The Sharon Family
Uzi Benziman, CounterPunch 13-5-2003
The consistency and frequency with which the Sharon family appears to mix its private affairs with those of the state (the affairs are still under investigation), and in which the boundaries between the official roles of the father and the activities of his sons are blurred do not make an impression on the public: It does not call the prime minister to order and makes do with his unconvincing denials.
In this context, the incorporation into the Middle East is complete: The late King Hussein ruled by means of his family and designated his son, Abdullah, as his heir; Hafez Assad appointed Bashar as his successor; Saddam Hussein's two principal aides are his sons, Qusay and Uday; Saudi Arabia is a clan in the guise of a state; and for the past three years, Israel has been governed by the Sharon family.
During Sharon's first term in office, his son, Omri, became the main player in matters of state. Prior to his father's election, Omri had made a name for himself primarily as someone who spent time in fashionable bars, and was not known as a glittering statesman or experienced politician.
Overnight, and by virtue of his father's desires, however, Omri Sharon became an official partner to the most sensitive secrets of state.
In contrast to his brother, Gilad (the prime minister's second son) remains far from the public eye and prefers to maintain his privacy. This desire, however, clashes with the information that is falling into the hands of the police, and with the findings of the state comptroller.
Till now, Gilad Sharon's name has been tied to a number of affairs that appear to indicate an overlapping between his private concerns and his connection to the prime minister. Just as in the case of his brother, these affairs also seem to reflect the generation of personal benefits as a result of their linkage to the public status of Ariel Sharon.
Ariel Sharon and his sons have the right, of course, to support one another within the confines of their own home. They are not entitled to apply this family solidarity to the running of the state. They increasingly appear to be individuals who do not distinguish between the private and the public, and who show contempt for the rules of proper administration.
Sharon Takes Hard Line on Settlements
By MARK LAVIE, Associated Press Writer 13-5-2003
Israeli Prime Minister Ariel Sharon staked out tough positions on Jewish settlements, suggesting in remarks published Tuesday that he will try to hold on to much of the West Bank's heartland.
Sharon spoke after U.S. Secretary of State Colin Powell failed to win Israel's acceptance of a new Mideast peace plan.
Sharon told The Jerusalem Post daily in an interview that Israel would hold on to some settlements in the heart of the West Bank, citing three by name — Beit El, Ariel and Emmanuel.
Israeli control over those areas would make it extremely difficult to establish a territorially contiguous Palestinian state in the West Bank, a goal of the U.S.-backed plan, the so-called "road map" to Mideast peace.
|
Blind voor wat niet-Israëlisch is
Michaël Zeeman & Edward W. Said
To you, O Sun, the people of Dorian Rhodes set up this bronze statue reaching to Olympus when they had pacified the waves of war and crowned their city with the spoils taken from the enemy. Not only over the seas but also on land did they kindle the lovely torch of freedom."
Michael Zeeman – boekbespreker van de Volkskrant - is het tegendeel van een anarchistisch denker. Hij is groot. Hij is zwaar. Hij is een reus. Ja, je zou hem zelfs een denkende kolos kunnen noemen, ware het niet dat hij in feite helemaal geen denker is.
Denken is namelijk een verschijnsel dat in Holland niet bestaat. Holland is het koninkrijk der kletsers en kakelaars, die weinig meer doen dan elkaar napraten om zodoende 'elkaars voortdurende gelijk' (of 'voortdurend elkaars gelijk') te kunnen bevestigen.
Zodra er een denkend individu opstaat dat de kakelaars toeroept dat ze ongelijk hebben breekt de hel los. Dan wordt het kletsende collectief geconfronteerd met een waarheid die ze nooit onder ogen hebben willen zien: de absolute voorwaarde waaraan voldaan moet worden wanneer men zichzelf denker wil noemen (conditio sine qua non voor mensen die bekakt gekakel leuk vinden): geestelijke onafhankelijkheid.
Ik, als anarchistisch schrijver, ben een volstrekt onafhankelijke schrijver - een politicus (anarchisme is politiek) zonder partij (partij = collectivisme) - een volmaakt vertegenwoordiger dus van een filosofie-ideaal dat in het rijk der kletsers nooit gerealiseerd mag worden, omdat elk individu dat het schrijftafelideaal realiseert de vernietiger is van die schrijftafel, een belachelijk, log object dat elke zin verliest in een wereld waarin het ideaal werkelijkheid geworden is.
De zichzelf realiserende denker, de anarchist, die alles ontheiligt wat de kakelaar belangrijk vindt: zijn quasi-religieuze boekwerkjes, die volmaakt zinloos zijn in een wereld waarin de mens religie geworden is, zijn filosofische kakelboekjes, die as en stof worden in een wereld waarin de mens via zijn leven de filosofie tot concreet actueel gebeuren maakt, dat alles verdwijnt in de gapende afgrond van een leegte, die de kakelaar niet onder ogen wenst te zien, hoewel hij als intellectueel bijzonder goed op de hoogte is van al die wijsheidsleren die verkondigen dat ware wijsheid alleen verwezenlijkt kan worden door de confrontatie met de absolute leegte van het bestaan te gaan.
Michael Zeeman – de denkende kolos die geen denker is – heeft voor de Volkskrant een boek gelezen. Heel leuk allemaal, hoewel het woordje ‘leuk’ een absoluut ‘taboewoord’ is binnen het milieu van kakelaars, want ook al wil men niks anders dan een leuk leventje leiden, waarin geld en status een soort hemel vormen die ver verheven is boven de hel van het alledaagse bestaan waarin de denker geworden realist zich pleegt op te houden, het feit dat men in de eerste plaats illusionist wil zijn heeft een soort erecode in het leven geroepen die voorschrijft dat denken alleen dan denken is wanneer de gedachte een niet-alledaags uiterlijk bezit – met andere woorden: een denker is een man die kleinburgerlijke status dient te bezitten...
Waarom men dat kleinburgerlijke ideaal aan het woordje 'denken' gekoppeld heeft weet ik niet. Ik ben nooit een illusionist geweest, zou ook niet weten waarom een gedachte alleen maar waardevol is wanneer die op een vals pompeuze wijze uit een hoge hoed getoverd wordt, want waarom zou een mens een konijnen- en duivendresseerder moeten zijn wanneer hij geen goochelaar maar een zichzelf als individu verwerkelijkende denker wil zijn?
Zijn en hebben, je kunt er urenlang over discussiëren, maar het merkwaardige van zijn is nu juist dat je niet urenlang hoeft te kletsen over iets dat er is.
Mijn achternaamnaam spreekt wat dat betreft boekdelen. Wim 'Du Zijn': twee lettergrepen, waarvan de laatste lettergreep laat zien wie ik ben: ZIJN.
Ja, ik geef toe dat de jaloerse, hebzuchtige kakelaar nu met een snibbige uitdrukking op het gezicht zal roepen dat ik een niet serieus te nemen anti-denker ben, maar omdat ik als vrije geest die niet het bezit wil zijn van een ander maling heb aan snibbig gekakel, daarom wijs ik wederom vol trots op mijn naam, die me duidelijk maakt dat het heerlijk is om te ZIJN zodat die naam in alle opzichten gezien mag worden als een waarlijk groots en indrukwekkend godsgeschenk…!
Maar om terug te keren naar de denkende kolos die geen denker is: Michael Zeeman, die aardige dikke, ronde jongen die nooit man geworden is... : ik zie hem soms op de Hollandse tv…!
O, hij is met zijn dikdoenerige naam (Mich-A-El, waarom niet Michiel?) echt Hollands glorie, ook al schijn hij tegenwoordig zijn denkende levensdagen in het zonnige Italië te slijten, het land waar alle gepensioneerde Hollandse acteurs en zangers kunstschilderend de artistieke wereld van de eeuwige dood tegemoet wensen te gaan. Het lange haar wappert tijdens zo’n optreden in golvende bewegingen rondom zijn blozende gelaat, waarin twee grote ogen op de eeuwig verbaasde wijze van de nooit volwassen geworden zonderling de wereld in staren, en vrijwel altijd is hij omringd door een triest stemmende stapel Hollandse leesboeken, die echt helemaal niets zonnigs bezitten, zodat je jezelf afvraagt waarom deze denkende kolos die geen denker is in het zonnige Italië neergestreken is.
Gelukkig leest hij zo af en toe ook een boek dat niet-Hollands is en dat is de reden waarom in deze anti-Hollandse webpagina’s, waarin de staat Israël nu eens niet gezien wordt als een heilig relikwie, aandacht aan hem wordt besteed.
Het betreft hier een boek van de Amerikaans-Palestijnse wetenschapper Edward Said, een van die vreemde niet-Hollandse denkers die jarenlang niet mochten bestaan, omdat de wereld in Holland alleen door een Westerse, pro-Israëlische bril bekeken mocht worden.
Als anarchistisch schrijver heb ik me altijd verzet tegen die terreur. Israël is een staat die een ideaal nastreeft en omdat dat ideaal nogal hooggestemd is, daarom stel ik aan de staat Israël eisen die bij hooggestemde idealen passen, namelijk: zeer hoge eisen, een geestelijke daad die natuurlijk nooit geconcretiseerd kan worden wanneer je een passieve hielenlikker moet zijn.
Wat me daarbij opvalt is dat mensen met hoge idealen nogal snel kwaad worden wanneer je hoge eisen aan hen gaat stellen, een mentaliteit die kenmerkend is voor elke schijnheilige kakelcultuur, waarin alleen diegene serieus wordt genomen die zinloos gekakel ‘filosofie’ of ‘moraal’ noemt.
Israël wil het licht der wereld zijn, een geestelijk baken, een moreel voorbeeld, en wat al niet meer, en het huldigt daarbij de merkwaardige opvatting dat een dergelijk ideaal alleen maar verwezenlijkt kan worden wanneer alles wat niet-Israëlisch is wordt uitgeschakeld (of in ieder geval op een enigszins neerbuigende wijze terzijde wordt geschoven). Wie de absurde mening is toegedaan dat hij groot is, zal nu eenmaal al het andere dat de zich groot wanende maniak klein kan maken moeten vernietigen – hetgeen dan ook gebeurt, omdat een kleinburger – Friedrich Nietzsche wijst daar in zijn werk voortdurend op – gedreven wordt door ressentiment – het verlangen wraak te nemen op mensen die datgene realiseren wat hij alleen kan bereiken via het construeren van een op haat en dierlijke agressie gebouwde leugenwereld.
Denken en idealisme botsen altijd met elkaar in een kleinburgerlijke wereld, omdat de kleinburger de leegte nooit heeft ontmoet, zodat het ideaal gaat fungeren als een zekerheidsmechanisme, een slot op een verboden deur die naar gevaarlijke diepten voert.
Michael Zeeman wijst op de tragiek van dat zekerheidverlangen waar hij na de bespreking van Edward Saids boek (dat een aanval is op het monoculturele denken) de lezers er op wijst dat ‘geen enkel boek, hoe slim en goed onderbouwd ook, Sharon en de zijnen ooit zal overtuigen van de rigiditeit van hun opvattingen’.:
”Freud and the non-European is een kleine casestudy, verhelderend voor wie Saids intelligentie apprecieert, aan dovemansoren gericht als het om de politieke geadresseerden gaat…” (VK 16-5-2003)
Jacqueline Rose and Andy Lazris
About this ebook
Using an impressive array of material from literature, archaeology and social theory, Edward Said explores the profound implications of Freud's Moses and Monotheism for Middle-East politics today. The resulting book reveals Said's abiding interest in Freud's work and its important influence on his own.
He proposes that Freud's assumption that Moses was an Egyptian undermines any simple ascription of a pure identity, and further that identity itself cannot be thought or worked through without the recognition of the limits inherent in it. Said suggests that such an unresolved, nuanced sense of identity might, if embodied in political reality, have formed, or might still form, the basis for a new understanding between Jews and Palestinians. Instead, Israel's relentless march towards an exclusively Jewish state denies any sense of a more complex, inclusive past.
Looking At the Middle East
Through Arab Eyes - Joel Bainerman
www.rense.com
It is ironic that in the entire history of the Middle East conflict it has always been the claim of the pro-Israel camp that, "the Arabs view their history as one long conspiracy against them", when in fact- such a view is completely accurate and the view that the Israeli side receives- is not at all realistic.
Unlike Israelis- Arab intellectuals aren't swayed by the propaganda of their own national leaders. If Arab intellectuals complain of exploitation and colonialism at the hand of the foreigners- this isn't because of some "wild conspiracy theory that all Arabs have of foreigners" but because it is the truth. Israelis would do themselves a favor by stop arrogantly thinking their political culture is so much further advanced than the "primitive Arabs" and realized that their perceptive and perception of the history of the Arab-Israeli conflict is not accurate.
So if one is dive into the history of the Arab world- and leave the Arab-Israeli conflict aside for the moment- it would be helpful to accept the Arab perception of reality.
That reality is based on one simple principle: legitimate Arabs leaders were never allowed to develop or surface because unless an Arab national leader did what the foreigners wanted them to do- they found themselves victim to a coup concocted by foreign elements- or branded as a "radical Arab dictator" and thus a "threat to regional security." As a "radical Arab threat" this served to bolster the Israeli government's claim that "radical Arab leaders/nations threaten the continued existence of the Jewish state.
There have been about thirty-five coups and coup attempts in the Middle East in the past 50 years. Only one of them came into being without Western involvement...
Info: Joel Bainerman is een onafhankelijke liberale denker die in Israel woont. Hij haat het zinloze ideologische spel dat gespeeld wordt door zowel Israelische als Arabische leiders en wijst in zijn artikelen bij voortduring op de noodzaak praktische voorzieningen te treffen die vooral de economische ontwikkeling van de regio betreffen. Oplossing van het Palestijnse vluchtelingenprobleem, zo stelt hij, is alleen maar mogelijk wanneer Israel en de Arabieren op economisch gebied gaan samenwerken teneinde in en buiten Israel woongebieden voor Palestijnen te scheppen waarin gewoond en gewerkt kan worden. Juist de onwil samen te werken op economisch gebied en het irrationele verlangen van zowel Israelische als Palestijnse leiders de Palestijnse vluchtelingen te reduceren tot een ideologisch strijdobject maakt het vluchtelingenprobleem onoplosbaar.
|
"Henry Kissinger once said that the dilemma between Israelis and Palestinians boiled down to the tension between "European rationalism and Arab romanticism." He was of course denigrating the notion that justice matters. For him, it was a silly "romantic" notion that could not be contemplated in his world of realpolitik."(PalestineChronicle.com, 17-5-2003)
Many Baathists Banned From Iraq Gov't.
By JIM KRANE, Associated Press Writer
Between 15,000 and 30,000 Baath Party officials will be banned entirely from any future Iraqi government, a senior U.S. official said Friday. He said the move will eliminate Saddam Hussein's party and "put a stake in its heart."
"The Baath Party in Iraq is finished," the official said. "We mean to be sure that by this process, we will put a stake in its heart." "We are indeed serious. This is an indication of how serious we are," the official said. "It will come out right."
The reconstruction team's purging efforts, which the official said would begin Saturday, come nearly a week after U.S. Gen. Tommy Franks, the war's commander, told Iraqis that the Baath Party was dissolved.
The ORHA official said Iraq's American overseers would comb through the deposed regime's records, interview suspected Baathists' co-workers and seek testimony to make sure that the government is free of the party's influence. The official acknowledged the problems such an approach would entail but said they were worth it.
"The de-Baathification will entail some inefficiencies in the running of the government," the official said. "That's the price we're willing to pay in order to extirpate Baathism from Iraqi society."
Commentaar WD 2003:
Alles wat je over het dictatoriale gedrag van Paul Bremer kunt zeggen is dat op een fundament van Amerikaans-Israelische terreur nooit een democratische natie kan worden opgebouwd. Zelfs in Rusland, dat geleden heeft onder de terreur van Stalin, heeft geen mens ooit overwogen de communistische partij op te heffen, waaruit je de conclusie kunt trekken dat het democratische gehalte van het Paul-Bremer-regime niet bijzonder hoog is.
Sharon A, Sharon B and the dictator
This week, the prime minister offered a simple reply to a nagging question. The question: When all is said and done, are you serious about those "painful concessions" for peace? The reply: No.
There was a total contradiction, almost an insult to the intelligence, between what he said to Haaretz last month about the need to say good-bye to "some of those places - Bethlehem, Shiloh, Beit El," and his remarks this week to interviewers from The Jerusalem Post ("I'm asking you: Do any of you see such a possibility?").
This is not just Sharon the politician playing another of his little tricks. A week before he meets with the American president, it clarifies the most critical issue on which we are liable to be misled.
Denying any wrongdoing, Sharon says he was misunderstood the first time around. He doesn't have to try too hard when it comes to explaining. Disrespect for the truth has become an orgiastic pleasure in Israeli politics.
This week, Sharon had another attack of the Dr. Jekyll and Mr. Hyde syndrome. It's something he's suffered from for years... (By Gideon Samet, Ha'aretz 17-5-2003)
U.S. refuses to pay salaries
San Francisco Chronicle 16-5-2003
On Wednesday, U.S. officials said they will not pay past or current salaries of the former army, secret police and presidential guard.
The move essentially disbands those forces -- but does not provide any formal means of disarming the ex-combatants.
The risks of such a policy were apparent Thursday as Lt. Gen. Muhammed Abdelkadim and his colleagues stood in protest outside the U.S. compound. One of their members had been allowed through the razor wire to deliver a petition.
Informed of the American announcement that former civilian government workers would soon be paid but military members would not, Abdelkadim spluttered. The men around him exploded.
"The Americans can't cheat us," yelled Lt. Col. Basem Al-Lamy, another former officer of Baghdad's air defense.
"We couldn't do anything against American technology during the war," said Al-Lamy, referring to the U.S. missiles that made mincemeat of Iraqi anti- aircraft defenses. "But now, there's nothing between me and the U.S. soldiers on the street. Their technology won't stop me from killing them."
"We thought the Americans were going to get rid of our oppressor," said Col. Nihad Al-Saadi, explaining why so many of Saddam Hussein's soldiers chose not to fight. "But now we see they just wanted to take our money. What will we eat? We will have no choice but to fight."
"We're not asking for the Americans' money," said Lt. Gen. Muhammed Abdelkadim, a former commander of the Baghdad air defense. "It's our money. It's our pay."
None of the nearly half-million members of Iraq's military, he said, had been paid since March 1.
Bevrijding in Irak blijkt ook zo zijn negatieve kanten te hebben. Alle 'hatelijke fundamentalisten' (omschrijving van de Baath-partij) waartegen Sadam Hussein en zijn leger (gesteund door Reagan en Rumsfeld, die Saddam 'een matigende kracht' noemden) acht jaar lang gevochten hebben trekken het land binnen, de honderdduizend gevangenen die Saddam Hussein vrijgelaten heeft moeten het gevang weer in (hoewel de Amerikaanse propagandamachine ons vertelde dat het allemaal politieke gevangenen waren), en de honderdduizenden soldaten, die in de waan verkeerden dat ze een nieuwe, goedbetalende leider zouden krijgen, worden zonder enige uitkering op straat gezet.
Slaughter in Riyadh, massacre in Casablanca, fear in Nairobi.
Reports of the death of al-Qaeda, as issued by White House and intelligence sources, have been greatly exaggerated. Any hope that Osama bin Laden, or his acolytes, are shocked and awed into submission were crushed in the ruins of the Saudi expatriate compounds, along with children's toys, mahogany dining chairs and other sitcom props of ordinary lives.
The result of conquest in Iraq has been delivered. On last week's evidence, the war against terror has failed.
The very term has been proved nonsensical. War does not stop terrorism. President Bush's assertion that the removal of Saddam Hussein had bequeathed to bombers 'the short, unhappy life of the fugitive' is demonstrably untrue.
As Bob Graham, the Democrat presidential hopeful, has said, al-Qaeda used the Iraq war as regeneration time. The group, with 18,000 operatives in 90 countries, is as dangerous as it was before 9/11, according to the International Institute for Strategic Studies.
Or maybe more so. The exiled Saudi dissident, Saad al-Fagih, wrote, on the day before the Riyadh attacks, that Saddam's downfall reinforced the bin Laden doctrine of asymmetric assault and underpinned his argument that Baathism and Arab nationalism don't work and that Islam and jihad do.
|