearly a week after U.S. Gen. Tommy Franks, the war's commander, told Iraqis that the Baath Party was dissolved.
    The ORHA official said Iraq's American overseers would comb through the deposed regime's records, interview suspected Baathists' co-workers and seek testimony to make sure that the government is free of the party's influence. The official acknowledged the problems such an approach would entail but said they were worth it.
    "The de-Baathification will entail some inefficiencies in the running of the government," the official said. "That's the price we're willing to pay in order to extirpate Baathism from Iraqi society."

    Commentaar WD 2003:
    Alles wat je over het dictatoriale gedrag van Paul Bremer kunt zeggen is dat op een fundament van Amerikaans-Israelische terreur nooit een democratische natie kan worden opgebouwd. Zelfs in Rusland, dat geleden heeft onder de terreur van Stalin, heeft geen mens ooit overwogen de communistische partij op te heffen, waaruit je de conclusie kunt trekken dat het democratische gehalte van het Paul-Bremer-regime niet bijzonder hoog is.


    Sharon A, Sharon B and the dictator

    This week, the prime minister offered a simple reply to a nagging question. The question: When all is said and done, are you serious about those "painful concessions" for peace? The reply: No.
    There was a total contradiction, almost an insult to the intelligence, between what he said to Haaretz last month about the need to say good-bye to "some of those places - Bethlehem, Shiloh, Beit El," and his remarks this week to interviewers from The Jerusalem Post ("I'm asking you: Do any of you see such a possibility?").
    This is not just Sharon the politician playing another of his little tricks. A week before he meets with the American president, it clarifies the most critical issue on which we are liable to be misled.
    Denying any wrongdoing, Sharon says he was misunderstood the first time around. He doesn't have to try too hard when it comes to explaining. Disrespect for the truth has become an orgiastic pleasure in Israeli politics.
    This week, Sharon had another attack of the Dr. Jekyll and Mr. Hyde syndrome. It's something he's suffered from for years... (By Gideon Samet, Ha'aretz 17-5-2003)

    Zie ook: De aanbidding van de schizofrenie


    U.S. refuses to pay salaries
    San Francisco Chronicle 16-5-2003

    On Wednesday, U.S. officials said they will not pay past or current salaries of the former army, secret police and presidential guard.
    The move essentially disbands those forces -- but does not provide any formal means of disarming the ex-combatants.
    The risks of such a policy were apparent Thursday as Lt. Gen. Muhammed Abdelkadim and his colleagues stood in protest outside the U.S. compound. One of their members had been allowed through the razor wire to deliver a petition.
    Informed of the American announcement that former civilian government workers would soon be paid but military members would not, Abdelkadim spluttered. The men around him exploded.
    "The Americans can't cheat us," yelled Lt. Col. Basem Al-Lamy, another former officer of Baghdad's air defense.
    "We couldn't do anything against American technology during the war," said Al-Lamy, referring to the U.S. missiles that made mincemeat of Iraqi anti- aircraft defenses. "But now, there's nothing between me and the U.S. soldiers on the street. Their technology won't stop me from killing them."
    "We thought the Americans were going to get rid of our oppressor," said Col. Nihad Al-Saadi, explaining why so many of Saddam Hussein's soldiers chose not to fight. "But now we see they just wanted to take our money. What will we eat? We will have no choice but to fight."
    "We're not asking for the Americans' money," said Lt. Gen. Muhammed Abdelkadim, a former commander of the Baghdad air defense. "It's our money. It's our pay."
    None of the nearly half-million members of Iraq's military, he said, had been paid since March 1.

    Bevrijding in Irak blijkt ook zo zijn negatieve kanten te hebben. Alle 'hatelijke fundamentalisten' (omschrijving van de Baath-partij) waartegen Sadam Hussein en zijn leger (gesteund door Reagan en Rumsfeld, die Saddam 'een matigende kracht' noemden) acht jaar lang gevochten hebben trekken het land binnen, de honderdduizend gevangenen die Saddam Hussein vrijgelaten heeft moeten het gevang weer in (hoewel de Amerikaanse propagandamachine ons vertelde dat het allemaal politieke gevangenen waren), en de honderdduizenden soldaten, die in de waan verkeerden dat ze een nieuwe, goedbetalende leider zouden krijgen, worden zonder enige uitkering op straat gezet.


    Now we have to think again
    Mary Riddell, Observer 18-5-2003

    Slaughter in Riyadh, massacre in Casablanca, fear in Nairobi.
    Reports of the death of al-Qaeda, as issued by White House and intelligence sources, have been greatly exaggerated. Any hope that Osama bin Laden, or his acolytes, are shocked and awed into submission were crushed in the ruins of the Saudi expatriate compounds, along with children's toys, mahogany dining chairs and other sitcom props of ordinary lives.
    The result of conquest in Iraq has been delivered. On last week's evidence, the war against terror has failed.
    The very term has been proved nonsensical. War does not stop terrorism. President Bush's assertion that the removal of Saddam Hussein had bequeathed to bombers 'the short, unhappy life of the fugitive' is demonstrably untrue.
    As Bob Graham, the Democrat presidential hopeful, has said, al-Qaeda used the Iraq war as regeneration time. The group, with 18,000 operatives in 90 countries, is as dangerous as it was before 9/11, according to the International Institute for Strategic Studies.
    Or maybe more so. The exiled Saudi dissident, Saad al-Fagih, wrote, on the day before the Riyadh attacks, that Saddam's downfall reinforced the bin Laden doctrine of asymmetric assault and underpinned his argument that Baathism and Arab nationalism don't work and that Islam and jihad do.