Heb Uw Vijanden Lief
Commentaar Wim Duzijn 2003

De politieke machtscentra in Amerika en Israël worden momenteel gedomineerd door antichristelijke (want zionistische) christenen en zionistische joden (mensen die op een niet evangelische wijze het heilig verklaarde collectief boven het individu plaatsen).
Het antichristelijk zijn manifesteert zich niet in hun onvermogen vrienden lief te hebben, maar in hun onvermogen vijanden lief te hebben.

"The message of Jesus is one that all Americans can embrace: to love one another." George W. Bush - 24 december 2001

George Bush en Ariel Sharon bezitten niet het vermogen een vijand te vergeven. Eens een vijand altijd een vijand. Eens een fout gemaakt, altijd boete doen.
Merkwaardig is dat zowel Ariel Sharon, regeringsleider van het kleine ogenschijnlijk onbeduidende ministaatje Israël, als George Bush, leider van een supermacht, mensen zijn die in het verleden grote fouten hebben gemaakt, waarvoor zij niet bestraft willen worden.
George Bush was tot zijn 40e jaar in maatschappelijk opzicht een onverantwoordelijke outsider, die volstrekt niet in staat was als eenling zijn leven een geordend aanzien te geven. Ariel Sharon wordt door veel mensen een oorlogsmisdadiger genoemd, omdat hij de revolver nogal losjes in de broekzak heeft zitten. "Bevalt je gezicht me niet - Niks geen gelazer - BENG - kogel door de kop!" Net een komische strip, maar dan bedoeld als intellectuele, ja zelgs 'morele' leidraad voor de leiders van deze wereld.

Het zijn geen aardige, redelijke en sociale mensen die onze Westerse wereld momenteel regeren. De een zegt de ander te controleren maar beiden controleren ze in feite niks.
Het woord 'controle' moet binnen hun wereld dus niet op een intellectuele wijze uitgelegd worden - controleren in de mensvriendelijke betekenis van het woord betekent dat je elkaar corrigeert, elkaar adviezen geeft, handelingen die ten doel hebben te voorkomen dat er chaos ontstaat - maar op een anti-intellectuele wijze - controleren dus in de zin van domineren, macht uitoefenen, zoals bewakers in een gevangenis de gevangenen in de cellen controleren. Jij bent de baas, maar toch ben je doodsbang voor de ander - en daarom controleer je hem.

George Bush en Ariel Sharon noemen zichzelf beschaafd. De een omdat hij een fascistische christen is (iemand die zijn vijanden wil onderwerpen), de ander omdat hij een fascistische jood is (ook iemand die in een vijand alleen maar een lastig object kan zien dat verwijderd dient te worden).
Beiden willen ze de strijd aanbinden met fascistische moslims (mensen die ook heel beschaafd zeggen te zijn), zodat ons wereldgebeuren langzaam maar zeker een vriendelijk onderonsje wordt van beschaafde fascisten, die met behulp van bommen en granaten de wereld ervan willen overtuigen dat zij de beschaafdste van alle beschaafde mensen zijn.
Dat betekent dat we in intellectuelenland onze 'mores' dienen te veranderen. We moeten, om mee te kunnen draaien, fascist worden.

Wat is dat: een fascist?

Het woord fascist wordt door iedereen gebruikt, maar zelden zal iemand de moeite nemen een definitie te geven van dit te pas en te onpas gebruikte woord.
Veel mensen in het Westen identificeren het woord 'fascist' met Adolf Hitler. Hitler is de duivel, een vertegenwoordiger van het absolute kwaad, en daarom is een fascist een duivel - een vertegenwoordiger van een kwade macht.

Eenvoudige geesten gaan rustig akkoord met deze simplificatie. Zij haten vervelend gezeur, willen alleen maar lekker eten en drinken en de tijd doden en zullen er niet over peinzen mensen te helpen die zeggen dat je de tijd niet moet doden, maar gebruiken om er iets zinvols mee te doen.
Zinvol is een woord dat verwijst naar het woordje 'zin'. Heeft het zin om iets te doen? Of kun je iets maar beter niet doen? Zinvol handelen veronderstelt dus de vrijheid om te kiezen. Zodra er niets meer te kiezen valt is de zin verdwenen en leef je in een zinloze wereld.
Intellectuelen willen de zinloosheid overwinnen. Niet door te kiezen voor onvrijheid, maar door te kiezen voor vrijheid.
Vrijheid is zeggen: "Ik ben vrij omdat ik de vrijheid heb het een te doen en het ander te laten."
En daarmee zijn we terug bij het begin van het betoog, de vraag: "Wat is een fascist?"

Het lijkt allemaal erg ingewikkeld. Beginnen met een uitspraak van Jezus dat je elkaar lief moet hebben en dan terecht komen bij de vraag: 'wat is een fascist', maar naarmate je dieper over de zaak na gaat denken ontdek je dat de lijn van liefde naar fascisme korter is dan je mogelijk ooit voor mogelijk had gehouden.
Fascisme - kun je stellen - is onvermogen lief te hebben. Dat is een definitie die je in politiekwetenschappelijke handboeken niet aan zult treffen, maar deze webpagina's maken deel uit een van een filosofisch geheel dat onder de noemer 'New Age-denken' valt, en binnen het New Age denken maakt liefde gewoon deel uit van het bestaan, zodat politiek niet denkbaar is zonder al die zaken die thuishoren in de wereld van de liefde: hartelijkheid, liefheid, de wil de ander te ontmoeten en te leren kennen, ruzie maken, niet om elkaar af te maken, maar om de barrières die er tussen de partners bestaan op te ruimen.

Wanneer we het bestaan van de Liefde erkend hebben, gaan we het leven anders bekijken. Het keiharde egoïsme van machtsmensen die het kwaad nodig hebben om zichzelf als goed mens overeind te kunnen houden in het leven kan verdwijnen en plaats maken voor gewone argeloosheid en onschuld, die leiden tot een houding van relativeren. Concreet gezegd: De liefdevolle mens zegt niet: "ik ben goed", maar hij zegt, "ik probeer goed te zijn, zodat ik in staat ben het duistere deel in mijzelf te beheersen."
Ariel Sharon en George Bush verkeren in een positie waarin ze geen gewone mensen mogen zijn. De een is een zionistische jood en denkt dat jood zijn impliceert dat je een empathieloze supermens hoort te zijn, de ander is christen en denkt dat christen zijn inhoudt dat je kiest voor een God die de tegenpool is van 'de duivel', een begrip dat in feite de ontkenning is van het joodse monotheisme dat stelt dat er maar een God is, die geen gelijke heeft.
Het feit dat we het doodnormaal vinden dat mensen die de wereldmacht in handen hebben op een primitieve wijze omgaan met filosofisch-religieuze zaken bewijst dat we in geestelijk opzicht in het stenen tijdperk leven.
Alleen in een wereld die wordt geregeerd door onwetende barbaren worden barbaren tot keizer gekozen. Intelligente mensen wijzen op onwetendheid gebaseerde barbarij af.

Liefde, zo kunnen we dus stellen wijst alles af wat superieur wil zijn en kiest voor gewoon zijn, en die toestand van gewoon zijn maakt intelligent handelen mogelijk.

Wanneer we nu naar Adolf Hitler kijken dan zien we dat Hitler met zijn keuze voor het begrip 'Fueher' inderdaad het vermogen miste gewoon te zijn. Dat is een van de belangrijkste kenmerken van het fascisme. Wie bijvoorbeeld naar een foto kijkt van Hitlers Italiaanse strijdvriend Musolini (een man die de vertegenwoordiger was van het Italiaanse fascisme - Hitler was een nationaal-socialist), die ziet het gezicht voor zich van een man, die denkt dat hij iets bijzonders is (een eigenschap die vaak voorkomt bij mensen die geboren zijn onder het zonneteken Leeuw).
Fascisme is dus een liefdeloze beweging die leiders naar voren schuift die aan liefde dodende grootheidswaan lijden, omdat de liefdeloze aanhang alleen bewondering kan hebben voor mensen die macht bezitten.
Macht is een surrogaat voor liefde. Wie de macht bezit kan mensen de illusie geven dat ze vrij zijn en dat is wat de aanhanger van het fascisme wil. Hij wil de werkelijkheid niet onder ogen zien en eist daarom dat hem een illusie wordt aangeboden, die het hem mogelijk maakt op een liefdeloze wijze liefde te bedrijven, op een anti-intellectuele wijze intellectueel te zijn en op een oneerlijke wijze eerlijk te zijn.
Een fascist, met ander woorden, is dus iemand die de wereld op zijn kop zet en die daarom iedereen haat die hem er op wil wijzen dat hij in een verleugende wereld leeft.
Dat feit, dat de uit fascisten bestaande meerderheid de leugen aanbidt, kan het feit verklaren dat de paar enkelingen die wel zien wat er aan de hand is, zo'n beroerd leven hebben. Waar alle anderen dansen en feestvoeren en gelukkig zijn, daar wordt hun alleen maar het ongeluk aangeboden. Zij weigeren goed te zijn en daarom moeten zij mee lijden met degenen die slecht zijn of - beter gezegd - slecht worden gemaakt.

In ons land kunnen in de wereld van de naoorlogse literatuur maar twee schrijvers worden aangewezen die niet bereid waren de wereld om ons heen als 'goed' te accepteren, Willem Frederik Hermans en Gerard van het Reve.
Beide schrijvers kiezen daarom in hun werk voor een bij tijden weerzinwekkend pessimisme en nihilisme en ontkennen elke mogelijkheid van de mens in contact te treden met de ander.
"De mens is geboren om ongelukkig te zijn," zo luidt hun boodschap, en dat is natuurlijk een prachtige, bevrijdende boodschap voor de illusiescheppers, de mensen die altijd zichzelf willen uitleveren aan wanen en drogbeelden, maar voor de zoekers naar waarheid is dit een doodvonnis. Zij zijn in onze door blindemannen gedomineerde cultuur veroordeeld tot de dood.

En daarmee hebben we een definitie gegeven van het begrip fascist: Een fascist is een liefde dodende (niet hetzelfde als 'liefdeloze') illusieschepper die de naar weten verlangende mens ter dood veroordeelt.

Wanneer in het christelijke evangelie Jezus dan ook zegt dat je niet alleen je vrienden, maar ook je vijanden lief moet hebben, dan wil hij daarmee zeggen dat je moet voorkomen dat je uit pure onwetendheid mensen ter dood veroordeelt, die mogelijk helemaal niet slecht zijn, of die alleen maar slecht zijn, omdat je weigert hen de liefde te geven die ze nodig hebben.
Je vijanden liefhebben betekent dat je altijd mensen inschakelt die een gesprek aangaan met de ander, voordat je drastische, niet meer te herstellen beslissingen neemt.
Alleen liefde kan van een fascist (iemand die anderen demoniseert) een wetend mens maken. En met die uitspraak komen we terecht bij het geheimzinnige woord 'gnosticisme', dat binnen het New Age denken centraal staat.
Gnosticisme is jezelf overgeven aan een niet te stuiten verlangen naar weten. Alleen via weten kun je liefde vinden. Wie niets wil weten zal altijd de Liefdeloosheid als Hoogste God in deze wereld blijven aanbidden.

Human Rights Day, Bill of Rights Day,
and Human Rights Week.

"We moeten de vreemdeling lief hebben"
Webinfo

Tamarah Benima is oud-hoofdredacteur van het Nieuw Israëlitisch Weekblad, hèt blad voor 'de joodse gemeenschap' in Nederland. In de jaren tachtig was Benima correspondent in Israël. Van haar verschenen onder meer 'Kippesoep was ondenkbaar zonder saffraan' verhalenbundel (1983) en 'Een schaap vangen' een boek over religie, liefde en creativiteit (1999). Benima heeft zich onder meer uitvoerig verdiept in het soefisme.

Het gebod 'U zult uw naaste liefhebben als uzelf' komt in de Bijbel slechts één keer voor. Het gebod om de vreemdeling lief te hebben wordt wel 37 maal genoemd. ‘We-ahavta et hageer.’
Dat zegt wel iets, aldus Tamarah Benima. In het Oude Testament - ze noemt het ‘t beste psychologie- en sociologieboek dat er bestaat - wordt vaak herhaald dat we de vreemdeling moeten liefhebben, juist omdat hij zo anders is dan wij. Als dat zó vaak gezegd wordt in dat oude boek, dan kunnen we er zeker van zijn dat het de mens heel moeilijk valt, vindt ze. <

"Benima zette (als hoofdredacteur) een heel nieuw experiment in gang. Omdat ze zowel lid van de liberale als van de orthodoxe sjoel was, beleed ze, zoals ze het in interviews zelf noemde, een soort 'supermarktjodendom'. Dat wilde ze ook door laten klinken in haar redactionele aanpak.
Benima: 'Het NIW moest vooral toegankelijker worden. Ook meer cultuur, en jongeren erin. Mijn plan was, en dat heb ik ook uitgevoerd, het blad breder te maken. Meer mensen van buiten erin.'
Net als Knoop was Benima er heilig van overtuigd dat frisse vernieuwing uiteindelijk in het belang van de gemeenschap zelf zou zijn.
NIW-columnist en rabbijn Lody B. van de Kamp: 'Ik ben onder het bewind van Tamarah louter gebleven omdat ik wilde dat de traditionele mensen nog een stem zouden hebben. Toen ik hoorde dat Tamarah wegging, nam ik dat voor kennisgeving aan. Ik hoop dat er nu een nieuwe periode aanbreekt. Ik ben niet zo gelukkig met de moderne trend die Benima heeft aangebracht. Waarom moet er over paddo's, seks en Harley Davidsons in het NIW worden geschreven? Wat mij betreft was het NIW het krantje van de joodse gemeenschap gebleven. Het behoort spreekbuis te zijn van de joodse gemeenschap en die heeft geen behoefte aan dit soort thematiek.'
Benima: 'Ik wist dat ik mijn rug recht zou moeten houden. Het was lastig. Mijn moeder belde mij regelmatig op. Was ze in de sjoel weer aangesproken door verontwaardigde lezers.'

Waardoor wordt de Joodse Messias gekenmerkt?
Commentaar Wim Duzijn 2001

Het is moeilijk om te achterhalen aan welke kwaliteiten een Joodse Messias dient te voldoen. Binnen het jodendom bestaan er uiteenlopende meningen over wie of wat de Messias is. Sommigen stellen dat de Messias een persoon is die de joden in kontakt zal brengen met 'het licht van de wijsheid'. Anderen stellen dat het woord Messias verwijst naar het joodse volk en dan in het bijzonder naar het land waar dat joodse volk behoort te wonen: het 'heilige land Israel'.
Gedeelten uit de bijbelboeken die aan Jesaja worden toegeschreven wijzen er op dat er sprake is van een persoon die het tegendeel is van de machtige koning die rechtse gelovigen aanbidden..
Die teksten bevestigen de christelijke opvatting dat Jezus van Nazareth (hoofdfiguur van het christelijke evangelie) de Messias was - een verworpen, miskende Messias, die de verwerping als normaal onderdeel van zijn bestaan beschouwde, omdat hij wist dat de mensheid nog niet rijp was voor zijn boodschap. Niet in geestelijk opzicht, maar ook niet in praktisch opzicht.
Zionisten zijn in overwegende mate niet gelovig (in de zin van orthodox religieus) en dat betekent dat ze het beeld van de Messias als lijdende eenling verwerpen en zichzelf - inclusief hun politieke machtsdromen - uitroepen tot Messias.
Binnen het zionisme (dat je politiek jodendom zou kunnen noemen) is Israel is de Messiaanse Staat - een staat die door niemand mag worden gereduceerd tot de toestand die ze in werkelijkheid is: een ministaat die bestaat uit een paar miljoen mensen die alleen maar een goed leventje willen leiden en die daarom vrijwillig gekozen hebben voor een bestaan dat in geestelijk opzicht weinig meer is dan slavernij - jezelf afhankelijk maken van ideologen die niet de geest, maar de dode materie ('het land') tot idool verheven hebben, zodat er sprake is van afgodendienst (afgodendienst is iets vergoddelijken wat geen enkele spirituele waarde heeft).
Volgens sommige bijbelkenners zal de Messias in de eerste plaats die afgodendienst aanvallen, om zodoende bij te dragen aan het herstel van een verdeeld volk dat niet in staat is zichzelf heel te maken.
Wanneer we die opvatting serieus nemen - dat het de taak is van een Messias de afgodendienst uit te roeien (een anarchistische daad stellen dus) - dan zullen we alles op alles moeten zetten om de zionisten aan het verstand te brengen dat het heilig verklaren van 'het land' een geestesziekte is, die terwille van het zieleheil van gebangen gezette mensen overwonnen dient te worden.

Hoe kunnen we Hitler verslaan?
Commentaar Wim Duzijn 2001

Weinig mensen realiseren zich dat we in een naoorlogse periode leven.
We hebben het goed. We kunnen doen wat we willen. Nadenken is niet nodig. Al ons denken staat in dienst van het korte termijn geluk. We leven in een eeuwig heden, zonder dat we daar ooit iets voor hebben doen.
'Leven in het heden' is een streven dat centraal staat in het wijsheidsdenken. Sommigen spreken over 'Oosterse wijsheid', maar dat is een onzinterm. Wijsheid is alleen dan wijs, wanneer alle mensen zich erin kunnen herkennen. Daarom is wijsheid de meest zuivere, meest eerlijke en meest waarachtige democratische, humanistische, tegen apartheid gerichte denkvorm die denkbaar is.
Wijsheid is natuurlijk meer dan een uit loutere abstracties opgebouwde bestaansvorm, die zich aan gene zijde van het maatschappelijke gebeuren opstelt. Wijzen, zegt men, zijn mensen die zich afsluiten van het leven en genoegen nemen met een paar sandalen, een kommetje linzen en een boterham met niks.
Dat is dus bedrog.
Wijsheid zou doodgewone stompzinnigheid zijn, wanneer het genoegen zou nemen met een boterham die belegd is met niks. Een wijze is wijs omdat hij in rechtvaardigheid gelooft. "Als jij vlees op je boterham hebt", zo redeneert de wijze mens, "waarom zou ik dan droog brood moeten eten?"
Wijsheid en eerlijkheid zijn synoniemen. Daarom zullen primitieve machthebbers die niet in eerlijkheid zijn geïnteresseerd alles op alles zetten om de wijze het brood uit de mond te stoten, zodat hij met zijn wijsheidsboodschap voor gek staat.
Machthebbers kiezen altijd voor repressieve tolerantie. Fopspenen uitdelen aan ijdele, middelmatige mensen, zodat de gevaarlijke intelligente mensen, die niet in kralen en spiegeltjes geloven, uitgeschakeld kunnen worden.
Welk middelmatig mens die in een villa leeft en die denkt hij een genie is zal begrip opbrengen voor een intelligent mens die met een bedelnap in de hand door de straten trekt?
Pas wanneer je een machtsdaad stelt reageren ze. Dan maken ze je slecht. Of ze maken je kapot. Meer mogelijkheden hebben machthebbers niet. Alle vormen van geweld worden simpelweg onder de ene noemer 'onmenselijk kwaad' gebracht.
Het is daarom goed de wijsheid van iemand niet af te meten aan de hand van het maatschappelijke succes en de maatschappelijke waardering die hij weet te oogsten. Maatschappelijk succes hanteren als beoordelingscriterium is veelal weinig meer dan buigen voor de wil van de dictatuur, die gebouwd is op geld, macht, en geestelijke manipulaties.
Een maatschappij die democratisch is verschilt daarom van een maatschappij die fascistisch is, omdat zo'n maatschappij manipulatief gedrag van instanties die het geld en de macht bezitten bestrijdt.
Wie weigert de geestelijke vervorming van mensen te bestrijden kan gezien worden als een fascist. Dat weigeren we in te zien.
We hebben de oorlog tegen Hitler gewonnen omdat we tegenover de macht en het geld van de Nazi's ons eigen geld en onze eigen macht hebben geplaatst.
We hebben de oorlog tegen de op geestelijke misvorming gerichte manipulaties van 'slechte' machthebbers gewonnen, door er onze eigen op geestelijke misvorming gerichte manipulaties tegenover te stellen.
Zodat we de conclusie moeten trekken dat we eigenlijk - gezien vanuit het standpunt van de wijze mens, niets gewonnen hebben.
We kunnen de oorlog tegen Hitler alleen maar winnen, wanneer we de pijlers waarop het bewind van Hitler was gebouwd: Geld, Macht en Geestelijke manipulatie ondermijnen.
Dat betekent dus dat we de triomfantelijke viering van bevrijdingsfeesten eigenlijk af zouden moeten schaffen. Zulke feesten leren ons niets, maar maken ons in feite alleen maar iets wijs, waarmee ze een ontkenning vormen van de ware wijsheid, die ons niets wijs wil maken, maar die ons de kennis wil geven ons in geestelijk opzicht vrij te maken - zodat we niet meer op een luie, gemakzuchtige wijze klakkeloos in de vallen van manipulators trappen.

De media houden conflict Midden-Oosten in stand
Commentaar Wim Duzijn 2001

In de Volkskrant van 7 januari 2002 stelt Fons Strijbosch (emeritus-hoogleraar rechtsantropologie) dat de bevolking in het westen geen juiste informatie krijgt over de toestand in het Midden-Oosten, en hij wijst op een zeer directe wijze met de beschuldigende vinger naar de media in onze westerse wereld.
Dat is nieuw. Het is te hopen dat deze trend doorzet, want alleen wanneer de media inzien dat zij deel uitmaken van een proces dat gericht is op geestelijke misvorming van mensen kan er een situatie ontstaan waarin de tegenstanders van wat we 'het fascisme' noemen zich in onze maatschappij naar voren kunnen dringen.
Aldof Hitler (die gezien wordt als de representant van dat fascisme) is - gezien vanuit geestelijk gezichtspunt - niet verslagen.
Dat inzien is mogelijk pijnlijk, vooral voor die mensen die geleden hebben onder het dictatoriale bewind van Hitler, maar juist omdat voorkomen moet worden dat Hitler (op indirecte wijze) tot in lengte van dagen ons opzadelt met zijn op pijn, ellende en foltering van mensen gerichte wanbeleid is een poging mensen tot nadenken te bewegen niet alleen belangrijk, maar een dringende noodzaak.
We moeten weten wat Hitler's kwaad werkelijk was, om op die manier de strijd aan te kunnen binden met het fascisme.
Omdat we niet weten - niet willen weten zelfs - wie Hitler was, begaan we voortdurend dezelfde fouten. Steeds opnieuw kiezen we voor geld, macht en geestelijke misvorming, we hollen blindelings achter die ideologische leiders aan die primitief groepsegoïsme democratisch denken noemen en we maken mensen die stellen dat primitief groepsegoïsme de ontkenning is van democratisch denken op een gruwelijke wijze belachelijk.

De redactie van de Volkskrant plaatst de kern van het betoog van Fons Strijbosch in gearceerde vorm boven het artikel:

Zoals gezegd, deze vorm van zelfkritiek is nieuw. De redactie van de Volkskrant hanteerde tot nu toe altijd het standpunt dat het eigen gelijk van een bevooroordeelde redactie niet ter discussie gesteld mag worden, een uiterst onzinnig, gevaarlijk en natuurlijk volstrekt ondemocratisch standpunt.
Democratie is alleen dan democratie wanneer iedereen bereid is het eigen gelijk ter discussie te stellen
Je kunt wel denken dat je gelijk hebt, en je mag het ook rustig zeggen, maar je moet wel degene die zegt dat je ongelijk hebt aan het woord laten, want alleen dan kan voorkomen worden dat het eigen gelijk uitgroeit tot een star dogmatisch geheel, dat alleen maar met behulp van macht, geld en geestelijke manipulatie overeind gehouden kan worden, omdat absolute waarheden in het leven nu eenmaal niet bestaan.
De dogmatische instelling - het geloof in het absolute gelijk van de eigen opvattingen is de meest wezenlijke kern van het fascisme.
Daarom is het bestaan van vrije media, waarin mensen vrijelijk kun kritiek op elkaar kunnen spuien, een absolute voorwaarde voor het vestigen en instandhouden van een democratische samenleving. Het spreekt vanzelf dat daarbij regels in acht genomen moeten worden. Zinloze haatcampagnes die in dienst staan van het instandhouden van absolutistische tendensen moeten worden afgewezen.
Echte democratie is altijd gericht op integratie. En integratie is de ontkenning van absolutisme, een begrip dat in het Midden-Oostenconflict een synoniem geworden is van het begrip 'bezetting'.

Het gevaar van een oorlog (elke oorlog - ook de 'goede' oorlog) is dat haat en het daarbij behorende absolute geloof in het eigen gelijk gelegaliseerd worden. We hebben een vijand. We mogen hem haten en omdat het haten van anderen het bestaan gemakkelijk maakt zijn we niet bereid na het winnen van de oorlog afstand te doen van onze haat.
Daarom moeten we, als het maar enigszins mogelijk is, oorlog voeren vermijden. Oorlog misvormt de menselijke geest. Het winnen van de oorlog is een kortstondig succes dat overschaduwd wordt door het langetermijneffect dat bestaat uit voortwoekerend haatprocessen, die steeds moeilijker in de hand te houden zijn.
Je kunt het geestelijke proces van het winnen enigszins begrijpen wanneer je naar topsporters kijkt. Topsporters zijn veelal uiterst ambitieus. Wanneer ze een keer gewonnen hebben willen ze altijd winnen. Ze zijn niet meer bereid genoegen te nemen met iets minder succes. Alleen de overwinning telt. Het spel en het daarbij behorende spelplezier zijn niet meer belangrijk.
Zo gaat het ook in een wereld waarin de politiek wordt gedomineerd door mensen die willen winnen. Heel het leven wordt teruggebracht tot een schematisch proces van winnen en verliezen.
Aan leven komen mensen niet meer toe. Het gewone leven van alledag met zijn alledaagse, maar toch zeer belangrijke, problemen is ook volstrekt onbelangrijk. En als het gewone leven niet meer belangrijk is tellen gewone menselijke waarden niet langer. Mensen worden onbelangrijke pionnen in het spel dat aan macht verslaafde mensen spelen.
De Amerikaanse bokser Mohammed Ali (Cassis Clay) werd bekend met zijn uitspraak: "I am the greatest".
Daar lachen we om. "Ach, het is maar een bokser". Maar we lachen ook als politici die ons leven in belangrijke mate kunnen bepalen dergelijke uitspraken doen. En wanneer dat gebeurt, wanneer we niet meer inzien hoe gevaarlijk het is om mensen, die alleen de eigen grootheid aanbidden, klakkeloos te aanbidden, dan dient er een geestelijk bewustwordingsproces in gang te worden gezet dat er toe kan leiden dat mensen gaan inzien hoe onzinnig het is om blindelings achter superman-idealen aan te hollen.

Centraal in het Midden-Oosten conflict staat het fascistische ideaal van de ideologisch geschoolde Übermensch. Niet de Nietzscheaanse Übermensch, want Nietzsche was in de eerste plaats een wijsheidsdenker die naar gewone menselijkheid streefde en geen aan macht verslaafde politicus. Nee, de Hitleriaanse versie ervan, een karikaturale vertekening, die niets anders is dan een verabsolutering van het eigen gelijk.
Fons Strijbosch wijst er in zijn artikel op dat de westerse media die verabsolutering van het eigen gelijk niet aanvallen. Hij wijst op schuldgevoel en een sterke culturele verbondenheid met Israël.
Als anarchistische denker die na de oorlog geboren is, voel me noch schuldig, noch cultureel verbonden met Israël, en daarom kan ik alleen maar met intense verbazing toezien hoe westerse politieke leiders in principe bereid zijn de belangen van de gehele wereldbevolking op het spel te zetten terwille van het instandhouden van het primitieve gelijk van een groep uiterst eigenwijze ideologen.
Mogelijk kan het artikel van Fons Strijbosch twijfelende politici ertoe bewegen zich wat kritischer en onafhankelijker op te stellen. Mogelijk ook gaan ze inzien dat wij ons volstrekt niet schuldig hoeven te voelen. Wij zijn onder de voet gelopen door fanaten en daarna hebben geallieerde strijdkrachten Hitler-Duitsland verslagen. Russische, Amerikaanse en Britse soldaten hebben massaal hun leven gegeven voor een strijd waarvan zij oprecht meenden dat die goed was (hulde dus daarvoor).
Nee, aan fanatisme hebben wij ons niet schuldig gemaakt. Het is de Israëlische bevolking die moet gaan inzien dat zij - door het blindelings steunen van ideologisch fanatisme - schuldig is aan het instandhouden van een situatie in het Midden-Oosten die vrede onmogelijk maakt.
En het feit dat zij dat momenteel niet inziet en alleen maar kiest voor steeds rechtser worden politici bewijst dat zij zich in generlei opzicht cultureel verbonden voelt met een wereld die fanatisme afwijst.
Want wanneer men de westerse democratische (d.w.z. tegen fanatisme gerichte) waarden serieus zou nemen, dan zou men de westerse media oproepen alles op alles te zetten om Israël te bevrijden van politieke leiders die maar een enkele intentie hebben: De wereld in brand zetten, in dienst van dat ene, allesbepalende ideologische verlangen: de totale overwinning, de onaantastbare verabsolutering van het eigen gelijk.

Passages uit het betoog van Fons Strijbosch

De meeste media in Nederland berichten over het conflict tussen Israël en de Palestijnen zonder een duidelijk standpunt in te nemen. Ze beperken zich ertoe aan beide partijen te vragen hun geweld te stoppen. Hun commentaren besluiten zij meestal met de oproep terug te gaan naar de onderhandelingstafel om daar het vredesproces een nieuwe kans te geven.
Dit soort commentaar gaat bewust of onbewust voorbij aan de achtergrond van het conflict: Israël bezetting van Palestijns gebied.

Het geweld van de Palestijnen is, als verzet tegen de bezetting, in beginsel rechtmatig. Het is vergelijkbaar met het verzet van het ANC tegen het voormalige apartheidsregime in Zuid-Afrika.

Israël's bezetting is illegaal, want in strijd met resolutie 242 van de VN-Veiligheidsraad. Deze resolutie uit 1967 vraagt van Israël zijn bezetting op te geven in ruil voor de erkenning van zijn bestaan en zijn in 1948 gevormde grenzen. De PLO heeft in 1991 zijn deel van de resolutie uitgevoerd en Israël 'erkend'.
Door Israël te erkennen heeft de PLO berust in het verlies van het grootste deel van het oude moederland. Israël weigerde zijn deel van de resolutie uit te voeren. Men wilde de bezetting niet opgeven, alleen maar onderhandelen.

Onderhandelingen leidden in het jaar 2000 tot een voorstel van Barak dat door Arafat werd verworpen. In de visie van Israël, die in de westerse media gangbaar werd, was dit voorstel 'hoogst genereus'. Maar het is simpel in te zien waarom het werd geweigerd.
In de eerste plaats omdat Arafat het onredelijk vond over het resterende Palestijnse deel te onderhandelen, nu hij al bijna 80 procent van het oorspronkelijke land had afgestaan. In de tweede plaats omdat Baraks voorstel slechts een derde deel van het bezette areaal omvatte. Groot-Jeruzalem werd geheel buiten de onderhandelingen gehouden: het werd geacht definitief geannexeerd te zijn. Bovendien bood het voorstel geen begin van een oplossing voor het grootste probleem: de terugkeer van vluchtelingen.
Barak wilde dus geen ruil van land voor vrede. Hij wilde vrede, plus een groot deel van het Palestijnse land, plus de controle over dat land.

Ondertussen gaat de kolonisering verder. Net als de bezetting is die strijdig met internationaal recht. Zij gaat gepaard met onnoemelijk lijden voor Palestijnse burgers.

Israël vaart wel bij de slappe, zogenaamd onpartijdige berichtgeving in de westerse media. Men kan heel goed leven met de rituele oproep terug te gaan naar het vredesoverleg. Het gebruik van dat laatste woord is zelfs een van de grootste public-relations-successen. Dit woord verhult namelijk dat het werkelijke probleem de bezetting is.
Wie het waagt de bezetting aan te wijzen als oorzaak van het almaar voortgaande conflict wordt direct afgestraft door Israëlische woordvoerders en lobbies.

De westerse media zijn door hun gedoogbeleid mede schuldig aan het voortbestaan van het conflict in het Midden-Oosten, zelfs van de spanning in de hele wereld.

Fons Strijbosch besluit zijn artikel met een oproep aan de media en de politieke leiding van ons land Israël in krachtige termen duidelijk te maken dat de bezetting van Arabisch gebied moet worden beëindigd, omdat alleen wegnemen van de oorzaak van het conflict een einde kan maken aan dat conflict.
Het is triest dat een dergelijk betoog 56 jaren na de tweede wereldoorlog als revolutionair moet worden gekenschetst. We dachten de strijd tegen het fanatisme gewonnen te hebben - en nu blijkt dat we gewoon de slaven van het fanatisme zijn.